Και τώρα
τι; Τι να πω μόνη σε μιαν άδεια σκηνή
με τα φώτα σβησμένα και με δίχως φωνή;
Τι να πω σ' ένα ακροατήριο βουβό που ήχο δε βγάζει
σ' ένα
ανθρώπινο πλήθος που στοιχειωμένων φαντάζει...
Κι αν ηχήσει χειροκρότημα θα 'ναι ο ήχος στερνού αντίο
από σκιές φαντάσματα , άλλοτε παγκόσμιου μεγαλείου!
Ελλάδα χώρα ζωντανών-νεκρών καμπάνες πένθιμες παντού
ηχούνε...
ανθέλληνες ανοίξανε τη Κερκόπορτα σ' εχθρούς, και συνεχώς
απώλειες μετρούμε...
Και τι να πεις τώρα απ’ της καταιγίδας το δρόμο, απ' τη γειτονιά της σιωπής,
σ' έναν συμβιβασμένο υπόδουλο κόσμο όταν σε πνίγει ένα ποτάμι οργής;
Τι να πεις στους νεκρούς μας, που πατρίδα ζητάνε
για τη γη που πολέμησαν προδότες τη ξεπουλάνε..
Και τι να γράψω τώρα εγώ, σ ‘ένα άδειο χαρτί
με ένα πλάνο από φονιάδων που ξεπουλούν την πατρίδα τη μάνα μας γη;;
προμελετημένο το έγκλημα τους Έλληνες να αφανίσουν
μια
ένδοξη ηρωική
φυλή από το χάρτη της γης να σβήσουν
Και που να ‘βρεις λόγια να πεις σ ‘έναν κόσμο ηρώων νεκρών
που τις νύχτες οι κραυγές τους σπάνε τοίχοι αρχαίων ναών;
Τι να απαντήσω σ ‘αυτές τις φωνές που ρωτάνε
γιατί τα
παιδιά τους υποτάχτηκαν, αφού είναι ΕΛΛΗΝΕΣ και ως Έλληνες ξέρουνε τους εχθρούς
να νικάνε!
Τι να πεις στους προγόνους μας που ησυχία δεν έχουν
χάσαμε τον αιώνιο ύπνο τους και σαν άγρια θεριά τις νύχτες
τριγυρνούνε..
τι να πεις σ ‘αυτές τις οργισμένες ψυχές που για τούτη τη γη δώσανε τις ζωές
τους
και τώρα σηκώνονται απ' τους τάφους τους για να πολεμήσουν με όπλο τις
ψυχές τους;
Μαρίζα Τσιτμή