Ρίγανη, δάφνη, λεβάντα κλπ έχουν γίνει πλέον must για τους κατοίκους της Αθήνας
Πριν
λίγες μέρες βρέθηκα στην ανθοκομική έκθεση στην πλατεία Κοτζιά. Αυτό
από μόνο του δεν λέει τίποτα αν δεν διευκρινίσω ότι τα θέλω όλα. Κάθε
μικρή και μεγάλη γλάστρα, κάθε φυτό,
ασχέτου μεγέθους, αναρριχώμενα ή
μη, αρωματικά, ανθοφόρα ή βαρετά, τα θέλω όλα. Αυτή η προδιάθεση σε μια
επίσκεψη σε ανάλογους χώρους δεν είναι κατάλληλη για τα στενεμένα
βαλάντια. Στρεσάρει! Όμως, παρόλα αυτά ξετρύπωσα μερικά μικρά αρωματικά
που θέλω να φυτέψω στο μπαλκόνι ακολουθώντας λίγο την τελευταία τάση που
θέλει ρίγανες, δάφνες, λεβάντες κλπ., να είναι must για έναν κάτοικο
της Αθήνας και λίγο την βαθιά μου επιθυμία να μην αφήσω χιλιοστό
μπαλκονιού χωρίς πράσινο. «Σε λίγο δεν θα μπορούμε να περνάμε, φτάνει,
πόσα θα βάλεις;» ακούγεται το ανήσυχο έτερον ήμισυ σε κάθε νέα προσθήκη
κι εγώ, φυσικά, κάνω ότι δεν ακούω, ενώ από μέσα μου απαντώ ένα
καταπράσινο «άσε μας κι εσύ».
Την επόμενη μέρα έκανα και μια βόλτα από μαγαζάκια στην
Αθηνάς και τους δρόμους του Ψυρρή όπου βρήκα μικρές ξύλινες κατασκευές
που μοιάζουν με μινιατούρες από καφάσια, κάτι σαν παιχνίδια, αλλά τις
οποίες μετέτρεψα σε αυτοσχέδιες γλάστρες -ελέω design- και μετά καθόμουν
και κοίταζα τα δημιουργήματά μου ξελιγωμένος και περήφανος «μπαμπάς».
Όχι, δεν είμαι ο μοναδικός ξελιγωμένος με το πράσινο, που έχει βρει
ψυχαναλυτικές, ευεργετικές ιδιότητες στα φυτά. Τώρα που βρήκα και λύσεις
ντιζαινάτες και φθηνές μας βλέπω «You Jane, me Tarzan». Φυσικά!protothema