Τα πιο όμορφα μάτια
Πριν λίγες μέρες διάβαζα ένα βιβλίο και πρόσεξα μια φράση «Μέσα από
τα πιο όμορφα αγνά μάτια κρύβονται τα πιο πονηρά βλέμματα». Σκέφτηκα
πόσο αληθινή είναι μια τέτοια φράση, πόσες φορές τα όμορφα μάτια που
βλέπουμε σε κάποιον δεν είναι ο καθρέφτης της ψυχής του όπως θέλουμε να
πιστεύουμε.Ίσως, τελικά, τα μάτια δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση στο τι θέλουμε και στο τι ζητάμε, πράγματα που μέσα μας λείπουν… αισθήματα που κρύβονται και σαν αστέρια περιμένουν να φωτίσουν μια συγκεκριμένη στιγμή. Πριν χρόνια καθόμουν στην πρύμνη ενός πλοίου, στην πιο όμορφη ώρα της μέρας, την ώρα που η αυγή προβάλει και προσπαθεί να καλύψει την γλύκα της νύχτας, από μακριά φαινόταν δυο φώτα από φάρους κολλητά το ένα με το άλλο, όποτε ένας συνάδελφος μου λέει:
– «Να τα μόνα μάτια που πάντα θα σε περιμένουν», ασυνείδητα του απάντησα…
– «Είναι σαν αυτά που μας καθοδηγούν όταν τα ερωτευόμαστε;»
Απαντώντας μου στο ίδιο τόνο…
– «Αναλόγως πόσο όμορφα σου φέρονται ή τους φέρεσαι».
Πόσες φορές τα μάτια παίζουν με την λογική σου και σε οδηγούν σε μονοπάτια που ποτέ δεν θα καθόσουν να σκεφτείς, διερωτώμαι όμως εάν τελικά το ταξίδι που κάνεις μαζί τους, όσο και εάν διαρκεί, έχει σημασία ή το αποτέλεσμα. Όχι, τα μάτια δεν είναι πόρτα της ψυχής που μπορείς να ανοίξεις και να δεις, δεν μπορείς να τα εμπιστευτείς για να σε καθοδηγήσουν, γιατί όντως μπορεί να κρύβουν πονηρά βλέμματα που θέλει καιρό για να τα αντιληφθείς.
Τα πιο όμορφα μάτια δεν έχουν σχήμα, χρώμα ούτε και βλέμμα, δεν πρόκειται να σου μιλήσουν με νοήματα και υπονοούμενα… είναι τα «μάτια της καρδιάς» που δυστυχώς για να τα καταλάβεις θέλει χρόνο και υπομονή, δυο πράγματα που πολλές φορές τα ξεχνάμε χωρίς να δίνουμε σημασία μαγεμένοι από το πάθος για το ξεκίνημα ενός νέου ταξιδιού.
Δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνείτε με τα παραπάνω, αλλά πάει πολύς καιρός που να συνάντησα ανθρώπο που να δείχνει τα αληθινά του μάτια, ίσως να είναι η εποχή που μας κάνει δύσκολους, το ποιοι πραγματικά είμαστε, αλλά τελικά δεν σε κάνει να αποφεύγεις την όποια φουρτούνα σε περιμένει.
