Του Γιώργου Λακόπουλου 
Ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής περιόδου: όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ  είχαν δυσκολίες κατέφευγαν σε δυο υποσχέσεις: να ανοίξουν τον Φάκελο της Κύπρου και να διεκδικήσουν τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Ακολουθώντας την ίδια τακτική ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε στο θέμα των αποζημιώσεων. Είναι μια υπόσχεση συναφής με παλαιότερη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και με την ευκαιρία της επίσκεψής του στο μαρτυρικό Κομμένο της Άρτας ο Πρωθυπουργός την ανέβασε ψηλά στην ατζέντα του. Είναι άλλωστε θέμα που βρίσκει πάντα απήχηση. Έχει όμως και πραγματική προοπτική;
Οι ελληνικές διεκδικήσεις έναντι της Γερμανίας χωρίζονται σε τρεις άξονες.
Η πιο ώριμη νομικά είναι οι διεκδικήσεις των ιδιωτών, καθώς υπάρχει απόφαση του Εφετείου Λιβαδειάς για τους κατοίκους του Διστόμου που σφαγιάσθηκαν από τα στρατεύματα κατοχής. Μπορεί όμως η ελληνική Πολιτεία, να την κηρύξει εκτελεστή και να κατάσχει γερμανικά περιουσιακά στοιχεία, όπως την πρεσβεία της Γερμανίας –που έχει ακατάσχετο– ή το Ινστιτούτο Γκαίτε; 
Μάλλον όχι. Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο θεώρησε ανίσχυρη την απόφαση, με αποτέλεσμα το Εφετείο Πατρών να απορρίψει ανάλογη προσφυγή των κατοίκων των Καλαβρύτων.
Ο μακαρίτης Γιάννης Σταμούλης, ως δικηγόρος των συγγενών των θυμάτων του Διστόμου, προσέφυγε τότε σε δικαστήριο της Φλωρεντίας, ζητώντας την κατάσχεση γερμανικής βίλας στην περιοχή και κέρδισε. Η Γερμανία όμως πήγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και παρ' ό,τι η τότε ελληνική κυβέρνηση παρενέβη στη δίκη η απόφαση του ιταλικού Δικαστηρίου ακυρώθηκε.
Ύστερα από αυτά η κατάσχεση γερμανικής περιουσίας στην Ελλάδα θα έπασχε νομικά. Εξ ου δεν και μπόρεσε πχ να κάνει τίποτε ως υπουργός Δικαιοσύνης ούτε ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, του οποίου το σπίτι έκαψαν οι Γερμανοί στα Καλάβρυτα.
Συνεπώς αυτό το σκέλος των αποζημιώσεων παραμένει σε νομικό αδιέξοδο.
Η δεύτερη ελληνική διεκδίκηση είναι το κατοχικό δάνειο. Ωστόσο –για να μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλό μας– βρέθηκαν στοιχεία και όσα ανακαλύφθηκαν στο υπουργείο Οικονομικών της εποχής, δεν κρίνονται επαρκή. Γι' αυτό όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις δίστασαν να προσφύγουν στα δικαστήρια.
Τέλος υπάρχουν οι πολεμικές αποζημιώσεις. Το αρνητικό για την Ελλάδα είναι ότι τύποις αυτό το κεφάλαιο έκλεισε με τα ελάχιστα που πήραν οι παλιές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή.  Για να το ανοίξει η Ελλάδα σήμερα πρέπει να διακινδυνεύσει μια διαρκή ελληνογερμανική αναμέτρηση.
Συμπέρασμα. Ευλόγως οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν παραιτούνται από τις διεκδικήσεις της χώρας, έναντι της βλάβης που υπέστη από τους ναζί. Αλλά στην πράξη  όσα  επανέλαβε ο Πρωθυπουργός δεν είναι τίποτε περισσότερο από ασκήσεις εντυπωσιασμού. Όσο δεν συνοδεύονται από νομική δράση για τους λόγους που προαναφέρθηκαν δεν έχουν νόημα. 
Όταν μάλιστα, εμμέσως, τα εμπλέκει με το ελληνικό δημόσιο χρέος τότε μάλλον δεν έχει και ο ίδιος συγκεκριμένο στόχο. Αυτό είναι κακό. Γιατί όπως έλεγε ο Αμερικανός αθλητής Γιόγκι Μπέρα: "Πρέπει να προσέχεις αν δεν ξέρεις που πάς γιατί μπορεί να μην φτάσεις ποτέ".capital.gr