Μια μέρα στη Λισσαβόνα
Γράφει η Ηλέκτρα Χατζοπούλου
Έχουν ήδη περάσει δύο βδομάδες στο Cascais, και με δεδομένο ότι η Λισσαβόνα απέχει μόλις μισή ώρα με το τρένο με λες και απαράδεκτη. Μετά τη δουλειά λοιπόν τη Πέμπτη, εγώ και ο Raphael φεύγουμε για το σταθμό. Σε αυτό το σημείο βάζουμε παρένθεση, ο Raphael δεν έτυχε να είναι απλώς φίλος, αλλά να εργάζεται ο ίδιος για τουριστικό γραφείο,
οπότε όχι μόνο είχα έναν ντόπιο μαζί μου (και ξέρετε πόσο απεχθάνομαι κάθε τι τουριστικό), αλλά φρόντισε να έχω την καλύτερη δυνατή ξενάγηση. Ευχαριστώ, Raphael.
Ευχαριστώ, Raphael!
Κατεβαίνουμε στο σταθμό του Cais de Sodre και μπροστά μας βρίσκεται η Praça do Comércio, η πλατεία του εμπορίου δηλαδή, και για να κάνουμε και λίγη ιστορία, ονομάστηκε έτσι μετά την ολοκλήρωση της το 19ο αιώνα, θέλοντας να τονίσει την απαρχή μιας νέας οικονομικής πραγματικότητας για τη Λισσαβόνα.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης
Το άγαλμα του βασιλιά Χοσέ I, τα φίδια συμβολίζουν τους εχθρούς του.
Και εδώ, Ηλέκτρα, είναι η αψίδα που οδηγεί στο δρόμο του Αυγούστου…
Στο σημείο αυτό πάλι έχουμε το παιχνίδι των επιλογών, εμείς (εγώ δηλαδή, ο Raphael τα είχε ξαναδεί), επιλέξαμε να διασχίσουμε τη Rua Augusta, έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους στη Λισσαβόνα. Όταν είδα ότι ο οδηγός μου δεν θα άντεχε ακόμη ένα μαγαζί, κατευθυνθήκαμε προς τον καθεδρικό ναό.
Λέγεται Αγία Μεγάλη Μαρία και βρίσκεται στη γειτονιά Alfama, η οποία αποτελεί και το ιστορικό κέντρο της πόλης. Αυτό που ξεχώρισα είναι το παράθυρο γοτθικής τεχνοτροπίας σκαλισμένο σε λουλούδια. Έχοντας βγει από το ναό, κινηθήκαμε για το μέρος στο οποίο ανυπομονούσα να βρεθώ από την αρχή της περιήγησης μας, σε ένα από τα παρατηρητήρια της πόλης, τα λεγόμενα miradouro. Η Λισσαβόνα, ακριβώς όπως και η Κωνσταντινούπολη και η Ρώμη, είναι χτισμένη σε επτά λόφους, λόγω μορφολογίας επομένως διαθέτει αρκετά.
Εμείς επιλέξαμε το miraduro da Graça, το οποίο διαθέτει εξαιρετική θέα σε όλη την πόλη και φυσικά προσφέρεται για πολλές φωτογραφίες (καταλαβαίνετε ότι από ένα σημείο και μετά ο Raphael μετάνιωσε που με έφερε).
Ναι, Ηλέκτρα, θα μπούμε και στο ναό!
Εμείς διαλέξαμε το miraduro…
Σημείο με θέα ή, όπως λέμε, miraduro.
Είχαμε ήδη φροντίσει να πάρουμε μπίρες πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση, οπότε μόλις φτάσαμε καθίσαμε και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα. Η μέρα μας θα μπορούσε να είναι κλείσει ιδανικά, αν τη στιγμή που αποφασίζαμε να σηκωθούμε δεν πρόσεχα ότι είχε κολλήσει τσίχλα στο τζιν μου, γιατί φυσικά δεν θέλαμε να καθίσουμε σε ένα από τα παγκάκια αλλά κάτω, να θυμηθώ να μη το ξανακάνω.
Τελευταία φωτογραφία, στο υπόσχομαι.
Όλα εντάξει; Τσάντα, κινητό, κλειδιά, μια τσίχλα στο τζιν σου…
Το αρχικό σχέδιο ήταν μετά τη ξενάγηση να κατευθυνθούμε προς το Park, για cocktails, αλλά πραγματικά δεν άντεχα άλλο περπάτημα. Άλλωστε την επόμενη μέρα είχα άδεια, οπότε σίγουρα θα κάναμε κάτι το βράδυ και, όπως έχω πει, το Cascais δεν προβλέπεται για νυχτερινή διασκέδαση, οπότε τα ποτά μας αναβλήθηκαν για την Παρασκευή.
Η κατάβαση ήταν σαφώς ευκολότερη.
Αν το Παρίσι είναι η πόλη των ερωτευμένων, η Λισσαβόνα είναι η μποέμ εκδοχή της
http://www.rizopoulospost.com/Γράφει η Ηλέκτρα Χατζοπούλου
Έχουν ήδη περάσει δύο βδομάδες στο Cascais, και με δεδομένο ότι η Λισσαβόνα απέχει μόλις μισή ώρα με το τρένο με λες και απαράδεκτη. Μετά τη δουλειά λοιπόν τη Πέμπτη, εγώ και ο Raphael φεύγουμε για το σταθμό. Σε αυτό το σημείο βάζουμε παρένθεση, ο Raphael δεν έτυχε να είναι απλώς φίλος, αλλά να εργάζεται ο ίδιος για τουριστικό γραφείο,
οπότε όχι μόνο είχα έναν ντόπιο μαζί μου (και ξέρετε πόσο απεχθάνομαι κάθε τι τουριστικό), αλλά φρόντισε να έχω την καλύτερη δυνατή ξενάγηση. Ευχαριστώ, Raphael.
Ευχαριστώ, Raphael!
Κατεβαίνουμε στο σταθμό του Cais de Sodre και μπροστά μας βρίσκεται η Praça do Comércio, η πλατεία του εμπορίου δηλαδή, και για να κάνουμε και λίγη ιστορία, ονομάστηκε έτσι μετά την ολοκλήρωση της το 19ο αιώνα, θέλοντας να τονίσει την απαρχή μιας νέας οικονομικής πραγματικότητας για τη Λισσαβόνα.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης
Το άγαλμα του βασιλιά Χοσέ I, τα φίδια συμβολίζουν τους εχθρούς του.
Και εδώ, Ηλέκτρα, είναι η αψίδα που οδηγεί στο δρόμο του Αυγούστου…
Στο σημείο αυτό πάλι έχουμε το παιχνίδι των επιλογών, εμείς (εγώ δηλαδή, ο Raphael τα είχε ξαναδεί), επιλέξαμε να διασχίσουμε τη Rua Augusta, έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους στη Λισσαβόνα. Όταν είδα ότι ο οδηγός μου δεν θα άντεχε ακόμη ένα μαγαζί, κατευθυνθήκαμε προς τον καθεδρικό ναό.
Λέγεται Αγία Μεγάλη Μαρία και βρίσκεται στη γειτονιά Alfama, η οποία αποτελεί και το ιστορικό κέντρο της πόλης. Αυτό που ξεχώρισα είναι το παράθυρο γοτθικής τεχνοτροπίας σκαλισμένο σε λουλούδια. Έχοντας βγει από το ναό, κινηθήκαμε για το μέρος στο οποίο ανυπομονούσα να βρεθώ από την αρχή της περιήγησης μας, σε ένα από τα παρατηρητήρια της πόλης, τα λεγόμενα miradouro. Η Λισσαβόνα, ακριβώς όπως και η Κωνσταντινούπολη και η Ρώμη, είναι χτισμένη σε επτά λόφους, λόγω μορφολογίας επομένως διαθέτει αρκετά.
Εμείς επιλέξαμε το miraduro da Graça, το οποίο διαθέτει εξαιρετική θέα σε όλη την πόλη και φυσικά προσφέρεται για πολλές φωτογραφίες (καταλαβαίνετε ότι από ένα σημείο και μετά ο Raphael μετάνιωσε που με έφερε).
Ναι, Ηλέκτρα, θα μπούμε και στο ναό!
Εμείς διαλέξαμε το miraduro…
Σημείο με θέα ή, όπως λέμε, miraduro.
Είχαμε ήδη φροντίσει να πάρουμε μπίρες πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση, οπότε μόλις φτάσαμε καθίσαμε και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα. Η μέρα μας θα μπορούσε να είναι κλείσει ιδανικά, αν τη στιγμή που αποφασίζαμε να σηκωθούμε δεν πρόσεχα ότι είχε κολλήσει τσίχλα στο τζιν μου, γιατί φυσικά δεν θέλαμε να καθίσουμε σε ένα από τα παγκάκια αλλά κάτω, να θυμηθώ να μη το ξανακάνω.
Τελευταία φωτογραφία, στο υπόσχομαι.
Όλα εντάξει; Τσάντα, κινητό, κλειδιά, μια τσίχλα στο τζιν σου…
Το αρχικό σχέδιο ήταν μετά τη ξενάγηση να κατευθυνθούμε προς το Park, για cocktails, αλλά πραγματικά δεν άντεχα άλλο περπάτημα. Άλλωστε την επόμενη μέρα είχα άδεια, οπότε σίγουρα θα κάναμε κάτι το βράδυ και, όπως έχω πει, το Cascais δεν προβλέπεται για νυχτερινή διασκέδαση, οπότε τα ποτά μας αναβλήθηκαν για την Παρασκευή.
Η κατάβαση ήταν σαφώς ευκολότερη.
Αν το Παρίσι είναι η πόλη των ερωτευμένων, η Λισσαβόνα είναι η μποέμ εκδοχή της