Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
Το Υπουργείο Άμυνας πάντα ήταν
περιζήτητο. Μου το εξηγούσε βετεράνος της Βουλής: «Δεν απεργούν ποτέ,
κάθονται σούζα κι έχεις τεράστιο πεδίο για χάρες σε ψηφοφόρους, όλοι αν
δεν έχουν γιο, έχουν ανηψιό. Κάποιο ρουσφέτι θα θέλει για την θητεία
του». Ωμά και κυνικά μου συνόψισε την παλαιοκομματική αντίληψη για την
Εθνική Άμυνα και τα στελέχη. Παρέλειψε βέβαια να μου πει την μαγική
λέξη: «Προμήθειες».
Θυμάμαι την μάταιη προσπάθεια μου, μέχρι
ειδικό άρθρο είχα γράψει, γιατί δεν πρέπει να αποκαλούμε «ένστολους» τα
στελέχη, αφού «ένστολος» είναι κι ο θυρωρός της Μεγ. Βρετανίας ή οι
σεκιουριτάδες. Τίμιες δουλειές αλλά δεν είναι στελέχη των Ενόπλων
Δυνάμεων. Τα αστράτευτα ή υπηρετήσαντα στην Γκομενοφυλακή του Κολωνακίου
«αρχοντόπουλα» κι οι παρατρεχάμενοι δημοσιογραφούντες «ένστολους» τους
ανεβοκατεβάζουν.
Στην ΔΕΘ πολλοί πρόσεξαν τι είπαν και τι
δεν είπαν ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης. Τους συνδέουν πολλά, μέσες άκρες
τα βρίσκουν στο μεταναστευτικό, στο σύμφωνο συμβίωσης, διαφωνούν για το
ποιος είναι καλύτερος φοροεισπράκτορας αλλά κι οι δυο στην από
Θεσσαλονίκης πολυλογία τους ΔΕΝ βρήκαν ούτε μια (1) λέξη να πουν για τις
Ένοπλες Δυνάμεις.
Από τον Τσίπρα δεν περίμενα κάτι διαφορετικό αλλά η Κεντροδεξιά χωρίς Δεξιά ίδιο καπνό φουμάρει;
Ο Μητσοτάκης στην μακροσκελή ομιλία του
κι ύστερα στην ακόμη πιο μακροσκελή συνέντευξη Τύπου δεν είπε κουβέντα
για τον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, που είναι η εθνική άμυνα
κι οι λειτουργοί της.
Ο λόγος παλιός και γνωστός, «Πού θα πάνε;
Δεξιοί είναι, εδώ θα μείνουν». Δεν διδάχθηκαν τίποτα από τα χαστούκια
του 2012 και των τελευταίων εκλογών, Επίσης ματαίως υπενθύμιζα σε
διάφορους, προφορικά και γραπτά, πως όλοι οι πολίτες, των στρατιωτικών
συμπεριλαμβανομένων, μέσα στο παραβάν είναι μόνοι τους και
μπορούν ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, πριν κλείσουν τον φάκελο με το
ψηφοδέλτιο, να ψηφίσουν ό,τι θέλουν. Όλες οι κυβερνήσεις συνέχισαν το
παντελώς άνισο λεπίδι στις αποδοχές των στρατιωτικών και την κοροϊδία
παρά την δικαστική δικαίωση τους, οι οποίοι υπέστησαν και κάτι κατ’ εμέ
βαρύτερο: ευθείες προσβολές στην τιμή τους, με απρέπειες διαφόρων
«παλιοκηδειών» που καθύβρισαν ως «αυτιστικούς» τους ανθρώπους που έχουν
ταχθεί, αν χρειαστεί, να πεθάνουν για την Πατρίδα κι ενίοτε πεθαίνουν.
Διότι, να το ξαναπούμε, όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί και υπάλληλοι, που
κάνουν ευόρκως την δουλειά τους, άξιοι αλλά δεν κινδυνεύουν να
πυροβοληθούν, να διαμελιστούν, να εξαερωθούν, όπως τα στελέχη των
Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Κάθε δε χώρα που σέβεται τον εαυτό της,
όλες οι προηγμένες τουλάχιστον, σέβονται τιμούν τα στελέχη των Ενόπλων
Δυνάμεων τους, πρωτίστως με την συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας και
παράλληλα τους έχουν αξιοπρεπείς μισθούς, προνόμια, ξεχωριστό σύστημα
ασφάλισης και υγείας και φυσικά πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Όχι μόνον ως
κίνητρα για να ενταχθούν οι νέοι και οι νέες στις τάξεις τους και να
αναλώσουν τα καλύτερα τους χρόνια φορώντας την στολή της Πατρίδας αλλά
κυρίως διότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει στρατός γερόντων.
Ο Τσίπρας, ως ανακυκλωμένος κομμουνιστής,
φυσικά και ξέχασε στην ομιλία του τους στρατιωτικούς, αυτούς που ο
βοηθητικός εταίρος του, ο αγουροξυπνημένος κυνηγός, διότι έτσι μοιάζει
με την παραλλαγή, εξαπάτησε πολιτικά.
Κι ο Μητσοτάκης όμως τον ακολούθησε κατά
πόδας. Ίσως η σελίδα που του ετοίμασε ο λογογράφος του περί των Ενόπλων
Δυνάμεων, να παράπεσε μαζί με αυτήν για το μεταναστευτικό.
Αυτοί που δεν ξεχνούμε, είμαστε εμείς που
δεν πάψαμε ποτέ να μιλάμε και να πράττουμε για το οπλισμένο χέρι του
Έθνους, διότι απλούστατα το υπηρετήσαμε κι ανήκουμε υπερήφανα σε αυτό
μέχρι τέλους του βίου μας…
•Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία