Του Γιώργου Λακόπουλου
Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα φράση στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που ακούστηκε από την Τασία Χριστοδουλοπούλου: "Ο Πάνος Σκουρλέτης δίνει την μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις".
Από πολλούς ερμηνεύθηκε σαν απόπειρα του κόμματος να κρατήσει στην κυβέρνηση τον συγκεκριμένο υπουργό. Δικαίωμά τους.
Όμως αν ο Σκουρλέτης διασωθεί στον ανασχηματισμό επειδή "δίνει μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις", τότε ολόκληρη η κυβέρνηση ακυρώνεται.
Η αποστολή που διακηρύσσει ότι ανάλαβε –και εν πολλοίς υλοποιεί–είναι ακριβώς η αντίθετη.
Ειδικά ο Πρωθυπουργός αν κρατήσει υπουργούς που "εναντιώνονται στις ιδιωτικοποιήσεις" εκτίθεται.
Ο Μοσχοβισί και ο Ρέγκλινγκ –που ήδη του επισήμαναν ότι με τέτοιους υπουργούς δεν πάει μακριά– δικαιώνονται.
Και εν πάση περιπτώσει ποιος κοροϊδεύει ποιόν σ' αυτό το θέμα;
Δεν ήταν η μόνη αποκαλυπτική στιγμή στο συνέδριο.
Ο υπουργός Οικονομικών έκανε ό,τι μπορούσε για να εμφανισθεί ως γνήσιος εκπρόσωπος των... αντιμνημονιακών δυνάμεων, όχι απλώς του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της κυβέρνησης.
Απίστευτο.
Ο άνθρωπος που έχει την ευθύνη να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση –για να διασφαλιστεί η επιβίωση της χώρας– δεν κρύβει ότι... διαφωνεί και προτρέπει "να μπει όριο" στις σχέσεις με την τρόικα.
Και ας πέσει –η κυβέρνηση.
Φυσικά η κυβέρνηση δεν θα πέσει αν πει ότι σταματάει την εφαρμογή του Μνημονίου από ένα σημείο και πέρα.
Μάλλον θα ενισχυθεί, καθώς η συσπείρωσή της στη Βουλή θα είναι συμπαγής και αδιάσπαστη.
Θα πέσει όμως η χώρα.
Η διακοπή του προγράμματος που ανέλαβε να υλοποιήσει θα σημάνει διακοπή των σχέσεων με τις χώρες της Ευρωζώνης και τα κοινοτικά όργανα που το εποπτεύουν.
Πρακτικά αυτό θα επιφέρει διακοπή της δανειοδότησης.
Ε, δεν χρειάζεται και πολύ για να προβλέψει κανείς την κόλαση που θα ακολουθήσει.
Και δεν βρίσκεται και στην κυβέρνηση ο Λαφαζάνης να κόψει καμιά δραχμή –στον Χολαργό ή στη Μόσχα– να πορευτούμε.
Δείχνει αστείο αλλά δεν είναι.
Στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος υπέβοσκε –αλλά κατά διαστήματα έβγαινε και στην επιφάνεια από πολλούς ομιλητές– η θεωρία του "συμβιβασμού".
Δεν ήταν κακό και επιπλέον είναι και ακριβές,
Ωστόσο ορισμένοι έδιναν σ αυτόν το συμβιβασμό προσωρινό χαρακτήρα.
Το υπονοούμενο ήταν ότι "ως αριστερά συμβιβαστήκαμε με το Μνημόνιο, αλλά σε επομένη φάση θα επιστρέψουμε στις αρχικές επιδιώξεις μας".
Αυτή η αντιμετώπιση των πραγμάτων διαμορφώνει την εικόνα του κόμματος που στρέφεται κατά της κυβέρνησης.
Αν η κυβέρνηση υποταχθεί θα χαθούν όλα.
Καμιά πολιτική δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν αυτός που τη διαχειρίζεται κοροϊδεύει εαυτόν και αλλήλους.
Ειδικά όταν η χώρα βιάζεται και δεν μπορεί να κρέμεται επ αόριστον από μια κλωστή.
Αυτή την κλωστή απειλεί ο αντιμνημονιακός βαυκαλισμός του Τσακαλώτου.
Το ίδιο και η υπεράσπιση της Χριστοδουλοπούλου στον Σκουρλέτη –επειδή το παλικάρι στέκεται στο ύψος του και παλεύει ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.
Κόντρα στον συμβιβασμό του Τσίπρα.
Ο Αμερικανός συγγραφέας Σκοτ Άνταμς θα έλεγε:
"Με όλο το σεβασμό, αρνούμαι να συμμετάσχω στις παραισθήσεις σας".