Τετάρτη, Νοεμβρίου 30

4 χρόνια μετανάστης. 30 Νοεμβρίου σαν σήμερα . . .

4years
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΜΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ Ο ΘΩΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ, ΠΟΥ ΑΠ' ΤΟ 2012 ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΛΕΟΝ . . .  

Σαν σήμερα αναχωρούσα από Ελλάδα. 
Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα του σπιτιού αφήνοντας την κόρη μου μόλις 3 χρονών να κλαίει. 
Μη γνωρίζοντας πότε θα την ξαναδώ. 
Η χειρότερη μέρα της ζωής μου.
Ένα παιδί δεν μπορείς να το τοποθετήσεις σε ένα αντίσκηνο. 
Έτσι αποφάσισα να φύγω, να δημιουργήσω το τάχιστο μια νέα ζωή και να φέρω την κόρη μου. 
Είχα μια πρόσκληση από «φίλους» στο Wuppertal. 
Οι υποσχέσεις τελικά μεταμορφώθηκαν σε πρόταση για εργασία σε οβελιστήριο, μαύρα με 400 ευρώ. 
Φυσικά αρνήθηκα. 
Η δουλειά μου ήταν και παραμένει προγραμματιστής. 
Κάποιες κακές γλώσσες λένε από τους καλούς.
Αφού κόντεψα να καταστραφώ και ναυάγησε η μετανάστευση μέσα στις πρώτες 10 μέρες, αποφάσισα να μετακινηθώ σε μια πόλη που γνώριζα καλά και να αιτηθώ επιδόματος απορίας για να μην πεθάνω. 
Εγκρίθηκε και σε 45 μέρες είχα βρει δουλειά κανονικότατη ως προγραμματιστής, ασφαλισμένος και πλήρες συμβόλαιο εργασίας. 
Από Γερμανό φυσικά και όχι Έλληνα. 
Φυσικά αιτήθηκα ακύρωση του επιδόματος όπως και έγινε.
Πολλές φορές σκέφτομαι τα βράδια πόση τρέλα μπορεί να κουβαλάω. 
Τελικά έφτιαξα μια νέα ζωή και τώρα η κόρη μου μέσα στην τρελή χαρά πάει σε ένα όμορφο Γερμανικό σχολείο. 
Όχι μόνο μιλάει Γερμανικά αλλά χρησιμοποιεί και άριστη προφορά! 
Παίζει με τις φίλες της μακριά από μνημόνια και τον καθημερινό φόβο χρεοκοπίας, δραχμής και επέλασης Τούρκων ή άλλων καλών γειτόνων και φίλων.
Ο πρώτος χειμώνας ήταν ο χειρότερος των τελευταίων 60 ετών σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης. 
Μια χρονιά στην οποία δεν είχα αυτοκίνητο. 
Για την ακρίβεια δεν είχα ούτε πατίνι. 
Με τα πρώτα μου χρήματα αγόρασα έναν φορητό, μπουφάν και παπούτσια. 
Θέλει ψυχικό σθένος να ξεκινήσεις εντελώς από το μηδέν σε ηλικία 38 χρονών. 
Θυμάμαι να περπατάω στο χιόνι και να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου. 
Όχι από το κρύο.
Τώρα γράφω από το όμορφο γραφείο μου στο Ντίσελντορφ. 
Η ζωή μου δεν έχει καμία σχέση πια με τις 30 Νοεμβρίου του 2012. 
Φυσικά και δεν το μετάνιωσα που άφησα το ιδιόκτητο φουλ κομπλέ σπιτάκι μου στη Θεσσαλονίκη. 
Η κόρη μου δεν είχε κανένα μέλλον στην Ελλάδα. 
Μπορεί να έχασα τα καλύτερά μου χρόνια στην μιζέρια, αναξιοκρατία και ηλιθιότητα αλλά δεν μου επέτρεψα να ζήσει η κόρη μου τα ίδια. 
Έζησα και τη σέχτα που αποκαλείται ΑΠΘ. 
Δεν θα σπουδάσει ποτέ η κόρη μου εκεί.
Αν και πολύ μικρή είναι ήδη περήφανος άνθρωπος. 
Κατουρημένες ποδιές δεν θα μπορούσε να γλύψει όπως δεν μπόρεσα ποτέ μου ούτε και εγώ. 
Η μοίρα της θα ήταν σε μια χρεοκοπημένη χώρα με κυβέρνηση τσίρκο μακριά από το Ελληνικό δημόσιο. 
Είναι δημιουργικό παιδί όπως και ο μπαμπάς της. 
Ένα ήδη ιδιαίτερα έξυπνο κορίτσι θα ήταν καταδικασμένο σε μια τελειωμένη Ελλάδα γεμάτη αγάμητους λιγούρηδες. 
Οι περισσότεροι εργοδότες δεν ψάχνουν μια κοπέλα για να παράγει, αλλά από την πρώτη μέρα σκέφτονται, αν θα τους κάτσει. 
Τα έζησα. 
Είχα περισσότερες από 1.200 επαφές στο παλιό μου Nokia. 
Κοινωνικός άνθρωπος που σπάνια ήταν σπίτι του.
Μπορεί να έχανα όπως κόντεψα να χάσω το παιχνίδι από το πρώτο δεκαήμερο. 
Είμαι όμως πολύ πεισματάρης ο κερατάς. 
Μερικές φορές πουσάρω τα πράγματα πέρα από τις φυσικές μου αντοχές.
Ήθελα να πετύχω.
Και νάμαι σήμερα εδώ. 
Ακόμα ζωντανός.