ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ! ! ! ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΥΣ !
Η γλώσσα μας νοθεύεται διαρκώς από τη χρήση λέξεων με διαφορετική από την κυριολεκτική τους έννοια.
Αυτό γίνεται για λόγους είτε συντόμευσης είτε εντυπωσιασμού.
Έτσι τα μη δυνάμενα να εξυπηρετηθούν δάνεια αποκαλούνται κόκκινα.
Εδώ είναι εμφανής η αστοχία.
Το χρέος σαφέστατα είναι βιώσιμο, αφού διαρκώς αυξάνει.
Το ερώτημα έπρεπε να τεθεί διαφορετικά:
Είναι βιώσιμη η οικονομία της χώρας μας;
Κατ’ αναλογία και τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια είναι βιώσιμα, αφού η αδυναμία αποπληρωμής τους εντείνεται με την εντεινόμενη ύφεση της οικονομίας της χώρας.
Το ερώτημα είναι αν τα ακίνητα θα παραμείνουν βιώσιμα, δηλαδή στα χέρια των αρχικών ιδιοκτητών.
Πολύς λόγος γίνεται γύρω από το θέμα και είναι μεγάλη η αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, όχι μόνο δανειοληπτών, αλλά και εγγυητών, συγγενικών ή φιλικών προσώπων των πρώτων, καθώς βλέπουν να στενεύει ο κλοιός των τραπεζών υπό την πίεση βέβαια και εξωελλαδικών κύκλων, οι οποίοι ως όρνεα οσμίζονται σάρκες πτωμάτων!
Διαχέεται η αντίληψη ότι, δικαιολογείται οι τράπεζες να εφαρμόζουν αυστηρή εισπρακτική πολιτική, καθώς, παρά τις διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις, εξακολουθούν να παραμένουν αναιμικές και να μην δύνανται να ανταποκριθούν προς τον σκοπό τους.
Αλλά οι τράπεζες είναι οι κυρίως υπεύθυνες, -υπεύθυνες όσο και οι ασκήσαντες την εξουσία-, για την δοκιμασία πλήθους πολιτών της χώρας.
Είναι συνεκμαυλιστές του λαού στην κατανάλωση.
Οι κυβερνήσεις πρόσφεραν στον λαό αφειδώς αμοιβές με δάνεια χρήματα και οι τράπεζες τον βομβάρδιζαν καθημερινά με δελεαστικές προτάσεις για εύκολα και «φθηνά» δάνεια!
Τόσο τα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων, όσο και τα στελέχη των τραπεζών γνώριζαν εξ αρχής την πορεία που θα διέγραφε η εθνική μας οικονομία μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ και, ιδιαίτερα, μετά την είσοδό μας στη ζώνη του ευρώου.
Και η πορεία αυτή υπήρξε διαρκώς πτωτική όχι μόνο εξ αιτίας της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και του ξέφρενου καταναλωτισμού του λαού, αλλά και της κατάρρευσης της παραγωγής, πρωτογενούς και δευτερογενούς, λόγω της αδυναμίας ανταγωνισμού των ισχυρών της βιομηχανικής παραγωγής και της ασυδοσίας στην εισαγωγή αδασμολογήτων φθηνών πάσης φύσεως προϊόντων στη χώρα μας.
Συνεπώς γνώριζαν όλοι, ότι νομοτελειακά θα εκτινασσόταν η ανεργία στα ύψη και, ως εξ αυτής, πλήθος δανειοληπτών θα αδυνατούσαν μετά πάροδο κάποιων ετών να αποπληρώσουν το δάνειο, το ύψος του οποίου σε αρκετές περιπτώσεις αποτελούσε και δείκτη αλαζονείας εκ του νεοπλουτισμού.
Αντί του ελέγχου με προσοχή των οικονομικών δυνατοτήτων του δανειολήτπη υπό την δυσμενή προοπτική της αγοράς εργασίας, σε πλείστες όσες περιπτώσεις οι τράπεζες έδωσαν δάνεια με συνοπτικότατες διαδικασίες.
Στο παρελθόν έγινε εμφανές ότι οι τράπεζες ανέμεναν την επιχειρηματική αστοχία, προκειμένου να καρπωθούν από τον ατυχήσαντα επιχειρηματία πολλαπλάσια οφέλη από αυτά των κανονικών τόκων του δανείου.
Αυτά έμειναν γνωστά ως πανωτόκια.
Οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις έμειναν απαθείς στο δράμα πλήθους επιχειρηματιών, οι οποίοι αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, αφού οι τράπεζες τους τα πήραν όλα!
Κλείνοντας όμως οι επιχειρήσεις ωθήθηκαν στην ανεργία πλήθος εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους δανειολήπτες.
Τι άραγε σχέδια να υπάρχουν διεθνώς, στο πλαίσιο της αισχροκέρδειας των οικονομικά ισχυρών, σε βάρος όλων των λαών της γης και όχι μόνο του ελληνικού;
Η οικονομική κρίση του 2008 είχε ως συνέπεια 9 εκατομμύρια Αμερικανοί να καταστούν άνεργοι, 5 εκατομμύρια να χάσουν την οικία τους και να ανέλθει η προσωρινή απώλεια κεφαλαιακής αξίας στα 13 τρισεκατομμύρια δολάρια!
Αν οι Αμερικανοί δεν έχασαν και τις καταθέσεις τους, ήταν κάτι που οφείλονταν σε ένα δαπανηρό πρόγραμμα διάσωσης!
Η χρεοκοπία της Lehman Brothers κόστισε στους Αμερικανούς φορολογουμένους 700 δισ. δολάρια.
Δεν ετέθη τότε το ερώτημα από τους υποταγμένους στο σύστημα αναλυτές και δημοσιογράφους:
Είχαν απώλειες και οι τραπεζίτες;
Αν ναι, τότε ποιος τελικά κέρδισε;
Οι εξωγήινοι;
Κέρδισαν όσα υπολόγισαν οι τραπεζίτες των ΗΠΑ από τις κατασχέσεις των οικιών των ιδιοκτητών, που αδυνατούσαν πλέον, μετά την οικονομική κρίση, να αποπληρώσουν το δάνειο;
Μάλλον όχι.
Σε περιόδους οικονομικής ύφεσης οι υπερεκτιμημένες αξίες των ακινήτων, που ορίζονται με την εύηχη λέξη «φούσκα» καταρρέουν.
Αυτό το βιώνουμε ήδη και στη χώρα μας.
Κάποιοι πρόλαβαν και αποκόμισαν μεγάλα ποσά από την φρενίτιδα για αγορά στέγης, κάποιοι άλλοι υπέστησαν καταστροφή, καθώς επήλθε στο μεταξύ η κρίση.
Ασφαλώς και δεν είναι άμοιρες ευθύνης οι κυβερνήσεις, οι οποίες, στην υπηρεσία του μεγάλου εντοπίου τότε κεφαλαίου, συνέβαλαν καθοριστικά στην πλήρη ερήμωση της υπαίθρου μετά τη λήξη των πολεμικών συρράξεων γενικευμένων και εμφυλίων.
Δεν έχω την ελάχιστη πρόθεση να επικρίνω τον Έλληνα για το όνειρό του να αποκτήσει στέγη.
Απεναντίας είναι από τα ωραιότερα όνειρα, για τα οποία πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι.
Καταγγέλλω το άθλιο κύκλωμα κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού μας, ο οποίος ζούσε μέχρι πρότινος με το όνειρο αυτό.
Τι γίνεται τώρα;
Οι κυβερνήσεις φαίνονται να αμύνονται προς το παρόν έναντι των ορνέων, που πιέζουν για τον πλειστηριασμό και της πρώτης κατοικίας σε περίπτωση αδυναμίας εξυπηρέτησης του δανείου.
Οι τράπεζες συνειδητοποιούν ότι οι δανειολήπτες αδυνατούν να ανταποκριθούν ακόμη και στους πλέον ευνοϊκούς διακανονισμούς.
Άλλωστε στην Ελλάδα διατυπώθηκε η πρώτη οικονομική αρχή: «Ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος».
Παρ’ αυτό ανέθεσαν σε ιδιωτικές εταιρείες την κατατρομοκράτηση δανειολητών και, κυρίως, εγγυητών, μάλιστα ηλικιωμένων προσώπων, με απειλητικά τηλεφωνήματα.
Τρέμουν πλέον αυτά και δεν τολμούν να σηκώσουν το ακουστικό, όταν η συσκευή ηχεί, για να επικοινωνήσουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα από το φόβο μήπως δεχθούν νέες απειλές!
Και η Πολιτεία για μία ακόμη φορά δείχνει το αντιλαϊκό της πρόσωπο!
Κάποιος πρόσφατα κατέφυγε στη δικαιοσύνη και κατήγγειλε τις απειλές, μάλιστα δικαιώθηκε.
Υπάρχει το δεδικασμένο.
Ποια είναι όμως η βούληση της Πολιτείας;
Πολλοί φοβούμαστε ότι η εξοικείωση προς το «ναι σε όλα» θα κάμψει τους όποιους δισταγμούς και θα πλειστηριαστούν και πρώτες κατοικίες, πιθανόν και επί της παρούσης κυβερνήσεως.
Άλλωστε από καιρό γίνεται λόγος για την αγορά, σε χαμηλή τιμή, δανείων ελληνικών τραπεζών από ξένες εταιρείες, που ειδικεύονται σε πτωχεύσεις (ο θάνατός σου η ζωή μου)!
Πώς να ξεφύγουν από τα αρπακτικά κατοικίες που βρίσκονται σε προνομιούχες θέσεις τουριστικών θερέτρων και θα εκποιηθούν σε χαμηλές τιμές για τους πλούσιους αλλοδαπούς, κατά κανόνα, υποψήφιους αγοραστές;
Βέβαια στην απόγνωση των ιδιοκτητών, για την οποία δεν συμπάσχουμε οι λοιποί, υπάρχει κάτι το παρήγορο.
Δεν θα είναι σε θέση οι αγοραστές να μεταφέρουν την κατοικία εκτός χώρας, όπως πολλοί συμπολίτες μας τα κεφάλαια.
Και επειδή οι δεσμοί συγγένειας είναι άκρως χαλαροί στις χώρες, απ’ όπου αναμένονται οι υποψήφιοι, οι κατοικίες θα περιέλθουν κάποτε σε Ελληνίδες, όπως συνέβη να περιέλθουν κάποιες κατά το πρόσφατο παρελθόν σε Αλβανές, που γηροκόμησαν Έλληνες.
Οι «φίλοι» μας και οι «εταίροι» μας είχαν προγραμματίσει να καταστεί η χώρα μας τόπος παραθερισμού και οργάνωσης συνεδρίων.
Ήταν βαρύ να μας πουν εξ αρχής και γηροκόμησης ευκαταστάτων πολιτών τους.
Άραγε θα αποδεχθούμε και αυτόν τον ρόλο ή θα τον αναθέσουμε στους μετανάστες;
«Μακρυγιάννης»