Σύγχρονοι σκλάβοι, άγχος και στρεβλώσεις . . .

Μια ματιά στη πραγματικότητα απο

ένα σύγχρονο Έλληνα μετανάστη . . . 

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΡΘΡΟ  ! ! !  

Μένω στο κέντρο του Ντίσελντορφ. Για κάποιο λόγο μένω σε μια όμορφη περιοχή με θέα (εκτός από μοντέρνα κτίρια) γραμμές τραίνων. 

Τώρα κατάλαβα γιατί η τύχη μου έδωσε αυτό το διαμέρισμα. Για να θυμάμαι.

Τα πρωινά χαζεύω τα τραίνα να περνούν γεμάτα κόσμο. 

Παστωμένοι σαν σαρδέλες οι σύγχρονοι σκλάβοι οδηγούνται στις γραμμές παραγωγής για να μεταβιβαστεί αυτόματα πρώτη του μηνός ο καρπός του κόπου τους σε τραπεζικούς λογαριασμούς άλλων. 

Το όριο συνταξιοδότησης σύντομα οδηγείται στη Γερμανία στα 70. 

Είμαστε η πρώτη γενιά στην οποία το προσδόκιμο ζωής θα μειωθεί ραγδαία. 

Ένας στους τρεις μας θα ακούσει από το γιατρό του «πάσχετε από καρκίνο». 

Ψάξτε λίγο τα στοιχεία και θα καταλήξετε και εσείς στα ίδια συμπεράσματα.

Αφορμή για τη συγγραφή του άρθρου αποτέλεσε εκτός των προαναφερθέντων ένα βίντεο που είδα στο facebook για τα συμπτώματα του έντονου άγχους. 

Βλέποντας τις εικόνες θυμήθηκα τον εαυτό μου.

Είμαι ένας άνθρωπος που έχει περάσει πολλά και διάφορα. 

Η ψυχική μου υγεία ήταν κατεστραμμένη από την εποχή της εφηβείας μου. 

Πρόβλημα με το στομάχι μου (καθαρά λόγω άγχους) είχα από την εποχή του Γυμνασίου. 

Έχω περάσει από κρίσεις πανικού, καταρρεύσεις, νοσοκομεία, ψυχιάτρους και πάσης φύσεως αγωγές. 

Επέζησα απομυελίνωσης, στα 30 μου σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω, παρότι οδηγός 24 χρόνια είχα φτάσει από τις κρίσεις πανικού να μην μπορώ να οδηγήσω 5 χιλιόμετρα. 

Σε αυτήν την κατάσταση έστησα μια ολόκληρη νέα ζωή στη Γερμανία. 

Ένας άνθρωπος που το Θεσσαλονίκη-Αθήνα το έκανα για πλάκα. Έχω ξοδέψει μια περιουσία σε γιατρούς.

Γράφω αυτό το άρθρο μπας και γλιτώσω κανένα νέο παιδί από την δική μου πορεία.

Ζούμε στην εποχή της στρέβλωσης, της αρρώστιας, της ανωμαλίας. 

Έχει γίνει μια εκπληκτική δουλειά τα τελευταία 50 χρόνια. 

Το να ξυπνάς μέσα στη νύχτα, να παστώνεσαι σε μέσα μαζικής μεταφοράς (το ΙΧ είναι κακό πράγμα) να δουλεύεις 40-50 ώρες κάθε εβδομάδα για να φτάσεις μισοπεθαμένος στην σύνταξη επιβιώνοντας με ένα κομμάτι ψωμί θεωρείται αρετή. 

Θεωρείται φυσιολογικό στα όρια της επιτυχίας. 

Οι μελλοντικές γενιές (αν επιβιώσουν) θα τραβούν τις ρώγες τους για την σημερινή ηλιθιότητά μας.

Το να εκτελείς έργο το οποίο δεν προσθέτει τίποτε στην προσωπικότητά σου, το οποίο δεν σε ικανοποιεί σε τίποτε απλά για να πληρώνεις λογαριασμούς για πράγματα που θα μπορούσαν να είναι δωρεάν αποτελεί αρρώστια. 

Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αρρώστια. 

Όταν παράγεις κάτι το οποίο δεν σου εξασφαλίζει μια ανθρώπινη ζωή δεν ονομάζεται έργο αλλά πάρεργο. 

Μένει λοιπόν να βρούμε τον τρόπο να παράγουμε έργο. 

Είναι αποδεδειγμένο ότι αν κάνεις κάτι το οποίο αγαπάς η παραγωγικότητά σου είναι πολλαπλάσια ακόμα και αν εργάζεσαι πολύ λιγότερες ώρες. 

Υπάρχουν βουνά από μελέτες για αυτό. Μελέτες όμως τις οποίες θα πρέπει να ψάξετε να τις βρείτε. 

Δεν συμφέρουν κάποιους για να προβληθούν.

Είμαι ένας άνθρωπος που εργάζεται τουλάχιστον 60 ώρες την εβδομάδα. 

Συχνά-πυκνά 7 μέρες την εβδομάδα. 

Συμμαζεύοντας τα δεδομένα μου (μιας δεκαετίας) ανακάλυψα με έκπληξη ότι έχω (δημιουργήσει) 7.000.000 αρχεία. 

Μου δημιουργήθηκε χθες η απορία πόσα πραγματικά είναι διότι πολλά από αυτά τα 7εκ είναι συμπιεσμένα. 

Διαπίστωσα ότι ο αριθμός είναι 500.000.000 αρχεία! Μισό δις αρχεία! Μάλλον πάω για νόμπελ παραγωγικότητας. 

Θα φαντάζεστε ίσως ότι πλούτισα. Αυτό αναρωτήθηκα και εγώ. 

Γιατί δεν πλούτισα ακόμα. Τα περισσότερα τα δημιούργησα διότι το ήθελα. Όχι μόνο για βιοπορισμό.

Μπορεί να δουλεύω πολύ αλλά προσπαθούσα πάντα να κάνω κάτι το οποίο εμπλουτίζει τις γνώσεις μου, κάτι το οποίο έστω και στοιχειωδώς μου προσθέτει χαρά. 

Δημιούργησα για το λόγο αυτό έως τώρα 3 εταιρείες. 

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα για να δημιουργήσεις εταιρεία. 

Μακριά. Μην το κάνετε ποτέ. 

Το επιχειρηματικό περιβάλλον από πλευράς κράτους είναι εχθρικό. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω χειρότερα. 

Αν ποτέ το κάνω στο μέλλον θα πρέπει να έχουν αλλάξει πολλά στη χώρα. 

Πολύ αμφιβάλλω αν θα γίνει ποτέ αυτό. 

Φυσικά έχω δουλέψει και ως υπάλληλος για τουλάχιστον μια 6ετία. 

Όπως πήγα και 19 μήνες στρατό και ουσιαστικά δούλευα ως δόκιμος για καραβανάδες. 

Γνωρίζω πως είναι να δουλεύεις για τον κάθε ψυχοπαθή, ανίκανο και κομπλεξικό. 

Είναι να απορείς πολλές φορές πως κάποιοι άνθρωποι βγάζουν χρήματα.

Σε ότι αφορά το άγχος. 

Οι σκέψεις μου για το άρθρο είναι τόσες πολλές, δεν έχω πιει και αρκετό καφέ με αποτέλεσμα μάλλον να μοιάζει με κατεβατό σκόρπιων σκέψεων. 

Ιστολόγιο είναι και όχι εφημερίδα οπότε μάλλον μπορώ να το κάνω.

Ένα πράγμα που σταμάτησαν να κάνουν οι νεότεροι είναι οι επισκέψεις σε νεκροταφεία. 

Στη Γερμανία πλέον καίνε τους νεκρούς και τους τοποθετούν σε κάτι σαν βάζα. Τα βάζα αυτά μπαίνουν σε ράφια πολύ σύντομα. Δεν υπάρχει τάφος ουσιαστικά να επισκεφτείς. 

Οι παλαιότεροι το είχαν παράδοση Κυριακή να επισκέπτονται τους νεκρούς τους. 

Μια πολύ χρήσιμη και εποικοδομητική εμπειρία. 

Πρώτα από όλα βλέπεις ότι δεν είσαι Θεός και δεν θα ζήσεις για πάντα. 

Αφού περάσεις από καμιά δεκαριά τάφους 20χρονων αντιλαμβάνεσαι ότι μάλλον αποτελεί θαύμα ότι είσαι ακόμα ζωντανός στα 42. 

Αντιλαμβάνεσαι τη ματαιότητα. 

Ο διευθυντής ο οποίος στο παίζει πλανητάρχης θα μπει στο ίδιο ακριβώς χώμα (ή βάζο στη Γερμανία) με οποιονδήποτε άλλο. 

Η διαφορά ίσως ότι το βάζο θα είναι επίχρυσο. 

Δεν γνωρίζω αν οι στάχτες έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τη γκλαμουριά. 

Αμφιβάλλω για αυτό. 

Αντιλαμβάνεσαι ότι ο γαμιάς που σου κάνει τη ζωή πατίνι δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ένα μελλοντικό βαζάκι. 

Το πότε θα σφηνωθεί εκεί μέσα είναι άγνωστο. Από το επόμενο λεπτό μέχρι 50 χρόνια (εξαρτάται την ηλικία).

Τα νεκροταφεία θύμιζαν στους ανθρώπους την ματαιότητα και οδηγούσαν στην ταπεινότητα. 

Σήμερα όμως δεν πηγαίνει κανείς. 

Ξαφνικά οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι αθάνατοι και αδικημένες ιδιοφυΐες. 

Πάτε μια βόλτα. Ας μην έχετε κάποιο συγγενή. 

Θυμηθείτε οι παλαιότεροι το έκαναν. Χτυπήστε κάποιον στην πλάτη που θρηνεί ένα πρόσωπο. Μιλήστε μαζί του. Το έχει ανάγκη.

Μην αφήνετε κανέναν να μετατρέψει τη ζωή σας σε εφιάλτη. 

Η ζωή είναι μια, δεν έχει πρόβα. Όσο και αν νιώθετε εγκλωβισμένοι δεν είστε. 

Η μεγαλύτερη δύναμη του σύμπαντος δεν είναι η πυρηνική αλλά η ανθρώπινη θέληση. 

Όσο πιο χάλια και εξαθλιωμένοι, τόσο πιο δυνατοί είστε. 

Ο κουμπάρος μου έλεγε το «τι και αν πατήσεις τον πεθαμένο, δεν θα κλάσει». 

Αποτελεί φοβερό πλεονέκτημα να είσαι «πεθαμένος». 

Ο λόγος απλούστατος. Δεν έχεις τίποτε πια να χάσεις! 

Μπορούν μόνο δυο πράγματα να συμβούν. Να πετύχεις κάτι ή να τα τινάξεις. 

Το δεύτερο τεχνικά έχει ήδη συμβεί. Το μόνο που μένει λογικά είναι να πετύχεις.

Σε ότι αφορά τις «γεννήτριες άγχους». 

Υπάρχουν άνθρωποι «νινί θέλω, τώρα το θέλω». 

Αποτελούν σπεσιαλιτέ μου. 

Συνήθως αυτή η κατηγορία ανθρώπων αν τους ζητήσεις κάτι θα το πάρεις στην καλύτερη σε δυο μήνες. 

Γράψτε στους στα παλαιότερα των υποδημάτων σας. Απομακρύνετέ τους στη συνέχεια από τη ζωή σας. 

Δεν εννοώ να μην είστε εργατικοί. 

Το αντίθετο. 

Δημιουργήστε το δικό σας πρόγραμμα και εφαρμόστε το κατά γράμμα. 

Αλλά το δικό σας πρόγραμμα και όχι αυτό κάθε ψυχοπαθούς κομπλεξικού. 

Θα τους βρείτε στα βαζάκια που προανέφερα. Μαθηματική βεβαιότητα και αυτό.

Θα επανέλθω στο θέμα. Είναι ανεξάντλητο. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο.

Ζούμε σε περίεργες εποχές. 

Θα έλθουν ακόμα πιο άγριες. Όπως λέω συχνά σε φίλους:

«το στοίχημα στην εποχή μας δεν είναι ποιος θα επιβιώσει οικονομικά αλλά ποιος θα μείνει εκτός ψυχιατρείου».

Εσείς που θα είστε ;

ΠΗΓΗ

/shmantikanea