Τετάρτη, Νοεμβρίου 30

"Γιατί κλαίτε; Φανταστήκατε μήπως ότι ήμουν αθάνατος;"

Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ....


Τα δάκρυα προέρχονται πάντα από την καρδιά.

Είναι λόγια που η ίδια δεν μπορεί να εκφράσει.

Είναι αγγελιοφόροι βαθιάς θλίψης και ανείπωτης αγάπης.

Είναι η σιωπηλή γλώσσα ενός στενάχωρου συναισθήματος και μιλούν περισσότερο εύγλωττα από οποιαδήποτε γλώσσα στον κόσμο.

Δεν αποτελούν σημάδι αδυναμίας, αλλά δύναμης.

Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα σε αυτά.

Είναι περισσότερο οδυνηρό η θέα τους, παρά τα ίδια.

Υπάρχει όμως και μια ιερότητα στα δάκρυα.
Τα περισσότερα έχουν χυθεί πάνω σε προσευχές που έχουν απαντηθεί.
Γιατί κλαίτε, λοιπόν; 
Το σώμα μόνο πέθανε. 
Τα ιδανικά και οι ιδέες παραμένουν αθάνατες.
Μέχρι τη νίκη για πάντα!









































Κείμενο: Μυρσίνη Τσακίρη
Sierra Maestra