Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,Αν και γράφω συνέχεια δεν μου είναι εύκολο να εκφράσω τα συναισθήματα μου, τα πιο προσωπικά εννοώ.
Το κείμενο της κομπανιέρας Β., είναι ένα από τα πιο αληθινά κείμενα που έχω διαβάσει.
Με έσκισε στα δυο.
‘Οχι γιατί έχει να διαχειριστεί μια δύσκολη νόσο, αλλά επειδή θέτει ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα: «τι θα κάνουμε εμείς που μένουμε πίσω;»
Δεν υπάρχει συνταγή στη ζωή.
Μπορείς να ζήσεις μια πολύ καλή ζωή εδώ και μια πολύ άσχημη ζωή έξω, οπότε τίποτα δεν είναι εγγυημένο.
Αυτό είναι που με εξοργίζει στις «σύγχρονες» κοινωνίες, δεν υπάρχουν εγγυήσεις παρά μόνο ψεύτικες υποσχέσεις.
Γιατί ένας άνθρωπος να μην ξέρει αν θα έχει όλη του τη ζωή ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του;
Γιατί ένας ηλικιωμένος να μην γνωρίζει αν θα πάρει ποτέ σύνταξη;
Αυτά έπρεπε να ήταν τα ερωτήματα μας ή τουλάχιστον αυτά είναι τα δικά μου.
‘Ενας πολύ καλός μου φίλος μου είπε: «εσύ είσαι τυχερός γιατί φεύγεις».
Μα, δεν θέλω να φύγω, τι μου λες τώρα;
‘Εχω καλή δουλειά και γενικά δεν μπορώ να πω ψέματα ότι ξέρω τι πραγματικά περνάει ένας άνθρωπος που έχει χρεοκοπήσει.
Από την άλλη, τι να τα κάνω τα λεφτά αν ζω σε έναν κόσμο που άρχισε να γίνεται επικίνδυνος για τους κατοίκους του;
Πόσες παγκόσμιες -οικονομικές και κοινωνικές- χρεοκοπίες πρέπει να ζήσουμε μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να είναι κανείς πραγματικά ασφαλής ή ελεύθερος όταν δεν είναι ο διπλανός του;
Και δεν υπάρχει κανένας πιο απελπιστικά σκλαβωμένος από αυτόν που εσφαλμένα πιστεύει ότι είναι ελεύθερος.
Τι πάει να πει, λοιπόν, «εσύ είσαι τυχερός που φεύγεις»;
Για πόσο καιρό θα είμαι «τυχερός»;
Οπουδήποτε πια μπορεί να σε βρει η δυστυχία.
Το 2007 με βρήκε στις ΗΠΑ, χρειάζεται να πω κάτι άλλο;
Δεν ξέρω γιατί υπάρχει η εντύπωση πως έξω τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
Μια ζωή, στην Ελλάδα, κυριαρχεί το κλισέ ότι το εξωτερικό είναι παραδεισένιο.
Και καλά μας το λένε ώστε να μην δίνουμε σημασία όσο αυτοί καταστρέφουν τη χώρα;
Για να τους αδειάσουμε τη γωνιά;
‘Η για να νιώθουμε, μήπως, ότι πάντα θα υπάρχει μια έξοδος κινδύνου αν οι τοίχοι πάνε να μας πλακώσουν;
Υπάρχουν και έξω οι αποκαλούμενες ως παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή φοροδιαφυγή, αναξιοκρατία και… ανομία, οπότε πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να φας στην μάπα «μεταρρυθμίσεις» ή μνημόνια.
Υπάρχουν και έξω προσωπικές χρεοκοπίες.
Υπάρχει και έξω λιτότητα, αισχροί φόροι και κυβερνήσεις/τραπεζίτες που κάνουν ότι γουστάρουν -ξαναλέω, όποιος έζησε την στεγαστική κρίση του 2007 στις ΗΠΑ ξέρει πολύ καλά τι εννοώ.
Σε κάποιες χώρες υπάρχει και πόλεμος, που όπως και να το κάνεις είναι ασύγκριτος με οποιαδήποτε άλλη καταστροφή που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος.
Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του.
‘Ισως, μου είναι εύκολο απλά και μόνο επειδή έζησα στις ΗΠΑ, να επιστρέψω εκεί.
Αλλά και πάλι δεν ήθελα να φύγω.
Αναγκάζομαι να φύγω για να μην τρελαθώ.
‘Εχω κουραστεί ψυχολογικά και σωματικά, καθώς αυτή η επανάληψη να ζούμε την ίδια μέρα ξανά και ξανά με έχει εξουθενώσει.
Επτά ολόκληρα χρόνια -από τις αρχές του 2009 όταν επέστρεψα στην Ελλάδα- ασχολήθηκα ενεργά με τα όποια κινήματα και συμμετείχα σε χιλιάδες συλλογικές δράσεις.
Δεν το έκανα για προσωπική αναγνώριση αλλά γιατί ένοιωθα πως δεν είχα άλλη λύση απέναντι σε αυτό το κτήνος που όρθωσαν απέναντι μας.
Με όλο το σεβασμό, όμως, όσο περνούν τα χρόνια λιγοστεύουμε, αλλά και «μικραίνουμε».
Ερχόντουσαν άνθρωποι στην επιτροπή με κομμένο το ρεύμα, το επανασυνδέαμε και δεν τους έβλεπες ξανά.
‘Εκανα υπομονή, όμως.
Στις διαδηλώσεις άκουγες τα ίδια ξεπερασμένα αιτήματα ξανά και ξανά, λες και το μοναδικό πρόβλημα σε τρία μνημόνια με 1.000 οριζόντια μέτρα, ήταν εκείνη η συγκεκριμένη παράγραφος για τις συντάξεις ή εκεί που έλεγε ότι το ρεύμα θα αυξηθεί 2%.
Πού ήταν όλοι αυτοί οι κλάδοι, όταν το καλοκαίρι αυξήθηκε η εισφορά υγείας από το 4% στο 6%, μειώνοντας έτσι τις συντάξεις για τις οποίες τώρα ωρύονται;
Πού είναι τόσα χρόνια που για να πάρει ένας άνθρωπος σύνταξη περιμένει 1-3 έτη μέχρι να του δώσει το ταμείο του αναδρομικά τα χρήματα;
Πού είναι τόσο καιρό που περνάνε χιλιάδες άνθρωποι το μαρτύριο των ΚΕΠΑ;
Ξέρω άνθρωπο, από την επιτροπή, που τον συντηρούσαμε πέρσι καθώς έμεινε 7 μήνες χωρίς σύνταξη, μόνο και μόνο γιατί υποχρέωσε το κράτος έναν άνθρωπο με αναπηρία 80% να αποδείξει δυο φορές σε πέντε χρόνια ότι δεν είναι ελέφαντας.
Ο πατέρας μου χρειάστηκε να περιμένει 18 ολόκληρους μήνες για τη ρημαδοσύνταξη (γήρατος).
Αναρωτήθηκε κανένας πώς θα ζήσει ένας άνθρωπος -ειδικά ένας ηλικιωμένος- χωρίς εισόδημα για 18 μήνες;
Πως θα ζούσε αν δεν τον συντηρούσαμε τα τρία παιδιά του;
‘Εχουν χαθεί περισσότερες από ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας και τα συνδικάτα είναι στην καρακοσμάρα τους, κάνοντας τρεις φορές το χρόνο 24ωρη επαναστατική γυμναστική.
‘Εκανα υπομονή, όμως.
Λες και ευθύνεται ένας άνθρωπος που κολύμπησε στα παγωμένα νερά ή ένα ΑΜΕΑ -που όπως πολύ σωστά λέει η κομπανιέρα δεν επέλεξε να νοσήσει- που δεν έβγαιναν τα νούμερα στις αγορές και στις τράπεζες μετά το σκάσιμο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας το 2007.
Η ελληνική κοινωνία αποδέχθηκε ότι εκείνη χρωστάει αυτά που δανείστηκαν τόσα χρόνια οι ολιγάρχες -όταν αντάλλασσαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με θαλασσοδάνεια ή όταν έπαιζαν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων στα χρηματιστήρια- και επιτέθηκε σφοδρά, με τις ευλογίες των ΜΜΕ, ενάντια σε όποιον τολμούσε να μιλήσει για ρήξη και έξοδο από το καρναβάλι της ΕΕ.
Αντιστάθηκαν οι ψαράδες που δεν θυμίζουν σε τίποτα πια τους Βίκινγκ και δεν αντιστάθηκαν οι… απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων (ειρωνεία είναι, μην αγχώνεστε).
Μια επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους συστάθηκε και δεν έζησε ούτε ένα χρόνο· μάλιστα την έκλεισε ο Βούτσης ανήμερα της προηγούμενης 24ωρης απεργίας, τυχαίο;
Οι ενεργοί ψηφοφόροι τιμώρησαν παραδειγματικά όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα -πλην του ΚΚΕ που πρέπει να νιώθει πολύ περήφανο που έμεινε μόνο του με τους λύκους- γιατί, όπως και να το κάνεις, είναι πολύ πιο χρήσιμοι σε μια ανθρώπινη κοινωνία οι νεοναζί, τα ποτάμια και οι λεβεντομαλάκες παρά οι όποιοι αντιφρονούντες.
‘Εκανα υπομονή, όμως.
Ε, πόση υπομονή να κάνω ακόμα;
Πόσα ψέμματα αντέχουμε να πούμε στους εαυτούς μας;
Με τρομοκράτησε και αυτή η αντίθεση ανάμεσα στην Ισλανδία και την Ελλάδα.
Μπορεί να το έγραψα, μπορεί να γνωρίζω από το 2009 γιατί το παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, αλλά δεν σημαίνει κιόλας ότι το χώνεψα τόσα χρόνια.
Νομίζεις πως οι δυο χώρες δεν βρίσκονται καν στον ίδιο πλανήτη.
Και δεν είναι τόσο αυτά που έκαναν οι Ισλανδοί, όσο αυτά που δεν κάναμε εμείς.
Δεν μπορώ να χωνέψω, λοιπόν, με τίποτα όσα συνέβησαν.
Τι χρονιά και αυτή.
Θα μπορούσε να ήταν φανταστική για μια ολόκληρη κοινωνία, αλλά ήταν αυτό που ήταν.
Μας δόθηκε μια τεράστια ευκαιρία μετά την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος και την πετάξαμε και αυτή στα σκουπίδια.
Οι δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή είναι σπάνιες και ενώ εμείς είχαμε δεκάδες, δεν τις εκμεταλλευτήκαμε.
Η Ιστορία ούτε με το μέρος μας είναι ούτε θα μας περιμένει άλλο, οπότε αυτό ήταν.
Ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικά ματαιόδοξο, αλλά μήπως ακούγεται εντελώς ηλίθιο να πούμε ότι τώρα είναι η ώρα της ανατροπής, όταν είχαμε έξι ολόκληρα χρόνια να την κάνουμε;
‘Ισως μια σπίθα εκεί που δεν το περιμένει κανείς να αλλάξει μέσα σε μια νύχτα τα πάντα, αλλά αυτή η αναμονή με σκοτώνει.
Αντέχω πενήντα μνημόνια, φτώχεια, πολέμους -βαριά έκφραση αλλά το εννοώ-, αλλά δεν αντέχω μια κοινωνία χωρίς προοπτική.
Δεν μιλώ για την προοπτική των χρημάτων, αλλά για την προοπτική της ευτυχίας, την προοπτική μιας πολύτιμης εμπειρίας και την προοπτική να ανήκεις σε μια κοινωνία που θέλει σύντομα να απογειωθεί για να αλλάξει την ίδια τη ζωή.
Τι προοπτική να έχει μια προβλέψιμα εξοντωτική διαδρομή μιας συνθηκολογημένης κοινωνίας;
Ακόμα και αν ήταν όλοι οι άνθρωποι σαν τις κομπανιέρας και τους κομπανιέρος που βλέπω εδώ, ακόμα και τότε θα ήταν πολύ δύσκολος ο αγώνας.
Βέβαια τότε θα υπήρχε αυτή η γαμημένη προοπτική.
Επειδή ξέρω τι κάναμε λάθος όλα αυτά τα χρόνια και ξέρω τι δεν κάναμε που έπρεπε να κάνουμε, αυτό δεν σημαίνει ότι έχω και την λύση.
Νοιώθω την ανάγκη να αποσυρθώ για να σκεφτώ.
Πάντα πίστευα και θα πιστεύω στην δύναμη του κάθε ανθρώπου να αλλάξει τη ζωή, ακόμα και όταν τα γεγονότα δεν υποδεικνύουν κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορώ να βαδίσω αποκλειστικά με αυτή την πεποίθηση.
Και δεν μπορώ να πω σε κανέναν τι θα κάνει, η επιλογή αυτή είναι αυστηρά προσωπική.
Το έγραψα πιο επιθετικά απ’ ότι ήθελα, αλλά είμαστε πια στη φάση που, αν δεν τα πούμε έξω από τα δόντια, τότε δεν θα τα πούμε ποτέ.
Κυρίως απευθυνόμουν σε αυτούς που ακόμα πιστεύουν ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση με κατρούγκαλους και φίληδες θα καταφέρει να κρατήσει τους νέους εδώ και να φέρει πίσω όσους έφυγαν.
Αλλά και σε αυτούς που πιστεύουν ότι μια «κεντροδεξιά» κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ακριβώς τα ίδια, μπορεί να τους φέρει καλύτερες μέρες.
Καλά για αυτούς που πιστεύουν ότι μια νεοναζιστική συμμορία θα δείρει την ολιγαρχία, δηλαδή τα αφεντικά τους, ό,τι και να πεις θα είναι περιττό.
Είναι η αποπληρωμή του χρέους, ηλίθιε, και τα μνημόνια που το διέπουν.
Είναι επίσης και η ολιγαρχία που ορίζει πως θα μοιραστεί η πίτα, οπότε ακόμα και μια κοινωνία χωρίς μνημόνια, με την ολιγαρχία ανέπαφη, δεν πρόκειται να πάει πολύ μακριά.
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε τόσα χρόνια, αλλά η ολιγαρχία έφερε τα μνημόνια, ώστε να μετακυλίσει τα χρέη της σε εμάς.
Αυτό μας είπε και συνεχίσει να μας λέει η Ισλανδία, μην πληρώνετε τα σπασμένα τους.
‘Ισως κάποτε να αλλάξει όλο αυτό και να έχουμε την τύχη να ζήσουμε εκείνη τη μαγική νύχτα.
Μέχρι τότε, καλή μας τύχη μάγκες, όπου και αν βρεθούμε τα επόμενα χρόνια.
Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να αλλάξω κάτι.
Με εκτίμηση
Άρης
ΥΓ: Η εικόνα είναι από το 2013 και μπορώ να βρω αντίστοιχες από το 2012, το 2011, το 2010. Το ξέρεις, κομπανιέρο, γιατί βρήκες και εσύ. ‘Εγραψες, κιόλας, στο ίντερνετ: «Το νεογέννητο το 2010 που άκουγε το ‘Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί’ κλείνει φέτος τα έξι.» Τώρα φαίνονται κάπως πολλά, ε;
(Αγαπητέ Άρη, κανείς δεν λέει πως ο υπόλοιπος κόσμος είναι παράδεισος αλλά αυτό που έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια δεν έχει γίνει σε καμία χώρα του δυτικού κόσμου. Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αυτό. Ήταν έτοιμη. Και η χώρα και, κυρίως, η κοινωνία. Είχαν ήδη πέσει από μέσα. Μια χώρα-κωλάδικο που είχε γεμίσει σημαίες και εθνική υπερηφάνεια. Χωρίς λόγο. Έτσι. Άρη, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα δεν έχει λόγο ύπαρξης πια. Πρώτα τελείωσαν οι Έλληνες, οπότε τελείωσε και η χώρα. Βλέπω σήμερα διάφορους γελοίους να αναφέρονται στον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, λες και ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης νοιάζονταν αποκλειστικά για την πάρτη τους και τη σύνταξή τους. Για τη σύνταξη πολέμησε ο Κολοκοτρώνης. Θυμήθηκαν τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη τώρα που το Μνημόνιο έπιασε και τον δικό τους κώλο. Έξι χρόνια -που το Μνημόνιο ξέσκιζε τους υπόλοιπους- δεν τους ενοχλούσε. Πάντως, να τους ενημερώσει κάποιος πως ο Κολοκοτρώνης είχε πει «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Προσκυνημένοι στην Ελλάδα του 2016; Κανένας! Επαναστάτες όλοι! Ειδικά, την ώρα του δελτίου ειδήσεων. Τρέξτε παιδιά, ένας επαναστάτης μιλάει σε κάναλι σάπιου ολιγάρχη λίγο πριν από τις διαφημίσεις! «Θα πάρουμε τα όπλα» λένε. Ξεχνούν πως κάποιοι πήραν τα όπλα, είναι σήμερα στη φυλακή και τους βρίζουν. Μάλλον επειδή δεν πήραν τα όπλα, για να πάρουν σύνταξη. Άρη, οι Έλληνες σέβονται και εκτιμούν τους ολιγάρχες της Μαφιοκρατίας. Κανείς δεν αναφέρεται σε αυτούς. Άλλωστε, θα ήταν επικίνδυνο κάτι τέτοιο. Ξέρουμε πως οι ολιγάρχες δολοφόνησαν ανθρώπους, χωρίς να πάνε ποτέ στην Δικαιοσύνη. Όπως συνέβη και με τους πολιτικούς που χρεοκόπησαν την χώρα. Άρη, έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία, και οι Έλληνες δεν μπορούν ούτε καν να πουν τη λέξη «Δικαιοσύνη». Θέλουν φράγκα! Φράγκα! Φράγκα μόνο! Ε, να πάνε να γαμηθούνε κι αυτοί και τα φράγκα τους. Που τους πιάνουν οι κοινωνικές ευαισθησίες, μόνο όταν συμβεί κάτι άσχημο σε αυτούς ή σε κάποιον συγγενή τους. Οι οικογένειες-συμμορίες. Άρη, βαρέθηκα και την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ξέρεις τι καλό έχει να ζεις σε μια ξένη χώρα; Ξέρεις πως όλοι αυτοί γύρω σου δεν είναι ψευτόμαγκες. Μπορεί να είναι άνθρωποι που έχουν συμβιβαστεί αλλά τουλάχιστον δεν το παίζουν ήρωες. Είναι αυτό που είναι. Να είσαι καλά, Άρη. Καλή τύχη. Και σου εύχομαι μια μαγική νύχτα να μπεις εσύ με την παρέα σου σε ένα ελικόπτερο και να δείτε τον κόσμο από ψηλά. Κι άσε τους άλλους τους κακομοίρηδες να ονειρεύονται το ελικόπτερο που θα πάρει αυτούς που οι ίδιοι ψηφίζουν στις εκλογές δέκα μήνες πριν. Μυαλό κουκούτσι.)