οι σπόροι, που φύτεψε, συνεχίζουν να καρπίζουν....
τα παιδιά να μεγαλώνουν κι οι φωνές ν΄απλώνονται..
Κάποια ζευγάρια χάνουν τους συντρόφους τους,
Και είναι η γκρίζα μοναξιά π΄απλώνεται στα άδεια
δωμάτια, τα πόδια που πονούν, τα μάτια που δε βλέπουν...
Είναι τα αδύναμα χέρια που ψάχνουν κάποιο άλλο χέρι,
να μεταγγίσουν ανθρώπινη ζεστασιά,
να μοιραστούν ότι απομένει...
Ξεχνάμε..... προσπερνάμε.....
Στον κόσμο μας υπάρχει κι αυτό το στάδιο...
αυτό που κάποια στιγμή θα φτάσουμε!
'Εχει και γκρίνιες και αναποδιές, παραξενιές ή δυσκολίες...
μα έχει και μια φωλιά, σαν αγκαλιά μεγάλη,
που περιμένει να δώσει και να πάρει Αγάπη!
Η τρίτη ηλικία δεν ξέρω πότε ξεκινάει.....
σίγουρα όμως βρίσκεται πιο κοντά στην έξοδο!
Κι αυτό το φορτίο, που κουβαλάει, γίνεται βαρύ, ασήκωτο..
Τι ωραίο να βάζουμε το χεράκι μας, για μια μικρή βοήθεια,
έτσι χωρίς να τη ζητάνε, γιατί συνήθως, δεν τη ζητάνε....
Να γίνονται οι σκιές στις μοναξιές τους μικρότερες!
Είναι η ηλικία που δεν θέλει τίποτα περισσότερο
απο ένα χαμόγελο, μια Καλημέρα,
ένα ακούμπισμα στον ώμο που έπαψε ν΄αντέχει...
μια λέξη μας πως είμαστε δίπλα τους,
θα είμαστε εκεί κοντά τους, ως το τέλος..........
*Για την ημέρα των ηλικιωμένων που ήταν κάποια απο τούτες τις μέρες!
Η δύση φέρνει ωραία χρώματα....
και πάντα κάτι έχει να μας αφήσει,
φάρος τα αρώματα της μέρας που σβήνουν....