Του Θανάση Μαυρίδη
Τώρα που το συνδικαλιστικό κίνημα στο ΤΕΕ βούτηξε στην κολυμπήθρα των εκλογών και εξήλθε από αυτή πλήρως ανανεωμένο, θα δούμε, άραγε, κάποια ουσιαστική παρέμβαση για το θέμα της Τράπεζας Αττικής;
Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε οι συνδικαλιστές να σείουν τα πατώματα και ο κόσμος να αναζητά την αλήθεια. Όχι; Δεν είναι έτσι;
Οι συντάξεις των μηχανικών έγιναν δάνεια σε επιχειρηματίες όπως ο κ. Καλογρίτσας, σαν να επρόκειτο για πολυεθνικές.
Εκατό εκατομμύρια ευρώ για δάνειο είναι ένα νούμερο που σε κάθε χώρα και σε κάθε περίπτωση δεν θεωρείται αμελητέο.
Πόσο μάλλον στην Ελλάδα της κρίσης. Από θαύμα η Τράπεζα γλίτωσε την Επιτροπεία, αν και θα περιμένουμε να δούμε μέχρι το τέλος όλη την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης.
Η ουσία είναι ότι τα λεφτά των μηχανικών κινδύνευσαν.
Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχε επέμβει η Τράπεζα της Ελλάδος. Δεν θα έπρεπε να είχε γίνει χαμός; Να είχαν ερωτηθεί οι «ηγεσίες» πως επέτρεψαν να συμβεί κάτι τέτοιο;
Πως επέτρεψαν να παιχτούν στα ζάρια οι εισφορές τους και οι συντάξεις τους;
Να πάρει η ευχή, αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ήταν που ψήφισαν στα διοικητικά τα συμβούλια της Τράπεζας τον διορισμό εκείνων που έδωσαν τα δάνεια.
Όχι μόνο δεν έδωσαν εξηγήσεις, αλλά στο τέλος οι μηχανικοί τους ψήφισαν.
Τους επικρότησαν για την στάση τους.
Κοιτάξτε τα αποτελέσματα των εκλογών.
Δείτε τα προσεκτικά και αναρωτηθείτε τι ακριβώς έκαναν οι ηγέτες των συνδικαλιστικών παρατάξεων που ψηφίστηκαν στην υπόθεση της Τράπεζας Αττικής.
Δεν υπάρχει σωτηρία.
Δεν γλιτώνουμε ούτε με το τέταρτο ούτε με το εικοστό τέταρτο μνημόνιο.
Θα πιστεύαμε κάτι διαφορετικό αν ο κόσμος τους ανάγκαζε να πάνε στα σπίτια τους.
Αν τους ζητούσε εξηγήσεις για το πώς χάθηκαν τα λεφτά τους.
Αν μέσα από τις μαζικές διαδικασίες έβγαιναν μπροστά νέες συνδικαλιστικές ηγεσίες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των μελών τους.
Είπε μία μέρα ο Πάγκαλος το «μαζί τα φάγαμε» και έπεσαν όλοι να τον φάνε.
Δεν είδαμε όμως κάποιον απ’ αυτούς που τον περιέλουσαν με ύβρεις να είχε διαμαρτυρηθεί όταν διόριζαν τον ίδιο, τον αδελφό του ή την αδελφή του στο δημόσιο.
Κι εδώ, στην περίπτωση των μηχανικών, καταλαβαίνουμε ότι όλοι μαζί συμφώνησαν για την Τράπεζα Αττικής.
Από την στιγμή που δεν αντιδρά κάποιος στον σωστό χρόνο, δεν έχει νόημα ό,τι και να πει στην συνέχεια.
Αν η Τράπεζα Αττικής δεν έχει καλή πορεία, δεν θα δικαιούνται να ζητήσουν από όλους εμάς την… αναπλήρωση των χρημάτων που μπορεί να χαθούν.
Διότι μαζί τα έκαναν.
Οι ψηφοφόροι με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που ψήφισαν (πάλι) και οι οποίες έπαιρναν ομόφωνες αποφάσεις στα διοικητικά συμβούλιο. Για να ξηγηθούμε.
Ένας παλιός πολιτικός είχε σημειώσει σε μία συζήτησή μας το εξής:
«Μην έχετε αμφιβολία.
Δεν θέλει ο ελληνικός λαός να αλλάξει κάτι.
Αν ήθελε θα είχε αλλάξει ήδη.
Εκείνο που αναζητά είναι έναν σωτήρα που θα τον βγάλει από την σημερινή δύσκολη θέση του.
Για να μπορεί αύριο να κάνει όλα όσα έκανε χτες και τα οποία δεν μπορεί να κάνει σήμερα λόγω της αδυναμίας του κράτους να του ικανοποιήσει τα σχετικά αιτήματα».