Γράφει ο Ηλίας Πεντάζος
Στο χθεσινό εξαιρετικό άρθρο του Ομηρου Τσάπαλου για τις αμερικανικές εκλογές θα προσπαθήσω να δώσω μια άλλη διάσταση από άλλη γωνία.
Ο Τράμπ έκανε μια αντισυμβατική προεκλογική εκστρατεία ως αντί-συστημικός (τώρα το πόσο αντί-συστημικός είναι ένας δισεκατομμυριούχος που έκανε τα λεφτά του εκμεταλλευόμενος το ίδιο σύστημα που καταγγέλλει είναι άλλη ιστορία..) και συγκίνησε μία μάζα ψηφοφόρων η οποία έως τώρα σπάνια ασχολήθηκε με τις εκλογές και σπάνια έμπαινε στον κόπο να ψηφίσει.
Η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ είναι μια πολύ, πολύ δαπανηρή υπόθεση. Τα τεράστια έξοδα καλύπτονται από χορηγούς, παραδοσιακά λόμπι που η δραστηριότητά τους είναι σχεδόν θεσμός. Ισχυρότερο όλων το φιλοϊσραηλινό (με βραχίονα την περίφημη AIPAC) το οποίο ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και τα ΜΜΕ. Είναι γνωστό ότι η σχέση ΗΠΑ – Ισραήλ δεν είναι μία απλή συμμαχική σχέση (όπως π.χ. Ελλάδας – ΗΠΑ). Είναι άκρως ζωτική και για τις δυο χώρες, για αυτό και το φιλοϊσραηλινό λόμπι πήρε ξεκάθαρα θέση υπέρ της Χίλαρυ (της διέθεσε και Boeing 747 για τις μετακινήσεις της) βλέποντας στη επόμενη μέρα την οριστική διευθέτηση του προβλήματος Άσαντ στη Συρία, τον περιορισμό της επιρροής του Ιράν και την απόσυρση της Ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας. Αντίθετα ο Τράμπ έχει δηλώσει ότι δεν τον ενδιαφέρει ο εμφύλιος στη Συρία, θέλει συνεννόηση με τη Ρωσία και εξόντωση του ISIS.
Ο Τράμπ έκανε αρκετές κινήσεις εξομάλυνσης της σχέσης του με το φιλοϊσραηλινό λόμπι (δημόσια δεσμεύτηκε για την ασφάλεια του Ισραήλ, δέχτηκε τον Νετανιάχου στο γραφείο του για συνομιλίες) αλλά δεν έπεισε. Δέχτηκε ανηλεή πόλεμο να μην πάρει το χρίσμα και όταν η τακτική αυτή απέτυχε, ξεκίνησε μια εκστρατεία λάσπης που τον παρουσίαζε στα ΜΜΕ ως ρατσιστή, μισογύνη, σεξομανή, φασίστα, την ίδια ώρα που το απωθητικό προφίλ της Χίλαρυ εξωραϊζόταν με κάθε δυνατό τρόπο. Φυσικά βοήθησε και ο ίδιος με πολλές παράλογες απόψεις που τον έκαναν γραφικό στα μάτια μέρους της κοινής γνώμης.
Χωρίς καμία διάθεση να κάνουμε τον δικηγόρο κανενός, οφείλουμε όμως να παραδεχθούμε ότι τέτοια ενορχηστρωμένη προπαγάνδα και τόσο μένος κατά ενός υποψηφίου προέδρου δεν είδαμε ποτέ. Ο πραγματικός λόγος δεν ήταν βέβαια οι άστοχες ελαφρότητες του Τράμπ η οι ατάκες για τις γυναίκες αλλά για το θάρρος του να πει, ότι η ‘Αμερική είναι πάνω από όλα’ και δεν χρωστά γραμμάτια στο κατεστημένο, αυτό που λυσσαλέα προώθησε την ‘ελεγχόμενη’ Χίλαρυ, αφού πρώτα ‘έθαψε’ τον ανταγωνιστή της Σάντερς.
Για τα Αμερικανικά ΜΜΕ που ως πανίσχυρη ‘τέταρτη εξουσία’ διαμορφώνουν την ατζέντα, το μείζον ζήτημα που πρέπει να απασχολεί τον Αμερικανό ψηφοφόρο είναι τι έκανε ο Τράμπ με τις γυναίκες πριν 20 χρόνια. Ο Αμερικανός πολίτης πρέπει να συρθεί στην πολιτική παραπλάνηση για να μην ψάχνει απαντήσεις σε κρίσιμα θέματα όπως, το δημόσιο χρέος από 10,5 τρις $ το 2009 έφθασε τα 19,6 τρις $ σήμερα, την ανεργία όπου η κύρια παραγωγή έχει μεταφερθεί στις ασιατικές χώρες με μεροκάματα πείνας, η Αμερική συντηρεί πολέμους που κανείς δεν καταλαβαίνει τους λόγους και καλύπτει το 75% των δαπανών του ΝΑΤΟ, τα ναρκωτικά θερίζουν την νεολαία, η φυλετική βία εξαπλώνεται παντού, 40 εκατ. Αμερικανοί δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας, 10 εκατ. Μεξικανοί λαθρομετανάστες κάνουν τα αγροτικά μεροκάματα των ντόπιων.
Είναι απορίας άξιο γιατί στις θέσεις του Τράμπ κατά της παγκοσμιοποίησης, για περισσότερες δουλειές, για αμερικανική οικονομική κυριαρχία, για αποφυγή εμπλοκής των ΗΠΑ σε ξένους πολέμους, για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, για οικοδόμηση ισχυρής παραγωγικής βάσης μέσα στις ΗΠΑ, ήλθαν να τις πολεμήσουν πλειάδα καλλιτεχνών και διασημοτήτων που όχι μόνο δήλωναν ότι θα ψηφίσουν Χίλαρυ αλλά και τον απαξίωναν χυδαία.
Τέλος κάτι που μας αφορά ως Έλληνες. Αναπτύχθηκε ένας μύθος περί των ‘φιλελλήνων’ Κλίντον και Δημοκρατικών εν γένει. Ενδεικτικό παράδειγμα ‘φιλελληνισμού’ τα λεχθέντα από τον κορυφαίο συνεργάτη της Χίλαρυ και παρ’ ολίγον υποψήφιο Αντιπρόεδρο της, Ελληνοαμερικανό ναύαρχο Τζέημς Σταυρίδη (πρώην Αρχηγός του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη).
Ο εν λόγω, δήλωσε στην επιθεώρηση «Foreign Policy» μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν τον Ιούλιο ότι «…οι ΗΠΑ πρέπει να σταθούν σταθερά στο πλευρό της τουρκικής κυβέρνησης…» (δικό μας σχόλιο: δηλ. της κυβέρνησης που μας απειλεί με αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης για να εναρμονιστεί με τα «σύνορα της καρδιάς της»), ότι «…πρέπει να αυξηθεί η συνεργασία με την Τουρκία με ανταλλαγή πληροφοριών και στόχευση εναντίον των κουρδικών ριζοσπαστικών τρομοκρατικών ομάδων (δικό μας σχόλιο: δηλ. αυτών που μάχονται για να γλυτώσουν την εξόντωση τους), ότι «…οι ΗΠΑ πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό για την υποστήριξη των τουρκικών θέσεων…» (δικό μας σχόλιο: δηλ. ότι κάνουν μέχρι σήμερα, παραβλέποντας τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και ενθαρρύνοντας την τουρκική επιθετικότητα), ότι «… οι ΗΠΑ πρέπει να είναι ένας καλός φίλος της Τουρκίας, να την υποστηρίζουν με πραγματικούς τρόπους όπως η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση…» (δικό μας σχόλιο: δηλ. αν αυτός είναι φιλελληνισμός, τι χειρότερο θα μας φέρει ο Τράμπ…).
Δεν έχουμε λόγο να πανηγυρίσουμε για την εκλογή Τράμπ, ούτε να κλάψουμε για τη Χίλαρυ. Οι Αμερικανοί πρόεδροι φροντίζουν πρωτίστως τα Αμερικανικά συμφέροντα. Τα δικά μας δίκαια τα φροντίζουμε εμείς. Τον δρόμο, μας τον δείχνει καθαρά το φιλοϊσραηλινό λόμπι…
rizopoulospost.comΣτο χθεσινό εξαιρετικό άρθρο του Ομηρου Τσάπαλου για τις αμερικανικές εκλογές θα προσπαθήσω να δώσω μια άλλη διάσταση από άλλη γωνία.
Ο Τράμπ έκανε μια αντισυμβατική προεκλογική εκστρατεία ως αντί-συστημικός (τώρα το πόσο αντί-συστημικός είναι ένας δισεκατομμυριούχος που έκανε τα λεφτά του εκμεταλλευόμενος το ίδιο σύστημα που καταγγέλλει είναι άλλη ιστορία..) και συγκίνησε μία μάζα ψηφοφόρων η οποία έως τώρα σπάνια ασχολήθηκε με τις εκλογές και σπάνια έμπαινε στον κόπο να ψηφίσει.
Η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ είναι μια πολύ, πολύ δαπανηρή υπόθεση. Τα τεράστια έξοδα καλύπτονται από χορηγούς, παραδοσιακά λόμπι που η δραστηριότητά τους είναι σχεδόν θεσμός. Ισχυρότερο όλων το φιλοϊσραηλινό (με βραχίονα την περίφημη AIPAC) το οποίο ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και τα ΜΜΕ. Είναι γνωστό ότι η σχέση ΗΠΑ – Ισραήλ δεν είναι μία απλή συμμαχική σχέση (όπως π.χ. Ελλάδας – ΗΠΑ). Είναι άκρως ζωτική και για τις δυο χώρες, για αυτό και το φιλοϊσραηλινό λόμπι πήρε ξεκάθαρα θέση υπέρ της Χίλαρυ (της διέθεσε και Boeing 747 για τις μετακινήσεις της) βλέποντας στη επόμενη μέρα την οριστική διευθέτηση του προβλήματος Άσαντ στη Συρία, τον περιορισμό της επιρροής του Ιράν και την απόσυρση της Ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας. Αντίθετα ο Τράμπ έχει δηλώσει ότι δεν τον ενδιαφέρει ο εμφύλιος στη Συρία, θέλει συνεννόηση με τη Ρωσία και εξόντωση του ISIS.
Ο Τράμπ έκανε αρκετές κινήσεις εξομάλυνσης της σχέσης του με το φιλοϊσραηλινό λόμπι (δημόσια δεσμεύτηκε για την ασφάλεια του Ισραήλ, δέχτηκε τον Νετανιάχου στο γραφείο του για συνομιλίες) αλλά δεν έπεισε. Δέχτηκε ανηλεή πόλεμο να μην πάρει το χρίσμα και όταν η τακτική αυτή απέτυχε, ξεκίνησε μια εκστρατεία λάσπης που τον παρουσίαζε στα ΜΜΕ ως ρατσιστή, μισογύνη, σεξομανή, φασίστα, την ίδια ώρα που το απωθητικό προφίλ της Χίλαρυ εξωραϊζόταν με κάθε δυνατό τρόπο. Φυσικά βοήθησε και ο ίδιος με πολλές παράλογες απόψεις που τον έκαναν γραφικό στα μάτια μέρους της κοινής γνώμης.
Χωρίς καμία διάθεση να κάνουμε τον δικηγόρο κανενός, οφείλουμε όμως να παραδεχθούμε ότι τέτοια ενορχηστρωμένη προπαγάνδα και τόσο μένος κατά ενός υποψηφίου προέδρου δεν είδαμε ποτέ. Ο πραγματικός λόγος δεν ήταν βέβαια οι άστοχες ελαφρότητες του Τράμπ η οι ατάκες για τις γυναίκες αλλά για το θάρρος του να πει, ότι η ‘Αμερική είναι πάνω από όλα’ και δεν χρωστά γραμμάτια στο κατεστημένο, αυτό που λυσσαλέα προώθησε την ‘ελεγχόμενη’ Χίλαρυ, αφού πρώτα ‘έθαψε’ τον ανταγωνιστή της Σάντερς.
Για τα Αμερικανικά ΜΜΕ που ως πανίσχυρη ‘τέταρτη εξουσία’ διαμορφώνουν την ατζέντα, το μείζον ζήτημα που πρέπει να απασχολεί τον Αμερικανό ψηφοφόρο είναι τι έκανε ο Τράμπ με τις γυναίκες πριν 20 χρόνια. Ο Αμερικανός πολίτης πρέπει να συρθεί στην πολιτική παραπλάνηση για να μην ψάχνει απαντήσεις σε κρίσιμα θέματα όπως, το δημόσιο χρέος από 10,5 τρις $ το 2009 έφθασε τα 19,6 τρις $ σήμερα, την ανεργία όπου η κύρια παραγωγή έχει μεταφερθεί στις ασιατικές χώρες με μεροκάματα πείνας, η Αμερική συντηρεί πολέμους που κανείς δεν καταλαβαίνει τους λόγους και καλύπτει το 75% των δαπανών του ΝΑΤΟ, τα ναρκωτικά θερίζουν την νεολαία, η φυλετική βία εξαπλώνεται παντού, 40 εκατ. Αμερικανοί δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας, 10 εκατ. Μεξικανοί λαθρομετανάστες κάνουν τα αγροτικά μεροκάματα των ντόπιων.
Είναι απορίας άξιο γιατί στις θέσεις του Τράμπ κατά της παγκοσμιοποίησης, για περισσότερες δουλειές, για αμερικανική οικονομική κυριαρχία, για αποφυγή εμπλοκής των ΗΠΑ σε ξένους πολέμους, για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, για οικοδόμηση ισχυρής παραγωγικής βάσης μέσα στις ΗΠΑ, ήλθαν να τις πολεμήσουν πλειάδα καλλιτεχνών και διασημοτήτων που όχι μόνο δήλωναν ότι θα ψηφίσουν Χίλαρυ αλλά και τον απαξίωναν χυδαία.
Τέλος κάτι που μας αφορά ως Έλληνες. Αναπτύχθηκε ένας μύθος περί των ‘φιλελλήνων’ Κλίντον και Δημοκρατικών εν γένει. Ενδεικτικό παράδειγμα ‘φιλελληνισμού’ τα λεχθέντα από τον κορυφαίο συνεργάτη της Χίλαρυ και παρ’ ολίγον υποψήφιο Αντιπρόεδρο της, Ελληνοαμερικανό ναύαρχο Τζέημς Σταυρίδη (πρώην Αρχηγός του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη).
Ο εν λόγω, δήλωσε στην επιθεώρηση «Foreign Policy» μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν τον Ιούλιο ότι «…οι ΗΠΑ πρέπει να σταθούν σταθερά στο πλευρό της τουρκικής κυβέρνησης…» (δικό μας σχόλιο: δηλ. της κυβέρνησης που μας απειλεί με αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης για να εναρμονιστεί με τα «σύνορα της καρδιάς της»), ότι «…πρέπει να αυξηθεί η συνεργασία με την Τουρκία με ανταλλαγή πληροφοριών και στόχευση εναντίον των κουρδικών ριζοσπαστικών τρομοκρατικών ομάδων (δικό μας σχόλιο: δηλ. αυτών που μάχονται για να γλυτώσουν την εξόντωση τους), ότι «…οι ΗΠΑ πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό για την υποστήριξη των τουρκικών θέσεων…» (δικό μας σχόλιο: δηλ. ότι κάνουν μέχρι σήμερα, παραβλέποντας τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και ενθαρρύνοντας την τουρκική επιθετικότητα), ότι «… οι ΗΠΑ πρέπει να είναι ένας καλός φίλος της Τουρκίας, να την υποστηρίζουν με πραγματικούς τρόπους όπως η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση…» (δικό μας σχόλιο: δηλ. αν αυτός είναι φιλελληνισμός, τι χειρότερο θα μας φέρει ο Τράμπ…).
Δεν έχουμε λόγο να πανηγυρίσουμε για την εκλογή Τράμπ, ούτε να κλάψουμε για τη Χίλαρυ. Οι Αμερικανοί πρόεδροι φροντίζουν πρωτίστως τα Αμερικανικά συμφέροντα. Τα δικά μας δίκαια τα φροντίζουμε εμείς. Τον δρόμο, μας τον δείχνει καθαρά το φιλοϊσραηλινό λόμπι…