Του Γιώργου Κράλογλου
Βρήκαμε πάλι
να λέμε... για να περνάει η ώρα. Να έχουμε και εμείς να γεμίζουμε τις σελίδες
και τις εκπομπές.
Οικουμενική γιατί;
Λυπηθήκαμε ξαφνικά τον Λεβέντη και
άντε να τον βολέψουμε; Τι άλλο νόημα έχει η οικουμενική;
Η ώρα του Τσίπρα δεν
έφθασε.
Τι άλλο
θέλουμε να το καταλάβουμε ότι έχει και άλλο δρόμο ο Τσίπρας.
Έχει και άλλα να
κάνει.
Έχει και άλλα να υπογράψει.
Έχει και άλλα να μεταρρυθμίσει...
Μην
παρασυρόμαστε από τον Ομπάμα επειδή στο τέλος του στην αμερικανική εξουσία
έκανε πράξη το παιδικό του όνειρο να μιλήσει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης ως
άλλος Απόστολος Παύλος.
Γιατί άλλη δουλειά (ουσίας) στην Αθήνα δε είχε ο
Ομπάμα.
Αν είχε δεν
θα έμενε στα χιλιοειπωμένα για το κουράγιο του ελληνικού λαού να
τραβάει το κάρο.
Και μάλιστα με τον Τσίπρα στην εξουσία. Δεν θα έμενε μόνο
στην Αρχαία Ελλάδα.
Δεν θα ξέχναγε την νέα Ελλάδα της πρώτης φορά αριστερά...
Μπορεί και ο
Τσίπρας να έκανε πράξη το παιδικό του όνειρο να βρεθεί στο πλευρό του Φιντέλ
(έστω και με τον επικήδειο του) αλλά δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι (όπως ο
Ομπάμα) θα πάει σπίτι του να "ξεκουραστεί".
Ο Τσίπρας
έχει δουλειά. Και την ανέλαβε τον Αύγουστο του 2015 όταν υποσχέθηκε στους
δανειστές να βγάλει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ανεξάρτητα από το τι θα του έλεγε ο
ελληνικό λαός.
Και το έκανε
πράξη ο Έλληνας πρωθυπουργός. Πήρε μάλιστα και την έγκριση του ελληνικού λαού
στις εκλογές του Σεπτεμβρίου όταν τον εγκατέλειψαν οι συνιστώσες γιατί
θυμήθηκαν ότι είναι αριστεροί και έπρεπε να διασπασθούν. Αλλιώς τι αριστεροί θα
ήτανε χωρίς μια διάσπαση...
Τώρα οι
δανειστές τον θέλουν. Τον χρειάζονται. Και για να τον κρατήσουν βεβαίως και θα
του δώσουν την ευκαιρία να σηκώσει πρώτος την σημαία του ρυθμισμένου
χρέους.
Την ευκαιρία
να είναι ο Τσίπρας που θα ολοκληρώσει την αποκρατικοποίηση στην Ελλάδα βάζοντας
στο σεντούκι της ιστορίας τους ξεσαμάρωτους συνδικαλιστές και όλους εκείνους
που θεωρούσαν ότι είναι τα αφεντικά των ΔΕΚΟ και του κράτους.
Ταυτόχρονα
όμως ο Τσίπρας είναι και εγγυητής της σταθεροποίησης της πολιτικής στην Ελλάδα.
Με αξιωματική αντιπολίτευση το κόμμα της Ν.Δ. η οποία είναι επίσης στον ίδιο
διάδρομο των δανειστών και θα τρέχει στην ελληνική πολιτική σκυταλοδρομία που
ξεκίνησε το 2009.
Ως εγγυητής
όμως, των δανειστών, για τη σταθεροποίηση δεν είναι δυνατόν να ανοίξει
δρόμο για τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή (περίπου ως αξιωματική
αντιπολίτευση) αν όλοι μαζευτούν κάτω από την ομπρέλα κάποιας
οικουμενικής.
Ούτε είναι
επιτρεπτό (από την άτυπη αυτή συμφωνία) να κάνει εκλογές πριν το 2018 (που
λήγει το τρίτο μνημόνιο) και με την (βεβαία) συντριβή του να φέρει
τη Χρυσή Αυγή στη δεύτερη θέση της Βουλής. Και άρα τα ναζιστικά
κόμματα της Ευρώπης να έχουν να λένε...
Έχουν
υπολογιστεί αυτά ως πιθανότητες να συμβούν αν ο Τσίπρας ξεφύγει από το
"δρομολόγιο" του τρίτου μνημονίου και κάνει του κεφαλιού του.
Και αν
συμβούν με την προοπτική της Λεπέν να χαλάσει κόσμο στις γαλλικές εκλογές, τον
Ρέντζι να φέρει τα πάνω – κάτω στην Ιταλία και τον Τραμπ να
"ξινίζεται" γιατί θα βρομάει η "σούπα" που παραλαμβάνει για
την Ελλάδα, οι Γερμανοί δεν θα πάνε όσο ήσυχα θέλουν στις δικές τους
εκλογές.
Ας τα βάλουμε
όλα αυτά κάτω και ας τα ψάξουμε.
Ας βάλουμε κάτω και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι
ΑΝΕΛ έχουν σαφέστατη ημερομηνία λήξεως στην πολιτική και ότι την πρώτη φορά
αριστερά στην Ελλάδα σύντομα θα την ακούμε μόνο ως σόκιν ανέκδοτο...
Ο Τσίπρας
έγινε όχι μόνο χρήσιμος αλλά και αναγκαίος. Και για τους εντός και για τους
εκτός της χώρας δανειστές και πολιτικούς της Ευρώπης και της Αμερικής.
Ο παράγοντας
Ερντογάν και οι αταξίες του... δεν μεταβάλλουν απολύτως τίποτε από
τη χρησιμότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο μεγαλύτερο δέσιμο της Ελλάδας με
τους δανειστές άλλη μια 15ετία.
Εκτός βέβαια
αν το ατύχημα είναι ευρωπαϊκό. Εάν είναι Ευρωζωνικό. Για τους γνωστούς λόγους
που διακρίνονται μεν αλλά τίποτε δεν προδικάζουν ακόμη.
Μέχρι τότε όμως
οποιαδήποτε πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα (εκλογές ή οικουμενικές) χαλάνε τις
συνταγές της σούπας.
Γι' αυτό και αν δεν υπάρξει ατύχημα η πορεία θα
συνεχιστεί. Και ο Τσίπρας θα πέσει μόνο ως ώριμο φρούτο...