Κυριακή, Μαρτίου 26

Το μπούμερανγκ του Τσίπρα στην Ευρώπη


Η κυβέρνηση της “πρώτης φορά αριστεράς”, στους 26 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία, μας έχει συνηθίσει σε επικοινωνιακές πομφόλυγες εντυπωσιοθηρίας με ημερομηνία λήξεως. Και η χώρα, τις έχει πληρώσει πανάκριβα...
Κινούμενη στην σφαίρα της ανοησίας, επιχειρεί πάντα το ίδιο πράγμα, ελπίζοντας σε διαφορετικό αποτέλεσμα κάθε φορά. Θα βαρούσε τα νταούλια και η Ευρώπη θα χόρευε-βαρέσαμε το κεφάλι μας στο ντουβάρι. Διακηρύσσοντας ότι σκίζει τα μνημόνια, υπέγραψε τρίτο
και επαχθέστερο. Καθυστερεί τις αξιολογήσεις προκειμένου να εξασφαλίσει πιο “φιλολαϊκούς όρους” και την επέλαση της ανάπτυξης, και κάθε βδομάδα που παρέρχεται άπρακτη, οι όροι γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτοι, η οικονομία βουλιάζει ακόμη περισσότερο, η ανάπτυξη επιβεβαιώνεται στα νούμερα ως ύφεση.
Πριν λίγα 24ωρα, εκτόξευσε μια “βόμβα”: η Ελλάδα, δεν θα υπογράψει το επετειακό κείμενο της Συνόδου της Ρώμης-το οποίο περιέχει τα επόμενα βήματα της “Ευρώπης των 27”- αν στο τελικό κείμενο δεν συμπεριληφθεί η πρόταση της ελληνικής κυβερνήσεως να γίνει ειδική αναφορά ότι “το ευρωπαϊκό κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο, θα πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλα τα κράτη μέλη”. Μόνο που η βόμβα είναι μούφα, κάνει θόρυβο την ώρα που εκτοξεύεται, όχι την ώρα που σκάει...
Η αυριανή υπογραφή της Διακήρυξης με αφορμή την 60η επέτειο της Συνθήκης της Ρώμης, με την οποία μπήκαν τα θεμέλια του κοινού ευρωπαϊκού οράματος, έχει στην πραγματικότητα συμβολική μόνο σημασία. Δεν συνεπάγεται καμιά υποχρέωση από τις χώρες που θα συνυπογράψουν. Καμιάς, εκτός από την υπενθύμιση της συμμετοχής τους στην Ένωση, μια μεγάλη Ένωση των ευρωπαϊκών εθνών. Ο τσαμπουκάς “δεν υπογράφω αν δεν με διευκολύνετε...”, ώστε να περάσω στο εσωτερικό ως νίκη το κλείσιμο της αξιολόγησης με επαχθείς όρους, είναι άνευ αντικειμένου. Πλην, ίσως, της και θεσμικώ τω τρόπω επιβεβαίωσης ότι η “πρώτη φορά αριστερά” έχει οραματική στόχευση να γίνει αποσυνάγωγος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Και ψάχνει για προσχήματα...

Η τρισκατάρατη αξιολόγηση, που έπρεπε να έχει κλείσει ένα χρόνο πριν, έχει κολλήσει κατά κύριο λόγο στα εργασιακά και στα ενεργειακά-την ΔΕΗ, δηλαδή. Περικοπές συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου κ.λ.π. τα έχει δεχθεί η κυβέρνηση, που πασχίζει με νύχια και με δόντια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και το “αριστερό” φιλεργατικό προφίλ της, εμφανιζόμενη ανένδοτη στο θέμα των συλλογικών συμβάσεων. Απειλούσα, ακόμη και με ρήξη και ηρωική έξοδο.
Για να μην παρεξηγηθούμε: το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι δεν μπορεί οι δανειστές να πιέζουν για λήψη μέτρων που είναι αδιανόητα στα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ (το κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο, δηλαδή), είναι απολύτως ορθό και δικαιολογημένο, και η άρνηση εκλογίκευσης των δανειστών σκληρή, εμμονική και αντισυμβατική. Με μια διαφορά, μόνο: αν διαβάσει κανείς το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε το 2015 η κυβέρνηση, ως αποτέλεσμα του καταστροφικού πρώτου εξαμήνου της στην εξουσία, θα ανακαλύψει ότι η Ελλάδα δια του κ. Τσίπρα  δεσμεύθηκε να εξαιρεθεί του “ευρωπαϊκού κεκτημένου”, ως χώρα ευρισκόμενη σε μνημονιακές υποχρεώσεις, και για όσο διάστημα θα παραμένει! Τι... απειλεί και “πυροβολεί” τώρα ο κ. Τσίπρας; Μήπως, άλλωστε, η συμφωνία του με το μνημόνιο να υποθηκευθεί για 99 χρόνια το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές, προβλέπεται από κάποιο “ευρωπαϊκό κεκτημένο”;
 Αντί η κυβέρνηση, τώρα που η Ευρώπη προβληματίζεται και αγωνιά για τα βήματα που πρέπει να κάνει για να διατηρήσει εν κινήσει το εγχείρημα που ξεκίνησε πριν 60 χρόνια στον απόηχο δυο παγκοσμίων πολέμων,  να καλέσει όλα τα κόμματα να συνδράμουν στην διατύπωση των ελληνικών προτάσεων και θέσεων για να μην χαθεί το ευρωπαϊκό όραμα στο οποίο απολύτως εντασσόμεθα και από την επιτυχία του οποίου εξαρτώμεθα απολύτως, ο κ. Τσίπρας το παίζει ταύρος εν υαλοπωλείω και οξύνει εντός και εκτός Βουλή το κλίμα..

Παιγνίδια εντυπωσιασμού, φρου-φρου και αρώματα πουλάει ο πρωθυπουργός, ο οποίος θέλει να “πείσει” το εσωτερικό του κόμματός του και τους εναπομείναντες σκληροπυρηνικούς εκ των ψηφοφόρων του, ότι είναι ανένδοτος επαναστάτης, αποφασισμένος (αν δεν του “κάτσει” καμιά από τις μπλόφες του) ακόμη για...Κούγκι, κατά πως παραληρεί και  το κυβερνητικό συνεταιράκι του,ο Καμμένος.
Περίμενε να νικήσει ο ακροδεξιός Βίλντερς στην Ολλανδία (ο Κούλογλου, είπε απλώς φωναχτά αυτό που κρυφοπαρακαλούσαν οι “σκληροί” στον ΣΥΡΙΖΑ...), να δημιουργηθεί ρεύμα και για Λεπέν,να τρομάξει η Ευρώπη, να κάνει πίσω στις πιέσεις της προς την Ελλάδα, να υιοθετήσουν οι δανειστές πιο ήπιες προσεγγίσεις στο ελληνικό πρόβλημα, να μην τιναχθεί στον αέρα το  ήδη ετοιμόρροπο (ιδίως μετά το brexit και την εκλογή του απρόβλεπτου Τράμπ) ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με μια ελληνική χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Και ποντάρει ο κ. Τσίπρας σ' αυτούς ακριβώς τους προβληματισμούς των Ευρωπαίων, οι οποίοι φαίνονται πρόθυμοι να κάνουν τα στραβά μάτια, μέχρι τις γερμανικές εκλογές, και να βρουν προσωρινές (και ασύμμετρα κοστοβόρες, από το τέλος του 17 και μετά...) “λύσεις” για την αξιολόγηση. Για να κερδίζει χρόνο στην εξουσία, το μόνο πραγματικά που τον ενδιαφέρει τον ίδιο και τους παρατρεχάμενους του.
Και στο μεταξύ, η Ελλάδα αποσυντίθεται, το κόστος και ο χρόνος επανόδου της στην κανονικότητα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο, η αξιοπιστία της στον φυσικό της χώρο, την Ευρώπη καταρρακώνεται, “ανεπαισθήτως” παγιώνεται στην συνείδηση όλων ως εκτός των τειχών τριτοκοσμική χώρα...

Πηγή:  iefimerida.gr