Οι Έλληνες τεκμηριωμένα ασχολούνται με τη μελισσοκομία από τα πολύ παλιά χρόνια (Κρήτη, Αττική, Κέα κ.ά.). Από τότε μέχρι σήμερα διατηρείται μία σημαντική παράδοση. Στη χώρα μας σήμερα υπάρχουν 15.000 περίπου μελισσοκόμοι, οι οποίοι διαχειρίζονται περίπου 1.200.000 κυψέλες, που είναι κατανεμημένες σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Από αυτούς, περίπου 3.000 είναι επαγγελματίες (δηλαδή έχουν πάνω από 150 κυψέλες και τουλάχιστον 50% του ετήσιου οικογενειακού τους εισοδήματος είναι μελισσοκομικό) ενώ η μέση κατανάλωση μελιού στην Ελλάδα είναι 1
κιλό 700 γραμμάρια ανά άτομο τον χρόνο. Aπό τα υψηλότερα στον κόσμο, αν όχι το υψηλότερο. Η πυκνότητα των κυψελών στην Ελλάδα είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Η παραγωγή όμως ανά κυψέλη είναι συγκριτικά χαμηλή λόγω της ιδιομορφίας της χλωρίδας μας και των εδαφο-κλιματολογικών μας συνθηκών.
Οι μεγαλύτερες ποσότητες μελιού προέρχονται:
από πεύκο (60-65%) – Θάσο, Χαλκιδική, Εύβοια, Κρήτη
από έλατο (5-10%) – Στ. Ελλάδα, Κεντρική Πελοπόννησος
από θυμάρι (15%) Αιγαίο και Ιόνιο πέλαγος, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησος
Η χώρα μας παράγει μέχρι 14-16.000 τόνους μέλι ετησίως. Οι εξαγωγές μας είναι όντως μικρές (περίπου 200 τόνοι, με ανοδικές όμως τάσεις) και αυτό οφείλεται στις πολύ χαμηλές τιμές διακίνησης υποδεέστερων μελιών (όπως από Ανατολική Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Κίνα), που βαφτίζονται ευρωπαϊκά και διακινούνται στην Κεντρική Ευρώπη.
κιλό 700 γραμμάρια ανά άτομο τον χρόνο. Aπό τα υψηλότερα στον κόσμο, αν όχι το υψηλότερο. Η πυκνότητα των κυψελών στην Ελλάδα είναι από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Η παραγωγή όμως ανά κυψέλη είναι συγκριτικά χαμηλή λόγω της ιδιομορφίας της χλωρίδας μας και των εδαφο-κλιματολογικών μας συνθηκών.
Οι μεγαλύτερες ποσότητες μελιού προέρχονται:
από πεύκο (60-65%) – Θάσο, Χαλκιδική, Εύβοια, Κρήτη
από έλατο (5-10%) – Στ. Ελλάδα, Κεντρική Πελοπόννησος
από θυμάρι (15%) Αιγαίο και Ιόνιο πέλαγος, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησος
Η χώρα μας παράγει μέχρι 14-16.000 τόνους μέλι ετησίως. Οι εξαγωγές μας είναι όντως μικρές (περίπου 200 τόνοι, με ανοδικές όμως τάσεις) και αυτό οφείλεται στις πολύ χαμηλές τιμές διακίνησης υποδεέστερων μελιών (όπως από Ανατολική Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Κίνα), που βαφτίζονται ευρωπαϊκά και διακινούνται στην Κεντρική Ευρώπη.