Του Μανόλη Καψή
Πρώτο συναίσθημα η ανακούφιση. Η πρωτιά Macron επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι η Γαλλία θα παραμείνει μια normal ευρωπαϊκή χώρα και η Le Pen θα ηττηθεί κατά κράτος στον β´ γύρο. Δεύτερο συναίσθημα η ντροπή, για έναν υποψήφιο της αριστεράς (Melenchon) που μπροστά στο δίλλημα ανάμεσα σε μια φασίζουσα υποψήφια και έναν "εκσυγχρονιστή" (σε ελληνική μετάφραση), επιλέγει τη σιωπή... (Άμα κανείς παρέα με τη Ζωή...).
Στα καθ’ ήμας, τα προσχήματα έσωσαν νωρίς το βράδυ της Κυριακής, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως η Ράνια Σβίγγου, που (με κάποιο τρόπο τέλος πάντων), πήραν θέση υπέρ του υποψηφίου της κεντροαριστεράς και εναντίον της υποψήφιας της άκρα δεξιάς. Πάλι καλά...
Η αργοπορημένη αντίδραση του Μαξίμου όμως αλλά και η μέχρι τέλους της καμπάνιας υποστήριξης του Melanchon από το κυβερνών κόμμα (παρά τα απαξιωτικά που ξεστόμισε για τον έλληνα πρωθυπουργό, ότι δηλαδή καθόταν επί 16 ώρες να τον προσβάλουν), μας επιτρέπουν πάντως να θέσουμε ξανά το ερώτημα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ευρωπαϊκό κόμμα. Αν η παραμονή στην Ευρώπη είναι στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, η αναγκαστική επιλογή λόγω του συσχετισμού δυνάμεων. (Για όσους δυσπιστούν και βαυκαλίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ "ωριμάζει", τους καλώ να ξαναδούν την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη Βουλή για την εξεταστική επιτροπή για την Υγεία. Να δουν με πόσο απαξιωτικό τρόπο αναφέρεται στους "μένουμε Ευρώπη".)
Την ίδια στιγμή, αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν ένα "ώριμο" ευρωπαϊκό κόμμα να στηρίζει έναν υποψήφιο που δεν έκρυψε ποτέ το "μεγαλοφυές" του σχέδιο αποδόμησης της Ευρώπης. Με δυο λόγια, ζητάω την αλλαγή των συνθηκών που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί, κι αν αποτύχω...( δεδομένο), παίρνω τη χώρα μου κι αποχωρώ. Συμπούρμπουλο.
Τι μου λέτε τώρα για ευρωπαϊκό οικοδόμημα και ευρωπαϊκές αξίες, για τις εκτιμήσεις των οικονομολόγων ότι η πολιτική αυτή (απεριόριστου δανεισμού και αλόγιστων δαπανών) θα οδηγούσε τη Γαλλία σε μια πρωτοφανή κρίση, με θύματα κυρίως τους Γάλλους εργαζόμενους, σε capital controls και άλλα φιλελέ τινά. Εγώ θα είμαι ο πρώτος Γάλλος που θα πω όχι στους Γερμανούς. ( Μια διαφορετική εκδοχή του "θα βαράω το ταμπούρλο και θα χορεύουν οι αγορές"). Συμπούρμπουλο.
Ναι, υποθέτω για τους "ώριμους Συριζαίους" τύπου Πιτσιόρλα, η στήριξη στον Μελανσόν ήταν μια ακόμα εκδήλωση των παιδικών ασθενειών του κόμματος, με στόχο να κλείσει το μάτι στο αριστερό κοινό, που βλέπει με τρόμο την Πρώτη Φορά Αριστερά να κάνει την βρώμικη μνημονιακή δουλειά, που δεν άντεχαν να κάνουν τα παλαιά κόμματα εξουσίας. ( Όχι αυταπάτη, απάτη...).
Ναι. Αλλά όσο πιθανή είναι αυτή η εκδοχή, άλλο τόσο είναι υπαρκτή και η πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας να έχουν φορέσει υποκριτικά μια "ευρωπαϊκή λεοντή" και να την αποτινάξουν, μόλις δουν ότι η εκλογική τους προοπτική θα εξυπηρετηθεί καλύτερα, από μια αντιευρωπαϊκή καμπάνια τύπου Μελανσόν, ψαρεύοντας στα θολά νερά της κρίσης και της απογοήτευσης των Ελλήνων. Δημοψήφισμα λοιπόν και Συμπούρμπουλο.
Απίθανο; Καθόλου... capital.gr