Παρασκευή, Μαΐου 19

Αποκαλύπτουμε τη μαφία των "μαϊμού" ζητιάνων έξω από Σούπερ-Μάρκετ Από 75 ως 230 ευρώ το «μεροκάματο» 6-9 ώρες τη μέρα η «δουλειά»


Η ΜΕΓΑΛΗ βιομηχανία των ζητιάνων σε αριθμούς Νοικιάζουν χώρους έξω από τα σουπερ-μαρκετ για ζητιανιά

Αν κάποτε η ζητιανιά ήταν η τελευταία λύση των ταπεινών και κατατρεγμένων, σήμερα είναι μια ολόκληρη «βιομηχανία», με «επαγγελματίες» και τεράστια κέρδη. Την οποία, βέβαια, ελέγχουν οργανωμένα κυκλώματα. 
 Από 75 ως 230 ευρώ το «μεροκάματο»
6-9 ώρες τη μέρα η «δουλειά»
150.000 μόνο τα παιδιά που ζητιανεύουν στην Ελλάδα
85 ευρώ τη μέρα συν ποσοστό απ’ τα κέρδη, η ημερήσια ενοικίαση αναπηρικού καροτσιού απ’ τη μαφία

Τα 2/3 των κερδών του επαίτη παίρνει το «αφεντικό»
Δύο τα μεγάλα αφεντικά της «βιομηχανίας ζητιάνων»

Το πρόσφατο περιστατικό με τη φωτογραφία του Αμερικανού αστυνομικού που φόρεσε ένα ζευγάρι μπότες σε έναν ξυπόλητο άστεγο, ξύπνησε σε πολλούς την ανθρωπιά μέσα τους. Όμως, πολλοί είναι αυτοί που δυσκολεύονται να βάλουν το χέρι στην τσέπη, φοβούμενοι ότι τελικά θα τα δώσουν σε ένα κύκλωμα, ή σε κάποιον που… το παίζει φτωχός. Η iTabloid ανοίγει σήμερα τον φάκελο της ζητιανιάς στην Ελλάδα. Ποιοι είναι οι πραγματικά αδύνατοι;

Οδός Ερμού, Παρασκευή, ώρα επτά το απόγευμα. Ανάμεσα στους εκατοντάδες περαστικούς που κοιτούν βιτρίνες και δεν αγοράζουν, δύο παιδιά, βρώμικα και κακοντυμένα, προτείνουν ένα πλαστικό κυπελλάκι σε όσους περνούν από μπροστά τους, με ύφος που σου ραγίζει την καρδιά. Άλλοι δίνουν ένα κέρμα, άλλοι περνούν αδιάφοροι. Μισή ώρα αργότερα, τα παιδιά έχουν ξεφορτωθεί τα κυπελλάκια και ανεβαίνουν προς το Σύνταγμα. Βγάζουν από την τσέπη ένα 3G κινητό και παίζουν ένα παιχνίδι. Παίζουν και γελούν. Έχουν τελειώσει τη «δουλειά» και πάνε να συναντήσουν το «αφεντικό». Σε λίγο, θα φάνε χάμπουργκερ από τα McDonald’s…
Η παραπάνω εικόνα είναι ενδεικτική του πώς έχει διαμορφωθεί ο «χώρος» της ζητιανιάς, στην Ελλάδα. Αν κάποτε η ζητιανιά ήταν η τελευταία λύση των ταπεινών και κατατρεγμένων, σήμερα είναι μια ολόκληρη «βιομηχανία», με «επαγγελματίες» και τεράστια κέρδη. Την οποία, βέβαια, ελέγχουν οργανωμένα κυκλώματα. Είτε πρόκειται για «γκρουπ», είτε για… μοναχικούς επαγγελματίες…
Τα «αφεντικά» των ζητιάνων
Το γεγονός ότι ο αριθμός των ζητιάνων, αληθινών και μη στη χώρα μας διπλασιάζεται, μόνο τυχαίο δεν είναι. Τα κέρδη, είναι τεράστια και οι ποινές που επιβάλλονται σε όσους συλληφθούν, μάλλον… αστείες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΑΔΑ, που φέρνει σήμερα στο φως η iTabloid, οι συλλήψεις για επαιτεία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Μέσα σε μια χρονιά μόνο, οι 400 συλλήψεις για απόπειρα επαιτείας, έγιναν 882. Από αυτούς, οι 749 ήταν αλλοδαποί και οι 133 Έλληνες. Το Υπουργείο Απασχόλησης υπολογίζει τους ζητιάνους στους 40.000, ενώ το Χαμόγελο του Παιδιού υπολογίζει σε 150.000 μόνο τα παιδιά που επαιτούν! Γιατί λοιπόν… αυξάνονται και πληθύνονται;
Ο μοναδικός λόγος, είναι τα κέρδη. Τα οποία, είναι γιγαντιαία. Και έχουν μετατρέψει τη ζητιανιά στο πλέον επικερδές επάγγελμα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αξιωματικών της ΕΛΑΣ, με βάση την αξιοποίηση στοιχείων από συλλήψεις που έχουν γίνει, ένας ζητιάνος, αναλόγως του «πόστου» του και της «αναπηρίας» του, μπορεί να βγάζει από 75-230 ευρώ τη μέρα! Κατά πολύ περισσότερα δηλαδή από το μέσο εργαζόμενο (όσους έχουν απομείνει, δηλαδή). Πώς βγαίνουν όμως αυτά;
Μέχρι σχετικά πρόσφατα, τη «βιομηχανία» ζητιάνων στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας «ήλεγχαν» κυκλώματα τσιγγάνων. Η «συνταγή» ήταν απλή: Μια μάνα με ένα παιδάκι στα χέρια, να εκλιπαρεί για «λίγο γάλα για το μωρό». Τα πράγματα άλλαξαν, με το άνοιγμα των ευρωπαϊκών συνόρων στη Βουλγαρία. Αυτό, έδωσε «ώθηση» στην «εισαγωγή» ζητιάνων στην Ελλάδα και στη δραστηριοποίηση νέων κυκλωμάτων.
Αυτό που έχει γιγαντώσει την επαιτεία στην Ελλάδα, είναι η είσοδος «γκρουπ» ζητιάνων. Τα «μεγάλα αφεντικά» της επαιτείας, που φέρονται να είναι δύο, ένας Βούλγαρος και ένας Ρουμάνος, άρχισαν να οργανώνουν «εκδρομές» ομοεθνών τους με αναπηρίες στη Βόρεια Ελλάδα. Οι «τουρίστες» απλώνονταν στην πόλη, πιάνοντας ένα πόστο έκαστος, για μια μέρα και επέστρεφαν στο σημείο συνάντησης. Εκεί, μοιράζονταν τα κέρδη με τα «αφεντικά» που αναλάμβαναν, όχι μόνο την «προστασία», αλλά και την επιστροφή στην πατρίδα. Η «αμοιβή», συνήθως του «αφεντικού», είναι τα 2/3 των κερδών. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι οι ζητιάνοι «μαζεύονται» όταν τελειώσει η βάρδια από μια γυναίκα, ή ακόμα και με… βαν.
Νοικιάζουν και δημιουργούν ανάπηρους
Τα πράγματα τώρα βέβαια, έχουν εξελιχθεί κατά πολύ. Όχι μόνο επειδή το κύκλωμα άπλωσε τα πλοκάμια του και στην Αθήνα. Αλλά επειδή, όπως αποκαλύπτει η iTabloid, «νοικιάζει» άτομα με αναπηρία για να τα εξωθήσει στη ζητιανιά, ή δημιουργεί ανάπηρους. Στην πραγματικότητα, ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση, τα κυκλώματα πλησιάζουν ανάπηρους και τους προτείνουν να «δουλέψουν γι’ αυτούς». Εδώ, τα πράγματα είναι «απλά». Τους βάζουν σε ένα προκαθορισμένο πόστο, φροντίζουν να μην κινδυνεύσουν από… ανταγωνιστές, ή αστυνομικούς (με τσιλιαδόρους) και μοιράζονται τα κέρδη. Στη δεύτερη περίπτωση, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αναξιοπαθούντες που σας ζητούν ένα ευρώ στο φανάρι, ή στο δρόμο, είναι τόσο αρτιμελείς όσο και εσείς! Και δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να νοικιάσουν ένα αναπηρικό καροτσάκι από το κύκλωμα (με περίπου 85 ευρώ την ημέρα, για έξι ώρες συν ποσοστά από τα κέρδη), ή να χρησιμοποιήσουν άλλα τρυκ. Όπως για παράδειγμα να χρησιμοποιήσουν μια ειδική αλοιφή που κάνει το ένα πόδι, ή χέρι να φαίνεται ατροφικό- σε συνδυασμό με το κατάλληλο ρούχο.
Τα πιο «σκληρά» κυκλώματα βέβαια, φροντίζουν οι πληγές και οι αναπηρίες να είναι πραγματικές. Σε άλλες περιπτώσεις τις πληγές προκαλούν οι ίδιοι οι ζητιάνοι στους εαυτούς τους για να είναι πιο «πειστικοί» στη «δουλειά» τους και, σε άλλες, τους προκαλείται με τη βία. Συνήθως σε παιδιά, τα οποία για να είναι πιο «πειστικά», πρέπει να έχουν πληγές. Το ξύλο, οι ακρωτηριασμοί, η πείνα, είναι λίγα μόνο απ’ όσα περνούν κάποια από τα άτυχα παιδιά που πέφτουν στα χέρια της «βιομηχανίας». Οι φωτογραφίες από τα μέλη του κυκλώματος που πατάνε με τη ρόδα φορτηγού το χέρι παιδιού για να είναι πιο «πειστικό» στην επαιτεία, μπορούν να σας δείξουν μόνο λίγα απ’ όσα γίνονται. Η «δικαιολογία» ήταν ότι έκλεψε ψωμί. Η αλήθεια όμως είναι ότι μετά από την τιμωρία θα αναγκαστεί να ζητιανέψει, ή, καλύτερα, να «δουλέψει», για άλλους…

Η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία: Ο “ανάπηρος” ζητιάνος έχει τελειώσει τη βάρδια του. Πάει στη… Mercedes του, βάζει το καροτσάκι στο πορτ-μπαγκάζ, σηκώνεται όρθιος, περπατά ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ και πάει σπίτι του…

«Το νοίκιασα το καροτσάκι»
Στο φανάρι των οδών Ομήρου και Ελ. Βενιζέλου, στη Νέα Σμύρνη, το «πόστο» είναι πιασμένο από ένα νεαρό αντρόγυνο. Ο Λιούμπομιρ και η Ντάρια δουλεύουν… εκ περιτροπής. Είναι περίπου 30 χρονών και, το τελευταίο διάστημα, τη μία μέρα ζητιανεύει αυτός, την άλλη η γυναίκα του. Και οι δύο, χρησιμοποιούν το ίδιο καροτσάκι. Στο οποίο κάθονται όταν φτάνουν εκεί, λίγο πριν από τις 5 το πρωί. Η Ντάρια λέει στους οδηγούς ότι δεν ξέρει ελληνικά και, απλά, απλώνει το χέρι. Αν βέβαια κάποιος αρνηθεί έντονα να της δώσει «κάτι», τον βρίζει σε… άπταιστα ελληνικά και του χτυπά το αυτοκίνητο με το καροτσάκι.
Αρχικά, είναι επιφυλακτική. Όταν της μιλάμε, κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Και προσπαθεί να φύγει. Όταν της υποσχόμαστε… εχεμύθεια και λεφτά, η γλώσσα της λύνεται. «Είμαι από τη Γιουγκοσλαβία», μας λέει, χωρίς να θέλει να διευκρινίσει από πού. «Εκεί, δεν έχει δουλειές. Γι’ αυτό ήρθαμε εδώ. Δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτα άλλο».
Τη ρωτάμε πόσα βγάζει την ημέρα. «Όχι πολλά», απαντά. «Ίσα ίσα να βγαίνουν τα έξοδα. Έχω να πληρώσω το φαϊ, το καρότσι… Το πληρώνω το καρότσι! Με την ώρα πάει. Ανάλογα τι θα βγάλω, πόσο θα το κρατήσω». Τη ρωτάμε πόσα «καθαρίζει» τη μέρα. «Ανάλογα», μας λέει. «Τις καλές μέρες μπορεί να βγάλω κι ένα κατοστάρικο, τις κακές, ούτε τριάντα. Αλλά, τι νομίζεις, εγώ τα παίρνω»; Η Ντάρια δε θέλει να μιλήσει άλλο. Μας διώχνει επιτακτικά. Άλλωστε και πολλά έχει πει και έχουμε αρχίσει να «ενοχλούμε». Όχι μόνο την ίδια…
Στη Γλυφάδα, τα δυο αδελφάκια, (ένα αγόρι κι ένα κορίτσι), που ζητιανεύουν σε αλυσίδα fast food δε θέλουν να μας πουν τα ονόματά τους. Και, όταν τους λέμε ότι θα τους κεράσουμε ένα γεύμα, μας απαντούν ότι προτιμούν να τους δώσουμε τα λεφτά και να πάρουν αυτά ό,τι θέλουν. Τους λέμε να πάμε μαζί στο ταμείο, αλλά αυτά αρνούνται. Λογικό. Απ’ έξω, τους περιμένει ένας ενήλικος. Ο οποίος «επιβλέπει». Όταν τα ρωτάμε «ποιος είναι» μας απαντούν, «ο αδερφός μας». Μερικές ώρες αργότερα, τα δύο παιδιά κάθονται με τον αδερφό (;) τους στο ίδιο μαγαζί και παραγγέλλουν ένα πλουσιοπάροχο γεύμα. Από το οποίο τα περισσότερα καταβροχθίζει ο ενήλικος. Έχει βραδιάσει και έχει φτάσει η ώρα του γυρισμού. Τους ακολουθούμε. Λίγο μετά από την κεντρική πλατεία, χωρίζονται με τον ανήλικο. Τα δυο παιδιά περπατούν, χωρίς να ζητιανεύουν, στην οδό Μεταξά. Μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, σταματούν. Στο ρετιρέ της πολυκατοικίας, κάθεται ένα αντρόγυνο. Κάτι τους φωνάζουν τα παιδιά, κάτι απαντούν αυτοί, σε τσιγγάνικη διάλεκτο. Ξεχωρίζουμε μόνο τη λέξη «μαμά» και τη φράση «πάμε να παίξουμε τώρα».
Στην Ερμού, η Ίσκρα και ο Άντον, περίπου 40, από τη Βουλγαρία, αναμειγνύονται με τους εκατοντάδες περαστικούς, προσπαθώντας να βγάλουν το «ψωμί» τους. Αυτή, φορά ένα εμπριμέ, βρώμικο φουστάνι και κρατά ένα κυπελλάκι στο χέρι, το οποίο προτείνει στους περαστικούς. Αυτός, κάθεται σε μια γωνία, φορώντας μια λευκή στολή και έχοντας βαμμένο άσπρο το πρόσωπό του. Μπροστά του, έχει κι αυτός ένα κυπελλάκι. Υποτίθεται ότι κάνει «σόου». Μετά από κάποιες ώρες, συναντιούνται. Αυτή ζητά δυο τσιγάρα από μια περαστική κοπέλα και, αφού τα πάρει, πάει και κάθεται μαζί του. Κάτι συζητούν και αυτή… σκαλίζει το κινητό της. Από την κουβέντα μεταξύ τους, λίγα βγάλαμε. Τα ονόματά τους, ότι ήρθαν από τη Βουλγαρία, ότι δεν έχουν λεφτά, ότι μένουν στον Πειραιά, ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Το τελευταίο, προσέξτε το: Κάθε φορά που η Ίσκρα πλησιάζει κάποιον με το κυπελλάκι, κάνει το σταυρό της για να τον… συγκινήσει.
Ακολουθώντας τους, φτάνοντας στο τέλος της Ερμού, μας περιμένει ένα… σοκ. Η ώρα είναι δέκα το βράδυ και ένας καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα ζητιάνος που είχαμε συναντήσει κάποιες ώρες νωρίτερα στην Ερμού, κατεβαίνει προς την Αθηνάς. Είναι καθισμένος μεν στο αναπηρικό καροτσάκι, αλλά τώρα, δεν κινεί τις ρόδες με τα χέρια του. Απλά, το σπρώχνει με τα πόδια του! Όταν τον ρωτάμε σχετικά, κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Μιλά σε μια ξένη γλώσσα, αρχίζει να φωνάζει και τρέχει, αυτή τη φορά, σπρώχνοντας το καρότσι με τα χέρια…
Το πρόγραμμα του ζητιάνου
Οι «επαγγελματίες» ζητιάνοι συνήθως έχουν σταθερό πόστο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Το «πόστο» ανήκει στο «αφεντικό» και δεν είναι λίγες οι φορές που «παρείσακτοι» ζητιάνοι διώκονται βίαια με προπηλακισμούς και απειλές για να μη… φέρουν ανταγωνισμό στο πόστο. Τα δε πόστα ακολουθούν την εμπορική κίνηση της πόλης και «δουλεύουν» τις ώρες καταστημάτων, που είναι και περισσότεροι οι περαστικοί.
Οι ζητιάνοι δουλεύουν από 6 ως 9 ώρες την ημέρα. Τα κέρδη για τους περισσότερους κυμαίνονται στα 210 με 240 ευρώ, τα οποία «μοιράζονται» με το «αφεντικό». Αν πρόκειται δηλαδή για αληθινούς ανάπηρους, τους οποίους έχει «νοικιάσει» κάποιος (συνήθως Βούλγαροι κάνουν αυτές τις… δουλειές), θα κρατήσει, στο τέλος της μέρας, περίπου 80 ευρώ από όσα «έβγαλε». Τα υπόλοιπα θα τα πάρει το «αφεντικό», το οποίο θα πρέπει να φροντίσει για τη μεταφορά, τη διαμονή και τη διατροφή του «εργάτη» του. Και επειδή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, οι «εργάτες» μεταφέρονται με τρένα και λεωφορεία απ’ τα «αφεντικά» σε επαρχιακές πόλεις, όπως ο Βόλος και η Λάρισα, όπου δουλεύουν για μια… μέρα.
Στη Θεσσαλονίκη δε, υπάρχουν πούλμαν που βάζει η μαφία της επαιτείας, από τη Βουλγαρία, τα Σκόπια και την Αλβανία και μεταφέρουν τους «επαγγελματίες» στον τόπο της επαιτείας. Τόπος συνάντησής τους είναι η πλατεία Αριστοτέλους. Στο πούλμαν, γίνεται η «μοιρασιά» του μεροκάματου…

Share "Αποκαλύπτουμε τη μαφία των "μαϊμού" ζητιάνων" via
5
- See more at: http://www.itabloid.gr/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CE%B6%CE%B7/#sthash.B0awcRbG.dpuf