Εμείς, οι “καλοί”.Νικήσαμε, λοιπόν!
Τώρα τι ακριβώς κερδίσαμε από αυτήν μας την “νίκη”, σηκώνει κουβέντα...
Το μόνο βέβαιο, είναι ότι... εξασφαλίσαμε τα ανέμελα “μπάνια του λαού”! Τούτο το καλοκαίρι, δεν θα μας βγάλει την ψυχή όπως εκείνο το άλλο του 2015. Ούτε φόβοι για άμεση χρεοκοπία, ούτε αϋπνίες περί το grexit, ούτε έγνοιες για ξαφνικές εκλογές, όπως εκείνο το τρισκατάρατο '15. Λίγα είναι αυτά; Το καλοκαίρι ετούτο, άπαξ το πηδήξουμε, ραντεβού τον φθινόπωρο πλέον...
Κατά τα...άλλα, δεν πήραμε τίποτε απολύτως από εκείνα που ζητούσε (και απειλούσε με πόλεμο, αν δεν τα έπαιρνε...) ο κ. Τσίπρας. Κατάπιε αμάσητα τα όσα του είχε προτείνει ο στρυφνός και κακιασμένος Σόϊμπλε στις 22 Μαΐου. Απλώς του έκαναν την χάρη να περιλάβουν κάποιες φραστικές γενικόλογες διατυπώσεις στο κείμενο του τελικού ανακοινωθέντος, ένα άκρως σοφιστικέ wording, που λένε και οι αγγλοσάξονες. Για να μπορεί να περάσει την συμφωνία επικοινωνιακά στο εσωτερικό και κυρίως στο εσωτερικό του κόμματός του.
Αν το τσιπρέϊκο είχε κλείσει την αξιολόγηση από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπως μπορούσε, όχι μόνο τα μέτρα θα ήταν ασυγκρίτως λιγότερα, αλλά και η πραγματική οικονομία θα είχε μπει στις ράγες. Δεν το έκανε. “Αυταπάτες”, κακός υπολογισμός της ισορροπίας δυνάμεων, λάθος εκτίμηση των ανοχών της ΕΕ, αφόρητος λαϊκισμός και ιδεοληπτική εμμονή, μας έφθασαν εκεί που δεν έπρεπε: δυο μήνες πριν από τις γερμανικές εκλογές, και στο τελεσίγραφο της 22ας Μαΐου. Ο στρυφνός, κακιασμένος και χολερικός Σόϊμπλε, εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι την αλήθεια ομίλησε λέγοντας “θα μπορούσαμε να έχουμε κλείσει την αξιολόγηση τον Μάιο, αλλά ο Τσίπρας ήθελε τρεις εβδομάδες περιθώριο για να την περάσει επικοινωνιακά...”
Πήραμε, λοιπόν, την δόση ελαφρά ενισχυμένη, δεν πήραμε το περιβόητο QE, που θα έδινε στις τράπεζες μια πιστωτική ανάσα (θα εξετασθεί το φθινόπωρο του '18, μετά την τυπική λήξη του προγράμματος-και λέμε τυπική γιατί το μνημόνιο θα... μακροημερεύσει!), το ΔΝΤ ΘΑ εξετάσει εάν και πότε θα κρίνει το δημόσιο χρέος βιώσιμο, ώστε να βγούμε στις αγορές. Και όσον αφορά την “ρύθμιση”, “επιμήκυνση”, “διευθέτηση”, όπως θέλετε πείτε την, του χρέους, αυτό θα το βάλλουν στο τραπέζι μετά το 2022. Και αν χρειασθεί... Και μέχρι το 2022, δεσμευτήκαμε να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% ετησίως (έχουμε νοιώσει στο πετσί μας πως εξασφαλίζονται αυτά τα “πλεονάσματα”!), κι' από κει και έπειτα, μέχρι το... 2060 (ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, που θα 'λεγε και ο Ζουράρις!) “κάπου πάνω, αλλά κοντά στο 2%” Κερδάμε σύντροφοι! Ξεμπερδέψαμε με τις “ληστρικές, αντιλαϊκές, απάνθρωπες...” επιταγές του αναθεματισμένου μνημονίου...
Ένα προσφερθέν στο eurogroup επικοινωνιακό “κερασάκι” στο αφήγημα του κ. Τσίπρα, είναι κάποια λίγα αναπτυξιακά κονδύλια της ΕΕ (από τα υφιστάμενα, όχι κάτι ξέχωρο και ειδικό για την Ελλάδα) θα δοθούν υπό έλεγχο στην χώρα μας. Καλό είναι αυτό, σε κάθε περίπτωση. Το άλλο “κερασάκι”, όμως, που άρχισαν να το διαφημίζουν, η αποδοχή της “γαλλικής πρότασης”, να εξαρτάται δηλαδή η ρύθμιση του χρέους με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, μπορεί ν' ακούγεται καλό και εύγευστο για τον κόσμο, αλλά κρύβει τεχνικές λεπτομέρειες στις οποίες ως γνωστόν κρύβεται ο διάολος...
Τι σημαίνει αυτή η ρήτρα σύνδεσης χρέους- ανάπτυξης: μιλάμε, κατ' αρχήν, για μετά το 2022 μέχρι και το οποίο ισχύει η ρητή δέσμευσή μας σε πλεονάσματα 3,5% Ας υποθέσουμε ,λοιπόν, ότι το 2023 (και οποιοδήποτε έτος στην συνέχεια) που προβλέπεται ανάπτυξη 2% ετησίως, δεν τα καταφέρουμε, και έχουμε αύξηση του ΑΕΠ μόνο 1%. Σ' αυτή την περίπτωση, δεν θ' αποπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας προς το χρέος στο ακέραιο, αλλά λόγω μικρότερης ανάπτυξης θα καταβάλλουμε ένα μέρος του μόνο (θα εξετασθεί το πόσο) και το υπόλοιπο θα μετατεθεί για μετά το 2060, Αυτό, αποτελεί μιαν ανάσα, όντως. Και είναι η καλή εκδοχή της σύνδεσης χρέους-ανάπτυξης.
Αν, όμως... κοιμηθεί ο Θεός, και κάποιες ή όλες της χρονιές μετά το 2022, εξασφαλίσουμε ανάπτυξη πάνω από το 2%, ας πούμε 3,5%, τότε υποχρεούμαστε ΟΛΟ το όφελος από την μεγαλύτερη ανάπτυξη, να το δίνουμε αμέσως για την αποπληρωμή χρέους και τόκων! Δεν θα μπορεί η όποια τότε ελληνική κυβέρνηση να αποφασίσει “δίνω τόσα από το όφελος της μεγαλύτερης ανάπτυξης στους δανειστές, και ένα μέρος το διοχετεύω στην εσωτερική οικονομία για περαιτέρω τόνωση και ανάπτυξη...”, δηλαδή επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, κίνηση της αγοράς και πάει λέγοντας! Αυτή, είναι η “παγίδα” της γαλλικής πρότασης, που σε μια τέτοια εξέλιξη ευνοεί πρωτίστως τα συμφέροντα των δανειστών, και δευτερευόντως της Ελλάδος!
Με αυτήν ακριβώς την ρήτρα “χρέους-ανάπτυξης”, λατινοαμερικανικές πετρελαιοπαραγωγές χώρες που έπεσαν σε μεγάλη ύφεση και χρέος στην διάρκεια της πτώσης της τιμής του μαύρου χρυσού και κατέφυγαν σε δανεισμό με αυτήν την ρήτρα, δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν στην συνέχεια από τον ρυθμό ανάπτυξής τους (λόγω ανόδου της τιμής του πετρελαίου), αφού όλα τα κέρδη διοχετεύονταν στην αποπληρωμή του χρέους και όχι στην ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας. Κλασσικά πρόσφατα παραδείγματα, το Εκουαδόρ και η Βενεζουέλα.
“Καλά” και... νικηφόρα πάει να τα εμφανίσει ο Τσίπρας, αλλά ας μην αγνοούμε και τον Σόϊμπλε, που αμέσως μετά το eurogroup και την ανακοίνωση του ΔΝΤ η οποία συνδέει την Ελλάδα με την... Ζάμπια, το Σουδάν, την Σομαλία και το Κογκό, βγήκε και δήλωσε για την απόφαση για την χώρα μας, “ας μην δημιουργούμε ψευδαισθήσεις, ότι στην Ελλάδα όλα πλέον τέλειωσαν...”.
Στρυφνός, κακιασμένος, χολερικός μπορεί να είναι. Αλλά κάτι ξέρει...
Θ.Οικονομόπουλος
iefimerida