Ο Ντράγκι τους το ξέκοψε χθες:
Δεν θα βάλει την Ελλάδα στο Πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης», το περιβόητο QE. Πάει και τελείωσε.
Βέβαια, όσοι διαβάζετε αυτή τη στήλη το ξέρετε εδώ και μήνες…
Αλλά η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθούσε να πείσει τους πάντες, πως όπου να ’ναι θα μας βάλουν και στην ποσοτική χαλάρωση…
Ψέματα έλεγαν…
Αλλά χωρίς ένταξη της Ελλάδας στο QE και με το ΔΝΤ να επιμένει ότι το χρέος της Ελλάδας ΔΕΝ είναι βιώσιμο, (ούτε αρκούν πια τα μέτρα «ανακούφισης χρέους» που έχουν ήδη υποσχεθεί οι Ευρωπαίοι), η κυβέρνηση ΔΕΝ μπορεί να βγει ούτε στις αγορές.
Τώρα, βέβαια, μας λένε άλλα: Ότι θα «αναχρηματοδοτήσουν» λέει,
το τριετές ομόλογο Σαμαρά που λήγει τον επόμενο μήνα, τον Ιούλιο…
Δηλαδή θα βγουν «δοκιμαστικά» στις αγορές,
για να πάρουν τα χρήματα από εκεί και να το ξεχρεώσουν…
Ο Σαμαράς είχε πάρει τότε επιτόκιο 3,75%...
Η σημερινή κυβέρνηση θα μπορέσει, άραγε, να εκδώσει τώρα, επίσης τριετές ομόλογο, για το ίδιο ποσό (1,5 δισεκατομμύριο) και με το ίδιο επιτόκιο (3,75%;)
Απάντηση: Α-πο-κλει-ε-ται!
Τον Ιούλιο του 2014, όταν είχε βγει στις αγορές ο Σαμαράς,
το ΔΝΤ θεωρούσε το χρέος μας βιώσιμο!
Σήμερα το θεωρεί «εξαιρετικά ΜΗ βιώσιμο»!
Άρα, οι αγορές δεν πρόκειται να αποδεχθούν
ίδια επιτόκια, για ίδια ποσά και ίδιες λήξεις…
Πολλοί μπορούν να δανείσουν μια χώρα που βγαίνει από την κρίση (όπως φαινόταν να βγαίνει η Ελλάδα το καλοκαίρι του 2014), τη στιγμή που το ΔΝΤ βεβαιώνει για τη βιωσιμότητα του χρέους της. Και όντως τη δάνεισαν τότε…
Αλλά κανείς δεν πρόκειται να δανείσει μια χώρα που δεν φαίνεται ακόμα να βγαίνει από την κρίση, και για την οποία το ΔΝΤ βεβαιώνει πως το χρέος της είναι πια «εξαιρετικά μη βιώσιμο»
Κι αν τη δανείσουν, θα τη χρεώσουν με πολύ υψηλότερο επιτόκιο!
Άλλωστε, γιατί να βγει στις αγορές για να ξεχρεώσει το ομόλογο Σαμαρά η κυβέρνηση, δανειζόμενη με 5% ας πούμε, όταν της έχουν ήδη δώσει τα χρήματα από τον ΕSM με 1,70% επιτόκιο!
Προσέξτε: η εξόφληση του «ομολόγου Σαμαρά» είναι μέσα στα χρήματα της δόσης που μας δίνουν ήδη.
Και μας επέβαλαν τεράστια νέα λιτότητα για να μας τα δώσουν.
Και τώρα – που πήραμε τη δόση, αλλά δεν πήραμε τίποτε άλλο (ούτε για το χρέος, ούτε QE) - τι μας λένε;
Ότι τελικά δεν θα πάρουμε ούτε αυτά που μας δίνουν με επιτόκιο 1,7% και θα βγουν να δανειστούμε με 5%;
Παλάβωσαν; Εντελώς;
Όχι! Απλώς, επειδή τους τελείωσαν τα «αφηγήματα» – δηλαδή τα «επεξεργασμένα ψέματα» που λέγανε ως τώρα – άρχισαν τώρα τα παραληρήματα.
Και το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο: Θυμάστε που σας έλεγε πως τους συμβασιούχους τους οποίους είχαν προσλάβει μετά το Γενάρη του 2015, τώρα τους υποχρεώνουν να τους απολύσουν;
Το υπέγραψαν ήδη, στην συμφωνία με τα προαπαιτούμενα για να πάρουν την τελευταία δόση!
Και σας το έγραφα αυτό, ξανά και ξανά, γιατί κάποιοι πίστευαν πως ο Τσίπρας θα διορίζει αβέρτα όσους θέλει και θα κερδίζει ψήφους συνεχώς…
Επέμενα τότε, πως αυτά μπορούσε να τα κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δεκαετία του ’80, όταν η Ελλάδα είχε τη δραχμή και υπήρχε ο «Χολαργός», να τυπώνει δραχμές και να διορίζει το ΠΑΣΟΚ όσους ήθελε.
Τώρα είμαστε στο ευρώ και σε ασφυκτική επιτήρηση. Δεν μπορεί να τα κάνει αυτά οποιοσδήποτε επίδοξος «μιμητής» του Ανδρέα.
Κι αν το προσπαθήσει, το πληρώνει πολύ ακριβά.
Αυτό ακριβώς για το οποίο σας είχα προειδοποιήσει το βλέπετε τώρα…
Και μια ο λόγος για τους συμβασιούχους, να και μερικές ακόμα αλήθειες που δεν λέγονται:
* Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι μόνιμοι οι υπάλληλοι της καθαριότητας! Κανένας απολύτως…
Μπορούν κάλλιστα τη δουλειά να την κάνουν ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού…
(Τα ίδια έλεγαν λίγο παλαιότερα για τα ΚΤΕΟ! Και τελικά τα ιδιωτικά ΚΤΕΟ αντικατέστησαν τα δημόσια, βελτιώνοντας εξαιρετικά την ταχύτητα και την ποιότητα της εξυπηρέτησης για τους πολίτες. Και κανείς σήμερα δεν σκέπτεται να επαναφέρει τα παλαιά δημόσια ΚΤΕΟ…)
Αυτά που λένε για «αξιοκρατικές προσλήψεις με ΑΣΕΠ» για τους σκουπιδιάρηδες είναι αστεία…
Αξιοκρατία και διαγωνισμοί χρειάζονται για εργασίες εξειδικευμένες, που χρειάζονται γνώσεις, σπουδές, πτυχία, μεταπτυχιακά και πείρα.
Για προσλήψεις ανειδίκευτων εργατών ή για προσλήψεις που χρειάζονται πολύ χαμηλή ειδίκευση ή ελάχιστη πείρα δεν έχει νόημα να μιλάμε για διαγωνισμούς και ΑΣΕΠ.
Οι «μοριοδοτήσεις» δεν είναι «αξιοκρατία».
Είναι απλώς εύσχημος τρόπος να νομιμοποιηθεί παλαιότερα ρουσφέτια…
Άσε που τώρα ούτε «μοριοδοτήσεις» μπορούν να κάνουν…
Και εν πάση περιπτώσει, αυτή η «φάμπρικα» που πήγαν να στήσουν για διόγκωση των προσλήψεων στο πελατειακό κράτος, μέσω αύξησης του αριθμού των συμβασιούχων, που μετά από δύο-τρείς 8μηνες ανανεώσεις θα μετατραπούν σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, κατέπεσε – ευτυχώς – από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Ως αντισυνταγματική πλέον…
Θα μου πείτε: Δεν είναι άδικο να χάσουν τη δουλειά τους μερικές χιλιάδες άνθρωποι;
Η «πολιτικώς ορθή» απάντηση είναι πως πράγματι, είναι «άδικο»!
Όμως, η έντιμη απάντηση, είναι πως για κάθε συμβασιούχο που θα απολυθεί, κάποιος άλλος από τον ιδιωτικό τομέα θα προσληφθεί για να κάνει τη δουλειά.
Δηλαδή κάποιος σήμερα άνεργος θα βγει δουλειά.
Αυτόν δεν τον σκέπτεται κανείς;
Όταν απολύθηκαν οι – σκανδαλωδώς αμειβόμενες τότε – καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, κάποιες άλλες καθαρίστριες (από τον ιδιωτικό τομέα) προσελήφθησαν για να κάνουν τη δουλειά τους. Χωρίς μονιμότητα ασφαλώς…
Οι μόνιμες καθαρίστριες για τις οποίες η συμπαθέστατη κα Χαρούλα Αλεξίου έκανε «συναυλίες διαμαρτυρίες», έπαιρναν ως τότε περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι πολλοί ειδικευμένοι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία!
Ενώ οι καθαρίστριες από τα ιδιωτικά συνεργεία που τις αντικατέστησαν, πήραν πολύ λιγότερα, δηλαδή τη φυσιολογική αμοιβή μιας καθαρίστριας στον ιδιωτικό τομέα.
Όταν ο Τσίπρας επαναπροσέλαβε τις απολυμένες καθαρίστριες, απολύθηκαν επί τόπου όσες είχαν προσληφθεί από τα ιδιωτικά συνεργεία.
Αλλά γι’ αυτές τις απολυμένες καθαρίστριες επί Τσίπρα, καμία Χαρούλα Αλεξίου, και καμία άλλη προοδευτική κυράτσα δεν βρέθηκε να κάνει «συναυλία διαμαρτυρίας». Εκείνες τις έφαγε το σκοτάδι άκλαυτες.
Και το «καλύτερο»: ήταν τόσο «απαραίτητες» οι επαναπροσληφθείσες καθαρίστριες στο ΥΠΟΙΚ, που μετά από λίγο, κάποιες από αυτές βρέθηκαν γραμματείς δικαστηρίων! Τέτοια «αξιοκρατία» να σού ’ρχεται αναγούλα…
Και τώρα όλες αυτές οι ταλαντούχες καλλιτέχνιδες «της Αριστεράς και της Προόδου», τρομάρα τους, βγαίνουν μια-μια μετανιωμένες και μας λένε πως «σιχαίνονται τους εαυτούς τους» που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ.
Και μείς το ίδιο ακριβώς νιώθουμε!
Αλλά τη ζημιά μας την κάνατε κορίτσια, έτσι;
(Και αγόρια, βεβαίως, βεβαίως...)
Και θέλετε και το ακόμα «καλύτερο», για το οποίο επίσης δεν μιλάει κανείς;
* Όταν μονιμοποιούνται οι συμβασιούχοι, τότε… κατεβάζουν τα μολύβια!
Και απαιτούν να προσληφθούν… άλλοι συμβασιούχοι για να κάνουν τη δουλειά (που έκαναν οι ίδιοι ως τότε).
Γιατί η διαφορά ανάμεσα στους μόνιμους και τους συμβασιούχους είναι ότι οι πρώτοι δεν δουλεύουν, ενώ οι δεύτεροι βγάζουν όλη τη δουλειά.
Κι όταν μονιμοποιούνται οι συμβασιούχοι, τότε μετατρέπονται τα χθεσινά πελατειακά ρουσφέτια σε μόνιμους… αργόσχολους!
Και δημιουργείται ανάγκη για νέα πελατειακά ρουσφέτια…
Αυτό το αίσχος θέλει να διαιωνίσει η «πρώτη φορά αριστερά».
Δημιουργήθηκε, πράγματι, από το «παλαιό πολιτικό σύστημα». Κι όταν τα παλαιά κόμματα άρχισαν να το διορθώνουν, τότε όλο το κρατικοδίαιτο κομμάτι της κοινωνίας «μετακόμισε» στο ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να το διασώσει.
Την ώρα που υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες άνεργοι – που ψάχνουν και δεν βρίσκουν δουλειά - την ώρα που 300 με 500 χιλιάδες νέοι και παραγωγικοί άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά – οι συμβασιούχοι θέλουν να μονιμοποιηθούν στο δημόσιο! Παράνομα, αντισυνταγματικά και με το «έτσι θέλω»…
Προχθές τα παιδιά μου παρήγγειλαν πίτσες στο σπίτι.
Κι όταν τις έφερε το delivery boy, άρχισαν να μιλάνε με ιδιαίτερη οικειότητα μαζί του.
--Τον ξέρετε, τους ρώτησα;
--Ναι, μου λένε, ήταν συμμαθητής μας στο σχολείο και στο φροντιστήριο…
--Και δεν τα κατάφερε ρώτησα;
--Όχι, αντιθέτως, ήταν πρώτος μαθητής, πέτυχε στο Σχολή της επιλογής του και τώρα προχωράει στις σπουδές του κανονικά και δουλεύει για να ζήσει…
Και τότε ένιωσα ότι χτύπησε την πόρτα μου, φορώντας την ταπεινή στολή του delivery boy, το πραγματικό μέλλον, η πραγματική ελπίδα της Ελλάδας.
Τα παιδιά που αγωνίζονται, που προκόβουν και που δεν φοβούνται να κάνουν οποιαδήποτε τίμια δουλειά.
Τα παιδιά που ψάχνουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα.
Όχι… μισθοδοσία στο δημόσιο!
Γι’ αυτά τα παιδιά νιώθω σεβασμό και αγάπη.
Για τους συμβασιούχους πάλι, που μπήκαν με «κόλπο», επέκτειναν τις συμβάσεις με «κόλπο» και τώρα θέλουν να νομιμοποιηθούν με παράνομο «τσαμπουκά», δεν νιώθω κανένα σεβασμό.
Αγανάκτηση;
Ίσως…
Το ίδιο βράδυ η τηλεόραση έδειχνε τη νέα δημοσκόπηση, όπου η ΝΔ προηγείται πια 18 μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ!
Το 70% με 80% της κοινωνίας εκτιμά πλέον,
πως ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε μαντάρα στην τελευταία διαπραγμάτευση!
Και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, το ποσοστό αυτό φτάνει το 60%!
--Υπάρχει κανείς που πιστεύει ακόμα, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να βγάλει άλλα δύο χρόνια, με τέτοια δημοσκοπικά καθίζηση;
Και χωρίς κανένα απολύτως «αφήγημα»;
--Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως μια κυβέρνηση, που η στήριξή της δεν ξεπερνά πια το 16%, μπορεί να περάσει δύσκολες μεταρρυθμίσεις και να εφαρμόσει εξαιρετικά σκληρά μέτρα (που μόλις ψήφισε);
Στο εξωτερικό πάντως, δεν υπάρχει!
Και από αυτούς εξαρτάται ο Τσίπρας, πλέον…
--Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως θα καταφέρει ο Τσίπρας να ανακόψει την ραγδαία καθίζησή του, όταν υποχρεώνεται τώρα να διώξει 30 χιλιάδες συμβασιούχους ως το τέλος της χρονιάς (και μέχρι στιγμής τα έχει βρει «μπαστούνια» με τις πρώτες έξη χιλιάδες από τη δημοτική καθαριότητα);
Ο Τσίπρας έχει τελειώσει!
Κυριολεκτικά, dead man walking…
Δεν του βγαίνει τίποτε. Δεν τον πιστεύει κανείς. Δεν πάει πουθενά…
Κι όλα όσα του έρχονται από δω και μπρός
θα είναι χειρότερα για τον ίδιο - όχι καλύτερα…
Θα σαπίσει λίγο ακόμα πριν πέσει;
Θα τα σπάσει με τον κυβερνητικό του εταίρο;
Θα κακοφορμίσουν τα σκάνδαλα που έρχονται ένα- ένα στην επιφάνεια;
Θα τον φάνε οι μέχρι χθες «κολλητοί» του, που παρ’ ολίγον να πάρουν κανάλια και τώρα στράφηκαν εναντίον του και αλληλοτρώγονται;
Θα τον φάνε οι συμβασιούχοι (που τους διώχνει),
οι συνταξιούχοι (που τους πετσοκόβει τις συντάξεις και τους αυξάνει τους φόρους),
οι ελευθεροεπαγγελματίες που έχουν φρικάρει από την υπέρ-φορολόγηση;
Θα τον φάνει οι ξένοι, που δεν τον εμπιστεύονται πια;
Θα τον φάει το ίδιο το κόμμα του,
που έχει σοκαριστεί από την δημοσκοπική καθίζηση;
Θα πάει από «ατύχημα»;
Πάντως ό,τι κι αν γίνει, σωτηρία δεν έχει.
Η κατάρρευσή του είναι πια μη αντιστρεπτή.
Και το περιβόητο θράσος του, δεν τον σώζει πια.
Απλά επισπεύδει την πτώση του.
Και την καθιστά πιο οδυνηρή για τον ίδιο και το κόμμα του.
Ο Σαμαράς δύο χρόνια μετά την αποχώρησή του
είναι ο πιο δικαιωμένος εν ζωή Πρωθυπουργός της χώρας.
Ο Τσίπρας, ένα χρόνο μετά την δική του πτώση,
θα είναι ένα άσχημο όνειρο – ένας εφιάλτης –
που όλοι θα θέλουν να ξεχάσουν.
Και πρώτοι, οι δικοί του…
Εδώ ήδη από τώρα τον αποκηρύσσουν ένας-ένας
οι «επώνυμοι»… προοδευτικάριοι που τον ψήφισαν!
Φανταστείτε τι θα συμβεί όταν πέσει.
Αυτοί κάτι ξέρουν, κάτι οσμίζονται, κάτι καταλαβαίνουν…
Όπως τα σκυλιά, το σεισμό που έρχεται.
Ή τα ποντίκια του πλοίου, το ναυάγιο που πλησιάζει…