Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
«Πρώην συντρόφους» του Αλέξη Τσίπρα αποκάλεσε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος τους επίδοξους δολοφόνους του Λουκά Παπαδήμου και αμέσως το κανάλι του Φαλήρου άρχισε να ζητάει «συγγνώμη» και το γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού να κάνει λόγο για «παραλήρημα». Και έπραξαν και οι δύο λαθεμένα, δικαιώνοντας τον δημοσιογράφο άθελά τους.
Για να αντιληφθεί κανείς την επιχειρηματολογία μου θα πρέπει να αντιληφθεί τα εξής δύο:
Διαπίστωση πρώτη: Η Αριστερά στηρίζει την όλη ύπαρξή της σε ένα κοινωνικό μοντέλο πολιτικής, βασισμένο στην έννοια των ρευμάτων και των τάσεων. Για λόγους δικούς της έχει αποφασίσει οτι για να λειτουργήσει το κίνημα σωστά είναι απαραίτητο αυτό το πλαίσιο «ελαστικής» δημοκρατικότητας μέσα στο προς ανατροπή αστικό σύστημα. Αυτό πολλές φορές εκφράζεται είτε μέσα από ένα οργανωμένο πλαίσιο ενός μεγάλου κόμματος είτε καταλήγει σε ομάδες σκέψης πολύ μικρότερες, οι οποίες άλλωτε κατεβαίνουν στον στίβο της πολιτικής ως ανεξάρτητα κόμματα και άλλωτε εντάσσονται σε μεγαλύτερο πλαίσιο σε μια λογική κοινωνικής συμμαχίας.
Ο παρονομαστής που ενώνει αυτά τα ρεύματα εντός και εκτός του πλαισίου – από την κεντροαριστερά μέχρι και τον κομμουνισμό – είναι η επίκληση και προσφώνηση των συγκεκριμένων οπαδών ως «σύντροφοι». Την έννοια του συντρόφου μπορεί να την εχει «μπραντάρει» ο κομμουνισμός ιστορικά, στη σύγχρονη πολιτική ζωή της Ελλάδας όμως τη γνωρίσαμε ως νεο λεξιλόγιο τη δεκαετία του ’80 με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι λοιπόν μια Αριστερά όπου στο πλαίσιο της επιβολής αυτού του μοντέλου δημοκρατίας είτε δημιουργεί τεχνητές διαφωνίες στη Βουλή για να περάσει πολιτικές που σύμφωνα με την ιδεολογική της δομή χαρακτηρίζονται «αντιλαϊκές» είτε αναγνωρίζει το δικαίωμα στις διαδηλώσεις με τις οποίες υποφέρει το σύνολο του κοινωνικού συστήματος, είτε νομιμοποιεί τα σπασίματα και τα καψίματα.
Εκεί που η Αριστερά έρχεται σε αδιέξοδο και είναι το μεγάλο ταμπού είναι όταν αυτές οι ακραίες συμπεριφορές οδηγούν σε δολοφονίες. Η αντιμετώπιση όμως της δολοφονίας όποια κι αν είναι δεν έχει περιθώρια να χρήζει στήριξης. Συνεπώς μπορεί να διαφωνείς για την παράνομη και απάνθρωπη πράξη η αλήθεια όμως είναι οτι οχι μόνο «πρώην σύντροφοι» δεν είναι όλοι της Αριστεράς αλλά συνεχίζουν να είναι συνομιλητές όταν αφορά στην πολιτική – και αυτό δεν άλλαζει. Άρα άλλο η ηθική διάσταση της αντιμετώπισης του εγκληματία και άλλο η ιδεολογική ταύτιση.
Η Χρυσή Αυγή άλλωστε δεν είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος; Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταδικάσει τις απάνθρωπες πρακτικές της ή την ανοχή της σε περιστατικά βίας; Και αναφέρομαι σε αυτή, γιατί οι ίδιοι ασφυκτιώντας στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας αποφασίσαν να αποσχισθούν και να αυτοπροσδιοριστούν ως «δεξιοί» ενώ στην ουσία ήταν συνειδητά φασίστες. Γιατί λοιπόν να μην ισχύει η ίδια αντιμετώπιση και για τους «συντρόφους της Αριστεράς» που πιστεύουν ότι η βία είναι αναγκαστικό εργαλείο πραγμάτωσης του πολιτικού τους οράματος για το νέο σοσιαλιστικό κόσμο που θα γεννηθεί;
Διαπίστωση δεύτερη: Απορώ το τι περιμέναμε απο τον ΣΚΑΙ. Βρείτε μου έναν άνθρωπο στον ελληνικό τηλεοπτικό κόσμο, ο οποίος έχει ποτέ καθίσει να ασχοληθεί και να αναλύσει αυτού του είδους τις έννοιες σε αυτό το βάθος. Όπως η υπόλοιπη Ελλάδα, όλοι είναι βυθισμένοι στη ματαιότητα του Survivor – το οποίο θα χαρούμε να δούμε σε ποσοστά 99% απόψε. Μέσα λοιπόν σε αυτό το χάος (για να μην το αποκαλέσω διαφορετικά και χαλάσω τη διάθεσή μου πρωί-πρωί) ένας άνθρωπος με αναγνωρισμένη ευρυμάθεια κάνει μια διαπίστωση. Μάλιστα την κάνει πολύ διπλωματικά διότι αν κανείς συμφωνήσει με το παραπάνω σκεπτικό μου τότε θα έπρεπε η διατύπωση να είναι πολύ πιο σαφής: σύντροφοι σκέτο.
Βεβαίως, επειδή και ο ΣΚΑΙ δεν έχει δημιουργηθεί από παρθενογένεση, η αλήθεια είναι οτι κοιτάζει τα συμφέροντά του. Και επειδή δόξα τω Θεώ αυτή την εποχή με τη μαζική σαχλαμάρα που υπάρχει στο ΣΚΑΙ και με τη μαζική αηδία που ταΐζει τον κόσμο – αυτό άλλωστε επιδιώκει και η κυβέρνηση όπως φάνηκε στην Παιδεία- τα συμφέροντα αυτά είναι πολλά και λόγικό είναι οτι πρέπει να προηγηθούν. Όπως καταλαβαίνετε έπεσαν τα τηλέφωνα και έπρεπε το πράγμα να μαζευτεί. Για τους δύο παραπάνω λόγους ξεκαθαρίζω οτι λανθασμένα αντέδρασε το Μαξίμου και βλακωδώς απάντησε ο σταθμός.
Και εσύ ρε Κωνσταντίνε τι σε έπιασε καλοκαιριάτικα και μας ταρακούνησες από τη ματαιότητά μας;
http://www.rizopoulospost.com
«Πρώην συντρόφους» του Αλέξη Τσίπρα αποκάλεσε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος τους επίδοξους δολοφόνους του Λουκά Παπαδήμου και αμέσως το κανάλι του Φαλήρου άρχισε να ζητάει «συγγνώμη» και το γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού να κάνει λόγο για «παραλήρημα». Και έπραξαν και οι δύο λαθεμένα, δικαιώνοντας τον δημοσιογράφο άθελά τους.
Για να αντιληφθεί κανείς την επιχειρηματολογία μου θα πρέπει να αντιληφθεί τα εξής δύο:
Διαπίστωση πρώτη: Η Αριστερά στηρίζει την όλη ύπαρξή της σε ένα κοινωνικό μοντέλο πολιτικής, βασισμένο στην έννοια των ρευμάτων και των τάσεων. Για λόγους δικούς της έχει αποφασίσει οτι για να λειτουργήσει το κίνημα σωστά είναι απαραίτητο αυτό το πλαίσιο «ελαστικής» δημοκρατικότητας μέσα στο προς ανατροπή αστικό σύστημα. Αυτό πολλές φορές εκφράζεται είτε μέσα από ένα οργανωμένο πλαίσιο ενός μεγάλου κόμματος είτε καταλήγει σε ομάδες σκέψης πολύ μικρότερες, οι οποίες άλλωτε κατεβαίνουν στον στίβο της πολιτικής ως ανεξάρτητα κόμματα και άλλωτε εντάσσονται σε μεγαλύτερο πλαίσιο σε μια λογική κοινωνικής συμμαχίας.
Ο παρονομαστής που ενώνει αυτά τα ρεύματα εντός και εκτός του πλαισίου – από την κεντροαριστερά μέχρι και τον κομμουνισμό – είναι η επίκληση και προσφώνηση των συγκεκριμένων οπαδών ως «σύντροφοι». Την έννοια του συντρόφου μπορεί να την εχει «μπραντάρει» ο κομμουνισμός ιστορικά, στη σύγχρονη πολιτική ζωή της Ελλάδας όμως τη γνωρίσαμε ως νεο λεξιλόγιο τη δεκαετία του ’80 με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι λοιπόν μια Αριστερά όπου στο πλαίσιο της επιβολής αυτού του μοντέλου δημοκρατίας είτε δημιουργεί τεχνητές διαφωνίες στη Βουλή για να περάσει πολιτικές που σύμφωνα με την ιδεολογική της δομή χαρακτηρίζονται «αντιλαϊκές» είτε αναγνωρίζει το δικαίωμα στις διαδηλώσεις με τις οποίες υποφέρει το σύνολο του κοινωνικού συστήματος, είτε νομιμοποιεί τα σπασίματα και τα καψίματα.
Εκεί που η Αριστερά έρχεται σε αδιέξοδο και είναι το μεγάλο ταμπού είναι όταν αυτές οι ακραίες συμπεριφορές οδηγούν σε δολοφονίες. Η αντιμετώπιση όμως της δολοφονίας όποια κι αν είναι δεν έχει περιθώρια να χρήζει στήριξης. Συνεπώς μπορεί να διαφωνείς για την παράνομη και απάνθρωπη πράξη η αλήθεια όμως είναι οτι οχι μόνο «πρώην σύντροφοι» δεν είναι όλοι της Αριστεράς αλλά συνεχίζουν να είναι συνομιλητές όταν αφορά στην πολιτική – και αυτό δεν άλλαζει. Άρα άλλο η ηθική διάσταση της αντιμετώπισης του εγκληματία και άλλο η ιδεολογική ταύτιση.
Η Χρυσή Αυγή άλλωστε δεν είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος; Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταδικάσει τις απάνθρωπες πρακτικές της ή την ανοχή της σε περιστατικά βίας; Και αναφέρομαι σε αυτή, γιατί οι ίδιοι ασφυκτιώντας στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας αποφασίσαν να αποσχισθούν και να αυτοπροσδιοριστούν ως «δεξιοί» ενώ στην ουσία ήταν συνειδητά φασίστες. Γιατί λοιπόν να μην ισχύει η ίδια αντιμετώπιση και για τους «συντρόφους της Αριστεράς» που πιστεύουν ότι η βία είναι αναγκαστικό εργαλείο πραγμάτωσης του πολιτικού τους οράματος για το νέο σοσιαλιστικό κόσμο που θα γεννηθεί;
Διαπίστωση δεύτερη: Απορώ το τι περιμέναμε απο τον ΣΚΑΙ. Βρείτε μου έναν άνθρωπο στον ελληνικό τηλεοπτικό κόσμο, ο οποίος έχει ποτέ καθίσει να ασχοληθεί και να αναλύσει αυτού του είδους τις έννοιες σε αυτό το βάθος. Όπως η υπόλοιπη Ελλάδα, όλοι είναι βυθισμένοι στη ματαιότητα του Survivor – το οποίο θα χαρούμε να δούμε σε ποσοστά 99% απόψε. Μέσα λοιπόν σε αυτό το χάος (για να μην το αποκαλέσω διαφορετικά και χαλάσω τη διάθεσή μου πρωί-πρωί) ένας άνθρωπος με αναγνωρισμένη ευρυμάθεια κάνει μια διαπίστωση. Μάλιστα την κάνει πολύ διπλωματικά διότι αν κανείς συμφωνήσει με το παραπάνω σκεπτικό μου τότε θα έπρεπε η διατύπωση να είναι πολύ πιο σαφής: σύντροφοι σκέτο.
Βεβαίως, επειδή και ο ΣΚΑΙ δεν έχει δημιουργηθεί από παρθενογένεση, η αλήθεια είναι οτι κοιτάζει τα συμφέροντά του. Και επειδή δόξα τω Θεώ αυτή την εποχή με τη μαζική σαχλαμάρα που υπάρχει στο ΣΚΑΙ και με τη μαζική αηδία που ταΐζει τον κόσμο – αυτό άλλωστε επιδιώκει και η κυβέρνηση όπως φάνηκε στην Παιδεία- τα συμφέροντα αυτά είναι πολλά και λόγικό είναι οτι πρέπει να προηγηθούν. Όπως καταλαβαίνετε έπεσαν τα τηλέφωνα και έπρεπε το πράγμα να μαζευτεί. Για τους δύο παραπάνω λόγους ξεκαθαρίζω οτι λανθασμένα αντέδρασε το Μαξίμου και βλακωδώς απάντησε ο σταθμός.
Και εσύ ρε Κωνσταντίνε τι σε έπιασε καλοκαιριάτικα και μας ταρακούνησες από τη ματαιότητά μας;
http://www.rizopoulospost.com