Δεν θέλω να γυρνώ στο σπίτι αργά το βράδυΌχι γιατί κανείς πια δεν με περιμένει
Αλλά όταν ξεκλειδώνω την πόρτα
Και ψαχουλεύω το διακόπτη ν’ ανάψω το φως
Φοβάμαι μέσα στο σκοτάδι
Μήπως κι αγγίξω τα χέρια μου
Που από τ’ απόγεμα τριγυρνούν
Ν’ ανακαλύψουν πάνω στους τοίχους
Πως πέρασε ο καιρός
Κι ούτ’ ένα χάδι δεν παρηγορεί
Τους λεκιασμένους σοβάδες
Τα ξεπλυμμένα χρώματα
Το σπίτι που άδειασε απ’ τους ανθρώπους του
.
.
Λεωνίδας Κακάρογλου – Σπίτι
elenahalivelaki.wordpress.com/