Τετάρτη, Ιουλίου 12



Εχεις καθαρή τη συνείδησή σου, έχεις κάθε καλή διάθεση να ζυμωθείς, να δεχτείς κάποιο μάθημα ζωής, μια διδασκαλία ή μια διόρθωση 
Από τον π.
Ανδρέα Κονάνο
Ολα μπορούν να γίνουν αγάπη και αφορμή αγάπης. Αν δεν νιώθεις έτσι όμως, τότε ακόμα και τα πιο ιερά πράγματα μπορεί να μη βγάλουν τίποτα ή, το χειρότερο, να βγάλουν κακία και ψυχρότητα ή ουδετερότητα και ταραχή. Μεγάλο πράγμα να βγάζεις αγάπη. Οταν έχεις αγάπη, δεν φοβάσαι τίποτα.
Ακόμα κι όταν έρθει ο εχθρός, τον κοιτάς στα μάτια και του λες: «Σ' αγαπώ. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ από σένα. Γιατί να φοβηθώ; Τι θα μου κάνεις; Αφού σε αγαπώ».

Θυμάσαι τι λέει ο Κύριος; «Μη φοβάστε αυτούς που δεν έχουν τίποτα να σας κάνουν, παρά μόνο να πειράξουν εξωτερικά το σώμα σας», την εργασία σας, να βάλουν τα σκουπίδια μπροστά απ' το παράθυρό σας ή να σας κάνουν μια φασαρία στην πολυκατοικία ή να σας πάρουν τα πράγματα. Ολα αυτά είναι εξωτερικές ζημιές και βλάβες. «Μην τους φοβάσαι αυτούς» λέει ο Κύριος, διότι «δεν έχουν κάτι άλλο να σε βλάψει. Αυτά έχουν μόνο. Εσύ έχεις να τους κάνεις όμως κάτι πολύ σπουδαιότερο: Εσύ μπορείς να τους αγαπήσεις. Αγάπησέ τους. Αυτή είναι η δύναμή σου! Κι αυτή σου τη δύναμη δεν μπορούν να την πειράξουν». Η αγάπη νικάει όλους τους φόβους. Και μας απελευθερώνει. Αγαπώντας, δεν φοβάσαι ούτε τη ζωή ούτε τον θάνατο.
Λένε μερικοί: «Πώς θα πεθάνουμε ήσυχοι; Πώς γίνεται να πεθάνεις χωρίς να φοβάσαι τον Θεό, που θα σε δει και θα σε κρίνει;» Το είπαμε. Οσοι δεν αγαπούν, αυτοί φοβούνται. Φοβάσαι όταν έχεις μέσα σου ενοχές. Και γιατί έχεις ενοχές; Επειδή δεν έχεις φτάσει στο σημείο της αγάπης, αλλά βλέπεις τον Θεό ενοχικά· σαν έναν μπαμπούλα που μαλώνει και τιμωρεί, που κρατάει ένα μαστίγιο και σε χτυπά. Αυτή η αίσθηση σε πνίγει με ενοχές. Ενώ, αν είσαι αμαρτωλός αλλά ταπεινός αμαρτωλός, έχεις άλλη αίσθηση του Θεού.
Αν είσαι αμαρτωλός και νιώθεις ταυτόχρονα την αγάπη του Θεού, τότε η αμαρτία σου σε κάνει ταυτόχρονα ταπεινό. Σε ταπεινώνει, σε προσγειώνει και λες: «Πωπώ, Χριστέ μου, είμαι τόσο κακός; Ναι, είμαι. Αλλά Εσύ μ' αγαπάς, ε; Εχω θάρρος και Σε κοιτάω. Σε αντικρίζω, Χριστέ μου, με κλαμένα μάτια, διότι δεν είναι καθαρή η ψυχή μου. Και το ξέρω. Ταυτόχρονα όμως Σε κοιτώ με θάρρος. Διότι ξέρω ότι μ' αγαπάς. Και, όταν Σε αντικρίσω, θα σου πω: “Κύριε, εγώ, πάντως, Σε αγαπούσα. Ημουν αμαρτωλός, αλλά ήξερα πόσο καλός είσαι και, έτσι, δεν φοβάμαι”». «Η αγάπη», λέει, «έξω βάλλει τον φόβον». Οταν αγαπάς, δεν φοβάσαι. Οταν αγαπάς, έχεις καθαρή τη συνείδησή σου. Εχεις κάθε καλή διάθεση να ζυμωθείς, να δεχτείς κάποιο μάθημα ζωής, μια διδασκαλία ή μια διόρθωση. Παραδίνεσαι και λες: «Βοηθήστε με, ναι, σας παρακαλώ πολύ». Και δεν έχεις καχυποψία. Δεν υποπτεύεσαι τον άλλον. Ενώ, αν δεν αγαπάς, όλους τους βλέπεις φοβισμένα και καχύποπτα. «Αυτός, να δεις, κάτι θα μου κάνει. Αυτός μου τη φυλάει παρακάτω. Ο άλλος σίγουρα κάτι ζητάει από μένα». Βγαίνουν συνέχεια τέτοιες ποιότητες από την ψυχή μας: πονηριές, υποψίες, φοβίες. Και όσοι τραγουδούν στον Κύριο δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, γιατί ακριβώς ο ύμνος τους σημαίνει πως Τον αγαπούν. Το θέμα της αγάπης είναι ανεξάντλητο.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος»
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια 

 dimokratianews.gr