Μπουχτίσαμε, είναι καθ’ ομολογίαν ατζαμήδες και ψεύτες…

 opinions

Αναδημοσίευση από: thecaller.gr

Ποιο είναι τελικά το θέμα; Ότι “οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι” επομένως να είμαστε ευχαριστημένοι με τούτους που είναι καλύτεροι;

Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος

Σε τι είναι καλύτεροι άραγε; Στην διαχείριση των κοινών; Είναι σαφώς χειρότεροι. Είναι καθ’ ομολογίαν ατζαμήδες.

Α, είναι καλύτεροι στην ηθική. Δεν είναι κλέφτες.

Σώπα καλέ! Μήπως είναι ψεύτες, όπως παραδέχτηκε ο πρωθυπουργός;

Άλλο κλέφτης, άλλο ψεύτης.

Μάλιστα! Να υποθέσω ότι ο ψεύτης είναι κάτι καλό…. Πρόκειται ασφαλώς για νέα Σοσιαλιστική Αρχή. Ο Τσίπρας μπήκε δίπλα στους μεγάλους του Μαρξισμού, έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του ρε παιδί μου… Καταλαβαίνω.

Και όποιος από μας δεν είναι ευχαριστημένος με τις νέες Σοσιαλιστικές Αρχές; Ποιο είναι τελικά το θέμα; Μήπως ότι είναι φιλελές; Άντε και είναι. Λοιπόν;

Ποιο είναι τελικά το θέμα;

Ότι ο φιλελές είναι μίασμα;

Όπως ήταν μίασμα ο κομμουνιστής μετά τον εμφύλιο, ε;

Ποιο είναι τελικά το θέμα; Μήπως ότι η αριστερά παίρνει μία ωραία ρεβάνς; Και κάνει τώρα ό,τι της έκαμαν οι εθνικόφρονες κάποτε;

Αλλά… κι αν είν’ έτσι… Τι με νοιάζει εμένα; Την ώρα που η μικρή μου επιχείρηση κλείνει και βγαίνω (εγώ και η οικογένειά μου) στην ανεργία, μη ξέροντας αν θα έχω αύριο να φάω και να κοιμηθώ κάπου… τι με νοιάζει εμένα που η αριστερά παίρνει ρεβάνς;

Ποιο είναι τελικά το θέμα;

Ότι δικαιώθηκε ο Ζαχαριάδης; Κι ο Άρης Βελουχιώτης; Ή ότι “οι προηγούμενοι” έπαιρναν μίζες, άρα δεν πειράζει που ετούτοι είναι μόνο ψεύτες, αλλά δεν έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι; Άντε και δεν έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι… τι με νοιάζει εμένα τώρα που χάνω αράδα τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής και περνάω στην δικτατορία της φτώχειας;

Ποιο είναι τελικά το θέμα;

Ότι “οι προηγούμενοι” ήταν κλέφτες, άρα είναι ευεργεσία για το λαό που τώρα κυβερνούν οι καθ’ ομολογίαν ψεύτες;

Αυτό λέγεται πρόοδος να υποθέσω…

Ίσως ΑΥΤΟ εννοούσαν όταν έλεγαν κάποτε Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου…

Ίσως και γι’ αυτό να έσβησαν μετά την Πρόοδο από τον τίτλο, από ένα σημείο και πέρα έπαψαν να την εννοούν….

Αλλά… ποιο είναι τελικά το θέμα;

Ότι στις επόμενες εκλογές ο λαός πρέπει να επιλέξει τους ψεύτες και όχι τους κλέφτες; Κι εμείς τώρα πρέπει να είμαστε πολιτικά ευτυχισμένοι που γλιτώσαμε από τους κλέφτες; Άρα το ψέμα είναι καλό πράμα ρε παιδάκι μου… τζάμπα το απαξίωνε τόσους αιώνες η ανθρωπότης!

Κι αν ο λαός δεν επιλέξει τους ψεύτες, αλλά τους κλέφτες, με το σκεπτικό ότι καλύτερα να κλέβει κάποιος, γιατί – σου λέει – αυτόν κάπου μπορεί να τον τσακώσω και να του «χύσω τα νύχια», επομένως είναι καλύτερο αυτό από το να τρώω αέρα κοπανιστό κάθε μέρα από τους ψεύτες… αν ρε παιδί μου, η κλεψιά βολεύει καλύτερα το λαό από την ψευτιά… πάλι ο ψεύτης θα κουνάει το δάχτυλο στον κλέφτη; Ποιο είναι τελικά το θέμα γαμώτο;

Γιατί ΔΕΝ είναι ότι… κλέφτες και ψεύτες αντάμα τους αξίζει ένα περιποιημένο φάσκελο;

Γιατί ΔΕΝ είναι ότι οι κλέφτες απαιτούν να τους χαρίσει ο λαός το φωτοστέφανο του αγίου;

Γιατί ΔΕΝ είναι θέμα ότι το ψέμα μετατρέπεται και ανάγεται σε αξία;

Γιατί δεν είναι θέμα ότι ο δημόσιος λόγος έγινε χυδαίος;

Γιατί δεν είναι θέμα ότι η Αγορά έγινε Λαχαναγορά;

Και τι θα κάνουμε τώρα; Θα θεωρήσουμε καλό πράμα το ψέμα για να δείξουμε πόσο κακό πράμα είναι η κλεψιά; Δεν υπάρχει άραγε άλλος τρόπος να καταδικάσουμε την κλεψιά, ώστε να μείνει κακό πράμα το ψέμα;

Θα κάνουμε καλό πράμα την αυθάδεια και το θράσος για να δείξουμε πόσο κακό πράμα είναι η αναισχυντία και η διαφθορά;

Αυτό ήταν τάχα το φάρμακο της κάθαρσης και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι;

Αυτό είναι τελικά το διακύβευμα της αριστεράς;

Αυτό!

Φως φανάρι, αυτό!

Και δεν αισχύνονται ούτε καν εκείνοι δίπλα μας που άλλα έλεγαν χθες, άλλα προχθές, άλλα πέρυσι, άλλα πρόπερσι και άλλα ολόκληρη ζωή.

Λες και δεν ξέρουμε ο ένας τον άλλο…

Και είναι οι ίδιοι που κουνάνε το δάχτυλο σήμερα σε όποιον έχει μιαν αντίρρηση, είναι οι ίδιοι που το κούναγαν πάντα σε όποιον δεν ήταν δικός τους. Οι ίδιοι. Κι ας είναι οι πρώτοι που – από ντροπή μόνο – έπρεπε να βγάλουν το σκασμό.

Άραγε ποιο είναι το μέτρο της εντιμότητας σ’ αυτή τη χώρα μετά το ιδεολόγημα της αριστεροδέξιας κυβέρνησης;

Γιατί δεν είναι πια η στάση ζωής του καθενός; Μήπως γιατί πρέπει να νομιμοποιηθούν οι αλητείες;

Γιατί άραγε δεν είναι η τσέπη; Μήπως γιατί πρέπει να νομιμοποιηθούν οι ανομίες;

Γιατί δεν είναι ζύγι εντιμότητας ο λιτός ή ο χλιδάτος τρόπος ζωής του καθενός μας;

Γιατί μέτρο εντιμότητας είναι η αποδοχή του Τσίπρα, μέτρο ανεντιμότητας όμως η άρνησή του;

Σε τι διαφέρει αυτό από την ολοκληρωτική επιταγή;

Σε τι διαφέρει από τον φασισμό;

Τι θέλει να πει μ’ αυτό η αριστερά; Τι θέλει να δείξει;

Μήπως ότι είναι χειρότερη κι από τον φασισμό που, υποκριτικά, καταγγέλλει;

Μήπως θέλει να κρύψει ότι η ιδέα της για το κράτος απολήγει σε μια παρασιτική αφαίμαξη του έθνους;

Ποιος είναι αριστερός σήμερα ρε;

Ας πει κάποιος “εγώ” κι ας έρθει μετά να μου κουνήσει το δάχτυλο.

Ας πει “εγώ” και να έρθει μετά να μετρήσουμε το “έχει” μας. Να μετρήσουμε τις ζωές μας. Δημοσίως.

Να δούμε: Τι πρεσβεύει; Για ποιο θέμα βασανίζεται άγρυπνος τις νύχτες; Ποιο είναι το “τίμημα ελευθερίας” που πληρώνει;

Ψάχνοντας για το μέτρο της πολιτικής εντιμότητας, ερωτώ: Αντέχει κανείς αυτή την δημόσια αναμέτρηση;

Αν δεν αντέχει, καλύτερα να λαρώσει. Μήπως και σε καθεστώς ησυχίας μπορέσουμε να στοχαστούμε όσο χρειάζεται για να βγούμε απ’ αυτή τη βρώμα.

Είναι ανάγκη να σιγήσουν οι τσιρίδες, να σταματήσουν να βαράνε οι ξεγάνωτοι ντενεκέδες, να κοπάσει ο θόρυβος, να σβήσει ο αχός, ν’ ακουστεί μέσα στο πλήθος καμιά ντροπαλή φωνή που έχει κάτι να πει…

Μπουχτίσαμε ρε…

Βουλώστε το που να πάρει ο διάολος… Για ν’ ακουστούν οι δάσκαλοι του γένους, οι διδάχοι του Ανθρώπου, οι νέοι και οι αρχαίοι σοφοί, αυτοί που λέτε με γεμάτο στόμα ότι δεν υπάρχουν, αυτοί που λέτε ειρωνικά ότι σωπαίνουν, αυτοί που (συκοφάντες από κούνια) υπαινίσεστε πονηρά ότι “τα πήραν”… Αυτοί που, όταν τολμήσουν να πουν κάτι στην αγορά, τους στοχοποιείτε, τους πετροβολείτε ως ξένους, την ίδια στιγμή που κηρύσσετε από άμβωνος τη φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών, ε, την ίδια στιγμή μετατρέπετε σε ξένους τους Έλληνες…

Εσείς που πονάτε για τους ξένους που ξεβράζονται στις ακτές, αλλά “δεν σας καίγεται καρφί” για τα ίδια τα παιδιά σας που φεύγουν κατά χιλιάδες κάθε μέρα στα ξένα…

Να μου πει κάποιος… γιατί…

Ποιος είναι ο σκοπός σας. Ποιο είναι τ’ όνειρό σας.

Γιατί τα κάνετε όλ’ αυτά;

Για μια θεσούλα στο Δημόσιο;

Μα… για μια θεσούλα στο Δημόσιο ρε;

Πηγή
 http://realpolitics.gr