Σωθήκαμε αλλά δεν το γνωρίζουμε. Δεν έφθασε η ώρα να μας το πουν. Πότε θα έλθει; Σε ένα μήνα ακριβώς. Στα εγκαίνια της ΔΕΘ.
Δεν φαντάζεστε τι έχουμε να ακούσουμε. Από το στόμα του Τσίπρα κυρίως. Αλλά και από την αντιπολίτευση. Όλη την αντιπολίτευση. Τι ηρωικές εξόδους στις αγορές που έκαναν τα funds να τρίβουν τα μάτια τους… θα ακούσουμε. Τι για επενδύσεις που θα έλθουν από την Αμερική ως «τάγματα εφόδου» να αφανίσουν την ανεργία… θα μάθουμε. Τι για αντίμετρα και ζουρνάδες που θα βγουν πάλι να χορέψουν τους δανειστές θα ξαναμάθουμε… Τι… τι… τι…
Μέχρι και για τις αντιπροσωπείες κυβερνήσεων που βρίσκονται στην Αθήνα να παραλάβουν από τα χέρια του συντρόφου Γαβρόγλου τον «πάπυρο με την αναγέννηση της ελληνικής παιδείας» για να την μεταλαμπαδεύσουν… στις πατρίδες τους όπου κυριαρχεί η ευρωπαϊκή μιζέρια θα μάθουμε.
Να είναι καλά η ΔΕΘ που προσφέρεται για πανηγύρια με θιάσους μπουλουκιών. Και τα στομάχια μας να αντέξουν τις μπούρδες για επενδυτικά προγράμματα τοπικής ανάπτυξης σε 13 περιφέρειες της χώρας και άλλα παρόμοια του πίνακα και του αέρα…
Μπολσεβικισμός άλλη μια φορά στο προσκήνιο. Αφορμή η ΔΕΘ η οποία από ετήσιο θεσμικό οικονομικό γεγονός πάει να καταντήσει έθιμο ζωοπανήγυρης…
Ποιος, λογικός άνθρωπος, (μετά την κρίση) δίνει σημασία σε αυτά που εξαγγέλλονται στις εκδηλώσεις των εγκαινίων της τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από την αντιπολίτευση.
Περισσότερο αστείοι και από κλόουν θα είναι (στην φετινή ΔΕΘ) και τα κόμματα-δεκανίκια. Όλα τα δεκανίκια. Τα εντός και τα εκτός της Βουλής.
Τα κόμματα-τσόντες που χωρίς ιδεολογία, πρόγραμμα ή σχέδιο για την οικονομία με ξεκάθαρες και εφαρμόσιμες ιδέες χαϊδεύουν αυτιά ψηφοφόρων ή υποψηφίων κυβερνήσεων συνθηματολογώντας, αφού δεν έχουν τίποτε ουσιαστικό να προτείνουν.
Μοναδικός σκοπός όλων ο όχλος. Ο αγανακτισμένος ντουνιάς που περιμένει κάτι, έστω και από την θεατρική παράσταση της ΔΕΘ. Κάτι για να βολέψει την απελπισία του. Ακόμη και με λίγα ψίχουλα ελπίδας ότι έρχονται καλύτερες ημέρες…
Ελπίδα όμως που δεν θεμελιώνει ούτε καλύπτει η φανφάρα των Τσίπρα –Τσακαλώτου ότι βγήκαμε στις αγορές. Δεν την στεριώνουν μήτε τα «κέρδη» από την έξοδο στις αγορές.
Τα «κέρδη» που θα «ενθυλακωθούν», από τον άνεργο, τον μισθωτό και τον συνταξιούχο, μακροπρόθεσμα και μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα «περιτυλιχθούν» από σαφή μέτρα-κίνητρα σχηματοποίησης πραγματικού επενδυτικού κύματος και κλίματος ικανού (πριν από όλα) να φέρει θέσεις εργασίας.
Επενδύσεις όπως αυτές που ογκώνονται στις μακρινές μας Ιρλανδία και Πορτογαλία ή στις διπλανές μας Ρουμανία, Βουλγαρία με τους δείκτες της ανεργίας τους σχεδόν να μηδενίζονται.
Αντίθετα σε εμάς οι 200 ή 300.000 ρουσφετολογικοί διορισμοί σε Δήμους και κοινότητες ή σε κοινωφελή κρατικά έργα (με πεντάμηνα του 500άρικου μέσω προγραμμάτων του τελευταίου ΕΣΠΑ και άλλων βοηθημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) δεν είναι απάντηση στην ανεργία.
Ούτε οι εποχιακές απασχολήσεις σε θέσεις καφετέριας, έτοιμου φαγητού και καθαριστριών ξενοδοχείων είναι δυνατόν να καλύψουν το θηρίο του 27% που τρομοκρατεί, στην Ελλάδα, όλους εκείνους που δεν συμφωνούν με τους Καρανίκες του ΣΥΡΙΖΑ ότι η καριέρα είναι χολέρα…
Στον λαό και ειδικά στον εργαζόμενο «ενθυλάκωση» ωφελημάτων από την αξιολόγηση, από την έξοδο στις αγορές, από την επιστροφή του ΔΝΤ και από τη ρύθμιση του χρέους θα γίνει μόνο με σοβαρά νούμερα θέσεων εργασίας εξασφαλισμένων από υπαρκτές επενδύσεις.
Σαν την μοναδική (μέχρι σήμερα) του 1,5 δισ. που έχει προγραμματισθεί από τους Καναδούς στις Σκουριές αλλά την πολεμούν οι ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει αριστερό προσωπείο μήπως και ανακόψει την εκλογική αιμορραγία του.
Η αναστροφή της σημερινής κατάντιας στην οικονομία και η επαναφορά της στην κανονικότητα θέλει ρεαλιστικό σχέδιο κινητοποίησης υπαρκτών παραγωγικών δυνάμεων της ιδιωτικής οικονομίας που ενεργοποιούνται μόνο αν εμπιστευθούν την οικονομία αλλά και την κυβέρνηση μιας χώρας.
Σχέδιο όμως, σαν αυτό που χρειαζόμαστε, δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει γιατί και δεν το ξέρει και δεν τολμάει να το εφαρμόσει. Η δε υποψήφια, για την επόμενη κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση παρουσιάζει (προς ώρας τουλάχιστον) ευχάριστες μεν αλλά άτολμες αποσπασματικές προτάσεις.
Μέχρι και για τις αντιπροσωπείες κυβερνήσεων που βρίσκονται στην Αθήνα να παραλάβουν από τα χέρια του συντρόφου Γαβρόγλου τον «πάπυρο με την αναγέννηση της ελληνικής παιδείας» για να την μεταλαμπαδεύσουν… στις πατρίδες τους όπου κυριαρχεί η ευρωπαϊκή μιζέρια θα μάθουμε.
Να είναι καλά η ΔΕΘ που προσφέρεται για πανηγύρια με θιάσους μπουλουκιών. Και τα στομάχια μας να αντέξουν τις μπούρδες για επενδυτικά προγράμματα τοπικής ανάπτυξης σε 13 περιφέρειες της χώρας και άλλα παρόμοια του πίνακα και του αέρα…
Μπολσεβικισμός άλλη μια φορά στο προσκήνιο. Αφορμή η ΔΕΘ η οποία από ετήσιο θεσμικό οικονομικό γεγονός πάει να καταντήσει έθιμο ζωοπανήγυρης…
Ποιος, λογικός άνθρωπος, (μετά την κρίση) δίνει σημασία σε αυτά που εξαγγέλλονται στις εκδηλώσεις των εγκαινίων της τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από την αντιπολίτευση.
Περισσότερο αστείοι και από κλόουν θα είναι (στην φετινή ΔΕΘ) και τα κόμματα-δεκανίκια. Όλα τα δεκανίκια. Τα εντός και τα εκτός της Βουλής.
Τα κόμματα-τσόντες που χωρίς ιδεολογία, πρόγραμμα ή σχέδιο για την οικονομία με ξεκάθαρες και εφαρμόσιμες ιδέες χαϊδεύουν αυτιά ψηφοφόρων ή υποψηφίων κυβερνήσεων συνθηματολογώντας, αφού δεν έχουν τίποτε ουσιαστικό να προτείνουν.
Μοναδικός σκοπός όλων ο όχλος. Ο αγανακτισμένος ντουνιάς που περιμένει κάτι, έστω και από την θεατρική παράσταση της ΔΕΘ. Κάτι για να βολέψει την απελπισία του. Ακόμη και με λίγα ψίχουλα ελπίδας ότι έρχονται καλύτερες ημέρες…
Τα «κέρδη» που θα «ενθυλακωθούν», από τον άνεργο, τον μισθωτό και τον συνταξιούχο, μακροπρόθεσμα και μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα «περιτυλιχθούν» από σαφή μέτρα-κίνητρα σχηματοποίησης πραγματικού επενδυτικού κύματος και κλίματος ικανού (πριν από όλα) να φέρει θέσεις εργασίας.
Επενδύσεις όπως αυτές που ογκώνονται στις μακρινές μας Ιρλανδία και Πορτογαλία ή στις διπλανές μας Ρουμανία, Βουλγαρία με τους δείκτες της ανεργίας τους σχεδόν να μηδενίζονται.
Αντίθετα σε εμάς οι 200 ή 300.000 ρουσφετολογικοί διορισμοί σε Δήμους και κοινότητες ή σε κοινωφελή κρατικά έργα (με πεντάμηνα του 500άρικου μέσω προγραμμάτων του τελευταίου ΕΣΠΑ και άλλων βοηθημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) δεν είναι απάντηση στην ανεργία.
Ούτε οι εποχιακές απασχολήσεις σε θέσεις καφετέριας, έτοιμου φαγητού και καθαριστριών ξενοδοχείων είναι δυνατόν να καλύψουν το θηρίο του 27% που τρομοκρατεί, στην Ελλάδα, όλους εκείνους που δεν συμφωνούν με τους Καρανίκες του ΣΥΡΙΖΑ ότι η καριέρα είναι χολέρα…
Στον λαό και ειδικά στον εργαζόμενο «ενθυλάκωση» ωφελημάτων από την αξιολόγηση, από την έξοδο στις αγορές, από την επιστροφή του ΔΝΤ και από τη ρύθμιση του χρέους θα γίνει μόνο με σοβαρά νούμερα θέσεων εργασίας εξασφαλισμένων από υπαρκτές επενδύσεις.
Σαν την μοναδική (μέχρι σήμερα) του 1,5 δισ. που έχει προγραμματισθεί από τους Καναδούς στις Σκουριές αλλά την πολεμούν οι ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει αριστερό προσωπείο μήπως και ανακόψει την εκλογική αιμορραγία του.
Η αναστροφή της σημερινής κατάντιας στην οικονομία και η επαναφορά της στην κανονικότητα θέλει ρεαλιστικό σχέδιο κινητοποίησης υπαρκτών παραγωγικών δυνάμεων της ιδιωτικής οικονομίας που ενεργοποιούνται μόνο αν εμπιστευθούν την οικονομία αλλά και την κυβέρνηση μιας χώρας.
Σχέδιο όμως, σαν αυτό που χρειαζόμαστε, δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει γιατί και δεν το ξέρει και δεν τολμάει να το εφαρμόσει. Η δε υποψήφια, για την επόμενη κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση παρουσιάζει (προς ώρας τουλάχιστον) ευχάριστες μεν αλλά άτολμες αποσπασματικές προτάσεις.
Η φετινή ΔΕΘ θα αποκαλύψει τη γύμνια μας. Θα φανερώσει τα γυάλινα πόδια με τα οποία επιχειρούμε να βγούμε από την κρίση.
Εάν δεν είναι έτσι, ιδού η Ρόδος. Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr
capital.gr
http://realpolitics.gr