Tης Έλλης Αυξεντίου
«H χειρότερη βία είναι αυτή που γίνεται εθισμός και κάνει το θύμα να μη μπορεί να ζήσει χωρίς τον θύτη του. Είναι αυτή η βία που σε κάνει να στέκεσαι άφωνος μπροστά στην πολυπλοκότητα του ψυχισμού του φαινομένου, διότι για φαινόμενο πρόκειται, που λέγεται “άνθρωπος”», εξομολογείται ο Εύδοκιμος Τσολακίδης λίγο πριν την έναρξη της νέας χρονιάς στο «θέατρο αλλαγών», το οποίο διευθύνει….
Ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός, ο γιατρός, που δίνει γροθιά ενάντια στη βία, θεσπίζοντας στο «Θέατρο Αλλαγών» υποτροφία στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη,
του εικοσάχρονου αγοριού από την Κρήτη, με τα μελαγχολικά μάτια, που έπεσε θύμα τραμπουκισμού από τους συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων.
Κι από τότε ο κόσμος έγινε χειρότερος, αφού πολλοί ξεχάσαμε ήδη το μελαγχολικό βλέμμα, του αγοριού αυτού, που τότε μας καθήλωνε στο «κουτί» και μας έκοβε την ανάσα…
Λίγοι είναι αυτοί που τον θυμούνται και λίγοι είναι αυτοί που τον τιμούν.Ανάμεσα τους κι ο ανθρωπιστής Ευδόκιμος Τσολακίδης, που με το δικό του τρόπο συμβάλλει σε μια πανελλήνια προσπάθεια που γίνεται με αφορμή το θλιβερό αυτό γεγονός, ώστε όλα τα σχολεία της χώρας να απαλλαγούν από την μάστιγα του τραμπουκισμού για να μη θρηνήσουμε ποτέ ξανά θύματα, σε μια προσπάθεια πραγματικής αλλαγής και βελτίωσης του «κόσμου»….
Θέατρο αλλαγών… Πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα από τον κόσμο του θεάτρου;
Όσο δεν φαντάζεται. Εγώ θυμάμαι ακόμα την στιγμή που είδα το όνομά μου στην ανακοίνωση των επιτυχόντων στις εισαγωγικές εξετάσεις στην δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. Η ζωή μου είναι πριν από κείνη τη στιγμή, και μετά. Από τότε (Σεπτέμβριος 1983) έχουν περάσει 34 ολόκληρα χρόνια και σκέπτομαι διαρκώς πως αν δεν είχα το θέατρο θα ήμουν στο ψυχιατρείο. Δεν θα άντεχα την καθημερινότητα με την χυδαιότητά της αν δεν υπήρχε ως καταφύγιο το θέατρο, αν δεν έκανα παρέα καθημερινά με τον Άμλετ, τον Οιδίποδα και την Νίνα… αλλά και με την Λαμπέτη, τον Βουτσινά και την Ούτα Χάγκεν. Στη ζωή του θεάτρου τα αληθινά πρόσωπα με τα φανταστικά συγχέονται κι αυτό είναι υπέροχο, είναι μαγικό. Πριν μπω στο θέατρο η ζωή μου ήταν πεζή, άδεια. Μόνο ως θεατής, ακροατής ή αναγνώστης ένιωθα κάποιες στιγμές ανάτασης, όταν έβλεπα ή άκουγα ή διάβαζα κάτι ενδιαφέρον. Με το θέατρο έγινα εγώ ο ίδιος η τέχνη, που την πρόσφερα στους άλλους κι αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι συναρπαστικό. Εγώ απορώ με τα παιδιά που ταλαιπωρούνται με ουσίες κλπ Δυο τρία μαθήματα θεάτρου να κάνουν και θα λύσουν κι αυτά και η κοινωνία δια πάντός το πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Το θέατρο είναι το καλύτερο ναρκωτικό.
Μέσα από το θέατρο ένα παιδί μπορεί να συναντηθεί με τον εαυτό του;
Μα το θέατρο είναι μόνο για παιδιά, δεν είναι για μεγάλους. Στους “κανονικούς” ανθρώπους η ανάγκη για παιχνίδι τελειώνει με την εφηβεία που αποκτά κανείς άλλα, πιο ζωτικά ενδιαφέροντα. Για εμάς, που πάσχουμε από κάτι και αρνιόμαστε να πάψουμε να μαστε παιδιά, έχει εφευρεθεί το θέατρο ώστε να μπορούμε να παίζουμε σε όλη μας τη ζωή. Φαντάζεστε έναν ηλικιωμένο κύριο να παίζει με αυτοκινητάκια ή μια αντίστοιχης ηλικίας κυρία να παίζει με τις κούκλες της; Τους βλέπεις όμως και τους δυο να παίζουν στο θέατρο και τους χειροκροτείς και τους θαυμάζεις. Ο εαυτός μας χάνεται μέσα στους ρόλους. Είναι σαν το “Πανηγύρι” του Κοκτό. Πάνω που νομίζουμε πως τον βρίσκουμε τον χάνουμε… και πάλι από την αρχή.
http://mignatiou.com
«H χειρότερη βία είναι αυτή που γίνεται εθισμός και κάνει το θύμα να μη μπορεί να ζήσει χωρίς τον θύτη του. Είναι αυτή η βία που σε κάνει να στέκεσαι άφωνος μπροστά στην πολυπλοκότητα του ψυχισμού του φαινομένου, διότι για φαινόμενο πρόκειται, που λέγεται “άνθρωπος”», εξομολογείται ο Εύδοκιμος Τσολακίδης λίγο πριν την έναρξη της νέας χρονιάς στο «θέατρο αλλαγών», το οποίο διευθύνει….
Ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός, ο γιατρός, που δίνει γροθιά ενάντια στη βία, θεσπίζοντας στο «Θέατρο Αλλαγών» υποτροφία στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη,
του εικοσάχρονου αγοριού από την Κρήτη, με τα μελαγχολικά μάτια, που έπεσε θύμα τραμπουκισμού από τους συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων.
Κι από τότε ο κόσμος έγινε χειρότερος, αφού πολλοί ξεχάσαμε ήδη το μελαγχολικό βλέμμα, του αγοριού αυτού, που τότε μας καθήλωνε στο «κουτί» και μας έκοβε την ανάσα…
Λίγοι είναι αυτοί που τον θυμούνται και λίγοι είναι αυτοί που τον τιμούν.Ανάμεσα τους κι ο ανθρωπιστής Ευδόκιμος Τσολακίδης, που με το δικό του τρόπο συμβάλλει σε μια πανελλήνια προσπάθεια που γίνεται με αφορμή το θλιβερό αυτό γεγονός, ώστε όλα τα σχολεία της χώρας να απαλλαγούν από την μάστιγα του τραμπουκισμού για να μη θρηνήσουμε ποτέ ξανά θύματα, σε μια προσπάθεια πραγματικής αλλαγής και βελτίωσης του «κόσμου»….
Θέατρο αλλαγών… Πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα από τον κόσμο του θεάτρου;
Όσο δεν φαντάζεται. Εγώ θυμάμαι ακόμα την στιγμή που είδα το όνομά μου στην ανακοίνωση των επιτυχόντων στις εισαγωγικές εξετάσεις στην δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. Η ζωή μου είναι πριν από κείνη τη στιγμή, και μετά. Από τότε (Σεπτέμβριος 1983) έχουν περάσει 34 ολόκληρα χρόνια και σκέπτομαι διαρκώς πως αν δεν είχα το θέατρο θα ήμουν στο ψυχιατρείο. Δεν θα άντεχα την καθημερινότητα με την χυδαιότητά της αν δεν υπήρχε ως καταφύγιο το θέατρο, αν δεν έκανα παρέα καθημερινά με τον Άμλετ, τον Οιδίποδα και την Νίνα… αλλά και με την Λαμπέτη, τον Βουτσινά και την Ούτα Χάγκεν. Στη ζωή του θεάτρου τα αληθινά πρόσωπα με τα φανταστικά συγχέονται κι αυτό είναι υπέροχο, είναι μαγικό. Πριν μπω στο θέατρο η ζωή μου ήταν πεζή, άδεια. Μόνο ως θεατής, ακροατής ή αναγνώστης ένιωθα κάποιες στιγμές ανάτασης, όταν έβλεπα ή άκουγα ή διάβαζα κάτι ενδιαφέρον. Με το θέατρο έγινα εγώ ο ίδιος η τέχνη, που την πρόσφερα στους άλλους κι αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι συναρπαστικό. Εγώ απορώ με τα παιδιά που ταλαιπωρούνται με ουσίες κλπ Δυο τρία μαθήματα θεάτρου να κάνουν και θα λύσουν κι αυτά και η κοινωνία δια πάντός το πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Το θέατρο είναι το καλύτερο ναρκωτικό.
- Το σώμα είναι το μέρος στο οποίο κατοικεί η ψυχή μας. Εσείς μέσα από τον κόσμο της ιατρικής, είχατε την ευκαιρία, να “εξερευνήσετε” το τι συμβαίνει στο ανθρώπινο σώμα. H στροφή σας αργότερα, προς το θέατρο, στη σκηνοθεσία και στην τέχνη γενικότερα, ήταν ένας τρόπος στο να “διεισδύσετε και στα άδυτα” της ψυχής;
- Υπήρξαν “εξωγενείς παράγοντες” που προσπάθησαν να εμποδίσουν την απόφαση σας αυτή; ( τύπου τι πας να κάνεις; είναι ένα επάγγελμα που δεν έχει σταθερότητα, το πιο πιθανόν να μην είναι κερδοφόρο)
- Πόσο μοναχικός και πόσο φωτεινός είναι ο δρόμος του ηθοποιού;
- Έχω δει, ότι στο “θέατρο των αλλαγών” έχετε καθιερώσει την υποτροφία Βαγγέλης Γιακουμάκης. Γιατί;
- Η θεατρική παιδεία μπορεί να βοηθήσει αν όχι στην εξάλειψη , στο μετριασμό τουλάχιστο του bulling;
Μέσα από το θέατρο ένα παιδί μπορεί να συναντηθεί με τον εαυτό του;
Μα το θέατρο είναι μόνο για παιδιά, δεν είναι για μεγάλους. Στους “κανονικούς” ανθρώπους η ανάγκη για παιχνίδι τελειώνει με την εφηβεία που αποκτά κανείς άλλα, πιο ζωτικά ενδιαφέροντα. Για εμάς, που πάσχουμε από κάτι και αρνιόμαστε να πάψουμε να μαστε παιδιά, έχει εφευρεθεί το θέατρο ώστε να μπορούμε να παίζουμε σε όλη μας τη ζωή. Φαντάζεστε έναν ηλικιωμένο κύριο να παίζει με αυτοκινητάκια ή μια αντίστοιχης ηλικίας κυρία να παίζει με τις κούκλες της; Τους βλέπεις όμως και τους δυο να παίζουν στο θέατρο και τους χειροκροτείς και τους θαυμάζεις. Ο εαυτός μας χάνεται μέσα στους ρόλους. Είναι σαν το “Πανηγύρι” του Κοκτό. Πάνω που νομίζουμε πως τον βρίσκουμε τον χάνουμε… και πάλι από την αρχή.
- Ένας άνθρωπος που στο παρελθόν, έχει βιώσει τη ψυχική βία, μπορεί μέσα από τη διαδρομή της “αλλαγής” να συναντήσει το χαμένο του εαυτό;
- Πόσο μπορεί να λυθεί ένας άνθρωπος μέσα από την τέχνη; Μπορεί, να αποδεχτεί πιο εύκολα τον εαυτό του, να είναι πχ πιο θετικός στις αλλαγές ή να έρθει αντιμέτωπος με τους φόβους του και να τους σπάσει και να τους μετουσιώσει σε δημιουργικούς; Με λίγα λόγια να λειάνει τις αρνητικές γωνίες που του γρατσουνάνε τη ψυχή.
- Τελικά η χειρότερη βία, είναι αυτή που δεν αφήνει “σωματικές” μελανιές;
http://mignatiou.com