Κυριακή, Σεπτεμβρίου 3

Έσκυψα να φιλήσω το θείο Νικόλα και μου ψιθύρισε αδύναμα «τόσα χρόνια λέγαμε ψέμματα»…»

φωτο από pixabay.com / omeralnahi




Real opinions

Του Αγη Βερούτη
Υπάρχουν πολιτικο-οικονομικές ιδεολογίες που είναι διατεθειμένες να μην αφήσουν τους Ανθρώπους να ζούνε όπως οι ίδιοι θέλουν, μου έλεγε ο συχωρεμένος θείος μου ο Νικόλας, αδελφός της μητρικής γιαγιάς μου, ιδεολόγος κομμουνιστής, αυτοδίδακτος στα Μαθηματικά, στη Γεωμετρία, στα Εγγλέζικα, στα Ρώσσικα και στα Γαλλικά, ινστρούχτορας στον Περισσό,
και που στα 17 του πολέμησε στον Αίνο τους Γερμανούς ναζί που τον πιάσανε και τον είχανε για να τον εκτελέσουνε.
Ο θείος μου ο Νικόλας πίστευε πως με λίγες θυσίες των σημερινών, οι μελλοντικές γενιές θα μπορούσαν να ζουν καλύτερα. Το πίστευε όντως. Το έλεγε και σε όσους εκπαίδευε στο κομμουνιστικό όραμα.
Το θέμα είναι πως ο θείος Νικόλας είχε πιστέψει τα «περί αγαθών προθέσεων» μιας ιδεολογίας η οποία ξεκάθαρα έλεγε πως θεωρούσε τα ψέμματα και την βία εναντίον των οικονομικά ευπρεπών αστών, εργαλεία θεμιτά και αποδεκτά για την επίτευξη του σκοπού της.
Πίστεψε πως υπήρχε μια «προσωποποίηση» της κοινωνίας ως κυψέλη, όπως μου έλεγε, όπου το καλό της κυψέλης ήταν καλό για καθεμία από τις μέλισσες.
Τί να σκεφτεί για τον εαυτό της μια μέλισσα άραγε;;;
Για καλή μου τύχη, είχα αντιρρήσεις πάντοτε σε όσα μου έλεγε ο θείος Νικόλας, που βασιζόταν στο αέναα αναπάντητο ερώτημά μου:
«κι’αν εγώ θέλω κάτι διαφορετικό για τον εαυτό μου από αυτό που θέλει το Κόμμα, τί γίνεται;;;»
Σε αυτό δεν πήρα ποτέ απάντηση.
Κυρίως διότι ο θείος μου δεν μπορούσε να διανοηθεί πως κάποιος μπορεί να θέλει κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλει το κόμμα για εκείνον.
Τελικά, μετά την πτώση του τείχους και την έλευση της Γλάσνοστ, μαθεύτηκε πως εκατομμύρια αντιφρονούντες είχαν πεθάνει στα στρατόπεδα εργασίας (συγκεντρώσεως δλδ) που λέγονταν Γκούλαγκ.
Ο Νικόλας έπαθε κατάθλιψη και έξι μήνες μετά διαγνώστηκε με καρκίνο. Αρνήθηκε οποιαδήποτε θεραπεία και έλιωσε σαν κερί καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι όπου τον φρόντιζε η μικρή αδερφή του ώσπου πέθανε λίγους μήνες μετά. Αυτοκτόνησε αρνούμενος θεραπεία.
Γυρνώντας για λίγες μέρες από τις μεταπτυχιακές σπουδές μου, τον πρόλαβα κατάκοιτο. Έσκυψα να τον φιλήσω και μου ψιθύρισε αδύναμα «τόσα χρόνια λέγαμε ψέμματα…».
Μετά μου ζήτησε τσιγάρο και το άναψε δακρύζοντας.
Ο θείος μου ο Νικόλας Νεόφυτος του Φωκίωνος και της Μαρίας, Κεφαλήνας, αντιστασιακός κατά των Ναζί, εργάτης, επιστάτης, αυτοδίδακτος, μορφωμένος, διανοούμενος, τίμιος, ηθικός, λαϊκός, πρώην ιδεολογικός ινστρούχτορας του ΚΚΕ, άγαμος, άτεκνος, άκληρος και μετανοημένος κομμουνιστής στα τελευταία του, ελπίζω να ήταν το τελευταίο θύμα των κομμουνιστών στη χώρα μου.
Και θα φωνάζω για να μείνει έτσι.
Πηγή

 realpolitics.gr