Όταν τα όνειρα για το μέλλον περιορίζονται σε ένα ξαναζεσταμένο παρελθόν

pixel2013 / pixabay.com

Real opinions

Αναδημοσίευση από: liberal.gr
Του Αντώνη Πανούτσου

Η επόμενη κίνηση μπορεί να είναι να αλλάξει τα ονόματα των παιδιών από Φοίβο και Ερνέστο σε Γιώργο και Νίκο. Ακόμα όμως και να μην το κάνει, χθες ο Αλέξης Τσίπρας γύρισε την καρέκλα. Για να δουν όλοι ότι όπως ο Τόνι Πέρκινς στο Ψυχώ έκανε τη νεκρή του μητέρα αυτός υποδύεται τον Ανδρέα. Τεστάροντας δημόσια τις ικανότητές του όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου Αλέξη Τσίπρα στο Documento. «Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας;». Ο Τσίπρας δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Κανείς δεν κατηγόρησε τον Ανδρέα ότι έλεγε πάντα την αλήθεια αλλά τα ρεκόρ υπάρχουν
για να σπάνε και το δημοψήφισμα του Ιουλίου του ’15 με την κωλοτούμπα μέσα στην εβδομάδα ούτε στα όνειρά του δεν θα το είχε τολμήσει ο μακαρίτης.

Το ότι στο άρθρο ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ είναι φανερό. «Το πώς ένα μικρό πολιτικό κόμμα με το «στίγμα» μάλιστα του εξτρεμιστή, του βομβιστή και του φίλου της «τρομοκρατίας» εκείνης της εποχής, σε ελάχιστα χρόνια μεταμορφώθηκε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας, που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της μεταπολίτευσης» στην αρχή του άρθρου ικετεύει για την απάντηση «με την προσωπικότητα του αρχηγού του». Ο Τσίπρας είναι όμως ακόμα πολύ μετριόφρων για να το γράψει. Μέχρι να το κάνει θα αφήνει υπονοούμενα αφήνοντας στους άλλους να το πουν. Και διαφορές υπάρχουν.

Όχι στην τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων, που όσο ο Ανδρέας έβγαλε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ τόσο ο Τσίπρας κατάργησε τα μνημόνια με ένα άρθρο και ένα νόμο. Ούτε στην επαναστατική προσήλωση, που στην εξουσία όσο επιζήσανε οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ άλλο τόσο επέζησε η επαναστατικότητα του ΠΑΚ στο ΠΑΣΟΚ. Έσκισε τα μνημόνια ο Τσίπρας. Η διαφορά ανάμεσα στον Ανδρέα και τον Αλέξη δεν είναι η τήρηση των προεκλογικών εξαγγελιών ή η προσήλωση στην επαναστατικότητά τους αλλά τα ίδια τα πρόσωπα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας πτυχιούχος του Χάρβαρντ που για να πάρει την εξουσία έκανε τον λαϊκό, ο Αλέξης ένας χορωδός για αριστερή ταβέρνα που η εκλογή του τον ανάγκασε να κάνει τον μορφωμένο. Με τον Ανδρέα δεν θα υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι θα ήξερε τι είναι ο Θερμιντόρ που αναφέρεται στο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στο Documento της Τριντί του Φρουκτιντόρ. Με τον Τσίπρα αναρωτιέσαι ποιος του το έχει γράψει. Ακόμα περισσότερο στην κοινωνική μόρφωση και παρουσία. Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ανδρέα θα ήταν αδύνατον να τον φανταστεί να κάθεται στην άκρη μιας επίσημης φωτογραφίας της Ε.Ε. με τα χέρια στις τσέπες και κοιτώντας το ταβάνι. Στον Τσίπρα όμως η θέση και η στάση είναι φυσικές. Ο Ανδρέας ήταν ένας πολιτικός που για να βγει έπαιξε τον επαναστάτη και οι ξένοι το συγχωρούσαν, ο Αλέξης ένας παρείσακτος που στην ευρωπαϊκή πολιτική αντιμετωπίζεται σαν ξένο σώμα. Νοιώθει άβολα και το δείχνει.

Το θέμα όμως δεν είναι οι διαφορές ανάμεσα στον Ανδρέα και τον Αλέξη αλλά ανάμεσα στην Ελλάδα του 1981 και την Ελλάδα του 2017. Η Ελλάδα του 1981 ήταν μια χώρα με δασμούς στις εισαγωγές που για να βγεις στο εξωτερικό η φωτογραφική μηχανή γραφόταν στο διαβατήριο και με πληθωριστικό νόμισμα που το αυτοκίνητο που ο καταναλωτής αγόραζε τον ένα χρόνο λόγω πληθωρισμού μπορούσε να πουληθεί με περισσότερα λεφτά τον επόμενο. Στην Ελλάδα του 1980 «πριζουνίκ, πρατήρια και χρηματιστήρια» που τραγούδαγε ο Σαββόπουλος ήταν ένα πράγμα. Η Ελλάδα του 2017 είναι περίπλοκη. Στην Ελλάδα του Ανδρέα ο Φλαμπουράρης θα μπορούσε να πει για το πακέτο Γιουνκέρ ότι «για να αξιοποιηθεί θέλει δύο πράγματα… Είναι δάνειο και έχει μία τρομακτική διαδικασία» και ότι «Πρέπει να καταθέσεις business plan» και όλοι οι δημοκράτες να αναφωνήσουν «τι είναι αυτά τα πράγματα με τα business plan που μας ζητάνε οι ξένοι». Στην Ελλάδα του 2017 το business plan είναι αναγκαίο να υπάρχει πριν το ζητήσουν οι ξένοι.

Το όνειρο του Αλέξη μπορεί να είναι να γίνει Ανδρέας και να ξαναζήσει το ’80. Θα είναι εφιάλτης αν προσπαθήσει να πάρει την Ελλάδα μαζί του.

Πηγή

 realpolitics.gr