O πρωθυπουργός πήγε στις εγκαταστάσεις της εταιρίας Apivita και «πούλησε» στους ιθαγενείς ως... αριστερή την άποψη ότι «η κερδοφορία δεν είναι αυτοσκοπός». Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι ορισμένοι συνομιλητές του προέδρου της Ν.Δ., οι οποίοι δεν έχουν μελετήσει Μαξ Βέμπερ («Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού»), εξανέστησαν επειδή ο Τσίπρας ποινικοποιεί, τάχα, την έννοια του κέρδους.
Στην πραγματικότητα κάνει κάτι πολύ διαφορετικό: Στέλνει στο Βερολίνο το μήνυμα ότι συμφωνεί απολύτως με το δόγμα Σόιμπλε για το πρότυπο ανάπτυξης της οικονομίας, αυτά λένε και οι Γερμανοί. Οτι οι επιχειρήσεις δεν πρέπει να έχουν στο μυαλό τους την απόλαυση αλλά την επανεπένδυση του κέρδους. Η απόλαυση, είναι αμαρτία στον προτεσταντισμό, δείτε άλλωστε τι κάνουν οι Γερμανοί με τα γιγαντιαία πλεονάσματά τους. Υπό αυτή την έννοια, ο Τσίπρας είναι πιο κοντά σε Μέρκελ - Σόιμπλε ακόμη και από τον Αδωνι.
Και αυτό το νέο δεδομένο -της στρατηγικής συμμαχίας Τσίπρα - γερμανικού κατεστημένου- οφείλουμε να το συνυπολογίζουμε στην ανάλυση για το μέλλον. Ακόμη και αν χάσει, που θα χάσει, τις εκλογές, έχει αναπτύξει τόσο καλές σχέσεις με τον ξένο παράγοντα, ώστε θα μπορεί να επιστρέψει, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Αρκετοί διερωτώνται πώς τα κατάφερε, δεν θα έπρεπε όμως. Μόνο να διαβάσει κανείς τους ξαφνικούς επαίνους του γερμανικού Τύπου για τον «υποτιμημένο Ελληνα», θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό. Θα σας αποκαλύψω κάτι. Τι πιστώνει η Μέρκελ στον πρωθυπουργό ιδιωτικώς, μη ρωτάτε πού το ξέρω, το ξέρω. Του πιστώνει, πρώτον, ότι μπορεί να λέει ψέματα στον λαό, αλλά στην ίδια λέει πάντα την αλήθεια: «Αυτό γίνεται, αυτό δεν γίνεται, αυτό θα το προσπαθήσω». Η καγκελάριος το εκτιμά, γιατί άλλοι στο παρελθόν την παραπλάνησαν. Μπορεί ο Τσίπρας να έχασε οκτώ μήνες μέχρι να συμβιβαστεί και να μας κόστισε 30 δισ. ευρώ, αλλά με την πιστή εφαρμογή του Μνημονίου χάρισε στους Γερμανούς πέντε χρόνια σε δύο. Τόσα θα χρειαζόταν το παλαιό σύστημα για να κλείσει, όχι αναίμακτα, τις βίαιες μεταρρυθμίσεις που του ζητήθηκαν.
Η Μέρκελ σέβεται επίσης ότι ένα νεαρό αγόρι στάθηκε απέναντι στη Γερμανία χωρίς να την κολακεύσει, ασχέτως αν συμβιβάστηκε. Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο Τσίπρας πήγε στη Μέρκελ δύο από τα τρία κεφάλια ολιγαρχών που του ζήτησε. Ρωτάτε αν εκτιμώ όλα τούτα; Προφανώς όχι, ακόμη θυμάμαι το «Go back, madame Merkel». Υποστηρίζω όμως ότι για να νικήσουμε τον Τσίπρα στρατηγικά πρέπει να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε. Για εμάς είναι δαίμονας, για τους Γερμανούς άγγελος.
Mανώλης Κοττάκης
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Δημοκρατία"
logia Starata