Μια μεγάλη ψευδαίσθηση είναι η εποχή της μεταπολίτευσης. Ένα ατύχημα που δυστυχώς τυραννά...Πίστεψε στο χρήμα ο λαός. Πίστεψε στην καλή και άνετη ζωή. Στον άπληστο άρρωστο κερδοσκοπισμό. Στο θεαθήναι...με πρότυπα τύπους που προσομοιάζουν με τον Αλ Καπόνε και τον Λάκι Λουτσιάνο. Εκτινάχτηκε ο έλληνας σε κόσμους φανταστικούς,
επικοινωνιακούς, μοντέρνους, μαγικούς. Έκλεισε τον διακόπτη και χάθηκε.
Το αποτέλεσμα ολισθηρό αλλά μυαλό δεν υπάρχει...είναι θολωμένο.
Διαζύγια, πολλά διαζύγια, δικαστήρια, πλειστηριασμοί, διατροφή ανήλικων τέκνων, μικρά παιδιά να μεγαλώνουν με τις γιαγιάδες και τους παππούδες χωρίς να βλέπουν καν τους γονείς τους, χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξή τους. Ένα απέραντο χάος. Μια χώρα σε κατάθλιψη. Ένα σωστό τρελοκομείο. Αν βάλουμε και την καταστροφή των μνημονίων που "χτύπησε" κι αυτούς που δεν "εκτινάχτηκαν" σε ονειρεμένους κόσμους μιλάμε για τραγωδία.
Που να σταθεί αυτή η μικρή χώρα; Είμαι περίεργος...
Τι άλλο να γράψεις; Δεν γράφεις....
Παρακολουθείς το γελαστό παιδί της μεταπολίτευσης και κάνεις τον σταυρό σου...
