Τρίτη, Οκτωβρίου 24

Επάγγελμα: Αριστερός!





Παρακολουθώντας κάποιος τον πρωθυπουργό της χώρας κ. Αλέξη Τσίπρα να ταπεινώνεται μπροστά σε έναν αλαζόνα πρόεδρο των ΗΠΑ δεν μπορεί παρά να καταληφθεί από θλίψη και απελπισία για το μέλλον αυτού του τόπου.
Όμως όπως θα’ λεγε και ο Θουκυδίδης, είναι σύνηθες οι μικροί λαοί να υποχωρούν μπροστά στους ισχυρούς όσο τους επιτρέπει η αδυναμία τους και οι ισχυροί να προχωρούν όσο τους το επιτρέπει η δύναμή τους.

Παρ΄ όλα αυτά, ακόμη και όταν μικρών λαών ηγούνται σοβαροί άνθρωποι αυτοί αποσπούν το διεθνή σεβασμό καθώς με μικρότερη ισχύ επιτυγχάνουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.
Το πρόβλημα με τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του δεν είναι μόνο τα «παραμύθια” που έλεγαν για τις ΗΠΑ σαν καταληψίες και πρόεδροι 15μελών μαθητικών συμβουλίων ή κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές. Το πρόβλημα είναι πως όταν ο Τραμπ διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ, ο κ. Τσίπρας μιλούσε με τρόπο που οφείλει να μην μιλάει δημόσια ένας πρωθυπουργός.
Η ερώτηση του φιλικού προς τον κ Τραμπ δημοσιογράφου του FoxNews μόνο τυχαία δεν μοιάζει να ήταν.
Όταν εκπροσωπείς μια χώρα δεν αναμιγνύεσαι στα εσωτερικά άλλων, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ισχυρότερη σύμμαχο της χώρας σου από την οποία, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται το μέλλον της.
Ο κ. Τραμπ δεν είναι οποιοσδήποτε πρόεδρος των ΗΠΑ. Εξελέγη και πολιτεύεται με βασικό σύνθημα το «Πρώτα η Αμερική” και αυτό τον οδηγεί να συμπεριφέρεται ενίοτε χωρίς το διπλωματικό τακτ που απαιτούν οι υγιείς σχέσεις απέναντι στους συμμάχους του (ακόμη και πολύ ισχυρότερους από την Ελλάδα).
Έτσι εξηγείται ότι είπε δημόσια πως η συμφωνία των 2,4 δισ. για την αναβάθμιση των F-16 σημαίνει θέσεις εργασίας για τις ΗΠΑ. Άρα, σημαίνει και αφαίρεση θέσεων εργασίας από κάπου αλλού;
Ο κ. Τσίπρας εξέλαβε την πρόσκληση μιας επίσκεψης στις ΗΠΑ σαν ευκαιρία να επιδείξει τη στήριξη που έχει στο εξωτερικό. Στον κ. Τσίπρα η συνάντηση με τον κ. Τραμπ έκανε μεγαλύτερη ζημιά σε σχέση με το όφελος.
Η αριστερή ένδεια…
Η αριστερά σ’ αυτήν τη χώρα μετά τον πόλεμο δεν επιβίωσε γιατί διαμόρφωσε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση, όπως π.χ. είχε κάνει μέχρι τη δεκαετία του ‘90 η ιταλική αριστερά των Γκράμσι, Τολιάτι και του Μπερλινγκουέρ.
Η ελληνική αριστερά μετά τον πόλεμο επιβίωσε και υπάρχει χάρη στη συναισθηματική φόρτιση που προκαλούσαν οι μαρτυρικές θυσίες των ηττημένων του εμφυλίου αλλά και κυρίως χάρη στη λειτουργία του βασικού πυρήνα της ως γραφείο της KGB στην περιοχή κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.
Μετά τη μεταπολίτευση η ελληνική αριστερά επιβίωσε χάρη στο μερίδιο πρόσβασης στην αργομισθία του δημοσίου που της εξασφάλισε το πελατειακό πολιτικό σύστημα.
Για δεκαετίες οι αριστεροί στην Ελλάδα λιώνουν τις σόλες των παπουτσιών τους σε πορείες στην αμερικάνικη πρεσβεία και δομούν τον πυρήνα της πολιτικής τους ύπαρξης στην απεξάρτηση από το πολιτικο-οικονομικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα της Δύσης της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ.
Και στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου και στην περίπτωση του κ. Τσίπρα όταν ήρθαν στην εξουσία αριστερά κόμματα σε σχέση με τις ΗΠΑ έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έλεγαν και υποτίθεται πως πίστευαν.
Σε αντίθεση με όλους τους «αμερικανομάχους» αντιμπεριαλιστές στη μεταπολίτευση, ο μόνος πρωθυπουργός που έβγαλε για μια περίοδο τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό απαιτούσε το συμφέρον της χώρας μετά τα γεγονότα στην Κύπρο, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Το γεγονός πως τη μεγαλύτερη δουλικότητα απέναντι στις ΗΠΑ επέδειξαν πολιτικοί που αναδείχθηκαν από τον αντιαμερικανισμό και την αριστεροσύνη καταδεικνύει το ύφος και το ήθος της παράταξης.
Η αποκαθήλωση των μύθων
Στα δυο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τα κόμματα της «παλαβής” άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς έχουν καταρριφθεί οι περισσότεροι μεταπολεμικοί και μεταπολιτευτικοί μύθοι αλλά και ο μύθος του αντιμνημονιακού σανού με τον οποίο τάισαν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης δημαγωγοί όπως ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος.
Όλες αυτές οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του τίποτα στο τίποτα, σε ό,τι αφορά το πολιτικό στίγμα της αριστεράς καταδεικνύουν πως το «αριστερός” στην Ελλάδα μόνο ως πρόφαση και πρόθεση εξαπάτησης συνιστά πολιτική ταυτότητα.
Το αριστερός στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αποδεικνύεται όχι πολιτική άποψη αλλά επάγγελμα. Ένα επάγγελμα παρασιτικό και ουδόλως ευυπόληπτο.

Τα θετικά και αρνητικά της επίσκεψης στις ΗΠΑ

Η επίσκεψη στις ΗΠΑ επισφράγισε την αμυντική συνεργασία σε ό,τι αφορά την επέκταση της χρήσης της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ. Αυτό στηρίζει το ρόλο της χώρας μας στο σκληρό πυρήνα της δυτικής αμυντικής συμμαχίας.
Επίσης αυτό ενισχύει τις διεκδικήσεις της χώρας μας στο Αιγαίο σε σχέση με την Τουρκία.
Επίσης η επίσκεψη επισφράγισε μια συμφωνία για τον εκσυγχρονισμό των F-16 ενόψει της αγοράς από την Τουρκία των υπερσύγχρονων F-35.
Η συμφωνία αυτή είναι ύψους 2,4 δισ. δολαρίων και όπως είπε δημόσια ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε αντιδιπλωματική αλαζονική γλώσσα θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ.
Η συμφωνία αυτή εξασφαλίζει για μερικά χρόνια κάποια σχετική ισορροπία δυνάμεων στον αέρα. Το θέμα είναι πως ένα μοντέλο μαχητικού που είναι σε κυκλοφορία 20-30 χρόνια σε 20 χρόνια θα είναι υπέργηρο απέναντι στα νέα μοντέλα 5ης γενιάς που τότε θα διανύουν την περίοδο της εφηβείας τους.
Η επίσκεψη στις ΗΠΑ ενισχύει το ρόλο της Ελλάδας σαν ενεργειακό κόμβο που μπορεί να συνεισφέρει στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Πρόκειται για κάτι σημαντικό για τη σημασία της χώρας το οποίο η αριστερά πολεμούσε όταν ήταν στην αντιπολίτευση όπως ιστορικά έχει πολεμήσει εναντίον όλων των εθνικών συμφερόντων της χώρας εδώ και δεκαετίες. Η κωλοτούμπα αυτή είναι θετική εξέλιξη αν και προβλέπεται προσωρινή, όσο εξασφαλίζει την παραμονή στην εξουσία.
Η επίσκεψη στις ΗΠΑ με πρωτοβουλία των ΗΠΑ αποτελεί ένα θετικό μήνυμα σε σχέση με τις εξελίξεις στην Τουρκία, η οποία έχει εισέλθει σε περίοδο αστάθμητων εξελίξεων. Η Τουρκία είναι πιθανό να υποστεί αλλαγή των συνόρων σύντομα και αυτό την καθιστά απρόβλεπτη.
Τέλος, σε σχέση με το θέμα της προσέλκυσης επενδύσεων από τις ΗΠΑ με τη διαμεσολάβηση του κ. Τραμπ και της ομογένειας αυτά είναι παραμύθια και αποδεικνύουν τη βαθιά άγνοια όσων τα υποστηρίζουν για το πως λειτουργεί η οικονομία.
Ούτε ο πρόεδρος των ΗΠΑ ούτε ο Θεός ο ίδιος μπορούν να εξαναγκάσουν κάποια ιδιωτική επιχείρηση να επενδύσει οπουδήποτε. Ο μόνος παράγοντας που κατευθύνει τις επενδύσεις είναι η αόρατος χείρ της οικονομίας.
Όσο οι συνθήκες στην Ελλάδα θα είναι ολοκληρωτικά αρνητικές για επενδύσεις, τέτοιες επικλήσεις πολιτικών για επενδύσεις θα μοιάζουν με προσκλήσεις σε κάποιους να σπείρουν σε αλμυρή έρημο…
Ούτε να σπείρουν πρόκειται ούτε να φυτρώσει τίποτα…

2) Κράτος κλεπτών….

Αγαπητέ κε Στούπα,
Διαβάζω τη στήλη σας πολλά χρόνια, είμαι οικονομολόγος με εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα πολλά χρόνια. Έχω ζήσει στο εξωτερικό και είχα την πολυτέλεια να συγκρίνω την όμορφη Ελλάδα με άλλες χώρες σε όλα τα επίπεδα.
Έχω πειστεί ότι η προσπάθειά σας να λέτε τις απόψεις σας, με τις οποίες στη συντριπτική πλειοψηφία συμφωνώ, θα δώσει κάποια στιγμή καρπούς, ίσως αυτό ήδη συμβαίνει.
Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει στις συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι με αποτέλεσμα οι δημοσιογράφοι να χαϊδεύουν τα αυτιά του εκάστοτε άρχοντα. Εσείς διαλέξατε άλλο δρόμο φρονώ και σας συγχαίρω.
Σκοπός του παρόντος μου είναι να σας δώσω γεγονότα και όχι εικασίες ή υποκειμενική άποψη. Θα κρίνετε εσείς πως θα χρησιμοποιήσετε εποικοδομητικά αυτά που θα διαβάσετε.
Τα παρακάτω είναι γεγονότα που συνέβησαν σε πολύ οικείο μου πρόσωπο και έτσι είχα την ευκαιρία από πρώτο χέρι να τα γνωρίζω με πληρότητα και ακρίβεια.
Ο φορολογούμενος τίμιος μέχρι εκεί που δεν θα πίστευε κάνεις, ειδικά για Έλληνα υπήκοο. Όχι από φόβο αλλά από άποψη. Ο φορολογούμενος έχει πληρώσει πάρα πολλούς φόρους από μισθωτή κυρίως εργασία, βρίσκεται τουλάχιστον στο 5% των υψηλών εισοδημάτων (όλα δηλωθέντα) και έχει φορολογηθεί πάνω από είκοσι χρόνια από υψηλόμισθη μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό τομέα με πολύ κόπο, προσωπικές και οικογενειακές θυσίες.
Ο φορολογούμενος είχε την τύχη να έχει κάποια ακίνητα από τους γονείς του οι οποίοι από το μηδέν μόχθησαν να τα αποκτήσουν για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ανετότερη και ασφαλέστερη ζωή. Μικρό μέρος των εισοδημάτων του φορολογούμενου προέρχονταν από ενοικίαση των ακίνητων αυτών.
Πριν μερικά χρονιά η φορολογική αρχή επέβαλλε φόρο και προσαυξήσεις και πρόστιμα στο φορολογούμενο αυτό για υπόθεση ακίνητου του. Το ποσό της τάξης κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ ….για ακίνητο που δεν πωλήθηκε (άρα δεν δημιούργησε ρευστότητα) ούτε μεταβιβάστηκε σε τρίτον. Παρέμεινε στον ίδιο φορολογούμενο ιδιοκτήτη.
Η εφορία εγγράφως επικαλέσθηκε κάποιο εσωτερικό έγγραφο του Υποικ τριάντα χρόνων πίσω, για την επιβολή φόρου πώλησης – μεταβίβασης. Συγγραφέας του εγγράφου κάποιος υπάλληλος του Υποικ ο οποίος μάλλον δεν υπάρχει σήμερα. Η εφορία στηρίχθηκε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ ΚΑΙ ΜΟΝΟ στο εσωτερικό αυτό έγγραφο για να επικαλεσθεί ‘φοροδιαφυγή» και να επιβάλλει το φόρο με τα λοιπά πρόστιμα και προσαυξήσεις.
Σας θυμίζω ότι από το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν μπορεί να επιβληθεί φόρος για κάτι που δεν προβλέπεται ρητά από Νόμο που φυσικά πρέπει να έχει ψηφισθεί από την Ελληνική Βουλή. Καμία εγκύκλιος, εσωτερικό εγγραφο κλπ του Υποικ δεν μπορεί να επιβάλλει φόρο οποιασδήποτε μορφής εάν δεν υπάρχει εν ισχύ νόμος που τον περιγράφει και τον ορίζει ρητώς και με ακρίβεια.
Το επιχείρημα αυτό το επικαλέστηκε ο φορολογούμενος, παρουσία του δικηγόρου του στον Έφορο της σχετικής εφορίας παρουσία και άλλων φορολογικών υπαλλήλων. Μάλιστα ο φορολογούμενος ζήτησε από τον έφορο να του προσκομίσει το εσωτερικό αυτό έγγραφο του Υποικ.
Αυτά που περιγράφω παρακάτω είναι πλήρη και ακριβή ΓΕΓΟΝΌΤΑ που συνέβησαν. Καμιά υποκειμενικότητα η εικασία.
Ο έφορος είπε στον φορολογούμενο ότι δεν είχε το εσωτερικό έγγραφο το οποίο επικαλούνταν, δεν το είχε δει ποτέ, μάλλον κάπου στο Υποικ θα υπήρχε όπως προκλητικά δήλωσε. Αυτός το διάβασε ότι υπήρχε σε ένα βιβλίο κάποιου λογιστή. Ο έφορος επίσης στο επιχείρημα ότι δεν νομιμοποιείται να επιβάλλει φόρο βάσει και μόνο ενός εσωτερικοί εγγράφου του ΥΠΟΙΚ αν τον φόρο δεν τον προβλέπει ρητά νόμος του κράτους απάντησε»‘Βλέπω ότι έχετε πλούσια Ε9. Θα πληρώσετε!».
Ο φορολογούμενος πλήρωσε ότι προέβλεπε ο νόμος με σκοπό να προσφύγει μέσω ενδικοφανούς προσφυγής στην αρμοδία επιτροπή η οποία δεν εξέτασε καν την προσφυγή. Ο φορολογούμενος προσέφυγε κατόπιν στα φορολογικά δικαστήρια και δικαιώθηκε τελεσίδικα πριν πολλούς μήνες. Το ελληνικό Δημόσιο δεν προσέφυγε στο ΣτΕ όπως θα δικαιούταν να κάνει.
Εδώ οφείλω να αναφέρω ότι το φορολογικό δικαστήριο έγινε πολύ γρήγορα για τα ελληνικά δεδομένα. Μέσα σε δυο χρόνια.
Αυτή τη στιγμή που σας γράφω το e-mail αυτό ο φορολογούμενος με νομικές ενέργειες κινείται νομικά να πιέσει το Δημόσιο να του επιστρέψει τα λεφτά. Το δημόσιο του έχει επιστρέψει μόνο το χαρτόσημο της προσφυγής του στο φορολογικό δικαστήριο (κάτι χιλιάδες ευρώ). Φυσικά εν τω μεταξύ ο φορολογούμενος επιβαρύνεται με όλα τα δικηγορικά έξοδα τα οποία η δικαστική απόφαση λέει ότι επιβαρύνουν το Δημόσιο που άδικα επέβαλλε το φόρο κλπ. Για τους απολεσθέντες τόκους βέβαια θα ήταν γραφικό να μιλήσω.
Ο φορολογούμενος συνεχίζει, όμως πάντα να πληρώνει κανονικά και εμπρόθεσμα όλους τους φόρους του (εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ κλπ) μιας και η οφειλή του Δημοσίου προς αυτόν δεν συμψηφίζεται με τις φορολογικές του υποχρεώσεις.
Δεν σας γράφω τεχνικές λεπτομερείς της πηγής του φόρου διότι φρονώ ότι δεν έχει σημασία. Εικάζω όμως ότι και άλλοι φορολογούμενοι έχουν φορολογηθεί άδικα για τον ίδιο λόγο άλλα αυτοί πρέπει να προσφύγουν στα δικαστήρια να δικαιωθούν (πληρωμή 50 %, δικηγορικά έξοδα κλπ), αν φυσικά μπορούν να το αντέξουν.
Αυτό είναι τα γεγονότα. Γιατί τώρα η εφορία επέβαλλε τον άδικο φόρο στο φορολογούμενο είναι άλλη ιστορία και θα εισέλθω σε εικασίες που δεν επιθυμώ. Αν όμως μου επιτραπεί μια μόνο εικασία φρονώ ότι το εσωτερικό αυτό έγγραφο του Υποικ υπήρχε και υπάρχει ώστε να εκβιάζονται κάποιοι φορολογούμενοι όχι με σκοπό να εισπράξει, έστω άδικα το κράτος άλλα οι εφοριακοί ελεγκτές.
Αυτό όμως είναι δίκη μου εικασία, όχι γεγονός. Επίσης να αναφέρω ότι ο φορολογούμενος κατέφυγε σε μεγάλη προσπάθεια να βρει το εσωτερικό έγγραφο που επικαλέσθηκε η εφορία με τη βοήθεια κάποιων ευσυνείδητων υπάλληλων του Υποικ (βεβαίως και υπάρχουν τέτοιοι αν και φοβάμαι λίγοι πια). Το έγγραφο αυτό ήταν κάπου καταχωνιασμένο στα υπόγεια της κεντρικής διοίκησης του Υποικ.
Κατι τελευταίο που ίσως ενδιαφέρει. Η εφορία κινήθηκε ποινικά εναντίον του φορολογούμενου για φοροδιαφυγή. Τα γεγονότα απέδειξαν ότι το έκανε για να διαπραγματευθεί με τον φορολογούμενο την άρση της ποινικής δίωξης με την μη προσφυγή του φορολογούμενου στα φορολογικά δικαστήρια. Ο φορολογούμενος αρνήθηκε και τελικά δικαιώθηκε τελεσίδικα δικαστικά.
Ευτυχώς η δικαιοσύνη, ίσως έστω και σε μερικές περιπτώσεις κράτα ακόμα ψηλά το σκήπτρο της ανεξαρτησίας της και αυτό είναι μια ελπίδα ότι παραμένουν κάποια ισχυρά στοιχειά δημοκρατίας στην χωρά που την γέννησε, στην πανέμορφη Ελλάδα μας.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διαθέσατε να διαβάσετε το παρόν.
ΜΦΧ
Ένας αναγνώστης σας
Κ.Στούπας
capital.gr
Πηγή

 realpolitics.gr