Όσο ασχολούμαστε με τους πρώην
καραμανλικούς ταρίφες που όλως τυχαίως έγιναν Συριζαίοι, συμβαίνουν άλλα
σημαντικά πράγματα. Όσο τρώμε το χρόνο μας για να διαβάσουμε τους
ύμνους των Συριζαίϊκών μέσων για την Περιστέρα που «έλαμψε στα λευκά.
Που πίνουν νερό στο όνομά της οι Κινέζοι», υπάρχουν θέματα που θα έπρεπε
να τα δούμε πιο προσεκτικά.
Για παράδειγμα, βγαίνει ο
Ντάισελμπλουμ και μιλά για πρώτη φορά για clean exit μετά από το
καλοκαίρι του 2018. Δηλαδή βγαίνουμε από τα μνημόνια καθαροί κι ωραίοι.
Και ο ίδιος μας προειδοποιεί να μην κάνουμε εκλογές πριν από το 2019.
Σε συνδυασμό με την υποχώρηση του ΔΝΤ
για τις τράπεζες και γενικώς τα καλά λόγια της τρόικας για την Ελλάδα,
δημιουργείται μια αίσθηση ότι οι ξένοι στηρίζουν με τα χίλια τον Τσίπρα
και «απαγορεύουν» τις εκλογές το 2018, όπως προβλέπουν οι περισσότεροι.
Είναι, όμως, έτσι; Πάει τόσο καλά η
οικονομία; Είναι ο Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο που βρήκαν οι δανειστές
και θα τον στηρίξουν μέχρι το τέλος;
Ή μήπως είναι μια ξεκάθαρη προσπάθεια
της τρόικας να φορτώσει στην Αθήνα τον μουτζούρη μιας νέας αποτυχίας;
Μήπως δηλαδή βλέπουν ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο καλή όσο
παρουσιάζεται και θέλουν να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη για ένα νέο
μνημόνιο μόλις τελειώσει το υπάρχον; Οι δανειστές θα ήθελαν, άλλωστε,
να έρθει μια ελληνική κυβέρνηση ικετεύοντας για νέο μνημόνιο παρά να
φορτωθούν οι ίδιοι μια ακόμη αποτυχία στις προβλέψεις τους. Και για να
τα πάρουμε από την αρχή, μακριά από το success story που λέει συνεχώς ο
Τσακαλώτος.
Ο φετινός προϋπολογισμός προέβλεπε
ανάπτυξη 2,7%, όμως, είναι αμφίβολο αν θα πιάσει 2%, μάλιστα ο
Στουρνάρας μιλά για 1,7%. Αυτή τη μία μονάδα του ΑΕΠ, δηλαδή 1,7 δις
ευρώ ποιος θα την καλύψει; Μήπως θα χρειαστούν νέα μέτρα ή μήπως θα
φαγωθεί ένα μέρος του πλεονάσματος το οποίο συγκεντρώνεται με αίμα;
Επίσης, υπάρχουν περί τα 95 προαπαιτούμενα που δεν έχουν υλοποιηθεί. Πότε θα τα κάνει αυτά η κυβέρνηση;
Σε ό,τι αφορά την τρίτη αξιολόγηση
είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να κλείσει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Για
την άνοιξη και βλέπουμε. Αυτήν την καθυστέρηση ποιος θα την πληρώσει;
Και ποιος θα την επωμιστεί;
Όσο για τη συζήτηση για το ελληνικό
χρέος, μετά από τις γερμανικές εκλογές είναι δεδομένο ότι θα
καθυστερήσει μήνες, με όποιο κόστος έχει αυτό για την αποκατάσταση της
εμπιστοσύνης από τις αγορές.
Στο δύσκολο αυτό οικονομικό τοπίο θα
πρέπει να προστεθούν τα προβλήματα της καθημερινότητας. Από την αδυναμία
αποπληρωμής φόρων, δανείων και άλλων χρεών, μέχρι την αίσθηση του
απόλυτου μπάχαλου που επικρατεί στο κράτος. Δεν είναι ούτε ο Καμμένος,
ούτε ο Πολάκης, ούτε ο Τσίπρας και η σύζυγος που προκαλούν. Είναι πως
όλοι αυτοί έχουν γράψει στα πανάκριβα παπούτσια τους τον ελληνικό λαό.
Έχουν γίνει σύστημα, καθεστώς, που κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να δίνει
λογαριασμό. Ένας κράτος χαοτικό, μια διακυβέρνηση αλαζονική και
υποκριτική όσο ποτέ και μια κυβέρνηση που το μόνο που θέλει είναι να
κάνει ρουσφέτια και να φτιάξει κομματικό στρατό για το μέλλον.
Πόσο, λοιπόν, δίκιο έχουν όσοι
πιστεύουν ότι οι ξένοι στηρίζουν τον Τσίπρα; Και πόσο δίκιο θα έχουν κι
αυτοί που θα πουν στις 17 Οκτωβρίου ότι πήρε και τις ευλογίες του Τραμπ,
επειδή απλά θα του δώσει τη Σούδα τώρα που ετοιμάζεται να ξεκινήσει
νέους πολέμους;
Δεν έχουν κανένα δίκιο. Η στήριξη των
δανειστών στον Αλέξη φτάνει μόνο μέχρι εκεί που τους κάνει τη δουλειά.
Αν σταματήσει να τους είναι χρήσιμος θα τον τελειώσουν. Η ώρα αυτή
φτάνει αλλά δεν θα είναι μέσα στο 2017. Θα είναι η επόμενη χρονιά
εκλογική, είτε την άνοιξη, είτε τον Οκτώβριο. Και οι δανειστές θα βγουν
κι από πάνω γιατί δεν θα φταίει η λάθος συνταγή τους αλλά οι Έλληνες που
στήνουν κάλπες.
«Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, ψάξε να
βρεις που έχεις κάνει λάθος», λέει ένα παλιό ρητό. Ορισμένοι σύντροφοι
του Τσίπρα το αποδίδουν στον Λένιν. Όπως και να ΄χει το μόνο σίγουρο
είναι ότι ο Αλέξης πάλι πιάστηκε στον ύπνο…
realpolitics.gr