Μαρτίνος Λούθηρος αναρτά τις 95 θέσεις του στην πόρτα γερμανικής
εκκλησίας. Θέσεις με τις οποίες προωθήθηκε η θετική αξιολόγηση του
Ισλάμ.
Ο
Ρωμαιοκαθολικισμός και ο Προτεσταντισμός θέτουν σαφείς ιδεολογικούς
στόχους. Σε αντίθεση, η Ορθοδοξία εκφράζει την οντολογική προτεραιότητα
του τρόπου ύπαρξης. Ο Δυτικός πολιτισμός, βασισμένος στη ρωμαιοκαθολική
εκκλησία και τον προτεσταντισμό, προσδιορίζει τις ηθικές και
κανονιστικές αρχές και θωρακίζει τα «άτομα» με ατομικές πεποιθήσεις. Το μείζον πρόβλημα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού είναι το πελώριο ανθρωπολογικό έλλειμμα, η απρόσωπη αναγνώριση δικαιωμάτων στο απρόσωπο άτομο. Έτσι παραβιάζεται η υπαρκτική πραγματικότητα του ανθρώπου και αλλοτριώνεται η εμπειρική αλήθεια, όπως αυτή προκύπτει από την προσωπική ετερότητα και την κοινωνική προϋπόθεση. Στη Δύση, ο ατομικός πελάτης της υπεραγοράς έχει μόνον ελευθερίες επιλογών, όχι ευθύνες μετοχής σε σχέσεις άμεσης κοινωνίας στα κοινωνικά γεγονότα. Έτσι το «άτομο» διαμορφώνεται ως παθητικό και αδιαφοροποίητο. Έτσι διαμορφώνεται το παράδοξο να επικρατεί ΑΝΑΡΧΙΑ στην οικονομία και ΥΠΕΡ – ΕΛΕΓΧΟΣ στη κοινωνία.
Ο ισλαμισμός δεν πρόκειται για πηγαία και αποτελή ιδεολογία. Πρόκειται για μονοθεϊστική θρησκεία, με ιδρυτή τον Μωάμεθ. Έχει σημασία να τονισθεί ότι οι Άραβες δεν εμφανίσθηκαν αιφνίδια και μετεωριτικά στην παγκόσμια ιστορία. Προηγήθηκε η παρακμή της Ρωμανίας και η διαίρεση των χριστιανών. Γενικώς το έργο του Μωάμεθ χαρακτηρίζεται ως υπανάπτυκτο, κενό πνευματικής ποιότητας και υπερβολικά πλήρες από πρωτόγονες και δυναμικές ενέργειες.
Στο Κοράνι, ΙΙ, 186-7, διαβάζουμε:
«και αν πολεμάτε τους εχθρούς, μην επιτεθείτε ποτέ πρώτοι, γιατί ο Θεός μισεί τους επιτιθέμενους, σκοτώστε τους εχθρούς σας, διώξτε τους από το φως».Είναι δεδομένη η κοινή ιεροκρατική νοηματοδότηση της πολιτικής στη Δύση και στο Ισλάμ. Η νεωτερικότητα παράγει τον άθρησκο ανεκτικό πλουραλισμό και τη φυσιοκεντρική πολιτική και υποστηρίζει την αναβίωση του θρησκευτικού φανατισμού. Ο άθρησκος πολιτισμός της δυτικής νεωτερικότητας είναι παγιδευμένος σε θρησκευτικές μήτρες (νομικισμός, ατομοκρατία, παράγωνα θρησκειοποίησης του εκκλησιαστικού γεγονότος στη Δύση). Κάθε νομικιστική θρησκευτικότητα (βατικάνεια, καλβινική, πουριτανική, μουσουλμανική) που υποτάσσει την πίστη και την ηθική στο εγωτικό συμφέρον της ατομικής σωτηρίας, δικαιολογεί, αν δεν ιεροποιεί, τη φυσική εξόντωση των αντιφρονούντων. Στη Δύση και στο Ισλάμ παρατηρείται σύγκλιση της ιεράρχησης των σχέσεων της μεταφυσικής με την πολιτική. Η πολιτική προηγείται και υποτάσσει τη μεταφυσική σε χρηστικές αποκλειστικές σκοπιμότητες.
Στην Ορθοδοξία η πολιτική υπηρετεί το «υπαρκτικό αιτούμενο των σχέσεων κοινωνίας»
Η Δύση και το Ισλάμ, αντίπαλα στην πράξη, ιεροκρατικά στην καταγωγή κοινωνικοπολιτικά μοντέλα, διαμορφώνουν το μεν Ισλάμ, τον Ιερό Νόμο, τη δε Δύση την εξουσιαστική χρήση του ορθολογισμού, με φετιχιστική εκδοχή το νόμο της ελεύθερης αγοράς και θρησκειοποιημένο λάτρεμα το ατομικό δικαίωμα. Έτσι διαμορφώνουν ιερές φαρισαϊκές απάνθρωπες σκοπιμότητες. Η αντιπαλότητα εξαντλείται στο είδος του ιερού κώδικα (πολιτικής και πρακτικής) που το καθένα θέλει καθολικά να επιβάλλει. Στη Δύση ως δημοκρατία θεωρείται η παθητική εκδοχή της ελευθερίας και δικαιωμάτων μέσω κοινωνικών συμβολαίων. Στο Ισλάμ το ιεροκρατικό πολιτικό μοντέλο, επιβάλλει την παθητική εκδοχή της ελευθερίας ως υποταγή στο ιερατείο. Απουσιάζουν η δυναμική εκδοχή της ελευθερίας ως υπαρκτική γνησιότητα, ως κοινωνία σχέσεων και η ανάδειξη του Προσώπου. Στη Δύση και στο Ισλάμ όσο περισσότερο «νομοταγής» είναι ο πολίτης τόσο συμπαγέστερη είναι η φονική του βούληση. Γιατί αρνείται τον Άλλον. Πρόκειται για θεατρική συμπεριφορά με ιδιοτελείς προθέσεις. Το οντολογικό περιεχόμενο του ιδιωτικού είναι το ΜΗΔΕΝ. Το ιδιωτικό (κλειστό) άτομο δεν είναι πραγματικό. Υφίσταται οντικά, αλλά δεν έχει οντολογικό αντίκρυσμα. Είναι φορέας του μηδέν και του θανάτου και όχι της ύπαρξης και της ζωής.Ο Ελληνισμός και η Ορθόδοξη Πίστη είναι κομιστές της πρότασης εξόδου από την κρίση. Έσχατη οντολογική γνώση η αυτογνωσία ως πρόσωπο. Ας θυμηθούμε πως προσδιορίζει ο Καλλίνικος Ι. Καρούσος την πρόταση εξόδου:
«ικανότητα να αποστασιοποιείται από ανάγκες, τουλάχιστον σε μια «περιοχή» της συλλογικής του ύπαρξης, ώστε να διαμορφωθεί ένα «όργανο» ανάσχεσης της κρίσης και της εκτροπής του κόσμου από τη μοιραία τροχιά του. Σκοπός του βίου, για έναν κρίσιμο αριθμό ανθρώπων, δεν πρέπει να είναι η ικανοποίηση των αναγκών τους, αλλά κάτι έξω και πάνω από αυτές, που να μην υπόκεινται στη σφαίρα της κατανάλωσης και της κυριαρχίας. Έτσι θα μπορέσουν να λύσουν μέσα τους και στη δράση τους την αντίθεση Ελευθερίας και Δικαιοσύνης. Χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν, πάντοτε και εκ συστήματος, στην παρεμβολή αυτόματων μηχανισμών.».
