Σ.σ :Ο Σαμαράς πέταξε στον δρόμο συμβασιούχους που εργαζόταν 10 και 15 χρόνια στο υπουργείο Εσωτερικών. Άλλος αυτοκτόνησε, κι άλλος τρελάθηκε. Άνθρωποι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά. Το τι κατάρες δίνουν στον Σαμαρά οι δικοί τους δεν λέγεται, οι μισές να πιάσουν φτάνει....oxafies.com
Του Θανάση Κ.
*
Στα δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η Τρόϊκα επέμενε να
μειωθεί το δημόσιο. Και τότε μειώθηκε πραγματικά: Από 740 χιλιάδες που
το παρέλαβαν σε 660 χιλιάδες περίπου (μαζί με τους συμβασιούχους).
Η Τρόικα πίεζε μάλιστα και για – συμβολικές, έστω - απολύσεις μόνιμου προσωπικού.
Και
απολύθηκαν τότε γύρω στις 7 χιλιάδες μονίμων, εκ των οποίων οι μισοί
περίπου ήταν «επίορκοι» - είχαν προσληφθεί με πλαστά δικαιολογητικά ή
είχαν καταδικαστεί για σοβαρά αδικήματα (αλλά παρέμεναν, ως τότε, στη
θέση τους).
Επί ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, η Τρόϊκα δέχθηκε να αυξηθεί ξανά
το δημόσιο στις 700 χιλιάδες! Και μαζί να προσληφθούν ξανά ακόμα και οι
«επίορκοι», που είχαν απολυθεί προηγουμένως.
Γιατί;
* Τώρα
μάλιστα η Τρόϊκα είχε αναγκάσει το ΣΥΡΙΖΑ να υπογράψει πως ως τα τέλη
του 2017 θα έχει κατεβάσει τον αριθμό των συμβασιούχων στις 40 χιλιάδες.
Δηλαδή θα απολύσει 30 χιλιάδες συμβασιούχους που ο ίδιος προσέλαβε.
Αλλά το τέλος του χρόνου πλησιάζει και τη δέσμευση αυτή την… «ξέχασε» η Τρόϊκα!
Γιατί;
*
Στο μεταξύ, 30 χιλιάδες υπεράριθμοι συμβασιούχοι σημαίνουν πρόσθετη
δαπάνη 300 με 350 εκατομμυρίων στον Προϋπολογισμό. Ή αλλιώς, η
απομάκρυνσή τους θα επέτρεπε άμεση μείωση φόρων κατά 300-350
εκατομμύρια! Όσο κοστίζει, ας πούμε, η κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα
νησιά.
Αλλά φαίνεται να επιτρέπει η Τρόικα να κρατήσει τον
πελατειακό «στρατό» του ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά να μειωθούν οι φόροι που πνίγουν
την Ελληνική οικονομία!
Γιατί;
* Στα δυόμιση χρόνια
διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, εφαρμόστηκε ο κανόνας 1 (μόνιμος)
δημόσιος υπάλληλος προσλαμβάνεται για κάθε 5 που απολύονται! Κι έτσι
επιτεύχθηκε η μείωση προσωπικού στο Δημόσιο κατά κύριο λόγο. Πρόκειται
για «κανόνα» που είχε πρωτο-συμφωνηθεί στην Ελλάδα από τις αρχές της
δεκαετίες του ’90. Αλλά στην πράξη δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Για πρώτη
φορά εφαρμόστηκε πλήρως επί κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου! Κι υπήρξε
μεγάλη και ήπια εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, αλλά και του ίδιου
του δημοσίου: Και «μεγάλη» (γιατί εξοικονομούσε πάνω από 250 εκατομμύρια
κρατικής δαπάνης το χρόνο – σωρευτικά κάθε χρόνο!) και «ήπια» (γιατί
προχωρούσε χωρίς «απολύσεις»).
Ωστόσο αυτή η «ήπια μεταρρύθμιση» σταμάτησε (και αντιστράφηκε) επί ΣΥΡΙΖΑ. Και η Τρόικα δεν αντέδρασε.
Γιατί;
*
Αν είχε διατηρηθεί «ο κανόνας 1 προς 5», το προσωπικό των δημοσίων
υπαλλήλων θα ήταν σήμερα κάτω από 600 χιλιάδες! Ενώ τώρα βρίσκεται στις
700 χιλιάδες! Δηλαδή θα μπορούσαμε να είχαμε το ίδιο δημοσιονομικό
αποτέλεσμα («πρωτογενές πλεόνασμα») με 1,2 δισεκατομμύρια λιγότερους
φόρους κάθε χρόνο!
Αυτό το επέτρεψε η Τρόϊκα!
Γιατί;
*
Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θέσπισε για πρώτη φορά τη μεγάλη
μεταρρύθμιση να δίνεται στους νέους συνταξιούχους περί το 80% της
σύνταξής τους στο πρώτο δίμηνο (ενώ παλαιότερα χρειάζονταν 2-3 χρόνια
για να πάρουν χρήματα στα χέρια…).
Και το υπόλοιπο 20% να
εκκαθαρίζεται αναδρομικά σε ενάμιση χρόνο (και να γράφεται αμέσως στις
«ληξιπρόθεσμες οφειλές» του δημοσίου). Έτσι οι νέοι συνταξιούχοι
έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος της κύριας σύνταξής τους εντός διμήνου. Και
ολόκληρη της επικουρική τους σύνταξη αμέσως!
Κι αυτό τους έδινε μια σημαντική ανακούφιση.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ το κατάργησε αυτό! Οι περισσότερες νέες συντάξεις δεν
πληρώνονταν καθόλου στην αρχή (με εξαίρεση κάποιες κατηγορίες, όπως οι
στρατιωτικοί κλπ.). Στη συνέχεια η κυβέρνηση Τσίπρα άρχισε να πληρώνει
τις μισές κύριες συντάξεις. Αλλά δεν γράφει το υπόλοιπο στις
ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους.
Χώρια που οι νέες επικουρικές
δεν πληρώνονται καθόλου πια! Και επίσης, δεν γράφονται τα απλήρωτα
υπόλοιπα στα «ληξιπρόθεσμα» του κράτους.
Κι ούτε είναι γνωστό πότε
θα εκκαθαριστούν αναδρομικά. Κι έτσι δεν υπάρχει σήμερα καμία διαφάνεια
στις «δημοσιονομικές εκκρεμότητες» του κράτους στο εσωτερικό της χώρας.
Η Τρόϊκα, όμως, το επέτρεψε αυτό!
Γιατί;
*
Την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου την «κυνηγούσε» η Τρόικα να
εκκαθαρίσει την παραμικρή δημοσιονομική εκκρεμότητα παντού – και στο
εσωτερικό και στο εξωτερικό. Την κυβέρνηση Τσίπρα δεν την «ενοχλούν»
καθόλου, όταν δημιουργεί τεράστιες εκκρεμότητες («αφανή ληξιπρόθεσμα»)
στο εσωτερικό!
Σαν να μην ενδιαφέρει πια τους δανειστές, τι
γίνεται μέσα στη χώρα, και να τους νοιάζουν μόνο οι δανειακές της
υποχρεώσεις (προς τα έξω).
Αντιμετωπίζουν πια την Ελλάδα, όχι ως
κράτος-μέλος που πρέπει να εξυγιανθεί απολύτως προκειμένου να παραμείνει
πλήρες μέλος της ευρωζώνης, αλλά ως «ιδιότυπη περίπτωση» που πρέπει να
είναι «εντάξει» στις προς τα έξω υποχρεώσεις της (αποπληρωμή τόκων κλπ.)
και κατά τα άλλα να παραμείνει «αποικία χρέους» σε μόνιμη «καραντίνα».
Να γιατί…
*
Σήμερα, η ΝΔ υπολογίζει πως η κυβέρνηση Τσίπρα χρωστάει σε «αφανή
ληξιπρόθεσμα» - μόνο για συντάξεις (κύριες και επικουρικές) και «εφ’
άπαξ» - γύρω στα 3 δισεκατομμύρια!
Το ποσό αυτό είναι μάλλον
«μετριοπαθές», γιατί δεν υπολογίζει τις αιτήσεις για νέες συντάξεις που
εκκρεμούν και οι δημόσιες υπηρεσίες αρνούνται να τις παραλάβουν
(επικαλούμενες ότι «λείπουν δικαιολογητικά»).
Μαζί με αυτά, τα οφειλόμενα στους νέους συνταξιούχους ξεπερνούν ίσως τα 4 δισεκατομμύρια!
Όλα αυτά, όμως, κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρωθούν – και να εκκαθαριστούν αναδρομικώς.
Χώρια
που θα πρέπει να πληρώνονται κανονικά στο εξής – δηλαδή να μπουν στους
λογαριασμούς δαπανών του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων.
Αλλά για το πότε και πως θα πληρωθούν δεν μιλάει κανείς.
Κι
αν συνυπολογιστούν όλα αυτά, βέβαια, μειώνονται δραστικά – σχεδόν
μέχρις εξαφανίσεως - τα «υπέρ-πλεονάσματα» που μας εμφανίζει ο Τσίπρας.
Η Τρόϊκα όμως, δεν μιλάει πια γι’ αυτά.
Γιατί;
*
Επί κυβερνήσεων Σαμαρά-Βενιζέλου, το πλεόνασμα έβγαινε αφού έκλεινε η
χρονιά. Δηλαδή το πλεόνασμα της χρήσης της φετινής χρονιάς ανακοινωνόταν
αφού έκλεινε ο Μάρτιος της επόμενης χρονιάς.
Τώρα δέχθηκαν να
μιλάνε για πλεόνασμα και υπέρ-πλεόνασμα του 2017, πέντε μήνες πριν
οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα του «δημοσιονομικού έτους».
Πώς έγινε αυτό; Και γιατί;
Μάλλον πληρωμές περσινών ληξιπροθέσμων κάνει η κυβέρνηση και τις εμφανίζει ως… «κοινωνικό μέρισμα» για φέτος!
Αλλά
το ερώτημα παραμένει: Γιατί η Τρόικα επιτρέπει να μιλάνε για «διανομή
υπέρ-πλεονάσματος», πολύ πριν κλείσουν οι λογαριασμοί της χρονιάς;
Γιατί;
* Η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αγωνιζόταν να προχωρήσει τις αποκρατικοποιήσεις. Και τις προχώρησε!
Σήμερα,
οι αποκρατικοποιήσεις που είχαν ξεκινήσει τότε, ήδη καρκινοβατούν! Για
παράδειγμα η ΔΕΣΦΑ, αλλά και τα περιφερειακά αεροδρόμια και το νέο -
σαφώς υποβαθμισμένο - σχέδιο για τη ΔΕΗ, ενώ και το «Ελληνικό» βρίσκεται
ακόμα στο σημείο μηδέν.
Όμως η Τρόικα δεν φαίνεται να γκρινιάζει
καθόλου. Αντίθετα πιέζει την κυβέρνηση Τσίπρα να εγγράψει νέους στόχους
αποκρατικοποιήσεων (για την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κλπ.) χωρίς να ασχολείται με
τις παλαιότερες αποκρατικοποιήσεις που μπλόκαραν πλήρως.
Γιατί;
*
Και βεβαίως, μέχρι πολύ πρόσφατα, το ΔΝΤ μιλούσε για σημαντική και
απαραίτητη ανάγκη «νέας ανακούφισης χρέους»! Αλλά τώρα μοιάζει να το…
«ξέχασε»! Γιατί;
Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται το μέλλον της Ελλάδος το έχουν ήδη αποφασίσει:
Η χώρα, με τα σημερινά δεδομένα ΔΕΝ σώζεται…
Θα
τη βάλουν σε ιδιότυπο καθεστώς «καραντίνας», θα φροντίσουν μέσα από
υπέρ-πλεονάσματα, υπέρ-φορολόγηση και υπέρ-εποπτεία ως τον αιώνα τον
άπαντα, να πληρώνει τις προς τα έξω υποχρεώσεις της – κι ας την να
βράζει στο ζουμί της!
Θα τη δεσμεύσουν στα πάντα, θα τη βάζουν να
υπογράφει τα… «αδιανόητα» (κατά τη δική τους έκφραση) κι όποτε
αποφασίσουν οι Έλληνες να λογικευτούν, θα δουν τι ακριβώς θα κάνουν μαζί
τους.
Το ίδιο το ΔΝΤ κατά πάσα πιθανότητα φεύγει το Φεβρουάριο
(από το Πρόγραμμα)! Λεφτά δεν έβαλε κι ούτε πρόκειται να βάλει. Ίσως,
όμως, παραμείνει ως τον Ιούλιο ως «υπέρ-επόπτης».
Αλλά οι
Ευρωπαίοι θα δώσουν εκείνοι στο ΔΝΤ όλα τα χρήματα που του χρωστάει
ακόμα η Ελλάδα και μετά τον Ιούλιο την «εποπτεία» στην Ελλάδα θα την
ασκεί ο ESM. Ο οποίος θα είναι πολύ πιο αυστηρός – υποχρεωτικά, αν θέλει
να πείσει – απ’ ό,τι το ΔΝΤ σήμερα.
Στο μεταξύ όμως, δεν είναι εύκολο να ασχοληθούν άλλο με την Ελλάδα, γιατί η ίδια η χώρα κατάντησε «τοξική» για την Ευρώπη!
Κι εδώ βρίσκεται το «ζουμί της ιστορίας» – και η απάντηση σε όλα τα αλλεπάλληλα προηγούμενα «γιατί»…
Η
Ελλάδα του Σαμαρά-Βενιζέλου φαινόταν να τα καταφέρνει. Και την
αντιμετώπιζαν με αυστηρότητα, γιατί πράγματι αποκαθιστούσε την κανονική
συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη.
Τώρα, με όσα μεσολάβησαν, αυτό μάλλον δεν το ελπίζουν. Και δεν έχουν λόγο να το προσδοκούν.
Η κυβέρνηση Τσίπρα υπογράφει τα πάντα, αλλά δεν εφαρμόζει τίποτε, εκτός από δύο πράγματα:
--Το πώς να στήσει τον πελατειακό κομματικό της «στρατό», για να κρατιέται στην εξουσία.
--Και πώς να καλύπτει τις υποχρεώσεις της προς τα έξω, για να μην ενοχλούν οι δανειστές.
Η «επιστροφή στην κανονικότητα» έχει πάει περίπατο…
Βέβαια,
με μερικές χιλιάδες συμβασιούχους δεν στέκει για πολύ μια κυβέρνηση,
που έχει λιώσει όλη την υπόλοιπη κοινωνία στην υπέρ-φορολόγηση.
Αλλά το πώς θα εκκαθαριστεί η «υπόθεση Ελλάδα», είναι κάτι που θα το αναλάβουν ισχυρές εξουσίες, όταν υπάρξουν ξανά στην Ευρώπη.
Για
την ώρα στη Γερμανία έχουμε ακυβερνησία – που δεν δείχνει να
ξεπερνιέται εύκολα. Και στην υπόλοιπη Ευρώπη ενισχύονται οι δυνάμεις που
δεν βλέπουν με καλό μάτι ούτε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρώπη -
αλλά ούτε και την ίδια την ενωμένη Ευρώπη (πλέον).
Και όλα αυτά
συνδέονται άμεσα πια, με τα αδιέξοδα που προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση
Τσίπρα και πέρα από τα σύνορα της χώρας: Και με το λαθρο-μεταναστευτικό
και με τη βιωσιμότητα του χρέους – στις χώρες που τη δανείζουν και από
τις οποίες άμεσα εξαρτάται. Και που πληρώνουν – κι αυτές πια - τις
ασυναρτησίες της πολιτικής του.
Ενώ μέσα στην Ελλάδα,
συσσωρεύονται τα ερείπια από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, από την ανικανότητά
του, από τα σκάνδαλά του και από τα ληξιπρόθεσμά του – φανερά ή αφανή –
που κάποιος θα κληθεί σύντομα να τα πληρώσει.
Η κυβέρνηση Τσίπρα κατάντησε «τοξική» για την ίδια την υπόλοιπη Ευρώπη. Τελικά, τοξικότατη και για την ίδια την Ελλάδα!
Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να κάνουν οι ίδιοι «αποτοξίνωση» πριν αντιμετωπίσουν οριστικά το «απόστημα Τσίπρα».
Μένει να δούμε, αν θα το αντιμετωπίσουν με ισχυρή «αντιβίωση», με «απονεύρωση» ή με «εξαγωγή»…
Κι
όλοι καταλαβαίνουν, τι σημαίνει στην περίπτωσή μας «αντιβίωση», τι
σημαίνει «απονεύρωση» – και κυρίως – τι σημαίνει «εξαγωγή»!
