Η ανατροπή του ηγέτη της Λιβύης ήταν το πρώτο κι απαραίτητο βήμα για τις
νέες αποικίες που ήθελε να αποκτήσει η Δύση στην Αφρική...
Πριν από έξι χρόνια, στις 20 Οκτωβρίου του 2011, ο Μουαμάρ Καντάφι συνελήφθη και σκοτώθηκε. Η
ανατροπή του ηγέτη της Λιβύης ήταν το πρώτο κι απαραίτητο βήμα για τις
νέες αποικίες που ήθελε να αποκτήσει η Δύση στην Αφρική μέσω ατερμόνων
συγκρούσεων και πολέμων στην κατακερματισμένη, αυτή ήπειρο. Ο Μουαμάρ Καντάφι δολοφονήθηκε, αφού βασανίστηκε για ώρες και το όνομά του προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των Αφρικανών επαναστατών που είχαν την τόλμη να αντιπαρατεθούν με τη Δύση για να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο μιας ανεξάρτητης ηπείρου.
Γνωρίζουμε τώρα ότι, αν πιστέψουμε τις αναφορές του ΝΑΤΟ, ένας ξένος πράκτορας, πιθανώς Γάλλος, ήταν αυτός που έδωσε τη χαριστική βολή στον Λίβυο ηγέτη. Ο θάνατός του ήταν το αποκορύφωμα όχι μόνο επτά μηνών επιθετικότητας του ΝΑΤΟ, αλλά μιας εκστρατείας εναντίον του Καντάφι και του κινήματος του που η Δύση διεξήγαγε για πάνω από τρεις δεκαετίες.
Μια εκστρατεία που δεν είχε ως μόνο στόχο τον Καντάφι αλλά και την στρατιωτική επαναποικιοποίηση της Αφρικής.
Η ανάγκη της Δύσης για νέες αποικίες στην Αφρική κορυφώθηκε το 2009, δύο χρόνια πριν από τη δολοφονία του Καντάφι, όταν η Κίνα ξεπέρασε τις ΗΠΑ ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της ηπείρου και ο Καντάφι εξελέγη πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης.
Κι ενώ ο Καντάφι διεκδίκησε πολιτικά την ενοποίηση της Αφρικής, δαπανώντας χρήματα από τις πλούσιες πηγές πετρελαίου της Λιβύης για να καταστήσει αυτό το όνειρο πραγματικότητα, η Κίνα έσπασε ήσυχα το μονοπώλιο της Δύσης έναντι των εξαγωγικών αγορών και της χρηματοδότησης των επενδύσεων.
Οι χώρες της Αφρικής δεν χρειάζονταν πλέον να φτάσουν στο κατώφλι του ΔΝΤ για δάνεια αφού μπορούσαν να στραφούν στην Κίνα - ή ακόμη και στη Λιβύη - για επενδύσεις. Και αν οι ΗΠΑ απειλούσαν να τις αποκόψουν από τις αγορές τους, η Κίνα θα αγόραζε ευτυχώς ό, τι της προσφερόταν. Η δυτική οικονομική κυριαρχία της Αφρικής είχε απειληθεί, όσο ποτέ άλλοτε.
Η απάντηση από τη Δύση ήταν στρατιωτική. Η οικονομική εξάρτηση από τη Δύση, η οποία καταστρεφόταν γρήγορα από τη Λιβύη και την Κίνα, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μια νέα στρατιωτική εξάρτηση.
Εάν οι αφρικανικές χώρες δεν έρχονταν πλέον για να ζητούν δάνεια από τη Δύση, εξαγωγικές αγορές και χρηματοδότηση επενδύσεων, θα έπρεπε να βρεθούν σε μια θέση, όπου θα έρχονταν για να ζητούν τη δυτική στρατιωτική βοήθεια.
Για το σκοπό αυτό, η AFRICOM, η νέα «αφρικανική εντολή» του αμερικανικού στρατού, είχε ξεκινήσει τον περασμένο χρόνο, όμως καμία αφρικανική χώρα δεν θα συμφωνούσε να φιλοξενήσει το κεντρικό της επιτελείο.
Αναγκάστηκε να ανοίξει τα γραφεία της στη Στουτγάρδη της Γερμανίας και το αίτημα των ΗΠΑ προς τους Αφρικανούς ηγέτες να αγκαλιάσουν την AFRICOM στον «αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία» δεν βρήκε ευήκοα ώτα.
Η εξελιγμένη αντιτρομοκρατική δομή που είχε συγκροτήσει η Λιβύη σήμαινε ότι απλώς δεν χρειαζόταν η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε όλη τη Βόρεια Αφρική. Η δουλειά των Δυτικών ήταν λοιπόν να δημιουργήσουν μια τέτοια ανάγκη.
Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ πέτυχε, λοιπόν, ταυτόχρονα, τρεις στρατηγικούς στόχους της Δύσης για την στρατιωτική της επέκταση στην Αφρική.
Πρώτα απομάκρυνε το μεγαλύτερο εμπόδιο της, τον ίδιο τον Καντάφι. Με τον Καντάφι να φεύγει και με μια μαριονέτα υπέρ του ΝΑΤΟ για κυβέρνηση στη Λιβύη, δεν υπήρχε πια η πιθανότητα η χώρα να ενεργήσει ως ισχυρή δύναμη ενάντια στον δυτικό μιλιταρισμό. Το αντίθετο - η νέα κυβέρνηση της Λιβύης ήταν απόλυτα εξαρτημένη από έναν τέτοιο μιλιταρισμό και το γνώριζε.
Δεύτερον, η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ συνέβαλε στην πλήρη κατάρρευση του ευαίσθητου αλλά αποτελεσματικού συστήματος ασφαλείας της Βόρειας Αφρικής, το οποίο είχε υποστηριχθεί από τη Λιβύη. Και τέλος, η εξόντωση του λιβυκού κράτους από το ΝΑΤΟ μετέτρεψε αποτελεσματικά τη χώρα σε πεδίο μάχης ανάμεσα στις ομάδες θανάτου και τις τρομοκρατικές οργανώσεις της περιοχής.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βόρεια Αφρική - για να μην αναφέρουμε το Μάντσεστερ - είτε προετοιμάστηκαν στη Λιβύη είτε διαπράχθηκαν από τρομοκράτες που εκπαιδεύτηκαν στη Λιβύη.
Η Μπόκο Χαράμ,η Αλ Κάιντα του Ισλαμικό Μαγκρέμπ, το ISIS, το Ansar Dine του Μαλί και κυριολεκτικά δεκάδες άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις επωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την καταστροφή της Λιβύης και κυρίως την ανατροπή του Καντάφι.
Εξασφαλίζοντας την εξάπλωση των τρομοκρατικών ομάδων σε ολόκληρη την περιοχή, οι δυτικές δυνάμεις δημιούργησαν το πολυπόθητο αίτημα για τη στρατιωτική τους βοήθεια, η οποία μέχρι τώρα δεν υπήρχε. Είχαν δημιουργήσει κυριολεκτικά μια ρακέτα προστασίας για την Αφρική.
Σε μια εξαίρετη έρευνα που δημοσιεύθηκε πέρυσι, ο Nick Turse έγραψε πως η αύξηση των δραστηριοτήτων της AFRICOM σε ολόκληρη την ήπειρο συσχετίστηκε ακριβώς με την αύξηση των απειλών για την τρομοκρατία. Η ανάπτυξή της, όπως είπε, συνοδεύεται από αυξανόμενο αριθμό θανατηφόρων τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρη την ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Μπουρκίνα Φάσο, του Μπουρούντι, του Καμερούν, της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, του Τσαντ, της Ακτής του Ελεφαντοστού, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, της Αιθιοπίας, , Μάλι, Νίγηρας, Νιγηρίας, Σομαλίας, Νότου Σουδάν και Τυνησίας.
Αυτή είναι η πολιτική στην Αφρική που έχει πλέον κληρονομήσει ο Τραμπ και την κλιμακώνει με ευχαρίστηση.
Αυτό που κάνει η διοίκηση Τραμπ, όπως κάνει σε όλους σχεδόν τους τομείς πολιτικής, είναι ότι απογυμνώνει την προηγούμενη πολιτική της «soft power» λεπτότητας ενώ δείχνει αχαλίνωτη περιφρόνηση, θέτοντας τέλος στην αμερικανική αναπτυξιακή βοήθεια στην Αφρική - μειώνοντας συνολικά τα επίπεδα της αφρικανικής βοήθειας κατά ένα τρίτο και μεταφέροντας την ευθύνη για το υπόλοιπο μέρος της από τον Οργανισμό Διεθνούς Ανάπτυξης στο Πεντάγωνο - με βάση την πρόοδο των «στόχων εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ».
Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουν πάρει μια στρατηγική απόφαση να αλλάξουν το καρότο με το μαστίγιο.
Δεδομένης της τεράστιας υπεροχής της κινεζικής αναπτυξιακής βοήθειας, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Οι ΗΠΑ αποφάσισαν να σταματήσουν να προσπαθούν να ανταγωνιστούν σε αυτόν τον τομέα και αντ 'αυτού, να ακολουθήσουν αμείλικτα και χωρίς αμφιβολία τη στρατιωτική προσέγγιση που είχαν ήδη χαράξει οι κυβερνήσεις Μπους και Ομπάμα.
Για το σκοπό αυτό, ο Τραμπ ενέτεινε τις επιθέσεις με τροχούς, καταργώντας τους (περιορισμένους) στρατιωτικούς περιορισμούς και τα drones που υπήρχαν την εποχή του Ομπάμα.
Το αποτέλεσμα ήταν η αύξηση του αριθμού των αμάχων που σκοτώνονται στην Αφρική.
Αλλά ο ατέρμων πόλεμος είναι το όλο θέμα. Διότι όχι μόνο υποχρεώνει τις αφρικανικές χώρες, τελικά να εξαρτώνται από το ΔΝΤ και την AFRICOM, υπονομεύει επίσης την άνθιση της Κίνας στην Αφρική.
Η διακήρυξη της Κίνας για την πολιτική του «One Belt One Road» για το νέο δρόμο του μεταξιού - για την οποία ο πρόεδρος Xi Jinping έχει δεσμευθεί ότι θα διαθέσει 124 δισεκατομμύρια δολάρια ώστε να δημιουργηθούν παγκόσμιοι εμπορικοί δρόμοι, που θα διευκολύνουν το ετήσιο εμπόριο, αξίας 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων - θα συμβάλει επίσης στη βελτίωση των αφρικανικών δεσμών με την Κίνα.
Η πολιτική του Τραμπ απέναντι στο έργο αυτό συνοψίστηκε από τον Steve Bannon, τον ιδεολογικό του μέντορα και πρώην επικεφαλής του σε λίγες λέξεις: «Ας σβήσουμε τη μια ζώνη και τον έναν δρόμο». ("Let's go screw up One Belt One Road")
Η βαθιά αποσταθεροποιητική πολιτική της Δύσης στην Αφρική- η ταυτόχρονη δημιουργία των συνθηκών για τις ένοπλες και τρομοκρατικές ομάδες να ευδοκιμήσουν, προσφέροντας παράλληλα προστασία εναντίον τους - φτάνει σε κάποιο βαθμό στην πραγματοποίηση αυτού του φιλόδοξου στόχου. Η ανατροπή του Καντάφι ήταν μόνο το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.