Tο πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, τόσο εκείνοι που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, όσο και οι άλλοι, είναι πως είμαστε κλεισμένοι στη φυλακή των πιστωτών – κυρίως όμως ότι, μόνο εάν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε, ενώ όταν πολεμάει ένα Έθνος σύσσωμο για την εθνική του κυριαρχία απελευθερώνονται τεράστιες δυνάμεις, μέσω των οποίων επιτυγχάνονται θαύματα.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
«Πρέπει να γνωρίζουμε πως το νούμερο ένα εθνικό μας πλεονέκτημα είναι η «φυλετική» μας ομοιογένεια – η οποία συναντάται σε ελάχιστα κράτη στον πλανήτη. Για παράδειγμα, στην Τουρκία συνυπάρχουν πολλές εθνικότητες, στο Βέλγιο οι Φλαμανδοί, στην Ισπανία ή στις Η.Π.Α. διάφοροι λαοί και στην Ιταλία επίσης – ενώ στη Γερμανία οι Πρώσοι, οι Σάξονες, οι Βαυαροί κοκ.Αυτήν ακριβώς την ομοιογένεια μας κατέστρεψαν οι Γερμανοί κατακτητές το 1944 διαχωρίζοντας μας σε δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, αφού αυτοί πυροδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, σύμφωνα με τις πρόσφατες αποκαλύψεις του ιστορικού τους κ. K.H. Roth – κάνοντας μας έκτοτε να αναρωτιόμαστε πού είναι αυτοί οι υπερήφανοι Έλληνες που πολέμησαν υπερήφανα το 1940 για την πατρίδα τους, χωρίς ίχνος φόβου. Την ίδια μέθοδο εφάρμοσαν με τις δωροδοκίες των πολιτικών μας κυρίως μετά την είσοδο μας στην ΕΕ από τις μεγάλες εταιρείες τους, καθώς επίσης το 2010 – όπου «υποδαύλισαν» έναν ακόμη εμφύλιο πόλεμο, για να μας μετατρέψουν σταδιακά σε εξαρτημένη αποικία τους.Σήμερα δε, με την αναγνώριση των Σκοπίων ως δήθεν Μακεδονία, με τις έωλες τουρκικές διεκδικήσεις στη Θράκη και με τις μαζικές εισροές παράνομων μεταναστών, επιδιώκεται κάτι ανάλογο – η διάβρωση της ομοιογένειας μας, η οποία καθιστά έναν κράτος ανθεκτικό και πανίσχυρο, όσο μικρό και αν είναι. Παράλληλα, με την επιβολή συνεχώς νέων μέτρων εξαθλίωσης, έχουν στόχο την καταρράκωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, την απώλεια της αυτοεκτίμησης μας και τη δημιουργία συμπλεγμάτων κατωτερότητας απέναντι τους – έτσι ώστε να μην είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε ποτέ.Τέλος, επιθυμώ να τονίσω ξανά πως το δικό μου ενδιαφέρον για την Ελλάδα δεν είναι «πατριωτικό» με την εθνικιστική έννοια που δίνουν στη λέξη πολλά κόμματα σήμερα, αλλά απολύτως ιδιοτελές – αφού εδώ έχω δικαιώματα ως Πολίτης της πατρίδας μου, εδώ δεν νοιώθω ξένος, εδώ θέλω να ζήσω, εδώ έζησαν οι πρόγονοι μου πάνω από 4.000 χρόνια, εδώ είναι το σπίτι μου που είμαι υποχρεωμένος να προστατεύω και εδώ θα μείνουν τα παιδιά μου. Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν λυθεί οριστικά το πρόβλημα της χώρας εντός του 2018, η Ελλάδα θα παραμείνει για πολλές δεκαετίες βυθισμένη στην κρίση – με ελάχιστες πιθανότητες να επανέλθει στη θέση που ήταν προηγουμένως, καθώς επίσης με τον κίνδυνο να σβηστεί κάποια στιγμή ως Έθνος από το χάρτη».
.
Ανάλυση
Κατά την άποψη μου η πιο μαύρη στιγμή της Ελλάδας το 2017, εάν όχι ολόκληρης της πρόσφατης ιστορίας μας, ήταν η ανείπωτη χαρά που εξέφρασαν στην τελευταία συζήτηση της Βουλής ορισμένα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ειρωνευόμενα χαιρέκακα την ανερυθρίαστη τοποθέτηση των βουλευτών της κυβέρνησης υπέρ των μαζικών πλειστηριασμών. Ουσιαστικά χάρηκαν με τη διαπίστωση πως οι «αντίπαλοι» τους έχουν σκύψει οριστικά το κεφάλι – έχοντας συμβιβαστεί και αυτοί με την πλήρη υποταγή της Ελλάδας στους πιστωτές της, οι οποίοι μπορούν πλέον να δρομολογήσουν ανενόχλητοι την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας.
Εκτός αυτού θριαμβολόγησαν για τη συντριπτική ήττα της αριστερής ιδεολογίας, από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό – χωρίς να δίνουν σημασία στο θλιβερό γεγονός ότι, επρόκειτο ταυτόχρονα για την οριστική ήττα της Ελλάδας από τους βαρβάρους. Δυστυχώς για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι, η χώρα μας χάνει τους πολέμους από τις εμφύλιες διαμάχες που ξεσπούν στο εσωτερικό της – από την αδυναμία των Πολιτών και των πολιτικών της να ενωθούν όλοι μαζί, αφού διαφορετικά δεν αντιμετωπίζεται μία μεγάλη κρίση όπως η σημερινή. Ο οικονομικός πόλεμος καλύτερα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, ο οποίος διαφέρει ελάχιστα από έναν συμβατικό με κριτήριο τα θύματα του – καθώς επίσης την εμπειρία δεκάδων άλλων λαών που δέχθηκαν ανάλογες οικονομικές επιθέσεις στο παρελθόν.
Ανέκαθεν πάντως στην πλούσια ιστορία μας, από την εποχή του Λεωνίδα ακόμη, μπορούσαμε να πετύχουμε θαύματα όταν ενωνόμαστε – κάτι που κατάφερναν μέχρι και οι εχθρικές μεταξύ τους «πόλεις-κράτη» της αρχαίας Ελλάδας, όταν δεχόντουσαν την επίθεση άλλων λαών. Τότε μετατρέπονταν αυτόματα όλοι μαζί σε Έλληνες, χαρακτηρίζοντας τους άλλους βαρβάρους – με κριτήριο το ότι οι ίδιοι πολεμούσαν εκούσια, υπερήφανα, δημοκρατικά κατά κάποιον τρόπο, με στόχο να υπερασπισθούν την ελευθερία τους. Αντίθετα, οι εχθρικοί στρατιώτες μάχονταν καταναγκαστικά, επειδή οι δικτάτορες ηγέτες τους ήθελαν να σκλαβώσουν άλλους λαούς – όπως οι Πέρσες τότε ή οι Γερμανοί σήμερα, οι σύγχρονοι βάρβαροι, με τα οικονομικά τους όπλα.
Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να πάψουμε να είμαστε χωρισμένοι σε δύο αντίπαλες ομάδες – αποφασίζοντας πλειοψηφικά εάν επιθυμούμε όλοι μαζί να αποδεχθούμε την πολιτική των μνημονίων ή να συγκρουστούμε με τους πιστωτές, αναλαμβάνοντας όλα τα ρίσκα που ασφαλώς συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Εάν ενωθούμε, είμαι απολύτως σίγουρος πως είμαστε σε θέση να τα καταφέρουμε είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη – υπό την προϋπόθεση να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ερμητικά κλεισμένοι στη φυλακή των πιστωτών, με το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης να είναι δικό μας (αφού εμείς ανεχθήκαμε τόσα χρόνια την πολιτική διαφθορά διαφθειρόμενοι με τη σειρά μας, την πρώτη εθνική προδοσία του 2010 όπου είχαμε την ευκαιρία είτε να χρεοκοπήσουμε, είτε να μηδενίσουμε τα χρέη μας, τη δεύτερη του PSI όπου χάσαμε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε τις οφειλές μας σε εθνικό νόμισμα κοκ.).
Εν προκειμένω, το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, τόσο εκείνοι που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, όσο και αυτοί που έχουν την αντίθετη άποψη, είναι πως είμαστε κλεισμένοι σε μία φυλακή, κυριολεκτικά σε ένα «στρατόπεδο συγκέντρωσης, απομόνωσης και εξόντωσης», το οποίο έχουν κατασκευάσει οι πιστωτές – αφού διαφορετικά, εάν νομίζουμε δηλαδή πως είμαστε ελεύθεροι, δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε. Τη στιγμή λοιπόν που θα αναγνωρίσουμε πως είμαστε στη φυλακή, έστω με δική μας ευθύνη όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές των μνημονίων αφού εμείς υπερχρεωθήκαμε, είμαι σίγουρος πως δεν θα το ανεχθούμε – όχι μόνο επειδή είμαστε Έλληνες, αλλά λόγω του ότι κανένας δεν ανέχεται τη φυλακή, αφού είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση και αξιοπρέπεια.
Τότε θα αρχίσουμε να αναζητούμε ρεαλιστικούς τρόπους για να αποδράσουμε – θα αναλύσουμε πώς άλλοι λαοί τα κατάφεραν δεχόμενοι αντίστοιχες επιθέσεις, όπως για παράδειγμα, η Ρωσία το 1998, η Αργεντινή, η Ν. Κορέα κοκ., επιλέγοντας τον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα στην ελληνική ιδιοσυγκρασία και στην οικονομική μας κατάσταση. Ίσως δε να αναζητήσουμε εξωτερική βοήθεια πίσω από τους τείχους της φυλακής μας – επειδή πάντοτε υπάρχουν κάποιοι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά είναι αδύνατον να μας προσφέρουν τη βοήθεια τους, εάν εμείς νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.