Αν και δεν καταλαβαίνω, γιατί οι ειδικοί την ονομάζουν κατάθλιψη των Χριστουγέννων...
Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι χωρίς αμφιβολία μία περίοδος αγάπης, χαράς και ευτυχίας!!!
Αντίθετα, για αρκετούς πια συνέλληνες, είναι μια περίοδος κατάθλιψης και έντονου στρες.
Γιατί; Γιατί λοιπόν τα Χριστούγεννα ειδικά μας «ρίχνουν»;
Γιατί ο δυτικός τρόπος εορτασμού ΟΛΩΝ των εορτών, άρα και των Χριστουγέννων, αλλά και της πρωτοχρονιάς δημιουργούν πολλές προσδοκίες -ειδικά σήμερα με τη χαοτική καθημερινότητα που διάγουμε-, επειδή τα καταστήματα είναι γεμάτα από κόσμο, στολίδια και δώρα, τα περιοδικά και η τηλεόραση είναι πλημμυρισμένα από λαμπερούς, καλοντυμένους ανθρώπους που διασκεδάζουν σε διάφορα πάρτι, ή από οικογένειες σε υπέροχα σπίτια που ανοίγουν δώρα κάτω από μεγάλα χριστουγεννιάτικα δέντρα ή κάθονται γύρω από ένα τραπέζι τρώγοντας ό,τι πιο εκλεκτό υπάρχει…
Βέβαια κάποιοι συνέλληνες ... που δεν τους ακούπησε η κρίση, περνάνε ακόμη υπέροχα..., αν και δεν είμαι σίγουρος για την ευτυχία που νοιώθουν για λίγες ΜΟΝΟ ώρες ακούγοντας και χορεύοντας λαϊκά άσματα ή τρώγοντας το περίδρομο..., αλλά δεν με απασχολεί το θέμα...
Γεγονός είναι όμως, πως κατάθλιψη ...ΚΑΙ την περίοδο των Χριστουγέννων, μπορεί να προκληθεί από πολλούς παράγοντες...
Η αλλαγή του πλαισίου των καθημερινών συνηθειών, η κίνηση, ο καταναλωτισμός, οι υπερβολικές προετοιμασίες, η απώλεια προσφιλών προσώπων, οι όποιες αποτυχίες της ζωής, ένα διαζύγιο, η μοναξιά, τα έντονα οικονομικά προβλήματα λόγω ανεργίας ή δανείων ή πτώχευσης ή ΜΗ έγκαιρης πληρωμής μισθού..., οι παλιές μας συνήθειες που ΔΕΝ εννούμε και δεν θέλουμε να περιορίσουμε, σε συνδυασμό με την απομάκρυνσή μας (άμεση ή έμμεση) απο την Ορθοδοξία, λειτουργούν πολλές φορές, ιδιαίτερα στρεσογόνα και προκαλούν πλέον εύκολα κατάθλιψη...
Διαβάζοντας κυρίως εξειδικευμένα ιστολόγια, παρατήρησα ότι οι διάφοροι ειδικοί την ονομάζουν ...κατάθλιψη των Χριστουγένων...
Δυστυχώς κατά τη φτωχή μου γνώμη, αυτό οδηγεί στα σημεία των καιρών...
Γιατί δεν μπορεί η Γιορτή της Ελπίδας και της Αγάπης να μας δημιουργεί κατάθλιψη...
Άλλωστε όπως μας πληροφορούν οι Άγιοί μας, όπου υπάρχει ΛΥΠΗ, ο ΧΡΙΣΤΟΣ μας λείπει...
Στο θέμα μας και παίρνοντας απο το προσωπικό μου παράδειγμα....
Είμαι άνεργος απο το 2013, αλλά μόλις σκύψω κάτω απο το πετραχήλι του πνευματικού μου (ειδικά αυτές τις μέρες), ΟΛΑ διαλύονται και νοιώθω άλλος άνθρωπος, όχι μόνο τα Χριστούγεννα...
Βέβαια σ' αυτό βοηθά ότι, αφ' ενός ποτέ δεν έζησα έντονα και "χορευτικά" Χριστούγεννα, πάντα πήγαινα Αγρυπνία (και τη πρωτοχρονιά), αφ' ετέρου, έχω φροντίσει πλέον να απλοποήσω ακόμη περισσότερο τη ζωή μου (ΔΕΝ ψωνίζω πλέον ρούχα, δώρα, υπερβολικά τρόφιμα, ΔΕΝ κατεβαίνω καν στα εμπορικά μαγαζιά), -η γυναίκα μου ακολουθεί κατά πόδας, κι αυτό είναι η πεμπτουσία του γάμου μας-, έχουμε κόψει απο τα ΚΑΛΑ ακόμη χρόνια τα δώρα με τους συγγενείς και φίλους, που έκαναν πλουσιώτερα κάποια μαγαζιά, αλλά φτωχότερο εμένα και την οικογένειά μου, οπότε νοιώθω ευτυχισμένος με τα ΟΛΙΓΑ, ...σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο, κι ας είμαι τόσα χρόνια άνεργος...
Η γιορτή των Χριστουγέννων όμως, είναι παραδοσιακά, αφιερωμένη στην μεγάλη μου οικογένεια και στο εγγύς συγγενικό περιβάλλον κι αυτό επίσης με βοηθάει να αντιπαρέρχομαι το πειρασμό, αλλά εκεί έξω, υπάρχει δυστυχώς η έλλειψη σε πολλούς συνέλληνες του στενού οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος, για να μοιραστεί κανείς μαζί του αυτές τις Άγιες μέρες ή και η αδυναμία (λόγω ανωτέρας βίας...) να βρεθεί κάποιος από κοντά με τους δικούς του, για να γιορτάσει... κι αυτό, εύκολα δημιουργεί καταθλιπτικό συναίσθημα...
Πολλοί συνάνθρωποι «φορτώνουμε» συχνά και ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες σ’ αυτές τις μέρες, κι έτσι το μόνο που πετυχαίνουμε, είναι ν' αυξήσουμε την πιθανότητα να απογοητευτούμε…
Από την άλλη μεριά, η υπερβολική προετοιμασία για τις γιορτές συνολικά, μπορεί να αποδειχτεί εξοντωτική με όλες τις υποχρεώσεις στις οποίες καλούμαστε να ανταποκριθούμε…
Ακόμη, όπως διάβασα, η απουσία ή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου αυτές τις μέρες, φυσιολογικά χαράζεται πιο βαθιά στην ψυχή όλων μας...
Η μοναξιά επίσης, βιώνεται ιδιαίτερα έντονα αυτές τις μέρες και αυτός που τη νιώθει, αισθάνεται "φάλτσα νότα " σε σχέση με το ευρύτερο κλίμα διασκέδασης, εξωστρέφειας και διάχυτης χαράς που διαφημίζεται αφειδώς απο τη τηλεόραση, τις εφημερίδες και τα περιοδικά, με στόχο την εξαφάνιση του ...δώρου..., αλλά αυτά πλέον θα έπρεπε κανονικά να αποτελούν παρελθόν...
Οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, από μια πλευρά είναι υπέροχες, από την άλλη όμως, γίνονται συχνά πλέον αφορμή αναζωπύρωσης παλαιών τσακωμών και χρόνιων προβλημάτων γενικά...
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν, όσοι είμαστε επηρρεπείς σε παρόμοιες καταστάσεις;;;
Μαγικές λύσεις ΔΕΝ υπάρχουν λένε οι ειδικοί... ΜΟΝΟ πρακτικές συμβουλές... που ίσως μας βοηθήσουν...
Όποτε κάνουμε τον αναπόφευκτο απολογισμό της ζωής μας, δεν είναι απαραίτητο να εστιάζουμε στα αρνητικά ή σ' αυτά που είχαμε και χάσαμε ή σε ότι ΔΕΝ κάναμε.
Μπορούμε να οραματιστούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε με τα νέα πραγματικά κριτήρια και όχι τα περασμένα;;;
Δηλ. Το 2018 θα ήθελα να κάνω…. Ή να είμαι….
ΚΑΙ ΟΧΙ: ΔΕΝ ήμουνα... ή ΔΕΝ έκανα….
Μην εξαντλούμεε όλη μας την ενέργεια σε «πολυέξοδες» από κάθε άποψη, -σωματική, ψυχική, οικονομική- συναντήσεις…
Ας δοκιμάσουμε να περάσουμε το χρόνο μας με ανθρώπους, που αισθανόμστε ότι πραγματικά μας αγαπούν, που πραγματικά νοιάζονται κι ας ΜΗΝ είναι του περιβάλλοντός μας…
Προσπαθήσουμε από δω και μπρός, να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες και στόχους για την περίοδο των γιορτών.
Η ματαίωση υπερβολικών προσδοκιών, είναι αυτή που μας αφήνει ένα αίσθημα κενού και θλίψης, λένε οι ειδικοί...
Αυτό φυσικά ΔΕΝ σημαίνει εκπτώσεις στα θέλω, αλλά προσγείωση και απλοποίηση των θέλω μας συμβαδίζοντας και με τα οικονομικά εκάστου....
Τι κι αν δεν μπορούμε να «σηκώσουμε» πια τα μαγαζιά;
Τι κι αν λάβαμε λιγότερα ή και καθόλου δώρα;
Τι κι αν είμαστε μόνοι μας; Ή μαλωμένοι με κάποιον δικό μας;;;
Ποιός μας είπε ότι η Ευτυχία έχει μόνο έναν δρόμο...
ΝΟΜΟΣ:
ΔΕΝ ακούμε το λογισμό…, να κάνουμε συγκρίσεις της δικής μας …κακής κατάστασης (για οποιοδήποτε λόγο), με τους ΓΥΡΩ μας ή με το τεχνητά εορταστικό κλίμα που μας πασσάρουν αφειδώς οι επιτήδιοι, που ως ΜΟΝΟ ΣΤΟΧΟ έχουν να ξοδέψουμε το ...όποιο ΔΩΡΟ μας…
Μία σοβαρή απώλεια, ο χωρισμός ή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, κάνουν κι αυτές τις μέρες ακόμα πιο δύσκολες…
Ας αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να βιώσουμε αυτή τη θλίψη.
Διαφορετικά, και το πένθος θα εμφανιστεί καθυστερημένα και αρνούμενοι τα συναισθήματά μας δεν θα ξεκινήσεουμε ποτέ τη διαδικασία να αφήσουμε πίσω μας την απώλεια…
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας θα δούμε ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι και αυτοί μόνοι, όπως εμείς….
Αν δεν μας πήρε τηλέφωνο κάποιος προσφιλής ή αγαπημένος, ας πάρουμε εμείς.
Μισή ντροπή δικιά μας και μισή δική του (είναι η φιλοσοφία μου).
Όσοι δεν αντιμετωπίζουμε κατάθλιψη, καλό θα ήταν και πρέπον, να ΜΗ ξεχνάμε μοναχικούς ανθρώπους, που ειδικά αυτή την περίοδο έχουν αυξημένη ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Πιστεύω ότι ΟΛΟΙ μας, είναι πιθανόν σε κάποια φάση της ζωής μας να αντιμετωπίσουμε μία παρόμοια δύσκολη κατάσταση...
Ένα τηλεφώνημα, μια πρόσκληση σε σπιτικό φαγητό, μία καλημέρα, ακόμη και ένα απλό χαμόγελο, μπορεί να κάνουν τη διαφορά, αλλά ΟΧΙ ΜΟΝΟ τις εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς…
Τότε καταντάει υποκρισία εκ μέρους μας...
Κώστας Μίχος