Όποιος με διαβάζει, γνωρίζει πως σπάνια υπερβάλλω – προσέχω τις διατυπώσεις μου… Και, δυστυχώς, το συνηθέστερο, οι δυσοίωνες προβλέψεις μου επαληθεύονται…
Λοιπόν, σήμερα, έχω την αίσθηση πως η οικονομία μας – όπως και γενικότερα η κοινή γνώμη στην Ελλάδα – έχει περάσει σε μια ιδιότυπη φάση ύπνωσης.
Σαν αυτό που παθαίνει ο λαγός μέσα στο σκοτάδι του επαρχιακού δρόμου, όταν το χτυπήσουν στα μάτια οι προβολείς του διερχόμενου αυτοκινήτου: Κοκαλώνει… Η ανάπτυξη του ΑΕΠ φέτος μετά βίας θα φτάσει, κατά τα φαινόμενα, το +1,4%. Το μισό από όσο προέβλεπαν με πλεονάζουσα και αφελή αισιοδοξία οι κυβερνώντες, πριν από μερικούς μόλις μήνες.
Κι όμως, ο υπνωτισμένος λαγός συνεχίζει να φαντασιώνεται «καθαρές εξόδους από τα μνημόνια», επανάκτηση της δημοσιονομικής ανεξαρτησίας και θριαμβευτικές εισόδους στις διεθνείς κεφαλαιαγορές.
Κάτι, δηλαδή, σαν ένα προθανάτιο όραμα του παραδείσου…
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Το ΔΝΤ, στην πράξη, έχει ήδη σαλπάρει.
Θα απομείνουμε, λοιπόν, με κάποια «λεπτά μαξιλαράκια», με ένα ασθενή τραπεζικό τομέα, με ανειλημμένες υποχρεώσεις για τεράστια πλεονάσματα στο 3,5% και με μία διεθνή χρηματαγορά που δεν θα είναι επιεικής: στην πρώτη στραβοτιμονιά, στον πρώτο έντονο κραδασμό, θα ξαναστείλει τα «σπρεντ στον Θεό»…
Και τότε; Τι θα γίνει;
Ποιος και πως θα αναλάβει την διάσωση της χώρας; Η ρωμαλέα παραγωγική μηχανή της;
Ας μην διακωμωδούμε, όμως, την αφροσύνη μας…
Εκτιμώ πως δεν μένει πολύ καιρός ώστε να προλάβουμε να κάνουμε τα αναγκαία, πριν βρεθούμε στο οριστικό αδιέξοδο.
Η οικονομία μας δεν μπορεί για πολύ ακόμα να συνεχίζει να συνθλίβεται μέσα σε ένα περιβάλλον ελλιπούς εμπιστοσύνης, φορολογικής λαίλαπας, κυβερνητικών ψευδαισθήσεων, δημαγωγικών μποναμάδων, κομματικών προτεραιοτήτων και μοιρολατρικής απάθειας. Στην αυτοκαταστροφική «λογική» του «υπογράφουμε τα πάντα, αλλά δεν υλοποιούμε», όσα πάνε κι όσα έρθουν…
Μία η διέξοδος, μόνον, στα μάτια μου: Άμεση εστίαση στον κόσμο της παραγωγής και στις ανάγκες του, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Διακλαδικά και διαπεριφερειακά.
Με την παρούσα κυβέρνηση; Αδύνατον.
Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ούτε μπορούν να δομήσουν αλλά ούτε και θέλουν μια Ελλάδα παραγωγικά ισχυρή, ας το πάρουμε απόφαση. Φοβούνται την αγορά και την ιδιωτική πρωτοβουλία διότι αυτή περιορίζει την προοπτική της κομματικής εξουσίας τους.
Να την βοηθήσουν λοιπόν έμπρακτα και αποτελεσματικά, ξεχάστε το…
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, πως η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ δεν θα αργήσει να έρθει. Κι όταν έρθει να διαθέτει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συνεργάσιμους και ρεαλιστές εταίρους, νέα ικανά και αποφασισμένα στελέχη….
Αλλιώτικα, ο λαγός δεν μου φαίνεται να την γλυτώνει, δυστυχώς…
Του Δρ. Χάρη Βλάδου
liberal.gr
- Η φοροεπιδρομή σε «ό,τι κινείται» συνεχίζεται επιταχυνόμενη.
- Η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων καρκινοβατεί.
- Οι οφειλές του δημοσίου στους ιδιώτες δεν παύουν να διογκώνονται.
- Οι επενδύσεις παραμένουν καθηλωμένες στο βυθό.
- Το παραγωγικό δυναμικό της χώρας συνεχίζει την πορεία της συστηματικής υποβάθμισης και δομικής αποδυνάμωσης του.
- Η φυγή καταρτισμένου ανθρώπινου δυναμικού και επιχειρηματικών κεφαλαίων συνεχίζεται αμείωτη.
- Ο εξοπλισμός των επιχειρήσεων μας, εν τη απουσία νέων επενδύσεων, υποβαθμίζεται διαρκώς και ο απολύτως αναγκαίος τεχνολογικός εκσυγχρονισμός τους ακινητοποιείται.
- Το παραγωγικό μας σύστημα «πέφτει κατηγορία» μέσα στο παγκόσμιο εργοτάξιο, χωρίς να το συνειδητοποιούμε …
Κι όμως, ο υπνωτισμένος λαγός συνεχίζει να φαντασιώνεται «καθαρές εξόδους από τα μνημόνια», επανάκτηση της δημοσιονομικής ανεξαρτησίας και θριαμβευτικές εισόδους στις διεθνείς κεφαλαιαγορές.
Κάτι, δηλαδή, σαν ένα προθανάτιο όραμα του παραδείσου…
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Αυτό που περιμένει την οικονομία μας μετά το καλοκαίρι του 18 θα είναι μια συνεχής και σκληρή δοκιμασία, για πολλά χρόνια στο μέλλον.Γίνεται σαφές, όλο και περισσότερο, πως οι εταίροι μας κουράστηκαν να κατηγορούνται για την βοήθεια που μας προσφέρουν, εδώ και τόσα χρόνια. Οι «τοκογλύφοι», κατά πως φαίνεται, μας βαρέθηκαν.
Το ΔΝΤ, στην πράξη, έχει ήδη σαλπάρει.
Θα απομείνουμε, λοιπόν, με κάποια «λεπτά μαξιλαράκια», με ένα ασθενή τραπεζικό τομέα, με ανειλημμένες υποχρεώσεις για τεράστια πλεονάσματα στο 3,5% και με μία διεθνή χρηματαγορά που δεν θα είναι επιεικής: στην πρώτη στραβοτιμονιά, στον πρώτο έντονο κραδασμό, θα ξαναστείλει τα «σπρεντ στον Θεό»…
Και τότε; Τι θα γίνει;
Ποιος και πως θα αναλάβει την διάσωση της χώρας; Η ρωμαλέα παραγωγική μηχανή της;
Ας μην διακωμωδούμε, όμως, την αφροσύνη μας…
Εκτιμώ πως δεν μένει πολύ καιρός ώστε να προλάβουμε να κάνουμε τα αναγκαία, πριν βρεθούμε στο οριστικό αδιέξοδο.
Η οικονομία μας δεν μπορεί για πολύ ακόμα να συνεχίζει να συνθλίβεται μέσα σε ένα περιβάλλον ελλιπούς εμπιστοσύνης, φορολογικής λαίλαπας, κυβερνητικών ψευδαισθήσεων, δημαγωγικών μποναμάδων, κομματικών προτεραιοτήτων και μοιρολατρικής απάθειας. Στην αυτοκαταστροφική «λογική» του «υπογράφουμε τα πάντα, αλλά δεν υλοποιούμε», όσα πάνε κι όσα έρθουν…
Μία η διέξοδος, μόνον, στα μάτια μου: Άμεση εστίαση στον κόσμο της παραγωγής και στις ανάγκες του, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Διακλαδικά και διαπεριφερειακά.
- Δραστική μείωση της γραφειοκρατίας και όλων των ανόητων εμποδίων στην επιχειρηματική δράση.
- Έμφαση στην καινοτομία, την εξωστρέφεια και την γνώση.
- Γρήγορη θεραπεία των πολλαπλών θεσμικών ανεπαρκειών του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος…
Με την παρούσα κυβέρνηση; Αδύνατον.
Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ούτε μπορούν να δομήσουν αλλά ούτε και θέλουν μια Ελλάδα παραγωγικά ισχυρή, ας το πάρουμε απόφαση. Φοβούνται την αγορά και την ιδιωτική πρωτοβουλία διότι αυτή περιορίζει την προοπτική της κομματικής εξουσίας τους.
Να την βοηθήσουν λοιπόν έμπρακτα και αποτελεσματικά, ξεχάστε το…
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, πως η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ δεν θα αργήσει να έρθει. Κι όταν έρθει να διαθέτει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συνεργάσιμους και ρεαλιστές εταίρους, νέα ικανά και αποφασισμένα στελέχη….
Αλλιώτικα, ο λαγός δεν μου φαίνεται να την γλυτώνει, δυστυχώς…
Του Δρ. Χάρη Βλάδου
liberal.gr
https://realpolitics.gr/archives/105264