.
Οι Πολίτες των δημοκρατικών χωρών θα πρέπει να παρακολουθούν μαθήματα πνευματικής αυτοάμυνας, για να είναι σε θέση να αμύνονται απέναντι στις προσπάθειες χειραγώγησης και ελέγχου τους – με απλά λόγια, για να αποφεύγουν το διανοητικό αποικισμό τους.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
«Όταν διαβάζει κανείς μία εφημερίδα ή ακούει ειδήσεις, οφείλει να συνειδητοποιεί πως δεν πρόκειται για ολόκληρη την αλήθεια – αλλά μόνο για σκόπιμα φιλτραρισμένες πληροφορίες, οι οποίες εξυπηρετούν ή προστατεύουν πάντοτε κάποια συμφέροντα«.
.
Ανάλυση
Τα ΜΜΕ έχουν ως αποστολή τους την αντικειμενική ενημέρωση του πληθυσμού, καθώς επίσης τον έλεγχο της εξουσίας – οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής ή όποιας άλλης. Με τον τρόπο αυτό συμβάλλουν στην ύπαρξη μίας λειτουργικής Δημοκρατίας – η οποία προϋποθέτει τεκμηριωμένα υπεύθυνους πολιτικούς, διαφάνεια του κοινωνικού βίου και σωστά ενημερωμένους Πολίτες. Έτσι τουλάχιστον φαντάζεται κανείς τον ιδεατό και τυπικό ρόλο τους – όπου όμως η πραγματικότητα είναι συχνά εντελώς διαφορετική.
Ειδικότερα το εάν και το πώς οι ειδήσεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς οι δημοσκοπήσεις, φτάνουν στον πληθυσμό, καθορίζεται από τις πολιτικές και οικονομικές δομές της εκάστοτε εξουσίας – όπου οι ελίτ και των δύο τομέων έχουν κατασκευάσει ένα σύστημα προπαγάνδας μέσω των ΜΜΕ. Το σύστημα αυτό χρησιμοποιείται μεθοδικά για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να «παράγει» συναίνεση υπέρ μίας ανώτερης τάξης – ενώ την ίδια στιγμή διατηρείται η ψευδαίσθηση των ελεύθερων ΜΜΕ, τα οποία συμβάλλουν στη δημιουργία δημοκρατικών απόψεων.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ τι εννοούμε με τη λέξη «ελίτ» – όπου προφανώς δεν αναφερόμαστε στους πλούσιους αλλά έντιμους επιχειρηματίες ή στους αδιάφθορους και ικανούς πολιτικούς. Αντίθετα, σε εκείνους που είναι αχόρταγοι ή κάνουν κατάχρηση της οικονομικής τους δύναμης, χρηματιζόμενοι και χρηματίζοντας για να απομυζούν τους Πολίτες – ενώ από την άλλη πλευρά στους πολιτικούς που έχουν ως αυτοσκοπό τους την παραμονή τους στην εξουσία, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Για παράδειγμα στον πρόεδρο της Κομισιόν με κριτήριο τη στήριξη της «νόμιμης» φοροδιαφυγής όταν ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, στον πρώην αμερικανό κεντρικό τραπεζίτη που προκάλεσε την κρίση του 2008 (A. Greenspan) ή στον πρώην υπουργό αμύνης των Η.Π.Α. και επιχειρηματία, ο οποίος χρησιμοποίησε την εισβολή στο Ιράκ για να κερδίσει τεράστια ποσά.
Όσον αφορά τώρα τον πιο έξυπνο τρόπο για να παραμένει ο πληθυσμός παθητικός και υπάκουος, για να μην εξεγείρεται και να μην αντιδράει ακόμη και όταν κινδυνεύει το στοιχειώδες βιοτικό του επίπεδο, η πατρίδα του και τα παιδιά του, είναι η διατήρηση ενός αυστηρά περιορισμένου φάσματος αποδεκτών απόψεων – όπου όμως εντός αυτού του αυστηρά περιορισμένου φάσματος πρέπει να επιτρέπονται οι ζωηρές αντιπαραθέσεις.
Για παράδειγμα προβάλλονται ορισμένοι δημοσιογράφοι, αποδεκτοί (=κατευθυνόμενοι) από το σύστημα, με έναν τρόπο που οι απόψεις τους να θεωρούνται οι αντικειμενικότερες από την κοινή γνώμη – ενώ παράλληλα προωθούνται οι σκηνοθετημένες ζωηρές αντιπαραθέσεις τους με τους πολιτικούς, έτσι ώστε ο πληθυσμός να πιστεύει πως ενημερώνεται σωστά, ακούγοντας όλες τις εναλλακτικές τοποθετήσεις, παρά το ότι στην ουσία πρόκειται για μία και μοναδική. Ένα δεύτερο πολύ καθαρό παράδειγμα σήμερα στην Ελλάδα είναι τα δύο κόμματα εξουσίας τα οποία, παρά το ότι έχουν την ίδια ακριβώς άποψη για τα μνημόνια, αυτήν που προωθούν οι ελίτ, παρουσιάζουν τα στελέχη τους να αντιπαραθέτονται ζωηρά μεταξύ τους για διάφορα δευτερεύοντα θέματα – έτσι ώστε οι ακροατές τους να θεωρούν πως ακούν κάτι εντελώς διαφορετικό, τασσόμενοι υπέρ του ενός ή του άλλου.
Περαιτέρω τα ΜΜΕ «κακοποιούνται» θεμελιωδώς από τις ελίτ, χρησιμοποιούμενα για την εξασφάλιση της κυριαρχίας τους και την προώθηση των συμφερόντων τους (Chomsky) – με την έννοια ότι, ενώ στις αυταρχικές χώρες χρησιμοποιείται η βία για τη νομιμοποίηση τους, στις Δημοκρατίες επηρεάζεται συστηματικά η κοινή γνώμη μέσω των ειδήσεων, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η συναίνεση της όσον αφορά τα συμφέροντα των ελίτ. Με απλά λόγια εάν δεν χρησιμοποιεί κανείς τη βία και την τιμωρία για τον έλεγχο των μαζών, θα πρέπει να ελέγχει τις σκέψεις τους – με τη βοήθεια της μεθόδου που σε πιο ειλικρινείς εποχές ονομαζόταν προπαγάνδα (ανάλυση).
Εν προκειμένω δεν αναφερόμαστε σε κάποια θεωρία συνομωσίας, αλλά επιδιώκουμε να γίνει κατανοητή η προσπάθεια επηρεασμού των μαζών από τις ελίτ, με τη βοήθεια των ειδήσεων που εκπέμπουν τα ΜΜΕ σε δημοκρατικές κοινωνίες – έτσι ώστε να στηρίζονται τα συμφέροντα τους χωρίς τη χρήση βίας. Ειδικά όσον αφορά την πολιτική, είναι φανερό πως όταν εξασφαλίζεται από τις ελίτ η συνεργασία της αντίπαλης ιδεολογίας, της αριστερής, είναι πολύ πιο εύκολο να επιτύχουν τους στόχους τους – αφού εξουδετερώνουν τη μοναδική εστία αντίδρασης.
Στα πλαίσια αυτά, σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, οι Πολίτες των δημοκρατικών χωρών θα πρέπει να παρακολουθούν μαθήματα πνευματικής αυτοάμυνας, για να είναι σε θέση να αμύνονται απέναντι στις προσπάθειες χειραγώγησης και ελέγχου τους – με απλά λόγια, για να αποφεύγουν το διανοητικό αποικισμό τους. Εν προκειμένω αναφέρονται πέντε βασικά φίλτρα, τα οποία αποτελούν τους κυριότερους παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής επιρροής – καθορίζοντας εάν και πώς θα μεταδοθεί μία είδηση.
Η διαδικασία αυτή δεν συμβαίνει συνήθως δημόσια, ενώ τις περισσότερες φορές δεν τη συνειδητοποιούν ούτε οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι – έτσι ώστε να παραμένει αλώβητη η ψευδαίσθηση των ανεξάρτητων ΜΜΕ, καθώς επίσης της δημοκρατικής συναίνεσης στον πληθυσμό. Τα φίλτρα αυτά, τα αποτελέσματα των οποίων έχουν διερευνηθεί πολλές φορές από διεθνείς μελέτες, είναι τα εξής:
(Πρώτο φίλτρο): Η ιδιοκτησιακή δομή των ΜΜΕ και τα οικονομικά τους συμφέροντα. Το πρώτο που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να ερευνήσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ, τους μετόχους ή ιδιοκτήτες τους, τα οικονομικά συμφέροντα των οποίων ασφαλώς επηρεάζουν τις ειδήσεις των μέσων τους – όχι μόνο το ποιές θα προωθήσουν και ποιές όχι αλλά, επίσης, τον τρόπο που θα προβληθούν, το μέγεθος, τη σειρά, καθώς επίσης από ποιό δημοσιογράφο.
Στο παράδειγμα των Η.Π.Α., για να μην παρεξηγηθούμε αναφερόμενοι στην Ελλάδα, ο τηλεοπτικός σταθμός NBC ανήκε έως το 2009 κατά 100% και έως το 2013 κατά 49% στον πολυεθνικό όμιλο General Electric – ο οποίος δραστηριοποιείται μεταξύ πολλών άλλων στην πολεμική βιομηχανία, προσπαθώντας μέσω του καναλιού να υποστηρίξει τα συμφέροντα του. Ως εκ τούτου στήριζε με τις ειδήσεις που πρόβαλλε τους δυνητικούς πολέμους των Η.Π.Α. – ενώ αναφερόταν ελάχιστα σε αρνητικές ειδήσεις που είχαν σχέση με συγκρούσεις, στις οποίες χρησιμοποιούταν τα όπλα που κατασκεύαζε.
Εδώ οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, απαιτούνται πολλά χρήματα για τη δημιουργία ενός μέσου με μία σχετικά μεγάλη εμβέλεια – γεγονός που σημαίνει πως το «τοπίο» των ΜΜΕ κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Παράδειγμα ο βρετανικός Economist, μέτοχοι του οποίου είναι οι Cadbury, Rothschild, Agnelli, Schroder κλπ. – με ετήσιο τζίρο περί τα 361 εκ. στερλίνες το 2012 και καθαρά κέρδη 47 εκ. Εκτός αυτού διαπιστώνεται μία διαδικασία συγκέντρωσης των ΜΜΕ σε λίγους, παρά το ότι θεωρητικά φαίνεται πως υπάρχει πολυμορφία – με την έννοια ότι, οι ίδιοι μέτοχοι εμφανίζονται σε πολλά ΜΜΕ (τηλεοπτικά, έντυπα κοκ.), τα οποία δήθεν έχουν διαφορετικές πολιτικές ή άλλες απόψεις.
(Δεύτερο φίλτρο): Οι πηγές χρηματοδότησης τους. Για να έχει μακροπρόθεσμη επιτυχία ένα μέσον, δεν αρκεί η περιουσιακή ισχύς των μετόχων του – αφού επιθυμούν ασφαλώς κέρδη. Τα περισσότερα ΜΜΕ τώρα δεν καλύπτουν πια τα έξοδα τους από τις πωλήσεις τους, αλλά από τις διαφημίσεις – σε ορισμένες περιπτώσεις από τους «εκβιασμούς» οικονομικών και πολιτικών ελίτ, συνήθως με τη μη προβολή αρνητικών ειδήσεων που τους ζημιώνουν. Για παράδειγμα, ένα μέσον που έχει ανακαλύψει από το ρεπορτάζ του επικίνδυνες για την υγεία τροφές, δεν το προβάλλει εάν ο παραγωγός είναι πελάτης του – ή τον κάνει πελάτη του, ενημερώνοντας τον πως τότε θα το αποφύγει και δεν θα τον εκθέσει.
Στο παράδειγμα των εφημερίδων της Αυστρίας, το 90% των εσόδων τους προέρχεται από τις διαφημίσεις – ενώ δεν θέλει ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς πως οι τιμές πώλησης των ελληνικών εφημερίδων, η κυκλοφορία των οποίων μειώνεται συνεχώς, δεν καλύπτουν τα έξοδα τους. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τους διαφημιζομένους – οπότε είναι λογικό να μη δημοσιεύουν ειδήσεις που τους ενοχλούν ή/και να προωθούν με έμμεσο τρόπο τα προϊόντα τους.
Στην Ελλάδα, στην οποία πάρα πολλά εξαρτώνται από τα κόμματα και το κράτος, τα ΜΜΕ τάσσονται συνήθως υπέρ αυτών που τα στηρίζουν οικονομικά μέσω των διαφημίσεων – οπότε, παρατηρώντας κανείς ποιοί διαφημίζονται άμεσα ή έμμεσα, εταιρείες, επιχειρηματίες ή πολιτικοί, κατανοεί το είδος και την αντικειμενικότητα των ειδήσεων που του προσφέρονται. Σε γενικές γραμμές λοιπόν τα περιεχόμενα των ΜΜΕ δημιουργούνται κυρίως για τους διαφημιζομένους και δευτερευόντως για τους αναγνώστες ή το ακροατήριο τους – προσέχοντας βέβαια να μη χαθεί η αξιοπιστία τους, αφού τότε μειώνεται η κυκλοφορία ή η τηλεθέαση τους, με αποτέλεσμα να καθίστανται λιγότερο σημαντικά για τους διαφημιζομένους.
Βασική συνέπεια των παραπάνω είναι η κοινοτυπία του περιεχομένου τους – λόγω του ότι οι διαφημιζόμενοι αποφεύγουν συστηματικά το ενοχλητικό ή αμφιλεγόμενο περιεχόμενο ως πλατφόρμα για τα προϊόντα τους, επειδή κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τις αγορές τους. Ως εκ τούτου, προτιμώνται κείμενα ή ειδήσεις «ελαφρού» περιεχομένου, τα οποία αφενός μεν «παράγονται» φθηνότερα, αφετέρου αυξάνουν τα διαφημιστικά έσοδα – ενώ όλες οι υπόλοιπες «προβληματικές» ειδήσεις ή αναλύσεις χαρακτηρίζονται από τα ΜΜΕ μη σοβαρές, αφελείς, συνωμοτικές κοκ., τόσο για να τις αποφεύγουν, όσο και για να μη χάνουν αναγνώστες/ακροατές από τα μέσα που τις προβάλλουν.