Διάβασα το γράμμα του Ηλία και η αλήθεια είναι πως κάποια πράγματα είναι δεδομένα.
Η κατάθλιψη προχωρά να γίνει η 2η μεγαλύτερη ασθένεια παγκοσμίως, και στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 80% στα χρόνια της κρίσης.
Κάθε 60 δευτερόλεπτα, γίνεται ένας φόνος στον πλανήτη, οι περισσότεροι από άνδρες.
Τα θύματα των περισσότερων δολοφονιών, είναι άνδρες.
1 στις 3 γυναίκες παγκοσμίως είναι θύμα οικογενειακής βίας, από άνδρες.
Οι έρευνες και μελέτες αυτών των φαινομένων λένε πως ένα μικρό ποσοστό βασίζεται σε ψυχολογικές διαταραχές και για τα περισσότερα εγκλήματα συμβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος.
Και είναι μύθος πως η ψύχωση οδηγεί στη βία και στο έγκλημα.
Η κοινωνία γεννάει τη Βία.
Και το συναντάς, όταν πας να αγοράσεις ένα παιχνίδι, το πιο διαδεδομένο για τα αγόρια σε όλα τα μαγαζιά του κόσμου με αφάνταστη ποικιλία είναι τα όπλα.
Στα πάρτι γενεθλίων του παιδιού από 3 χρονών, έρχονταν κάθε χρόνο οι μητέρες με δώρα που διάλεγαν οι ίδιες, και οι περισσότερες φέρνανε κάθε λογής όπλα. Κάθε χρόνο τα κρύβαμε μην τα δει το παιδί γιατί δεν θέλαμε με τίποτε να συνηθίζει να παίζει με όπλα έστω και ψεύτικα.
Στην χώρα που ζώ, που έχει φήμη παράδεισου, 2-3 γυναίκες πεθαίνουν κάθε εβδομάδα από ενδοοικογενειακή βία.
Την έχω ζήσει αυτή την βιαιότητα.
Είδα πως είναι πολύ εύκολο για τους άνδρες να λυγίζουν κάτω από ψυχική φόρτιση.
Είτε μορφωμένος, είτε αμόρφωτος.
Στα παιδιά που μεγάλωσα είδα πόσο πιο ευαίσθητα ψυχικά είναι τα αγόρια από τα κορίτσια.
Στον αιώνα μας που ετοιμάζονται να αποικίσουν τον πλανήτη Άρη, στη Γη δεν έχουμε καταλάβει ακόμη την ψυχή μας.
«Γνώθι σαυτόν» είπαν πριν 2.600 χρόνια οι πρόγονοί μας.
Δεν μας διδάσκουν πια πώς να είμαστε Άνθρωποι.
Μας εκπαιδεύουν σε ρόλους για να γίνουμε χρήσιμοι.
Δουλειά και «αναψυχή», να αλλάζεις διάθεση μόνο, να κάνεις μια ανακύκλωση για να αντέξεις κι άλλο.
Μέσα σε κοινωνίες που ανοικοδομήθηκαν και πλούτισαν από εγκλήματα και το αίμα φτωχών και σκλάβων.
Οι ‘εξελιγμένες’ κοινωνίες μας που βομβαρδίζουν αμάχους στο όνομα της ‘προόδου’.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά ξεβράζονται νεκροί στις ακτές της Ελλάδας και όλης της Μεσογείου.
Είναι ξεκάθαρο πως μας θέλουν μόνο γρανάζια για τον καπιταλισμό τους.
Πώς μπορεί ένα απάνθρωπο σύστημα που νοιάζεται μόνο για το κέρδος να εφοδιάσει ανθρώπους με καλοσύνη, ηρεμία, και κριτική σκέψη;
Ο Ηλίας, σαν άντρας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την οικογένειά του για να μπορέσει να τους παρέχει τα προς το ζην.
Μόνο και μόνο γιατί μια χούφτα άνθρωποι αποφάσισαν να ρημάξουν την Ελλάδα και τους Έλληνες για το κέρδος χωρίς να νοιάζονται τι θα απογίνουν 11 εκατομμύρια ψυχές.
Οι πολιτικοί που ο λαός εμπιστεύτηκε με την ψήφο τους, αποφάσισαν πως χιλιάδες Έλληνες αξίζουν να πεθάνουν για να ευημερήσει μόνο μια μικρή μερίδα πολιτών.
Η εξουσία δεν ενδιαφέρεται για κανέναν από μας.
Θέλουν μόνον δούλους να εκτελούν τα σχέδιά τους και τιμωρούν όποιον εναντιωθεί.
Ζούμε σε καιρούς πιο σκοτεινούς παρά ποτέ γιατί σήμερα έχουμε κάθε μέσο στην διάθεσή μας για να βελτιωθούμε.
Αλλά πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, τις ώρες που περισσεύουν, τα βράδια, τα Σαββατοκύριακα, το εικοσαήμερο.
Σήμερα που γέμισε ο κόσμος ‘αγαθά’ έχουμε πιο λίγα.
Σήμερα που μπορούμε να μάθουμε τα πάντα έχουμε περισσότερη άγνοια.
Το σύστημα μας πίνει το αίμα αλλά την ψυχική υγεία την θεωρεί προσωπική υπόθεση.
Σου λένε απλά, «ό,τι κι αν αποφασίσω, εσύ κόψε τον λαιμό σου και βρες τρόπο να το χωνέψεις».
Ο Ηλίας πήρε το αεροπλάνο και προσπαθεί να ισορροπήσει την καρδιά του, την μοναξιά και την επιθυμία του για τους αγαπημένους του με τον καθημερινό μόχθο σε μια ξένη χώρα.
Το εμπόρευμα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Η κουλτούρα διαμορφώνεται από διαφημιστικές καμπάνιες που σχεδιάζονται για να χειραγωγούν τα βασικά μας ένστικτα, για να νοιώθεις ελλιπής χωρίς το προϊόν και επιτυχής όταν το έχεις.
Παραποιούν κάθε αξία κάθε ιδέα, μας παραπλανούν και μας κατευθύνουν.
Για να μας κάνουν έρμαια να ανταγωνιζόμαστε, ποιος θα έχει τα περισσότερα, τα ακριβότερα.
Ποιος αξίζει περισσότερο.
Μας εκμεταλλεύονται, παίζοντας με τις ψυχές μας.
Και όταν ξεσπάμε, στρεφόμαστε με μίσος κατά ότι έχουμε ιερό, τη μάνα, τα κορμιά μας.
Βρίζουμε τα γεννητικά μας όργανα που μας χαρίζουν το δώρο της ζωής.
Τι μπορούμε να περιμένουμε από τον εαυτό μας;
Πόσα θα ανεχτούμε;
Πόσα θα αντέξουμε;
Ποιος από μας μπορεί να είναι υγιής μέσα σε τέτοιες συνθήκες;
Όσο σκληρός και δυνατός να γίνεις, έχουμε όλοι ένα όριο στην αντοχή.
Ένα κούρεμα κατέστρεψε τον Σαμψών.
Και η γλώσσα τσακίζει κόκκαλα.
Ο εσωτερικός κόσμος του καθενός είναι ανεξερεύνητη περιοχή.
Δεν υπάρχει χάρτης πλοήγησης.
Και κανένας γονέας δεν εκπαιδεύεται για τον ρόλο του.
Μάθαμε να αξιολογούμε μια οικογένεια, σύμφωνα με την κοινωνική της τάξη.
Μάθαμε να κρίνουμε κάθε παιδί, σύμφωνα με την κοινωνική τάξη των γονιών του.
Αναμένουμε από τους γονείς να δώσουν ‘ανατροφή’ σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα των πλουσίων.
Αναμένουμε από τα φτωχά παιδιά να αφομοιωθούν κοινωνικά και να μην δημιουργούν πρόβλημα.
Οι λίγοι και ισχυροί που βρίσκονται στις ανώτερες τάξεις, έχοντας στη διάθεσή τους όλες τις παροχές, μεγαλώνουν τα παιδιά τους για να διοικήσουν την κοινωνία.
Ο περισσότερος πληθυσμός είναι στις κατώτερες, και με ελάχιστες παροχές, μεγαλώνουν τα παιδιά για να παλέψουν για να επιβιώσουν.
Μας έμαθαν να κρίνουμε το βιβλίο από το εξώφυλλο, και πως το κέλυφος αξίζει περισσότερο από το περιεχόμενο.
“Όταν πονάς, είσαι πληγωμένος ή έχεις ανάγκη, να πας στους φτωχούς. Είναι οι μόνοι που θα σε βοηθήσουν. Οι μόνοι.» είπε ο Steinbeck.
Όσο συνηθίζουμε και δικαιολογούμε την ανισότητα και τα εγκλήματα, γινόμαστε απάνθρωποι.
Όλοι πιστεύουμε πως η Αγάπη είναι τόσο καλή και ισχυρή ενέργεια από μόνη της, που κάπως αυτόματα μπορεί να τα διαμορφώνει όλα καλύτερα.
Το πώς βιώνει ο καθένας την Αγάπη διαφέρει από καρδιά σε καρδιά.
Το τι είναι Αγάπη διαφέρει από μυαλό σε μυαλό.
Κι όμως, προσμένουμε να έχει ίδιο αποτέλεσμα για όλους.
Η καλλιέργεια της ψυχής, της καρδιάς, και του μυαλού είναι απαραίτητα για να είμαστε Άνθρωποι.
Η συγγνώμη είναι υποχρέωση, κοινωνική και προσωπική.
Όταν εγκληματούμε, όταν αδικούμε, όταν σεβόμαστε.
Είναι η αντίδραση που αντισταθμίζει.
Η ειλικρινής συγγνώμη ξεπερνάει εμπόδια και μεταμορφώνει.
Η συγχώρεση δεν έρχεται από τον θεό, οι άνθρωποι συγχωρούν, ο θεός γι’ αυτό μας έδωσε θεϊκή δύναμη και θέληση.
Σπαταλάμε τις δυνάμεις μας σε ανούσια και ασήμαντα και ακολουθούμε τα χειρότερα παραδείγματα αντί να δημιουργούμε καλύτερα.
Τα δεχόμαστε όλα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γιατί;
Σήμερα γιορτάζουμε τον Χριστό με τόση υπερβολή, που θα του έφερνε αηδία.
Αύριο κανείς δεν θα θυμάται τα διδάγματά του.
Εύχομαι να μπορέσουμε να ωριμάσουμε, να καταλάβουμε τι μας γίνεται, να αλλάξουμε.
Να μην ζούμε απομονωμένοι, με τον καθένα στον μικρόκοσμό του, αλλά μαζί.
Είμαστε μια οικογένεια τελικά, συγγενεύουμε όλοι μεταξύ μας.
Καλή δύναμη σε όλους.
Ελένη
(Αγαπητή Ελένη, το μόνο που ξέρω είναι πως ζούμε μέσα σε ένα λάθος. Ζούμε σε έναν κόσμο τον οποίο δεν επιλέξαμε εμείς, δεν δημιουργήσαμε εμείς, αλλά πρέπει να σεβόμαστε θεσμούς που ούτε αυτούς τους επιλέξαμε. Ζούμε την παγκόσμια δυστυχία πια -αυτό φαίνεται και στα τραγούδια μας- και δεν είναι εύκολο να ξεφύγει κάποιος. Βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους να αρρωσταίνουν. Αρρωσταίνουν οι ψυχές των ανθρώπων, όταν διαπιστώνουν πως δεν ζουν τις δικές τους ζωές αλλά τις ζωές άλλων. Ελένη, είμαστε όλοι οι άνθρωποι μια οικογένεια. Θα περάσουν, όμως, αιώνες, για να το αντιληφθούμε αυτό. Θα περάσουν αιώνες για να καταλάβουμε πως όλοι οι πόλεμοι στον πλανήτη είναι εμφύλιοι. Είναι άνθρωποι που σκοτώνουν ανθρώπους. Ακόμα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πως άνδρες και γυναίκες -πριν από άνδρες και γυναίκες- είναι άνθρωποι. Σήμερα δεν γιορτάζουμε τον Χριστό· γιορτάζουμε το εμπόριο του Χριστού. Βασικά, νομίζω πως γιορτάζουμε το γεγονός ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Είναι ένα επίτευγμα αυτό γιατί όλα μοιάζουν εναντίον μας. Να είσαι καλά, Ελένη. Καλή δύναμη και καλή τύχη.)