Για κάθε νέα κυβέρνηση υπάρχει μια περίοδος που δεν την ακουμπάει καμιά φθορά καθώς δεν αρέσει στην κοινή γνώμη να παραδέχεται τα λάθη της. Ιδίως όταν δεν υπάρχει στον ορίζοντα δίλημμα μιας νέας επιλογής (εκλογών).
Ανάλογα με τη συγκυρία η περίοδος αυτή διαρκεί από 6 μήνες μέχρι δυο χρόνια. Μετά, η κοινή γνώμη εμφανίζει σημάδια κορεσμού στο να βλέπει τα ίδια πρόσωπα
να ανακυκλώνουν σαν ομοιοκαταληκτούντες «παπαγάλοι” τα ίδια και τα ίδια προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Ενώ στην πρώτη φάση της αφθαρσίας η κοινή γνώμη παραβλέπει ακόμη και κραυγαλέα λάθη ή σκάνδαλα, στη δεύτερη φάση εντοπίζει τις αρνητικές πλευρές ακόμη και στις επιτυχίες.
Στις αρχές της κυβερνητικής τους θητείας, το Φεβρουάριο του 2015, το 81% είχε θετική γνώμη για τον κ. Τσίπρα και αρνητική μόνο το 15%. Η εικόνα αυτή ανατράπηκε λίγους μήνες αργότερα τον Αύγουστο του ‘15 με τις θετικές γνώμες στο 31% και τις αρνητικές στο 65%.
Αργότερα οι αρνητικές γνώμες για τον πρωθυπουργό έφτασαν στο μεγαλύτερο ύψος το Νοέμβριο του 2016 με 78% και σήμερα βρίσκονται περί το 70%. Οι θετικές γνώμες έφτασαν στο χαμηλότερο σημείο το Σεπτέμβριο του 2016 με 16% και σήμερα είναι στο 20%.
Παρατηρείται μια σταθεροποίηση όπου τα 2/3 έχουν αρνητική γνώμη για τον πρωθυπουργό και το 1/5 με 1/4 θετική.
Αντίστοιχα για τον κ. Μητσοτάκη οι αρνητικές γνώμες είναι στο 63% και οι θετικές στο 26% με υψηλότερο το 31% το Μάρτιο του ‘17. Τους τελευταίους μήνες οι δείκτες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζουν σημάδια κόπωσης.
Τα δύο τρίτα της κοινωνίας έχουν αρνητική άποψη τόσο για τον πρωθυπουργό όσο και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πάρα ταύτα ο δεύτερος κερδίζει στα σημεία και αν προσεγγίσει την εξουσία αναμένεται να αυξήσει την επιρροή του όπως έγινε και με τον κ. Τσίπρα στο πρώτο εξάμηνο του 2015.
Το 20% της θετικής γνώμης προς τον κ. Τσίπρα αποδίδεται κατά πρώτον στην έλξη που δημιουργεί η εξουσία. Μια μερίδα νιώθει ασφαλής πάντα να υποστηρίζει αυτόν που έχει την «κουτάλα”.
Αυτά που λέγονται πως… «οι άλλοι ήταν χειρότεροι” έχουν στοιχεία αλήθειας αλλά κυρίως αποτελούν υπεκφυγές καθώς για μια σειρά πρόσωπα – κλειδιά οι άλλοι (οι πρώην) και οι τωρινοί είναι οι ίδιοι (Κοτσακάδες, Κουρουμπλήδες, Καμμένοι, Κατσέλη κλπ).
Φαίνεται να αποτελούν υπεκφυγές καθώς ο μέσος άνθρωπος αρνείται να παραδεχτεί πως η πολιτική συμπάθεια ή αντιπάθεια είναι προϊόν εξάρτησης και συναλλαγής και όχι ορθολογικής κρίσης.
Υπάρχει όμως και άλλη μια παράμετρος η οποία έχει ευνοήσει τα μάλα την κυβέρνηση να παρουσιάσει μια ομαλή προσγείωση της οικονομίας σε σχέση με την περίοδο 2010-2014, παρά τα εγκληματικά της λάθη.
Οι κυβερνήσεις της περιόδου 2010-14 χρεώθηκαν το πολιτικό κόστος της δημοσιονομικής εξυγίανσης από έλλειμμα 15% του ΑΕΠ το 2009 σε πρωτογενές πλεόνασμα το 2014.
Η αποκλιμάκωση της τιμής του πετρελαίου μετά το 2015 από τα 100 μέχρι τα 40 δολάρια το βαρέλι έχει συνεισφέρει ιδιαίτερα στην ελληνική οικονομία και τα νοικοκυριά καθώς και το εισόδημα έχει βελτιώσει και το κόστος της αύξησης φόρων έχει απορροφήσει.
Επιπλέον, τα αλλεπάλληλα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν δημιουργήσει θετικό αντίκτυπο και στην ελληνική οικονομία, τόσο με την αύξηση της τουριστικής κίνησης όσο και τις εξαγωγές.
Στην κυβέρνηση φαίνεται πως αντιλαμβάνονται τη συγκυριακή «ηρεμία” στην οικονομία σαν επιτυχία της οικονομικής τους πολιτικής, ενώ συμβαίνει το αντίστροφο.
Τους τελευταίους μήνες μάλιστα μεταξύ άλλων εμφανίζουν σαν επιτυχία της οικονομικής τους πολιτικής την μικρή αύξηση που παρουσιάζουν οι εξαγωγές.
Όντως οι εξαγωγές αγαθών εκτός καυσίμων και πλοίων στο 9μηνο του ’17 έχουν φτάσει τα 14,6 δισ. ευρώ από 13,4 δισ. ευρώ. Αν κοιτάξει κάποιος τις τιμές των βιομηχανικών μετάλλων στις διεθνείς αγορές έχουν ανέβει από 20-40% τους τελευταίους 12 μήνες. Οι βιομηχανίες που παράγουν αλουμίνιο, χαλκό, χάλυβα χωρίς να αυξήσουν τις ποσότητες, έχουν αυξήσει τις εισπράξεις από εξαγωγές. Αν κοιτάξετε τα τελευταία τριμηνιαία στοιχεία ομίλων όπως ο Μυτιληναίος, η Βιοχάλκο κλπ θα το διαπιστώσετε με αριθμούς.
Τούτο σημαίνει πως η αύξηση των εξαγωγών είναι συγκυριακή και δεν οφείλεται στη βελτίωση των συνθηκών της ελληνικής οικονομίας.
Αν κοιτάξετε τις εσωτερικές πωλήσεις ομίλων λιανικής όπως οι Jumbo, Φουρλής (ΙΚΕΑ), ΕΛΠΕ, αλυσίδες σουπερ μάρκετ κλπ θα δείτε μείωση των πωλήσεων.
Φέτος και ενδεχομένως και το 2018 υπάρχουν δυο παράμετροι που αλλάζουν τα δεδομένα και βάζουν τέλος στις «αλκυονίδες ημέρες” της οικονομίας.
Η τιμή του πετρελαίου κινείται αυξητικά και προσεγγίζει τα 60 δολάρια πλέον οπότε με τις αυξήσεις των φόρων έχουμε ακόμη υψηλότερο συγκριτικά κόστος. Οι ποσοτικές χαλαρώσεις έχουν τελειώσει ή βαίνουν προς το τέλος…
Είναι πολύ πιθανό το Καλοκαίρι του 2018 να μην αποδειχτεί τόσο… ανέμελο όσο εκείνο του 2016 και ιδίως του 2017.
Το συμπέρασμα είναι πως η περίοδος χάριτος τόσο με σκάνδαλα όπως αυτό των οβίδων της Σ. Αραβίας όσο και με τις «αλκυονίδες μέρες” στην οικονομία φτάνουν στο τέλος τους.
Αυτό αυξάνει τις πιθανότητες για πρόωρες εκλογές…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
να ανακυκλώνουν σαν ομοιοκαταληκτούντες «παπαγάλοι” τα ίδια και τα ίδια προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Ενώ στην πρώτη φάση της αφθαρσίας η κοινή γνώμη παραβλέπει ακόμη και κραυγαλέα λάθη ή σκάνδαλα, στη δεύτερη φάση εντοπίζει τις αρνητικές πλευρές ακόμη και στις επιτυχίες.
Στις αρχές της κυβερνητικής τους θητείας, το Φεβρουάριο του 2015, το 81% είχε θετική γνώμη για τον κ. Τσίπρα και αρνητική μόνο το 15%. Η εικόνα αυτή ανατράπηκε λίγους μήνες αργότερα τον Αύγουστο του ‘15 με τις θετικές γνώμες στο 31% και τις αρνητικές στο 65%.
Αργότερα οι αρνητικές γνώμες για τον πρωθυπουργό έφτασαν στο μεγαλύτερο ύψος το Νοέμβριο του 2016 με 78% και σήμερα βρίσκονται περί το 70%. Οι θετικές γνώμες έφτασαν στο χαμηλότερο σημείο το Σεπτέμβριο του 2016 με 16% και σήμερα είναι στο 20%.
Αντίστοιχα για τον κ. Μητσοτάκη οι αρνητικές γνώμες είναι στο 63% και οι θετικές στο 26% με υψηλότερο το 31% το Μάρτιο του ‘17. Τους τελευταίους μήνες οι δείκτες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζουν σημάδια κόπωσης.
Πάρα ταύτα ο δεύτερος κερδίζει στα σημεία και αν προσεγγίσει την εξουσία αναμένεται να αυξήσει την επιρροή του όπως έγινε και με τον κ. Τσίπρα στο πρώτο εξάμηνο του 2015.
Το ίδιο συμβαίνει και με όσους αντιλαμβάνονται πως στον τομέα της αναποτελεσματικότητας και της διαφθοράς η κατάσταση έχει επιδεινωθεί τα δύο τελευταία χρόνια, αντί να βελτιωθεί.
Όσοι αντιλαμβάνονται την κατάσταση της οικονομίας και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της επιβάρυνσης που δέχτηκε μετά τα εγκληματικά λάθη του 2015 και το φορομπηχτικό μείγμα δημοσιονομικής διαχείρισης, προβληματίζονται πώς υπάρχει ένα 20% ακόμη που έχει θετική γνώμη για τον κ. Τσίπρα.
Το 20% της θετικής γνώμης προς τον κ. Τσίπρα αποδίδεται κατά πρώτον στην έλξη που δημιουργεί η εξουσία. Μια μερίδα νιώθει ασφαλής πάντα να υποστηρίζει αυτόν που έχει την «κουτάλα”.
Αυτά που λέγονται πως… «οι άλλοι ήταν χειρότεροι” έχουν στοιχεία αλήθειας αλλά κυρίως αποτελούν υπεκφυγές καθώς για μια σειρά πρόσωπα – κλειδιά οι άλλοι (οι πρώην) και οι τωρινοί είναι οι ίδιοι (Κοτσακάδες, Κουρουμπλήδες, Καμμένοι, Κατσέλη κλπ).
Φαίνεται να αποτελούν υπεκφυγές καθώς ο μέσος άνθρωπος αρνείται να παραδεχτεί πως η πολιτική συμπάθεια ή αντιπάθεια είναι προϊόν εξάρτησης και συναλλαγής και όχι ορθολογικής κρίσης.
Υπάρχει όμως και άλλη μια παράμετρος η οποία έχει ευνοήσει τα μάλα την κυβέρνηση να παρουσιάσει μια ομαλή προσγείωση της οικονομίας σε σχέση με την περίοδο 2010-2014, παρά τα εγκληματικά της λάθη.
Οι κυβερνήσεις της περιόδου 2010-14 χρεώθηκαν το πολιτικό κόστος της δημοσιονομικής εξυγίανσης από έλλειμμα 15% του ΑΕΠ το 2009 σε πρωτογενές πλεόνασμα το 2014.
Η αποκλιμάκωση της τιμής του πετρελαίου μετά το 2015 από τα 100 μέχρι τα 40 δολάρια το βαρέλι έχει συνεισφέρει ιδιαίτερα στην ελληνική οικονομία και τα νοικοκυριά καθώς και το εισόδημα έχει βελτιώσει και το κόστος της αύξησης φόρων έχει απορροφήσει.
Επιπλέον, τα αλλεπάλληλα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν δημιουργήσει θετικό αντίκτυπο και στην ελληνική οικονομία, τόσο με την αύξηση της τουριστικής κίνησης όσο και τις εξαγωγές.
Στην κυβέρνηση φαίνεται πως αντιλαμβάνονται τη συγκυριακή «ηρεμία” στην οικονομία σαν επιτυχία της οικονομικής τους πολιτικής, ενώ συμβαίνει το αντίστροφο.
Τους τελευταίους μήνες μάλιστα μεταξύ άλλων εμφανίζουν σαν επιτυχία της οικονομικής τους πολιτικής την μικρή αύξηση που παρουσιάζουν οι εξαγωγές.
Όντως οι εξαγωγές αγαθών εκτός καυσίμων και πλοίων στο 9μηνο του ’17 έχουν φτάσει τα 14,6 δισ. ευρώ από 13,4 δισ. ευρώ. Αν κοιτάξει κάποιος τις τιμές των βιομηχανικών μετάλλων στις διεθνείς αγορές έχουν ανέβει από 20-40% τους τελευταίους 12 μήνες. Οι βιομηχανίες που παράγουν αλουμίνιο, χαλκό, χάλυβα χωρίς να αυξήσουν τις ποσότητες, έχουν αυξήσει τις εισπράξεις από εξαγωγές. Αν κοιτάξετε τα τελευταία τριμηνιαία στοιχεία ομίλων όπως ο Μυτιληναίος, η Βιοχάλκο κλπ θα το διαπιστώσετε με αριθμούς.
Τούτο σημαίνει πως η αύξηση των εξαγωγών είναι συγκυριακή και δεν οφείλεται στη βελτίωση των συνθηκών της ελληνικής οικονομίας.
Αν κοιτάξετε τις εσωτερικές πωλήσεις ομίλων λιανικής όπως οι Jumbo, Φουρλής (ΙΚΕΑ), ΕΛΠΕ, αλυσίδες σουπερ μάρκετ κλπ θα δείτε μείωση των πωλήσεων.
Φέτος και ενδεχομένως και το 2018 υπάρχουν δυο παράμετροι που αλλάζουν τα δεδομένα και βάζουν τέλος στις «αλκυονίδες ημέρες” της οικονομίας.
Η τιμή του πετρελαίου κινείται αυξητικά και προσεγγίζει τα 60 δολάρια πλέον οπότε με τις αυξήσεις των φόρων έχουμε ακόμη υψηλότερο συγκριτικά κόστος. Οι ποσοτικές χαλαρώσεις έχουν τελειώσει ή βαίνουν προς το τέλος…
Είναι πολύ πιθανό το Καλοκαίρι του 2018 να μην αποδειχτεί τόσο… ανέμελο όσο εκείνο του 2016 και ιδίως του 2017.
Το συμπέρασμα είναι πως η περίοδος χάριτος τόσο με σκάνδαλα όπως αυτό των οβίδων της Σ. Αραβίας όσο και με τις «αλκυονίδες μέρες” στην οικονομία φτάνουν στο τέλος τους.
Αυτό αυξάνει τις πιθανότητες για πρόωρες εκλογές…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
/realpolitics.gr/