Του Κώστα Στούπα
Κάθε φορά που ακούω πολιτικούς να μιλάνε για αναδιανομή εισοδήματος από τους εύρωστους προς τους οικονομικά αδύναμους, γνωρίζω πως αυτό που επί της ουσίας εννοούν είναι να πάρουν 10 να δώσουν 2 στους αδύναμους και να καρπωθούν οι ίδιοι με τους πελάτες τους τα 8.
Αν προσέξετε τα πόθεν έσχες που δημοσίευσε πρόσφατα το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα διαπιστώσετε πως η πολιτική είναι μια ιδιαίτερα επαγγελματική δραστηριότητα με ικανοποιητικές αποδόσεις...
Αριστεροί και δεξιοί μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτια πως στρατεύτηκαν στην πολιτική προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα κεραμίδι και ένα πιάτο φαγητό για τους πιο αδύναμους συμπολίτες, αλλά οι περισσότεροι μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και θα φύγουν πλούσιοι...
Το ίδιο ισχύει και με τον συνδικαλισμό, τη διοίκηση των ασφαλιστικών ταμείων, τη διοίκηση κρατικών εταιρειών και τον έλεγχο δημοσίων υπηρεσιών από τις οποίες εξαρτάται το εισόδημα ιδιωτών.
Εκ του αποτελέσματος τα κίνητρα είναι φανερά, αν και καλά αποκρυπτόμενα... Ο κανόνας είναι μάλιστα πως όσο πιο πολύ επιδεικνύει κάποιος τα κίνητρα υπεράσπισης των φτωχών τόσο πιο πολλά προσδοκά να αρπάξει.
Ούτε στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι καλύτερα... Όσοι παρακολουθούμε χρόνια τις αγορές έχουμε εντοπίσει πολλάκις διαχειριστές κεφαλαίων να εκμεταλλεύονται πρωτίστως προς ίδιον όφελος τα χρήματα των πελατών τους και μετά προς όφελος των ιδίων των πελατών...
Η μοναδική ουσιαστική διαφορά που υπάρχει έγκειται στην ελευθερία της επιλογής και την προσωπική ευθύνη. Όταν η ασφάλεια και η απόδοση του αποταμιεύματός σου είναι δική σου ευθύνη περιορίζεις δραστικά τις πιθανότητες καταλήστευσης.
Ο ίδιος ως δημοσιογράφος που καταβάλλει υποχρεωτικά εισφορές σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο του οποίου η διοίκηση διορίζεται από την κυβέρνηση δεν έχω καμιά επιλογή ελέγχου και αποτροπής της διαφθοράς. Είναι βέβαιο πως η διοίκηση που ασκεί και διαχείριση όταν αγόραζε ζημιογόνα περίπλοκα δομημένα ομόλογα το έκανε με το αζημίωτο...
Όταν τους αποκάλυψαν τους έστειλαν στην δικαιοσύνη και μέχρι να καταδικαστούν οι περισσότεροι θα έχουν αποδημήσει. Εν τω μεταξύ τα λεφτά έχουν χαθεί και το κορόιδο της υπόθεσης θα μείνει χωρίς σύνταξη.
Τότε η κυβέρνηση θα βγάλει ένα λογύδριο εναντίον της απληστίας και του νεοφιλελευθερισμού που την προάγει και θα στείλει την επόμενη διοίκηση από αργόμισθους κομματικούς στο ασφαλιστικό ταμείο να κάνει και αυτή την "μπάζα” της.
Δυστυχώς ο εργαζόμενος υποχρεώνεται να παραδίδει τα λεφτά του σε συμμορίες κομματικών τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει. Αντιθέτως, τα χρήματα που τοποθετεί σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία είναι ένα αμοιβαίο κεφάλαιο και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα αποσύρει και να τα τοποθετήσει σε κάποιο άλλο.
Η δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής που διαθέτει, καθιστά τον διαχειριστή του αμοιβαίου ή της ασφαλιστικής προσεκτικό και στη διαχείριση και στον προσπορισμό για ίδιον όφελος. Αν ο πελάτης αποχωρήσει οι απώλειες θα είναι μεγαλύτερες από τα δυνητικά οφέλη.
Υπό αυτή την έννοια η πλέον ουσιαστική πρόταση της αριστεράς που έχει ακουστεί τα τελευταία πολλά χρόνια είναι αυτή του καθηγητή κ. Μόσιαλου για την ίδρυση 2 κρατικών "ΙΚΑ” και συστημάτων υγείας που θα ανταγωνίζονται να προσελκύσουν ασφαλισμένους.
Σίγουρα η κατάσταση θα βελτιωθεί αλλά θα βελτιωνόταν περισσότερο εκτός των δυο κρατικών η δυνατότητα επιλογής να περιλαμβάνει και όσα ιδιωτικά επιθυμούν να ανταγωνιστούν να πάρουν μερίδιο.
Ο ανταγωνισμός και η ελευθερία επιλογής είναι που κάνουν τον ιδιωτικό τομέα πιο αποτελεσματικό και η έλλειψη αξιολόγησης και οι μονοπωλιακές συνθήκες που καθιστούν το δημόσιο αναποτελεσματικό.
Επιπλέον η λήψη αποφάσεων στη διαχείριση καθιστά τους ανθρώπους υπεύθυνους των πράξεών τους και όσο περισσότερο αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη των επιλογών του τόσο αυξάνει τα όρια της ελευθερίας του.
Δημοκρατία χωρίς ελευθερία και ελευθερία χωρίς υπεύθυνους πολίτες δεν μπορούν να σταθούν. Ήδη, η σήψη έχει προχωρήσει πολύ βαθιά και ενδεχομένως ανεπίστρεπτα...