Η μεγαλύτερη ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό που έφερε η χρεοκοπία του 2010 και ενδεχομένως σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης, είναι η διάσπαση της Κεντροαριστεράς που μετά τη δικτατορία εκπροσωπήθηκε κυρίως από το ΠΑΣΟΚ…
Αν παρατηρήσει κανείς τον δικομματισμό της μεταπολίτευσης θα διαπιστώσει πως οι εναλλαγές στην εξουσία γίνονταν με μεταβολές που έδιναν στον πρώτο μεταξύ 40-45% και στον δεύτερο μεταξύ 35-40%.
Η συνεισφορά του Ανδρέα Παπανδρέου στο χώρο της Κεντροαριστεράς ήταν πως κατάφερε να φέρει κάτω από την ίδια στέγη τη λαϊκίστικη αριστερά του Γιαννόπουλου και του Κουτσόγιωργα και την εκσυγχρονιστική πτέρυγα με αναφορές στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία των Σημίτη, Αυγερινού κλπ.
Μετά τις εκλογές του 2012 ο χώρος αυτός εμφανίζεται διασπασμένος μεταξύ του βαθέος ΠΑΣΟΚ που συνιστούσε και την πλειοψηφία που μετακινήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είχε πιστέψει το αντιμνημονιακό παραμύθι της επιστροφής στο προ χρεοκοπίας ευημερία με δανεικά και του ΠΑΣΟΚ του Ε. Βενιζέλου που εξελίχθηκε σε ΔΗΣΥ και αναζητεί ταυτότητα…
Η ρητορική αλαζονεία της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία βάθυνε το χάσμα μεταξύ αυτών των δυο όμορων χώρων περισσότερο απ’ ό,τι το χάσμα του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ.
Παρατηρώντας κάποιος τις μετακινήσεις στις τελευταίες έρευνες του ΠΑΜΑΚ (τα ίδια πάνω κάτω παρατηρούνται και στις άλλες δημοσκοπήσεις…) βλέπει το 8% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές να μετακινείται προς τη ΝΔ έναντι μόνο του 4% προς την ΔΗΣΥ.
Βλέπουμε επίσης το 42,5% όσων ψήφισαν Ποτάμι να μετακινείται προς τη ΝΔ έναντι του 24% που μετακινείται προς την ΔΗΣΥ.
Το χάσμα μεταξύ της εκσυγχρονιστικής και της λαϊκίστικης κεντροαριστεράς δεν φαίνεται να κλείνει παρά τις προσπάθειες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να κυκλώσουν το χώρο μέσω των Ευρωπαίων σοσιαλιστών.
Το εκσυγχρονιστικό μπλοκ στο ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης μπορεί να ήταν μειοψηφικό, της τάξης του 7-15%, αλλά ήταν αυτό που εξασφάλιζε την υπέρβαση του 40% των ψήφων που οδηγούσε στην εξουσία.
Πριν τη μεταπολίτευση ο χώρος της κεντροαριστεράς παρουσιαζόταν πολυδιασπασμένος έναντι του Λαϊκού Κόμματος, του Εθνικού Συναγερμού και της ΕΡΕ που συσπείρωναν όλες τις δυνάμεις πέραν του κέντρου και εξασφάλιζαν μεγαλύτερη ισχύ και έτσι χρόνο παραμονής στην εξουσία.
Η άνοδος του κ. Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έγινε ανεκτή από τη λαϊκίστικη πτέρυγα μόνο και μόνο γιατί ήταν το μόνο πρόσωπο που τραβούσε ψήφους από το Κέντρο και εξασφάλιζε την παραμονή στην εξουσία και κατ’ αυτόν τον τρόπο τη συνέχιση της νομής των προνομίων της από τους πελάτες.
Με την επικράτηση του κ. Μητσοτάκη στη ΝΔ το εκκρεμές αυτό φαίνεται να κινείται προς την άλλη πλευρά και οι ψήφοι του Κέντρου να κινούνται προς την ΝΔ.
Τούτο δεν σημαίνει πως θα ξαναδούμε σύντομα εκλογικές νίκες με ποσοστό της τάξης του 45%. Ένα κομμάτι ψηφοφόρων τόσο με δεξιό προσανατολισμό όσο και με αριστερό έχει μετακινηθεί στην αποχή, τον ευρωσκεπτικισμό, τον Πουτινισμό κλπ
Το κομμάτι αυτό που αντιπροσωπεύει ένα 20-30% στις έρευνες της κοινής γνώμης είναι θέμα χρόνου να ανακαλύψει τον Έλληνα Τράμπ ή την ελληνίδα Λεπέν. Οι ΑΝΕΛ λόγω της φαιδρότητας προσώπων και πράξεων έχασαν αυτήν την ευκαιρία. Η ΧΑ την έχασε λόγω της ναζιστικής ακρότητας ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω της «κωλοτούμπας”…
Με λίγα λόγια, οι ενδείξεις συγκλίνουν πως στη νέα μεταπολίτευση η Κεντροαριστερά επιστρέφει στη μεταπολεμική πολυδιάσπαση. Το ερώτημα είναι πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στη ΝΔ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαθηλωθεί από την εξουσία και ενταθούν οι φυγόκεντρες δυνάμεις… Ο πανικός που προκαλεί ο ερασιτεχνισμός και δογματισμός με τον οποίο διαχειρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία συσπειρώνει στη ΝΔ δυνάμεις οι οποίες θα αναθαρρήσουν μόλις τον δουν να αποκαθηλώνεται…
Μέχρι τότε όμως έχουμε καιρό..
Προς το παρόν οι ενδείξεις συγκλίνουν πως η νέα μεταπολίτευση μοιάζει με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο τοπίο του πολιτικού μας πλανήτη πριν την δικτατορία…
2) Σώζεται η Ελλάδα;
Καλησπέρα Κύριε Στούπα,
Σας διαβάζω κατά καιρούς και ως Έλληνας που ζει 24 χρόνια στο εξωτερικό, προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοείτε με το τελευταίο σας άρθρο και την έκφραση » γενίκευση της μιζέριας».
Διαχρονικά όπως γνωρίζετε η χώρα και ειδικά η κοινωνία της δεν επέλεξε να κινηθεί προς το ευρωπαϊκό κέντρο. Αυτό όπως γνωρίζετε οφείλεται κυρίως στην απίστευτη «με δανεικά περηφάνια» του Έλληνα που δυστυχώς στην πλειοψηφία του δεν θα σεβαστεί πότε ούτε τους πιο βασικούς κανόνες και νόμους!!
Έχοντας ζήσει σε 5 διαφορετικές χώρες (Τσεχία, Καναδά, Ηνωμένες Πολιτείες, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο) θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την γενέτειρα μου ως έναν τόπο ασυδοσίας. Η χώρα δεν ήταν πότε τεχνολογικά ανεπτυγμένη και δυστυχώς τα πανεπιστήμια είναι πολύ καλά στο θεωρητικό επίπεδο χωρίς στο μεγαλύτερο βαθμό σύνδεση με την πραγματική εφαρμογή.
Θα ήθελα όμως να σας ρωτήσω κάτι ειλικρινά. Πιστεύετε ότι η χώρα με την όποια κυβέρνηση μπορεί να ορθοποδήσει; Πιστεύετε ότι ειδικά χωρίς την κουτάλα του Δημοσίου (αναρωτηθείτε ποια είναι η σχέση του ειδικά με μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες) μπορεί να κινηθεί το λιανεμπόριο;
Σταματώ εδώ γιατί θα ήθελα την γνώμη σας διότι έχω εκατοντάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να σας δώσω για την κουτοπονηριστικη ελληνική νοοτροπία.
Με εκτίμηση
Βασίλειος Μπορονικολας
Vasilios Boronikolas PhD
Απάντηση: Δύσκολα, αλλά από τον οθωμανικό ζυγό και μετά ακολουθούμε μια αργή πορεία προς το δυτικό κόσμο και το διαφωτισμό…
Το ελληνικό πνεύμα το κράτησαν ζωντανό αλλά και το επινόησαν ως ένα σημείο κατά την διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας και μετά από αυτήν, οι Έλληνες του εξωτερικού… (Νεώτερη Ελλάδα χωρίς Κοραή, Ρήγα, Καποδίστρια, Μαυροκορδάτο κλπ δεν θα υπήρχε…).
Δεν ξέρω αν σώζεται, αλλά ούτως ή άλλως οφείλουμε να κάνουμε το καθήκον μας ξεκινώντας από το να αλλάξουμε τον εαυτό μας κατ’ αρχήν. Μην μας λησμονάτε λοιπόν εδώ πίσω…
Έχουμε δρόμο αλλά οφείλουμε να τα καταφέρουμε…
Αρκούν μερικοί στίχοι για να καταλάβετε πως δεν είμαστε ούτε ξοφλημένοι ούτε παντελώς «καμένα” χαρτιά, έστω και αν η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τους κυρίως «φελλούς”…
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ’ αίματα!
Ο. Ελύτης
3) Δημόσιος Τομέας…
Κύριε Στούπα καλησπέρα σας,
Αρχικά θα ήθελα να σας συγχαρώ για τη στήλη σας, της οποίας τυγχάνω καθημερινή αναγνώστρια. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες διαπιστώσεις και σκέψεις που έχω σχετικά κυρίως με το δημόσιο τομέα και ίσως θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην προσπάθειά σας για σοβαρή και αντικειμενική εργασία-δημοσιογραφία.
Αρχικά θα ήθελα να αναφέρω ότι είμαι στην ηλικία των 40+, τώρα είμαι δημόσιος υπάλληλος αλλά έχω δουλέψει για χρόνια στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα και έχω ζήσει και εργαστεί λίγο στο εξωτερικό. Προς αποφυγή οποιαδήποτε παρανόησης, να αναφέρω εκ των προτέρων ότι θεωρώ ως δεδομένο ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα από παλαιότερα και πριν την κρίση του 2010, δεν ανταποκρίνονταν στοιχειωδώς στο ρόλο του και η ανταποδοτικότητα ήταν το λιγότερο πολύ χαμηλή.
1) Θα ήθελα να σημειώσω την »αντιπαλότητα», που υποδηλώνεται συνεχώς από πολλούς αρθρογράφους μεταξύ Δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, και ότι για όλα φταίει το κακό Δημόσιο. Δημόσιος τομέας υπάρχει σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, άρα το πρόβλημα δεν είναι ο δημόσιος τομέας, αλλά ο τρόπος που υπάρχει στην Ελλάδα. Χωρίς έναν στοιχειωδώς ανεξάρτητο, σοβαρό, και σύγχρονο δημόσιο τομέα που θα έχει συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα (δηλαδή κάποιες λειτουργίες του θα πραγματοποιούνται από ιδιωτικές εταιρείες), δε μπορεί να υπάρξει σοβαρός ιδιωτικός τομέας και επενδύσεις, συνεπώς ανάπτυξη σε βάθος χρόνου. Για αυτό άλλωστε η χώρα μας είναι αυτή που όλοι ξέρουμε εδώ και πολλές δεκαετίες, και θα συνεχίσει να είναι όσο δεν υπάρχει συμφωνία όλων των κομμάτων υπό των δανειστών .
Ποιος όμως είναι ο δημόσιος τομέας? Έχω παρατηρήσει διαβάζοντας και ακούγοντας διάφορους ανθρώπους εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, να μιλούν για δημόσιους υπαλλήλους αναφερόμενοι σε υπαλλήλους της ΔΕΗ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΟΤΕ πρώην, διάφορες ΔΕΚΟ, σε χιλιάδες ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ άνευ αντικειμένου. Είναι απορία μου πρώτον πως υπάλληλοι Ανωνύμων Εταιρειών εισηγμένων σε χρηματιστήρια για χρόνια θεωρούνται ακόμα δημόσιοι υπάλληλοι έστω και εάν σημαντικός μέτοχος είναι το Ελληνικό δημόσιο, ή υπάλληλοι που έχουν προσληφθεί εκτός διαδικασιών ΑΣΕΠ και πολλοί τυγχάνουν συγγενείς στελεχών κομμάτων να εξομοιώνονται με υπαλλήλους που έχουν προσληφθεί μέσω διαδικασιών ΑΣΕΠ. Νομίζω ότι η ισοπέδωση αυτή γίνεται είτε λόγω άγνοιας είτε κυρίως σκοπίμως για να διατηρείται μία συγκεκριμένη κατάσταση και να μην αλλάζει τίποτα.
2) Σχετικά με την αξιολόγηση των Δημοσίων υπαλλήλων που γράφεται συνεχώς ότι δε θέλουν οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα, τα οποία επίσης παρατηρώ ότι δεν αναφέρονται ποτέ. Αξιολόγηση υπήρχε και πριν αλλά σχεδόν όλοι ήταν άριστοι. Θεωρώ ότι η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων που προσλήφθηκε μέσω ΑΣΕΠ, θεωρεί ως αυτονόητη την αξιολόγηση εδώ και χρόνια. Ο τρόπος που μεθοδεύεται να εφαρμοστεί, όπως και στο πρόσφατο παρελθόν επί υπουργίας του τωρινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι πολύ περίεργος, και για αυτό άλλωστε οι θεσμοί-δανειστές της χώρας αντιδρούν έστω και καθυστερημένα. Και για να μην παρεξηγηθώ, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι βάσει του τρόπου αξιολόγησης που μεθοδεύεται, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων (και αναφέρομαι στους πραγματικούς δημοσίους υπαλλήλους, προσληφθέντες μέσω ΑΣΕΠ), θα γίνει από προϊσταμένους και διευθυντές οι οποίοι δεν έχουν επιλεγεί με αντικειμενικό τρόπο. Ο τρόπος που έχουν επιλεγεί είναι γνωστός σε όλους μας.(αυτοί ήταν που επί υπουργίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα αποφάσιζαν ουσιαστικά για απολύσεις 20% των Δημ. Υπαλλήλων, καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι θα απολύονταν όσοι δεν είχαν τις κατάλληλες «άκρες”). Για το γεγονός αυτό είναι απορίας άξιο, ότι δεν γίνεται ποτέ αντικείμενο αναφοράς. Η οργάνωση του ελληνικού δημοσίου θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε αναληφθεί από ξένες εταιρείες με σχετική τεχνογνωσία και να επιβληθεί από τους δανειστές, και η αξιολόγηση του προσωπικού, η επιλογή στελεχών, οι μετακινήσεις, μεταθέσεις κλπ από το αρμόδιο όργανο που είναι το ΑΣΕΠ με τη συνδρομή ξένων εταιρειών με τεχνογνωσία, προκειμένου όλα να γίνουν γρήγορα και σωστά. Επίσης, απολύσεις Δημοσίων υπαλλήλων (πραγματικών μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων αξιοκρατικά προσληφθέντων) δεν έχουν πραγματοποιηθεί πουθενά στη Δυτική Ευρώπη από όσο γνωρίζω, παρά μόνο μετατάξεις, μετεκπαιδεύσεις με μετακινήσεις κλπ.
Ευχαριστώ πολύ, καλή δύναμη, και σε περίπτωση δημοσίευσης παρακαλώ για την μη δημοσίευση του ονόματός μου.
Με τιμή,
Θεσσαλονίκη
Κ.Στούπας
capital.gr
/realpolitics.gr