.
.Ένας λαός που είναι υπό την εξευτελιστική κατοχή των δανειστών του, πρέπει πριν από όλα να το συνειδητοποιήσει – στη συνέχεια να θέλει να δραπετεύσει από τη φυλακή, στην οποία τον έχουν καταδικάσει με δεσμοφύλακες τις κυβερνήσεις του, αδιαφορώντας για το κόστος και αναλαμβάνοντας την ευθύνη.
.(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
«Είναι αποφασισμένοι οι Έλληνες να θυσιάσουν τη σημερινή τους ευημερία, την οποία χάνουν σταδιακά, όχι ξαφνικά και απότομα, έτσι ώστε να συνηθίσουν τη μελλοντική τους εξαθλίωση; Είναι πρόθυμοι να αγωνισθούν και να υποφέρουν για να ανακτήσουν την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την εθνική τους κυριαρχία; Έχουν την αρετή και την τόλμη που απαιτείται;Κατά την άποψη μας, επιθυμώντας να είμαστε ρεαλιστές και χωρίς ψευδαισθήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία δεν είναι πρόθυμη για τίποτα από τα παραπάνω – θέλοντας να κερδίσει έναν πόλεμο, χωρίς να χρειαστεί να δώσει καμία μάχη και χωρίς να θυσιάσει απολύτως τίποτα. Επομένως είναι ανόητο να περιμένει κανείς μαζικές διαδηλώσεις και εξεγέρσεις, μέσω των οποίων θα μπορούσε να αλλάξει πορεία η χώρα«.
.
Ανάλυση
Για να μπορέσει κάποιος να αποδράσει από τη φυλακή που έχει εγκλεισθεί, σωματικά ή πνευματικά, πρέπει πριν από όλα να συνειδητοποιήσει πως είναι φυλακισμένος – αφού μόνο τότε αρχίζει να σκέφτεται, θέτοντας σε κίνηση όλες του τις δυνάμεις. Αμέσως μετά, εάν πράγματι θέλει να απελευθερωθεί, οφείλει να αναλάβει το ρίσκο, πρόθυμος να πληρώσει το κόστος του εγχειρήματος του – καθώς επίσης να πάρει ο ίδιος την ευθύνη των πράξεων του, χωρίς να περιμένει να βοηθηθεί από κανέναν άλλο. Τέλος, όταν προσπαθήσει κανείς να αποδράσει από τη φυλακή, δεν υπάρχει καμία εγγύηση – τίποτα που να εξασφαλίζει την επιτυχία της πρωτοβουλίας του, όσο καλά και αν έχει σχεδιάσει τα βήματα του.
Κατ’ αναλογία, ένας λαός που είναι υπό την κατοχή των δανειστών του, πρέπει πριν από όλα να το συνειδητοποιήσει – στη συνέχεια να θέλει να δραπετεύσει από τη φυλακή, στην οποία τον έχουν καταδικάσει με δεσμοφύλακες τις κυβερνήσεις του, αδιαφορώντας για το κόστος και αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Εν προκειμένω πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι, παραδίδοντας την ευθύνη για το μέλλον μας σε κάποιον άλλο, παραδίδουμε ταυτόχρονα και την ελευθερία μας – επίσης χωρίς καμία εγγύηση.
Τα παραπάνω θα έπρεπε να αξιολογηθούν σωστά από τους Έλληνες, οι οποίοι οφείλουν να πάψουν να δικαιολογούν την αδιαμαρτύρητη, αναξιοπρεπή υποταγή τους με τη γεωπολιτική θέση της χώρας, με τους κινδύνους που εγκυμονεί, με την ανυπαρξία ηγέτη, με το ότι η Ισλανδία τα κατάφερε επειδή έχει λίγο πληθυσμό, η Ελλάδα ήταν πάντοτε αποικία κοκ. – αφού η πραγματική αιτία είναι για τους περισσότερους το ότι δεν συνειδητοποιούν πως είναι φυλακισμένοι, ούτε τι τους περιμένει ακόμη, ενώ οι υπόλοιποι δεν θέλουν να αναλάβουν το ρίσκο ή να πληρώσουν το πράγματι βαρύ τίμημα της απελευθέρωσης τους.
Η κατ’ επίφαση Δημοκρατία
Ανεξάρτητα τώρα από αυτά, υπενθυμίζουμε πως σύμφωνα με μία κοινώς αποδεκτή ερμηνεία, η αρχή της Δημοκρατίας έγκειται στην ιδέα ότι, ο λαός σαν σύνολο είναι αυτός που καθορίζει τη μοίρα του και λαμβάνει αποφάσεις, οι οποίες έχουν σχέση με θέματα κοινού ενδιαφέροντος – όχι βέβαια η κυβέρνηση ή μία μικρή ομάδα ανθρώπων.
Σε μία αλλοτριωμένη κοινωνία όμως, όπως οι περισσότερες σήμερα, σε μία κοινωνία δηλαδή που, μεταξύ άλλων, χειραγωγείται, έχοντας χάσει την επαφή της με την πραγματικότητα, ο τρόπος που εκφράζει ο λαός τη θέληση του δεν διαφέρει πολύ, από την επιλογή που κάνει αγοράζοντας εμπορεύματα (E. Fromm). Οι άνθρωποι ακούν τις κραυγές της προπαγάνδας, οπότε τα γεγονότα έχουν πολύ μικρή σημασία, σε σχέση με τον υποβλητικό θόρυβο, ο οποίος τους «αλλοτριώνει».
Στα πλαίσια αυτά, η ελευθερία του λόγου, με κριτήριο την οποία θεωρείται ως δημοκρατικό ή μη ένα πολίτευμα, είναι μία πάρα πολύ σχετική έννοια – αφού δεν έχει μόνο σημασία εάν μπορεί κανείς να μιλάει ελεύθερα ή όχι, αλλά και ποιος επιτρέπεται ή μπορεί να τον ακούσει.
Ειδικότερα, όταν τα ΜΜΕ παρέχουν «βήμα» μόνο σε ορισμένους ανθρώπους, επιλεγμένους από τα ίδια ή όταν εξασφαλίζεται με διάφορους τρόπους το κύρος κάποιων συγκεκριμένων ατόμων, με βάση το οποίο δίνεται ή όχι σημασία στα λόγια τους από το ευρύ κοινό, τότε η ελευθερία της έκφρασης είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, ουτοπική. Ανύπαρκτες είναι σε αυτήν την περίπτωση και η επιλογές του λαού – ο οποίος υποβάλλεται σε μία έμμεση «πλύση εγκεφάλου», χωρίς καν να το καταλαβαίνει.
Συνεχίζοντας, η λειτουργία της «πολιτικής μηχανής» σε μία κατ’ επίφαση δημοκρατική χώρα δεν διαφέρει τόσο πολύ, από τη διαδικασία στην ελεύθερη αγορά, στο εμπόριο. Αναλυτικότερα, τα πολιτικά κόμματα δεν διαφέρουν ιδιαίτερα, σε σχέση με τις μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις – ενώ οι επαγγελματίες πολιτικοί προσπαθούν να πουλήσουν τα «εμπορεύματα» τους στο κοινό, στους δυνητικούς ψηφοφόρους τους, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, των δημοσίων συγκεντρώσεων, των επιλεγμένων «χειραγωγών» της κοινής γνώμης κλπ.
Φυσικά δε εμποδίζουν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο αυτούς που θέλουν να τους υφαρπάξουν τα «μερίδια αγοράς» τους – ενώ σε πολλά κράτη τα κόμματα δεν διαφέρουν από τις εγκληματικές συμμορίες, χρησιμοποιώντας απλά άλλους τρόπους όπως είναι η δυσφήμιση των αντιπάλων τους, η αυθαίρετες κατηγορίες, οι φραστικές επιθέσεις κοκ.
Περαιτέρω, σύμφωνα με πολλούς, η μειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας, της κατοχής της χώρας στο παράδειγμα της Ελλάδας, αντιστοιχεί σε μία περιορισμένη αίσθηση ευθύνης – επίσης, στην έλλειψη αποτελεσματικής θέλησης, η οποία είναι το «ψυχικό αντίστοιχο» της σκόπιμης, συνειδητής και υπεύθυνης δράσης. Η περιορισμένη αίσθηση ευθύνης με τη σειρά της, οπότε και η εξ αυτής απουσία αποτελεσματικής θέλησης, επεξηγούν την άγνοια και την έλλειψη κρίσης του απλού Πολίτη – όσον αφορά τα θέματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της πατρίδας του.
Το γεγονός αυτό δεν οφείλεται στην απουσία ενημέρωσης, η οποία είναι άφθονη, ενώ παρέχεται πρόθυμα, συχνά δωρεάν και με ανιδιοτέλεια από πολλούς – αλλά στη χειραγώγηση, την οποία αναλύσαμε προηγουμένως, σε συνδυασμό με μία μορφή «μισαλλοδοξίας», η οποία διακρίνει αρκετούς από τους σημερινούς Πολίτες.
Επίσης στο ότι, δεν καταβάλλεται ιδιαίτερη προσπάθεια από την πλειοψηφία των ανθρώπων, να επιλέξουν τις σωστές πηγές ενημέρωσης τους – να αφομοιώσουν τις πληροφορίες, καθώς επίσης να τις υποβάλλουν σε εκείνους τους κανόνες της κριτικής, τους οποίους οι περισσότεροι γνωρίζουν από την άσκηση του επαγγέλματος τους.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)