Πριν λίγες μέρες ο κ. Π.Καρβούνης – έως πρότινος επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της ΕΕ στην Ελλάδα και συνεργάτης του Ζ. Κ. Γιουνκέρ – περιέγραψε γλαφυρά τις προετοιμασίες που είχαν προχωρήσει τότε – τον Ιούνιο του 2015 – στην Κομισιόν για διπλό Grexit καθώς και τις προχωρημένες και καταγεγραμμένες συζητήσεις για το ύψος της ανθρωπιστικής βοήθειας και τις ποσότητες τροφίμων και φαρμάκων.
Δύομισι χρόνια μετά – πολύ λίγα για μια στοχαστική λήθη των καταστάσεων – κι ακούγεται ακόμα φρικώδες αν το εντάξουμε στο πλαίσιο της τωρινής πραγματικής υπανάπτυξης, των γενικευμένων και χωρίς όρια πλειστηριασμών πλουσίων κακοπληρωτών και μικρομεσαίων αδυνατούντων, των νεοπλασματικών φορολογήσεων και μιας μισοσυνειδητής παλαιοκορπορατιστικής πολιτικής εξόντωσης των παραγωγών εργασίας και μικρομεσαίου πλούτου.
Αν θυμηθούμε για λίγο και τις πρόχειρες – ή όχι ;- κουβέντες περί Στρατού , κλπ μπορούμε να καταλάβουμε, έστω και μέσα στην βύθιση της χαύνωσης του μιθριδατισμού μας, πως τα πράγματα οδηγούντο προς πεδία πολύ χειρότερα οικονομικά από αυτά του εμφυλιοπολεμικού Ανατολικού μπλόκ.
Την ώρα, που ανασκαλεύω αυτές τις καθόλου απωθημένες μνήμες, που μια χαρά είχαν κοινωνικά ετοιμαστεί από τους ερμαφρόδιτους πολιτικά αγανακτισμένους του Συντάγματος – επίκαιρη παραλλαγή των 70.000 μελανοχιτώνων φασιστών στην πορεία προς την Ρώμη της προπολεμικής Ιταλίας και τα Ανάκτορα του Βίκτορος Εμμανουήλ – διαβάζω αυτό που λίγο πολύ αναμένονταν…
Το ότι ο χρεοκοπημένος, ως χώρα και ως πολιτικός, Μαδούρο αυτοκηρύσσεται οιονεί δικτάτορας και αλβανοποιεί σαν τον παλιό μας κλειστοφοβικό γείτονα Εμβέρ Χότζα την πατρίδα του, με την εισαγωγή ενός φαντασιακού καπιταλιστικού νομίσματος που έχει ως βάση το πετρέλαιο, το ασήμι και τον χρυσό.
Τον Μαδούρο πήγαν να εισάγουν – και μάλιστα χωρίς τα υπαρκτά πλαίσια του Τσαβισμού -, μετά τον Τσίπρα τα παρολίγον τανκς προς ικανοποίηση του νοσηρού προψυχωσικού πολιτικού στρατάρχη με τις εμμονές σε σεξουαλικούς προγεννητικούς – ψυχαναλυτικά – συμβολισμούς.
Δεν είχαν κοπιάρει καν τον Λακλάου, τον Περόν, ούτε καν τον Τσάβες.
Αν δεν ήταν η ΕΕ κι αυτός ο επάρατος Σόιμπλε – ναι αυτός που πρότεινε τον Μάριο Σεντένο – να εγγυηθούν την υστάτη, την θεσμικότητα η χώρα απλώς δεν θα υπήρχε.
Η τρωθείσα θεσμικότητα διατηρείται σήμερα σε όρια ανοχής, παρά τα αλεπάλληλα χτυπήματα εθνολαϊκιστικού μουσολινικού τύπου – πολύ περισσότερο απότι λανθάνοντος ταξικού κομμουνιστικού – , χωρίς όμως αυτό να προδιαγράφει αισιοδοξία.
Ο εθνοποπουλισμός, είναι σαν ένας προσαρμοστικός Άλλιεν, σε πάει παντού …από την καχεκτική κοινοβουλευτική δημοκρατία έως την πολιτική και δημοσιονομική δικτατορία.
Τις ίδιες ώρες, ετούτες τις στιγμές η Γερμανική Ιδεολογία οδηγείται με την ύψιστη δυνατή αίσθηση πατριωτισμού σε έναν πολύ δύσκολο νέο μεγάλο Συνασπισμό.
Μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ο Μάρτιν Σούλτς περίπου άλλαξε την πρώτη απόφασή του – μέσα από Συνέδριο παρακαλώ, όπου οι Σύνεδροι που πριν έλεγαν όχι τώρα λένε ναι με επιφυλάξεις – οδεύοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Μόνον ως πολιτισμική πρωτίστως και πολιτική εν συνεχεία ωριμότητα, μπορούν να χαρακτηριστούν αυτές οι κολοσσιαίες πολιτικές διαδραστικότητες.
Ο Στάϊνμαγερ βγήκε πρώτος ενώ οι ελίτ ακολούθησαν, και η Μέρκελ και ο ηττημένος Σούλτς που όμως επανεκλέχθηκε.
Απλώς και μόνο φανταστείτε το 2012, προκειμένου να μην χρεοκοπήσουμε και με τα εμφυλιοπολεμικά διλήμματα παρόντα ανάμεσα σε μιμητές των φάτσιο του Συντάγματος, να ετίθετο σε κομματικό δημοψήφισμα η μεταγενέστερη συνεργασία. Αστεία και καταστροφικά θα προέκυπταν μέσα από την αγωνιστική πρωτοπορία ενίων πεπαιδευμένων εμμονικών πλην οικονομικώς τακτοποιημένων.
Η Γερμανία ακόμα ακούει την βαριανάσα του Κάντ, του Βέμπερ και γιατί όχι του στοχαζόμενου αναλυτή – κι όχι ακτιβιστή – Μάρξ. Κάνει αυτό πού έκανε το πολιτικό σύστημα της Πορτογαλίας από την εποχή της κοινής πορείας Συντηρητικών –Σοσιαλιστών στα μνημόνια ως τώρα στην ιδιάζουσα μεταμνημονιακή ανάπτυξη του Α. Κόστα και των κατ΄όνομα ιδεοληπτικών της Κομμουνιστικής και λοιπής ακραίας Αριστεράς.
Κάνει αυτό που έκαναν οι ελίτ της Ισπανίας για την απόσχιση: μέτωπο, μέτωπο των αντιπάλων Ραχόι και Σάντσεθ κατά του εθνικιστικού τεμαχισμού. Κάνει αυτό, που ποτέ ο Σάντσεθ δεν επέτρεψε στον Ιγγλέσιας, να τον παρασύρει στον δηλητηριώδη εθνολαϊκισμό μπολιβαριανού τύπου.
Είναι αργά πιά για τον ΣΥΡΙΖΑ να υποδυθεί. Μετά τις εκλογές θα περάσει την κόλασή του χωρίς τον Βιργίλιο, κι αν τα καταφέρει σημαίνει πως μπορεί και κάτι πλέον να κατάλαβε.
Εδώ είναι λοιπόν η Γερμανία, η κ.Μέρκελ, η Γαλλία, ο κ.Μακρόν, η Πορτογαλία, ο κ. Κόστα με τον Πορτογάλο Παπαδήμο κ. Σεντένο και την μακριά χείρα του αποχωρήσαντος εγγυητή Προέδρου Καβάκο Σίλβα, εδώ..εδώ…
Αποκεί είναι τα φαντάσματα του μουσολινοσταλινισμού εις το πρόσωπο της κ. Ζωής, του κ.Στρατούλη μα και του υβριδίου Τσίπρα – Καμμένου.
Μπορούμε να φαντασιώνουμε βουνά αναψυχής και εξεγέρσεων όπως η γνωστή τραγουδίστρια, μπορεί όμως αντίθετα να ζητήσουμε κάτι άλλο πιο υγιεινό, πιο θεσμικό, πιο κανονικό, πιο μορφωτικό.
Σύντομα θα το ξανααποφασίσουμε, αλλά δεύτερη φορά λάθος είναι κανονική εκτέλεση.
Νίκος Γκιώνης
metarithmisi.liberal.gr
ΠηγήΈπενέβη – είπε – ο Γιουνκέρ και σε συνδυασμό με την στροφή Τσίπρα, άρχισε να αποσοβείται σταδιακά το ενδεχόμενο.
Δύομισι χρόνια μετά – πολύ λίγα για μια στοχαστική λήθη των καταστάσεων – κι ακούγεται ακόμα φρικώδες αν το εντάξουμε στο πλαίσιο της τωρινής πραγματικής υπανάπτυξης, των γενικευμένων και χωρίς όρια πλειστηριασμών πλουσίων κακοπληρωτών και μικρομεσαίων αδυνατούντων, των νεοπλασματικών φορολογήσεων και μιας μισοσυνειδητής παλαιοκορπορατιστικής πολιτικής εξόντωσης των παραγωγών εργασίας και μικρομεσαίου πλούτου.
Αν θυμηθούμε για λίγο και τις πρόχειρες – ή όχι ;- κουβέντες περί Στρατού , κλπ μπορούμε να καταλάβουμε, έστω και μέσα στην βύθιση της χαύνωσης του μιθριδατισμού μας, πως τα πράγματα οδηγούντο προς πεδία πολύ χειρότερα οικονομικά από αυτά του εμφυλιοπολεμικού Ανατολικού μπλόκ.
Την ώρα, που ανασκαλεύω αυτές τις καθόλου απωθημένες μνήμες, που μια χαρά είχαν κοινωνικά ετοιμαστεί από τους ερμαφρόδιτους πολιτικά αγανακτισμένους του Συντάγματος – επίκαιρη παραλλαγή των 70.000 μελανοχιτώνων φασιστών στην πορεία προς την Ρώμη της προπολεμικής Ιταλίας και τα Ανάκτορα του Βίκτορος Εμμανουήλ – διαβάζω αυτό που λίγο πολύ αναμένονταν…
Το ότι ο χρεοκοπημένος, ως χώρα και ως πολιτικός, Μαδούρο αυτοκηρύσσεται οιονεί δικτάτορας και αλβανοποιεί σαν τον παλιό μας κλειστοφοβικό γείτονα Εμβέρ Χότζα την πατρίδα του, με την εισαγωγή ενός φαντασιακού καπιταλιστικού νομίσματος που έχει ως βάση το πετρέλαιο, το ασήμι και τον χρυσό.
Τον Μαδούρο πήγαν να εισάγουν – και μάλιστα χωρίς τα υπαρκτά πλαίσια του Τσαβισμού -, μετά τον Τσίπρα τα παρολίγον τανκς προς ικανοποίηση του νοσηρού προψυχωσικού πολιτικού στρατάρχη με τις εμμονές σε σεξουαλικούς προγεννητικούς – ψυχαναλυτικά – συμβολισμούς.
Δεν είχαν κοπιάρει καν τον Λακλάου, τον Περόν, ούτε καν τον Τσάβες.
Αν δεν ήταν η ΕΕ κι αυτός ο επάρατος Σόιμπλε – ναι αυτός που πρότεινε τον Μάριο Σεντένο – να εγγυηθούν την υστάτη, την θεσμικότητα η χώρα απλώς δεν θα υπήρχε.
Η τρωθείσα θεσμικότητα διατηρείται σήμερα σε όρια ανοχής, παρά τα αλεπάλληλα χτυπήματα εθνολαϊκιστικού μουσολινικού τύπου – πολύ περισσότερο απότι λανθάνοντος ταξικού κομμουνιστικού – , χωρίς όμως αυτό να προδιαγράφει αισιοδοξία.
Ο εθνοποπουλισμός, είναι σαν ένας προσαρμοστικός Άλλιεν, σε πάει παντού …από την καχεκτική κοινοβουλευτική δημοκρατία έως την πολιτική και δημοσιονομική δικτατορία.
Τις ίδιες ώρες, ετούτες τις στιγμές η Γερμανική Ιδεολογία οδηγείται με την ύψιστη δυνατή αίσθηση πατριωτισμού σε έναν πολύ δύσκολο νέο μεγάλο Συνασπισμό.
Μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ο Μάρτιν Σούλτς περίπου άλλαξε την πρώτη απόφασή του – μέσα από Συνέδριο παρακαλώ, όπου οι Σύνεδροι που πριν έλεγαν όχι τώρα λένε ναι με επιφυλάξεις – οδεύοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Μόνον ως πολιτισμική πρωτίστως και πολιτική εν συνεχεία ωριμότητα, μπορούν να χαρακτηριστούν αυτές οι κολοσσιαίες πολιτικές διαδραστικότητες.
Ο Στάϊνμαγερ βγήκε πρώτος ενώ οι ελίτ ακολούθησαν, και η Μέρκελ και ο ηττημένος Σούλτς που όμως επανεκλέχθηκε.
Απλώς και μόνο φανταστείτε το 2012, προκειμένου να μην χρεοκοπήσουμε και με τα εμφυλιοπολεμικά διλήμματα παρόντα ανάμεσα σε μιμητές των φάτσιο του Συντάγματος, να ετίθετο σε κομματικό δημοψήφισμα η μεταγενέστερη συνεργασία. Αστεία και καταστροφικά θα προέκυπταν μέσα από την αγωνιστική πρωτοπορία ενίων πεπαιδευμένων εμμονικών πλην οικονομικώς τακτοποιημένων.
Η Γερμανία ακόμα ακούει την βαριανάσα του Κάντ, του Βέμπερ και γιατί όχι του στοχαζόμενου αναλυτή – κι όχι ακτιβιστή – Μάρξ. Κάνει αυτό πού έκανε το πολιτικό σύστημα της Πορτογαλίας από την εποχή της κοινής πορείας Συντηρητικών –Σοσιαλιστών στα μνημόνια ως τώρα στην ιδιάζουσα μεταμνημονιακή ανάπτυξη του Α. Κόστα και των κατ΄όνομα ιδεοληπτικών της Κομμουνιστικής και λοιπής ακραίας Αριστεράς.
Κάνει αυτό που έκαναν οι ελίτ της Ισπανίας για την απόσχιση: μέτωπο, μέτωπο των αντιπάλων Ραχόι και Σάντσεθ κατά του εθνικιστικού τεμαχισμού. Κάνει αυτό, που ποτέ ο Σάντσεθ δεν επέτρεψε στον Ιγγλέσιας, να τον παρασύρει στον δηλητηριώδη εθνολαϊκισμό μπολιβαριανού τύπου.
Είναι αργά πιά για τον ΣΥΡΙΖΑ να υποδυθεί. Μετά τις εκλογές θα περάσει την κόλασή του χωρίς τον Βιργίλιο, κι αν τα καταφέρει σημαίνει πως μπορεί και κάτι πλέον να κατάλαβε.
Εδώ είναι λοιπόν η Γερμανία, η κ.Μέρκελ, η Γαλλία, ο κ.Μακρόν, η Πορτογαλία, ο κ. Κόστα με τον Πορτογάλο Παπαδήμο κ. Σεντένο και την μακριά χείρα του αποχωρήσαντος εγγυητή Προέδρου Καβάκο Σίλβα, εδώ..εδώ…
Αποκεί είναι τα φαντάσματα του μουσολινοσταλινισμού εις το πρόσωπο της κ. Ζωής, του κ.Στρατούλη μα και του υβριδίου Τσίπρα – Καμμένου.
Μπορούμε να φαντασιώνουμε βουνά αναψυχής και εξεγέρσεων όπως η γνωστή τραγουδίστρια, μπορεί όμως αντίθετα να ζητήσουμε κάτι άλλο πιο υγιεινό, πιο θεσμικό, πιο κανονικό, πιο μορφωτικό.
Σύντομα θα το ξανααποφασίσουμε, αλλά δεύτερη φορά λάθος είναι κανονική εκτέλεση.
Νίκος Γκιώνης
metarithmisi.liberal.gr
/realpolitics.gr