Τα συναισθήματα χάνουν την έννοια τους όταν οι λέξεις γίνονται περιττές...κι η σιωπή κάνει αισθητή τη παρουσία της
-Ότι και να γίνει θα είμαι εκεί, κάθε φορά που θα με χρειάζεσαι... - είχες πει τότε...
Και σίγουρα δεν υπάρχει πεπρωμένο όσο εμείς παίρνουμε αποσπάσματα από τη ζωή.
Λάθος δρόμος είναι η πυρκαγιά, ή, η πλημμύρα;
Στα τραγούδια που αγαπήσαμε...στα όνειρα που αφήσαμε να δραπετεύσουν... νύχτα, χειμώνα καιρό...
Το να γράφεις αυτά που νιώθεις είναι σαν να προσπαθείς να επουλώσεις παλιές πληγές, είναι ένα παράξενο μοναχικό ταξίδι..ταξίδι άγονης γραμμής.... αναμοχλεύοντας σκιές στη καταχνιά της λήθης....
Μαρίζα Τσιτμή