Του Γιώργου Φιντικάκη
Κατώτατοι μισθοί στα 751 ευρώ, επαναφορά της δέκατης τρίτης σύνταξης, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και άλλων άδικων φόρων, επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, δωρεάν ρεύμα στα νοικοκυριά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δωρεάν ιατρική περίθαλψη για όλους.
Κάπως έτσι θα έμοιαζε η χώρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δίχως την καταδυνάστευση του μνημονίου. Με προσλήψεις, μπόνους απόδοσης σε εργαζόμενους, μερίσματα, επιδοτήσεις, κάτι σαν παλινόρθωση της χρεοκοπημένης παλαιάς Ελλάδας. Στη γη της συριζαϊκής επαγγελίας προτεραιότητα θα είχαν οι παροχές και η διαχείριση του υστερήματος της υπερφορολόγησης, και όχι οι μεταρρυθμίσεις, ο εκσυγχρονισμός του κράτους, η σωστή λειτουργία των θεσμών, και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, όπως θα παραδεχόταν και κάθε άσπιλη αντιμνημονιακή ψυχή.
Έτσι θα κυλήσει το νέο έτος, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κηρύττει σαν προφητεία τη δική του καθαρή έξοδο από την έρημο, ακόμη και αν δεν την πιστεύει. Ακόμη και αν έχει καταπιεί ως σήμερα τόσες προφητείες, θα συνεχίσει να υπόσχεται τη δική του «Χαναάν», το δικό του «μάννα», όχι από τον ουρανό, αλλά από το υπερπλεόνασμα που έχτισε με φόρους. Όταν όμως ένα κομμάτι της κοινωνίας βράζει, δεν έχεις την πολυτέλεια να στερείς από το λιγοστό σου ακροατήριο ένα χορταστικό γεύμα στο τέλος της ερήμου.
Τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση, όποτε μπορεί θα προπαγανδίζει την καθαρή έξοδο. Όταν θέλει να αλλάξει ατζέντα θα χαριτολογεί για μια κατάσταση που δεν έχει πάψει να είναι καταθλιπτική, και όταν τα βρίσκει σκούρα θα αναθεματίζει τους προηγούμενους που δεν έκαναν τίποτα για να «γυρίσει σελίδα» η χώρα και να έρθει η «δίκαιη ανάπτυξη».
Τι νόημα όμως έχει μια «αλλαγή σελίδας» όταν αυτή δεν συνoδεύεται από μεταρρυθμίσεις; Τι νόημα έχει μια έξοδος, καθαρή ή μη, αν αυτή γίνεται στο πουθενά; Η δίκαιη ανάπτυξη άλλωστε δεν έρχεται με επιδόματα και παροχές, παρά με παραγωγή νέου πλούτου από μια ανοικτή και ανταγωνιστική οικονομία. Και εδώ υπάρχει ένα τεράστιο και λαμπρό σαν το άστρο της Βηθλεέμ πεδίο. Από το ασφαλιστικό σύστημα που πρέπει να γίνει πολλαπλών πυλώνων, όπου οι κρατικές συντάξεις θα συμπληρώνονται από ιδιωτικές, έως τις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών ή τις ιδιωτικοποιήσεις που πρέπει να εξασφαλίζουν ότι μετά την πώληση δεν θα γεννηθούν ολιγοπώλια στη θέση των κρατικών μονοπωλίων. Και από την αξιολόγηση των δικαστών με βάση την ποιότητα των προγενέστερών τους αποφάσεων, και από επιτροπές που δεν μετέχουν μόνο δικαστές, έως τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από το κράτος σε συνάρτηση με τις επιδόσεις τους στην έρευνα και διδασκαλία, όπως στο εξωτερικό.
Στην αυγή του 2018 ποιός ασχολείται με αυτά; Πόσοι από τα βαριά ονόματα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Παπάς, ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Κουρουμπλής υπερασπίζονται μεταρρυθμίσεις, και τα δύσκολα κεφάλαια της κυβερνητικής πολιτικής αντί να μιλούν για παροχές και επιδόματα; Ευκολότερα θα βρει κανείς υπουργό να διατυπώνει τις αριστερές του «τύψεις» για την 3η, και μεθαύριο την 4η αξιολόγηση, παρά να αναλαμβάνει την πατρότητα των μνημονιακών ζητημάτων, χάρη στα οποία άλλωστε θα έρθει η έξοδος για την οποία όλοι ομνύουν.
Η ρητορική υπέρ της μετάβασης στους συριζαϊκούς «Αγίους Τόπους» της εξόδου αφορά μόνο το ρόδινο σενάριο. Αποσιωπώνται οι δυσκολίες, και το project περιγράφεται σαν η πορεία στην έρημο να τελειώνει τον Αύγουστο του 2018, σαν να μην υπάρχει μετά μια άλλη έρημος: Οι δημοσιονομικοί φραγμοί, η υποχρέωση τήρησης υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων για πάρα πολλά χρόνια, οι δεσμεύσεις που σημαίνουν περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων και του αφορολογήτου ορίου.
Κάποιοι νομίζουν ότι έτσι κερδίζουν ψήφους. Αψηφούν όμως όχι το κόστος της προσωπικής τους έκθεσης αλλά τη ζημιά που προκαλεί ο εξωραϊσμός της πραγματικότητας εντός και εκτός συνόρων, σε πολιτικά και οικονομικά κέντρα με υπερευαίσθητα ραντάρ σε όσα λέγονται στην Ελλάδα. Εντέλει υπονομεύουν τα ίδια τα σχέδια της κυβέρνησης. Αλλά δεν έχουν την πολυτέλεια να μην το κάνουν. Οι προδομένοι οπαδοί είναι πολλοί, ενώ οι άσπιλες ακόμη συριζαικές ψυχές λιγοστές. Όχι δεν φταίει η κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημόνιο. Η Ευρώπη φταίει που δεν άλλαξε το 2015.
Στην αυγή του 2018, τα πράγματα θυμίζουν όλο και περισσότερο μέρες του '14. Τότε που οι σημερινές συμβιβασμένες συριζαικές συνειδήσεις, έβγαζαν μαρξιστικές φλόγες, έχοντας σαν ιερό τοτέμ το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Αλλά αυτό είναι αδύνατον πια να αναστηθεί.
Φωτογραφία Lefteris Pitarakis/AP.liberal.gr