Τo 2018 έτος παραμύθι η λύτρωση
Από τον
Γιώργο Χαρβαλιά
Oσοι προσβλέπουν στο ερχόμενο καλοκαίρι για τον τερματισμό της ξένης εποπτείας, των Μνημονίων και όλων των δεινών που έχει επιφέρει στη χώρα η δανειακή ομηρία φοβούμαι ότι μάλλον θα απογοητευθούν. Η επαχθής σχέση εξάρτησης με τους πιστωτές δεν θα τελειώσει τον Αύγουστο του 2018, γιατί, παρότι ψάχνουν να βρουν τρόπους ώστε να μην ξαναβάλουν το χέρι
στην τσέπη, εξακολουθούν να έχουν «φιλόδοξα σχέδια» για τη χώρα μας. Μέχρι να τη μετατρέψουν οριστικά σε χωνευτήρι σύγχρονης εργατικής δουλοπαροικίας, τύπου Εσθονίας, φτηνιάρικη τουριστική αποικία συνταξιούχων και ασφαλώς μόνιμο πάρκινγκ ανεπιθύμητων μεταναστών.
Η υπαγωγή μας στα λεγόμενα προγράμματα δανειακής στήριξης έγινε, όπως γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά, για να σωθούν από ενδεχόμενο «κρασάρισμα» οι γερμανικές και γαλλικές ιδιωτικές τράπεζες που είχαν ελληνικά χρεόγραφα στην κατοχή τους. Το πώς και γιατί έφτασε να μην μπορεί η Ελλάδα, μια χώρα μέλος της ευρωζώνης, να δανείζεται από τις αγορές είναι μια άλλη υπόθεση, για την οποία κάποτε πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Τουλάχιστον στο εσωτερικό.
Γεγονός είναι ότι τα Μνημόνια ξεκίνησαν με αφορμή τη σωτηρία ξένων τραπεζών, στην πορεία όμως η δανειοδότηση συνδέθηκε με όρους που εξυπηρετούν στρατηγικές επιδιώξεις των δανειστών και, για να μην κρυβόμαστε πίσω από τα λόγια μας, κυρίως της Γερμανίας. Πρώτος στόχος ήταν η κάθετη αύξηση της λεγόμενης «ανταγωνιστικότητας» μέσω της βίαιης και ταχύτατης φτωχοποίησης μεγάλων μαζών του γηγενούς πληθυσμού. Αυτή συντελέστηκε με τη δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, την εκτίναξη των φόρων και φυσικά την υιοθέτηση ακραίων αντεργατικών ρυθμίσεων που συνέθλιψαν τα δικαιώματα του πολίτη ακόμη και στη διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς αποζημίωσης απόλυσης.
Ακολούθησαν οι διάφορες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις», οι επονομαζόμενες και «εργαλειοθήκες», που άνοιξαν το έδαφος για την ελεύθερη διείσδυση πολυεθνικών σε παραδοσιακούς κλάδους υπηρεσιών που ελέγχονταν από Ελληνες. Η λογική «άνοιξε κι εσύ ένα φαρμακείο, μπορείς» είναι πλέον αυτή που καθορίζει τη νέα εργασιακή φιλοσοφία των «μαζικών υπηρεσιών», όπου η διεθνής κερδοσκοπία ισοπεδώνει την επιστημονική εξειδίκευση, με αποτέλεσμα οι επιστημονικά εξειδικευμένοι Ελληνες να φεύγουν στο εξωτερικό για να καλύψουν πάγιες ανάγκες χωρών που εμφανίζονται ψηλά στη λίστα των πιστωτών.
Θα μου πείτε, η αλλοτρίωση της χώρας έχει ήδη συντελεστεί. Τι άλλο μπορεί να περιμένουν; Πολλά, δυστυχώς. Υπάρχουν και άλλες «εκκρεμότητες». Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Υπάρχουν ελκυστικοί δημόσιοι φορείς, όπως η ΔΕΗ με τα εργοστάσια και τους ηλεκτροπαραγωγικούς σταθμούς, ή η υπερκερδοφόρος ΕΥΔΑΠ με τα 250.000.000 ευρώ «ταμείο», που πρέπει να περάσουν σε ξένο έλεγχο. Υπάρχουν ακίνητα-φιλέτα και τουριστικές υποδομές έτοιμες, που πρέπει να εκποιηθούν αντί πινακίου φακής. Τέλος, υπάρχει το τεράστιο πάρτι με τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών που μόλις τώρα άρχισε. Επομένως, είναι αδύνατον να μας αφήσουν στην ησυχία μας.
Και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την πρόσφατη σύσταση-χρησμό του Στουρνάρα, του ανθρώπου που μετά τον επίσημο spokesman της Κομισιόν και πεκινουά του Γιούνκερ, Μαργαρίτη Σχοινά, είναι ο πιστότερος Ελληνας «αναμεταδότης» των προθέσεων των δανειστών. Συνέστησε, λοιπόν, ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας να αναζητήσουμε… από μόνοι μας μία μεταβατική σχέση εξάρτησης από τους δανειστές, προβλέποντας εμμέσως πλην σαφώς την αδυναμία να σταθούμε όρθιοι στις αγορές. Πρακτικά, δηλαδή, απέκλεισε μια «καθαρή έξοδο» και προέκρινε τη θέσπιση μιας πιστοληπτικής γραμμής στήριξης «ενισχυμένων προϋποθέσεων», όπως αυτή που πολεμούσε να πάρει ο Χαρδούβελης με το περιβόητο μέιλ του.
Αυτό που παραλείπει σκοπίμως να εξηγήσει ο κ. διοικητής είναι ότι η «καθαρότητα» της ελληνικής εξόδου εξαρτάται αποκλειστικά από το αν η χώρα θα μπορεί να βγαίνει στις αγορές και να δανείζεται με υποφερτά επιτόκια. Και αυτό με τη σειρά του είναι μονοσήμαντη συνάρτηση της ρύθμισης του χρέους που έχουν υποσχεθεί να κάνουν οι πιστωτές μετά την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος. Αν οι ρυθμίσεις ήταν τέτοιες που θα έπειθαν τις αγορές για τη μελλοντική βιωσιμότητα και δυνατότητα εξυπηρέτησής του, η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει χωρίς δεκανίκια από το Μνημόνιο. Το ότι όμως βγαίνουν πρώτα ο Στουρνάρας και καπάκι ο Σχοινάς για να αποδυναμώσουν αυτή την προοπτική λέει πολλά. Γιατί σας είπα ότι αυτοί οι δύο είναι οι πιο αξιόπιστοι παπαγάλοι των πιστωτών. Γνωρίζουν τις μύχιες προθέσεις τους όπως οι Φαναριώτες υποτελείς γνώριζαν όλα τα χούγια του σουλτάνου…Επομένως, καλή χρονιά να έχουμε, αλλά μη φτιάχνεστε.
Υπομονή…